Η Hollywood Entertainment σας προσκαλεί στην Avant Premiere της ταινίας τρόμου Ο Ταξιδιώτης. Την Δευτέρα 3 Μαρτίου στις 8 το βράδυ στα VILLAGE PARK 20 Cinemas στoν Αγ. Ι. Ρέντη.

Μικροαγροκτηματίας παρακολουθεί ληστεία στο δρόμο του να προσπαθήσει να ξεκαθαρίσει τα μεγαλοχρέη του στην πόλη. Και είναι εκεί, τυχαία, όταν συλλαμβάνουν τον τρομοκρατικό αρχιληστή.Το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα (2007) φτάνει στην Ελλάδα τόσο καθυστερημένο που έχει γίνει πια κλασικό όσο και το γουέστερν του 1957 που αναδημιουργεί. Βασισμένο σε σύντομη ιστορία του Elmore Leonard που προτού γίνει ο Stephen King του φιλμ νουάρ για το Χόλιγουντ δοκίμασε το χέρι του και στην Άγρια Δύση, το Τρένο είχε αποκτήσει πραγματικούς επιβάτες (βλ. χαρακτήρες συστημένους καλύτερα) πριν πενήντα χρόνια, και προσαρμόστηκε τώρα αρκετά για να προστεθεί το δίδυμο των Michael Brandt και Derek Haas στα σεναριακά credits και να γίνει πιο γρήγορο, πιο ανηλέητο και ελαφρά πιο gay όσο και ο χαρακτήρας του Ben Foster που πρωταγωνιστούσε στις πρώτες απίθανες αφίσες του remake. Αλλά παραμένει μια ιστορία ατόμων μουλαρωμένων ηθικών κανόνων με αρκετά αρχίδια για να την αλλάξουν (αντί να προσαρμοστούν σε αυτή), στα πρότυπα του πιο περίφημου Τρένου που είχε Σφυρίξει Τρεις Φορές πέντε χρόνια νωρίτερα. Με μεγαλύτερο ατού τελικά τις μεγάλες ερμηνείες των μεγάλων πρωταγωνιστών του (αν και κάπου έχεις, όχι άδικα, την αίσθηση ότι τις έχουν επαναλάβει), ο James Mangold αποδίδει φόρο τιμής σε μια ταινία που, όπως λέει, τον είχε επηρεάσει και προσπαθούσε να μιμηθεί από το Cop Land (1997) ακόμα, χωρίς καμία ρεβεζιονιστική διάθεση, πηδώντας έξω από τα στενά όρια του είδους όπως όφειλε και στόχευε κάθε αξιόλογος εκπρόσωπός του όταν ανθούσε, με τη φούρια και το πάθος του ανθρώπου που ξέρει ότι δε θα ξανάχει τέτοια ευκαιρία.

Ορφανή με ακόρεστη δίψα για χορό στους δρόμους προσγειώνει θέση στο γνωστό ανύπαρκτο μουσικό λύκειο.Μερικές μέρες αφού έθαψα έγραψα για το Step Up (2006), άκουγα στο λεωφορείο μια 20χρονη να συστήνει με τις ώρες φυσικά, στο τηλέφωνο φυσικά, μια καταπληκτική ταινία με καταπληκτική μουσική και καταπληκτικούς χορούς και καταπληκτική υπόθεση. Και μια κατάπληξη την έπαθα, παρότι σαβουροκαπνισμένος, διαπιστώνοντας ακριβώς πως δημιουργήθηκε η υπόγεια επιτυχία (και όχι μόνο στην Ελλάδα) ενός ακόμα αθέλητου.. Dancy Movie. Ενάμιση χρόνο μετά, είναι πιο ασφαλές να δεις τη συνέχεια καθιστός πάνω σε κάνα ρήγμα στη Μεθώνη, παρά σε αίθουσα με όσους ενθουσιάστηκαν με τη πρώτη ταινία, αφού το μυαλό τους θα είναι έτοιμο να ανατιναχτεί.

Δύσκολο να πεις χωρίς πολύ ψάξιμο αν η Disney θέλησε να τοποθετήσει το franchise σε γωνιά μη ανταγωνιστική με το χρυσωρυχείο High School Musical που της προέκυψε, αν το πήγαινε για κάποια από τις συνηθισμένες, επικριμένες και προσοδοφόρες straight-to-dvd παραγωγές της και της βγήκε θησαυρός ή όντως μια επιδίωξη να κάνει sequel δυοτρεις κλάσεις ανώτερο την είχε. Προϋπολογισμός, επαναχρησιμοποιημένα σκηνικά, "ταλέντα" σε σενάριο και σκηνοθεσία και o Channing Tatum να επιστρέφει σε ρόλο καμέου για την αληθοφάνεια, όλα συγκλίνουν σε αρπαχτή. Αλλά η ιστορία γυρνάει τη προηγούμενη ανάποδα για να βγει στους δρόμους (ε και στα ομώνυμα.. club της γειτονιάς), δε προσποιείται ότι πρόκειται να ενδιαφερθείς για τους χαρακτήρες (και βγάζει έτσι μερικούς περιφερειακούς που.. σε ενδιαφέρουν) και αναμιγνύει εθνότητες και τάξεις τόσο φυσικά που δε το προσέχεις (έστω κι αν τελικά, σε σεναριακό αδιέξοδο, ποδοπατάει ότι έχτιζε στην παραλία που τσαλαβουτάει ο Μέσος Κοινός). Ο Jon Chu φαίνεται από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που πήρε τη δουλειά γιατί την άξιζε, φέρνοντας και μια φρέσκια κοντινή και αποκαλυπτική σκηνοθετική ματιά, εναλλακτική στους συνηθισμένους σωματοσωρούς. Το soundtrack βγαίνει πολύ περισσότερο στη κοφτερή άκρη του mainstream (με τους συνήθεις ύποπτους, Timbaland και Missy Elliot, δίπλα σε ψιλοβλαχιές αλλά και πραγματικά club über hits σα το Low). Και οι χορογραφίες, απελευθερωμένες από μπαλεταρίες και ότι άλλο δεν είσαι υποχρεωμένος να υποστείς ως μη φιλόδοξος jazz dancer, εμφανώς στημένες απέναντι σε ότι γέρνει σε τηλεοπτικά μιούζικαλ, απογειώνουν το αποτέλεσμα τόσο που θα πόνταρες στα σίγουρα ότι σε δέκα χρόνια θα το λένε κλασικό, αν δεν κουβάλαγε τη κατάρα να το λένε από τώρα Step Up 2.

Μεξικάνος περνάει λαθραία στην Αμερική για να βρει τον πατέρα που δε γνώρισε ποτέ, αλλά συνταξιδιώτης τού κλέβει την ταυτότητα για να του κλέψει το όνειρο.Κλασική περίπτωση κλεμμένης ταυτότητας δίνει τη βάση για να στηθεί μελέτη της καταραμένης γκαντεμιάς και της συνεργασίας της με τις βολικές στροφές στημένου σεναρίου, που προσπαθεί να εξερευνήσει τη δυνατότητα για καλό στην ψυχή του κακού κι αντίστροφα, χωρίς να αφήνει ούτε ένα κλισέ περί ταξικού ρατσισμού και επιβίωσης στη φτώχεια επιφανειακά αχρησιμοποιήτο. Η σκοτεινή και κουνημένη σκηνοθεσία του το κάνουν αρκετά έντονο για να σε πιάσει απ' τα μούτρα κι οι ερμηνείες του από σχετικά ερασιτέχνες ηθοποιούς σε βάζουν και σε κρατάνε μέσα στο δράμα του για το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο, αλλά η ακλόνητη επαναληπτικότητά του και η προβλεψιμότητα στην οποία καταλήγει, φτιάχνουν αρκετά μεγάλη κοιλιά ώστε κι ο ίδιος ο δημιουργός του, που βραβεύτηκε το 2006 με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο Sundance, να μην είναι σίγουρος πώς ακριβώς να το κλείσει μετά την πεσιμιστική κορύφωση του φινάλε του, που θέλει να σ' αφήσει ν' αναρωτιέσαι αν τελικά ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει, σε μαύρη σακούλα σκουπιδιών.

Ένα φυσιολογικό κορίτσι που μισεί τον εαυτό του, βολτάρει στο λεωφορείο τυλιγμένο σε κουρτίνα μπάνιου και σου λέει για τη ζωή της. Όταν δεν σε βρίζει.Κατακερματισμένη εικόνα (σε πολλά μικρά split-screen-άκια) και ήχος αντίστοιχα σπαστός μην τύχει και καταλάβεις κατά λάθος πού να κοιτάξεις (ή για να σε καθοδηγήσει πού να μην κοιτάξεις, όπως θέλεις πάρ' το), συνθέτουν μια καλειδοσκοπική ματιά σε μπερδεμένα αποκόμματα ζωής, όχι απαραίτητα πραγματικά, μιας έφηβης με σκατοκατάσταση στο σπίτι, και χωρίς βυζιά άρα με δύσκολη εφηβεία στο σχολείο, που έχει υπνωτίσει τον αδερφό της και τον έχει κάνει να νομίζει ότι είναι σκύλος, κι όταν ο σκύλος χάνεται μαζί με την παρθενιά της, η ζωή της γίνεται σκατά. Στην προβολή της ταινίας στο Βερολίνο, ο Καναδός σκηνοθέτης ενημέρωσε το κοινό ότι το μισό τους εισιτήριο ήταν σπηντάκι, κι αν το ακουμπούσαν στη γλώσσα τους, στα μισά της η ταινία θα άρχιζε να βγάζει απόλυτο νόημα. Δεν ξέρω τι ακριβώς προσπαθούσε να πετύχει ερμηνεύοντας την δύσκολη εφηβεία ως τριπάκι, ούτε αν οι εδώ διανομείς θα παρέχουν το ίδιο βοήθημα (δεν αποκλείεται), αλλά χωρίς βοηθήματα, η ψευτοαβαγκαρντίστικη φιοριτούρα που κάνει τα 77 λεπτά να μοιάζουν 7ωρο, προσπαθεί με τη δίχως ουσία χαριτωμενιά της, να δέσει μονολόγους σε ενιαία αφήγηση, και μπορεί να σε ξεγελάσει όταν το βλέπεις, αλλά λίγο αν το βάλεις στη σειρά θα ακούσεις τον πάταγο της αποτυχίας, τον οποίο πρέπει στην ουσία να διαχειριστείς για να μη σου καλύψει τη μικρή επιτυχία της Ellen Page, που στο χάσιμο της ταινίας, στην ουσία είναι η μόνη που σε κρατάει να βλέπεις, και πάλι όχι σε όλα της τα κομμάτια.

Στα τέσσερα βραβεία για σκηνοθεσία, διασκευασμένο σενάριο, β' ανδρικό και καλύτερη ταινία περιόρισε τον θρίαμβό του το No Country for Old Men (2007) και οι αδερφοί Coen που χρέωσαν την επιτυχία τους στην επιλλεκτικότητά τους, αφήνοντας τη φωτογραφία στον Robert Elswitt και το There Will Be Blood (2007), που επίσης βραβεύθηκε και για την πρωταγωνιστική ερμηνεία του Daniel Day-Lewis.

Ο Javier Bardem, με το βραβείο Β' Ανδρικού (για το No Country for Old Men) έγινε ο πρώτος Ισπανός που κερδίζει Όσκαρ, η Γαλλίδα Marion Cotillard σήκωσε το Όσκαρ Α' Γυναικείου που είχε στο τσεπάκι παίζοντας σε βιογραφία με μακιγιάζ, μουσική και κλάμαπολύκλάμα, ενσαρκώνοντας την Edith Piaf στο La Vie En Rose (2007), η Αγγλίδα Tilda Swinton στο Β' Γυναικείου άνοιξε τη μόνη κατηγορία που θα μπορούσε να βραβευτεί το γενικά αρεστό αλλά χωρίς ελπίδες αλλού Michael Clayton (2007), εκμεταλλευόμενη το προφανές ότι ελάχιστοι απ'την Ακαδημία θα κάθονταν να δουν το I'm not There (2007) για να βραβεύσουν την Blanchett που για κάποιο λόγο είχε ανελιχθεί σε φαβορί, και με την απονομή στον Daniel Day-Lewis του Όσκαρ Α' Ανδρικού που θα μπορούσαν να του το έχουν στείλει ταχυδρομικά πριν κάτι μήνες, τα Όσκαρ ερμηνειών έγιναν ευρωπαϊκή υπόθεση.

Η Diablo Cody πανηγύρισσε για άλλη μια φορά κερδίζοντας το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου για το Juno (2007), κι ο Ρατατούης (2007) έχοντας και τα ταμεία και τις κριτικές μαζί του, επικράτησε αναμενόμενα του Persepolis (2007) στην κατηγορία του animation, σε μια χρονιά που αν ψάχνεις εκπλήξεις, μπορείς μόνο να σημειώσεις την τρία στα τρία παντοκρατορία του The Bourne Ultimatum (2007) στα τεχνικά του μοντάζ, ηχητικού μοντάζ και μιξάζ, τη σκανδαλώδη ήττα του Transformers (2007) στα εφέ απ' το The Golden Compass (2007), και ίσως την πόρτα στο Sicko (2007) του Michael Moore. Σ' αφήνω με τη λίστα των νικητών να πιείς τον καφέ σου και να κάνεις καμιά δουλειά, και για περισσότερα, τα λέμε στα σχόλια.

Η Juno (2007) ήταν η μεγαλύτερη νικήτρια στα φετινά Spirits, δίνοντας ένα αισιόδοξο τόνο σε ένα βροχερό σαββατοκύριακο για το Los Angeles, στο οποίο προβλέπεται να βρέξει και ακαδημαϊκά βραβεία σε ζοφερά φιλμ και συνθήκες κατήφειας απόψε.

Η τελετή, στην παραδοσιακή τέντα στη παραλία της Santa Monica, από την αρχή σκότωνε το ακροατήριό της με τον Rainn Wilson (Dwight του Office US) να περνάει ψεύτικες οντισιόν από τους παρόντες υποψήφιους σκηνοθέτες. Και πήρε φωτιά από τα παραδοσιακά κόκκινα της Diablo Cody που πανηγύρισε παραδοσιακά έξαλλα το Spirit πρώτου σεναρίου, δηλώνοντας συνεχώς ότι είναι το πιο κουλ βραβείο. Κουλ ήταν και το γενικότερο.. πνεύμα των πρώην ανεξάρτητων διακρίσεων της Δυτικής (μόνο) Ακτής, που μετά από καναδυό χρόνια άγριου μπασίματος στη περιοχή τους από τα ανεξάρτητα.. Oscar® (ειδικά πρόπερσι) κατάφεραν φέτος να αποκτήσουν ταυτότητα, εκμεταλλευόμενα τη γιγάντωση της indie παραγωγής. Αφού πέρσι η Little Miss Sunshine (2006) μπορεί να κυνήγαγε μέχρι τέλους συγκεκριμένον χρυσό γυμνό τύπο αλλά φέτος το πνευματικό παιδί της Cody, παρότι μια κλάση ανώτερο, δεν φαίνεται να έχει τέτοιες ελπίδες, μπροστά στις τεραστιότερες και μισοανεξάρτητες υπόλοιπες οσκαρικές υποψήφιες.

H Juno πήρε, εκτός από Πρώτο Σενάριο, Καλύτερη Ταινία και Γυναικεία Ερμηνεία (Ellen Page). Πολυνίκες του απογεύματος ήταν επίσης Le Scaphandre et le Papillon (2007) για Σκηνοθεσία και Φωτογραφία, και The Savages (2007) για Σενάριο και Ανδρική Ερμηνεία, σε μια κατανομή που σοφά αναγνώρισε ότι υπάρχουν και τόνοι καταξιωμένου ταλέντου (Julian Schnabel, Janusz Kaminski, Philip Seymour Hoffman) πέρα από το νέο, ανερχόμενο και αγαπημένο του μποξόφη. Ελαφρά πιο αμφισβητήσιμες ήταν οι επιλογές της διοργάνωσης στα ακόμα πιο ανεξάρτητα που αντιμετωπίζουν όλο και μεγαλύτερα προβλήματα διανομής, τόσα που 'χουν γίνει πια, ζωή να 'χουν. Πρώτη Ταινία πήρε μάλλον δίκαια το υποεκτιμημένο Lookout (2007) και σίγουρα άξιζε ο Neil Kopp αυτό του δονκιχώτη Παραγωγού, αλλά για βραβείο "John Cassavetes" πολλοί θα διάλεγαν (και πιο ταιριαστά) το Quiet City (2007) του Aaron Katz και κάποιοι το Shotgun Stories (2007), ενώ το Someone to Watch στον Ramin Bahrani που είχε ήδη 3 υποψηφιότητες πέρσι για το Man Push Cart (2005) μόνο όσοι του το 'δωσαν μπορούν να πουν και τι ακριβώς εξυπηρετεί. Στα highlights και στον ισορροπημένο τόνο της βραδιάς πρόσθεσε πάντως τις εγκυμοσύνες της Cate Blanchett που πήρε Β' Γυναικείου και της Angelina Jolie που πέρασε να δει μπας και μπερδεύτηκε κανένας με το μαύρο βάψιμό της στο A Mighty Heart (2007) και της δώσει τίποτα. Και τις ευτυχείς ιδιοσυγκρασιακές επιλογές του Once (2006) για Καλύτερη Ξενόγλωσση και του Crazy Love (2007) για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ. Έμεινε τιποτάλλο?