Καταιγιστικό, σε βαθμό που.. να μη συστήνεται στους φαν, είναι το μεγάλο trailer του Hellboy II (2008) που έκανε πρεμιέρα πριν λίγο στο Yahoo! Movies, κανά μήνα αργότερα από ότι είχε υποσχεθεί ο Guillermo del Toro και κάτι βδομάδες μετά τη προβολή του για τη βιομηχανία στη ShoWest.

Με μια αίσθηση ότι κάποια από τις καλοκαιρινές κομικοταινίες θα σκάσει να διαχέεται όλο και περισσότερο (και οι πιθανότερες να είναι οι προφανέστερες του όχι και τόσο καλού προηγούμενου), η Universal φαίνεται να ποντάρει τα ρέστα της ή να κάνει επίδειξη δύναμης, έχοντας πολλούς άσους ακόμα στο μανίκι της. Το σίγουρο είναι ότι η χρησιμοποίηση, και για λόγους προϋπολογισμού, πραγματικών (αντί ψηφιακών) σκηνικών και σχεδιασμών από τον Del Toro, μαζί με την αφθονία τεράτων (καμιά 35αριά απ' ότι λέγεται) που δημιούργησε, δίνουν στην προώθηση άφθονο υλικό νωρίς, κι αυτή με τη σειρά της το χρησιμοποιεί για να κόψει ένα, σχεδόν ολόφρεσκο, κλιπάκι συστημένο στο κοινό των multiplex. Η εκστατική υποδοχή είναι εξίσου δεδομένη, ο Luke Goss σα πρίγκηπας των ξωτικών δείχνει όλο και ικανότερος να κλέψει τη παράσταση (αλά Heath Ledger σα Joker), ο Χρυσός Στρατός είναι πια εδώ μαζί με ένα σωρό πλάσματα της φαντασίας αποκλειστικά του σκηνοθέτη (που θα γράφαν ίσως περισσότερο αν ξεπετάγονταν στη φυσιολογική, σεναριακή, ροή), περισσότερα για την ιστορία θα βγάλει η συνέχεια (μάλλον σε νέο trailer), και ότι άλλο χρειάζονταν να ξέρεις το 'παμε απ' το teaser.

Μετά από χτύπημα που στράβωσε, δυο εκτελεστές κάνουν αναγκαστικές διακοπές δυο βδομάδων στη φάκιν Μπριζ, αναλογιζόμενοι ενοχές, ζωή, θάνατο, νάνους και μαύρους.Αντίθετα με ότι προσποιείται η Αποστολή στη Μπριζ (2008) δεν αντέχει σοβαρή ανάλυση. Αυτό που έφερε στο σανίδι στα τέλη του προηγούμενου αιώνα ο Martin McDonagh, "in your face" μαμετοταραντινικό στιλ όπως είχα συμπεράνει όταν τον έψαχνα για το τρέιλερ, είναι περίπου ότι κουβαλάει και στο πανί. Πολιτικά στραβή, επιφανειακά επηρεασμένη από Tarantino και Lynch, με μαγιά (βλ. εκτελεστές) που δε της έφερε καμιά γειτόνισσα και εμφανείς αδυναμίες (ειδικά στο τέλος) να ζυμώσει συνεκτική ιστορία, η όποια άποψη του συγγραφέα ως αντίβαρο στη πολιτική ορθότητα των '90s που δε πρόσφερε καμία διέξοδο, έχει μείνει φυσιολογικά ξεκρέμαστο βάρος σε ένα κόσμο που προχώρησε. Παρολαυτά όλες οι αδυναμίες της παραγωγής λειτουργούν τελικά υπέρ της. Η απειρία του McDonagh στο να στήσει ένα κάδρο της προκοπής και η ενθουσιασμένα τουριστική ματιά του φέρνουν ένα καλοδεχούμενο ερασιτεχνισμό σε ένα υπερστιλιζαρισμένο πια είδος, η εκβιαστική υπόκρουση με τα πολλά σε πιάνει και εξομαλύνει τις απότομες μεταβολές από ατακαδόρικη μαύρη κωμωδία σε ατελείωτους (και όχι μόνο χρονικά) στοχασμούς, οι μάλλον επιλεγμένοι για το αβανταδόρικο της υπόθεσης (στο γενικότερο πνεύμα του δημιουργού) πρωταγωνιστές το καταδιασκεδάζουν (καλοπερνώντας και εκτός γυρισμάτων). Στη πραγματικότητα η εκπληκτική άνεση όλων, όπως τη βλέπεις στη προώθηση και βάλε, με πρώτο πλάνο τον Colin Farrell --ο οποίος βρίσκει εδώ ότι φαίνονταν να ψάχνει στις επιλογές του τελευταία, έναν εναλλακτικό ρόλο και μια αυθεντικά συμπαθητική ερμηνεία-- και υπόβαθρο την αναμφισβήτητη ικανότητα του Ιρλανδού θεατράνθρωπου σε καινολογίες, κενολογίες και ταυτολογίες, αυτή η υπερπροσφορά στα σημεία είναι που κάνει το συνολάκι απολαυστικό.

Πανκιό πορωμένο με την Carrie (1976), γνωρίζει έταιρο αντικοινωνικό στο βιντεοκλαμπ που πρόλαβε και νοίκιασε την ταινία πρώτος, και διαπραγματεύονται το αν θα τη δουν μαζί.Έχοντας περιγράψει αδρά τους χαρακτήρες της και την κλισέ συνάντησή τους στα πρώτα δέκα λεπτά, η Κωνσταντίνα Βούλγαρη (της γνωστής οικογενείας) στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, σκορπάει άλλα 130 για να σχεδιάσει μια αντισυμβατική ερωτική ιστορία δύο περιθωριακών αυτοκαταστροφικών στα όρια της κατάθλιψης (ή και πέρα απ' αυτά) νέων. Ψυχολογική θέση που τους αρμόζει, αφού δουλειά δεν έχουν, λεφτά έτοιμα να ταΐσουν το υπαρξιακό τους κενό να μεγαλώσει δεν έχουν, τίποτα να κάνουν να περάσει η μέρα τους δεν έχουν, και κυκλοφορούν σε μια μισοφωτισμένη εκδοχή των Εξαρχείων, σαν χαρακτήρες πλαστοί, που ο Δημιουργός τούς βρήκε λειψούς και τους παράτησε στο κάτω συρτάρι της πίσω ντουλάπας της αποθήκης στο παλιό σπίτι του παππού. Η ηρωίδα της Βούλγαρη, σαν άλτερ εγκο της, θέλει να κάνει μια ταινία για μια ερωτική ιστορία, όπου δεν γίνεται τίποτα, δεν έχει ίντριγκες, δεν έχει ανατροπές, θελει να το κάνει σαν ψυχοθεραπεία, για να τα βγάλει από μέσα της, πράγμα που υποθέτω μπορεί να το πει κανείς για πολλούς σκηνοθέτες, οπότε αν συμμερίζεσαι την άποψη του ήρωα που της απαντά ότι είναι ωραίο ότι δεν γίνεται τίποτα, θα βρεις ωραίο και το Valse Sentimentale. Που με λίγα λόγια και πολλή μουσική πολλά στατικά πλάνα, μέσα απ' τις μπόλικες άβολες στιγμές που σου προσφέρουν ήρωες χωρίς μεγάλη αυτοπεποίθηση "σ' αυτά τα πράγματα", πασχίζει να τραγουδήσει σε μουσική απ' τις Τρύπες, τον ψυχικό Γολγοθά της διαδικασίας του να γνωρίσεις κάποιον και μετά να τον γνωρίσεις καλύτερα. Πού και πού το πετυχαίνει, αλλά όχι αρκετά για να δικαιολογήσει ούτε τα γύρω στα 40 λεπτά που του περισσεύουν, ούτε την ενθουσιώδη υποδοχή που έδειξε η κριτική στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Εξάχρονο κορίτσι στην σκονισμένη επαρχία του Αφγανιστάν, αναζητάει απεγνωσμένα την σχολική γνώση. Ακόμη και το τετράδιο στα χέρια της, όμως, μοιάζει με έγκλημα...Τα πάντα είναι θέμα παιδείας. Ποιος την έχασε για να την βρουν εκείνοι που έχουν καταστρέψει οποιαδήποτε γέφυρα επικοινωνίας της πολύπαθης ασιατικής χώρας με την έννοια του εκσυγχρονισμού? Εκείνοι που δίπλα στη γυναίκα και στο σύμβολο της ισότητας έχουν τοποθετήσει το απόλυτο μηδέν? Μια μουσουλμάνα μόλις δεκαεννέα Μαΐων, μα με σημαντικό επώνυμο στα καλλιτεχνικά δρώμενα του Ιράν, η Hana Makhmalbaf, παίρνει την κάμερα στον ώμο και ταξιδεύει στα βραχώδη μέρη της κυριαρχίας των Ταλιμπάν, με μοναδικό σκοπό να κριτικάρει το υπέρμετρα περιοριστικό τους καθεστώς. Αυτό που πετυχαίνει είναι να συγκινήσει με την κλαμένη, φοβισμένη ή και με (αμαρτωλό) κραγιόν κακοβαμμένη φατσούλα της παιδούλας, που δηλώνει άγνοια κινδύνου στο μακρύ δρόμο για το σχολειό. Λιτός, με κοφτές εικόνες, δίχως την συνοδεία συναισθηματικής μουσικής και με σφιχτή αφήγηση, δοσμένη μέσα από το αθώο παιδικό πρίσμα, ο Βούδας γνωστοποιεί με στιλ ντοκιμαντέρ το πρόβλημα στον κόσμο. Όσο για το αύριο όλων αυτών των παιδιών? Κάτι θα έχει και για εκείνα ο, κατώτερος, θεός που τα προστατεύει.

Τη κριτική επιμελήθηκε ο Γιώργος Ζερβόπουλος

Το μεγαλύτερο superhero movie όλων των εποχών! (αν δε μετρήσεις όλα τ' άλλα)Όπως θα περίμενες από τα μπλεγμένα ονόματα του David Zucker και του Leslie Nielsen, το Superhero (2008) επιστρέφει στα βασικά του είδους (της.. παρωδίας ειδών). Αιφνιδιαστική πια συνέχεια και συνάφεια στο σενάριο, ταλέντο και timing στις ερμηνείες --ξεκινώντας από τον εικοσάρη πρωταγωνιστή που έχει πολύ παρελθόν ήδη πίσω του αλλά και φανερά περισσότερο μέλλον--, σχετικά περιορισμένες ποπ αναφορές, με προτίμηση σε πιο δοκιμασμένες από το χρόνο, ξεκινώντας από τον Spider-Man (2002) που πάνω του κλάνει, κυριολεκτικά και κατά βάση, η ταινία. Όπως θα περίμενες από το κατά 30% κάτω από τις προσδοκίες άνοιγμά της στις αμερικάνικες αίθουσες τη προηγούμενη βδομάδα και την έλλειψη δημοσιογραφικών προβολών ακόμα και στην Ελλάδα(!), η παραγωγή της Dimension δε καταφέρνει τελικά να φτάσει ούτε τη μετριότητα περασμένων εποχών. Πρωτάκουστα πλέον (αν σκεφτείς ότι οι διαβόητοι Friedberg & Seltzer πρoτιμούν να αυτοσυστήνονται σα δύο από τους έξι γραφιάδες του Scary Movie (2000)) ο Craig Mazin σηκώνει όλο το σεναριακό βάρος και κάθεται επιπλέον και πίσω από τη κάμερα, όμως προτιμάει τις εύκολες λύσεις και τα βγαζομάτικα χοντρά αστεία χωρίς καν την αίσθηση αυτού που αποδομεί (μοναδικό θετικό στοιχείο του απαράδεκτου διδύμου της Fox). Και σιγοντάρεται από την ηλιθιότητα των δοκιμαστικών ακροατηρίων, αν κρίνεις από κάποιες σκηνές που κόπηκαν (και παίζουν στα credits) για να παραμείνουν άλλες κατάφτυστες (όπως μια ξεκρέμαστη καρικατούρα του Stephen Hawking).

Αφγανός μετανάστης καλείται χρόνια μετά την αναμπουμπούλα στην πατρίδα του, να επιστρέψει για να διορθώσει παλιές αμαρτίες, οικογενειακές και προσωπικές.Ασαφές αν το κακό ξεκινά απ' την ασφαλή καλοζυγισμένη σεναριακή μεταφορά του Benioff, τις επιπλέον αλλαγές που μπορεί να της έκανε μετά ο Forster, ή την πρόθεση της Paramount να αντικαταστήσει το πάθος για Quidditch με αντίστοιχο για αγώνες ψηφιακών χαρταετών, το αποτέλεσμα πάντως είναι καθαρά Forsterικό, με την χαρακτηριστική του πια επίφαση συναισθηματικού πλούτου να πνίγει στη μελοζάχαρη την αληθινή πληθώρα επιπέδων αναγνώσεων του πολυδιαβασμένου βιβλίου του Hosseini. H ωμότητα της περιγραφής της αγριάδας των διαταξικών και διαθρησκευτικών συγκρούσεων του προπολεμικού Αφγανιστάν και η βίαιη δολοφονία της παιδικής αθωότητας των ηρώων του, είναι οι πρώτες που χάνονται στην υπεραπλούστευση και την άτολμη πολιτική ορθότητα, με τον Forster να συνεχίζει να ψάχνει τη Χώρα του Ποτέ στην παραμυθένια Καμπούλ του πρώτου μέρους, πριν περάσει στο δεύτερο κομμάτι της ιστορίας, όπου η προσπάθεια του Αφγανού μετανάστη να βρεί θέση στο Νέο Κόσμο και βήμα να πει τις ιστορίες του, γίνεται σύντομο τηλεοπτικό διαφημιστικό για τη χώρα των ευκαιριών, πριν ξαναγυρίσει στο Αφγανιστάν των Μουτζαχεντίν, για να στήσει μια δική του Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (1998), κομπλέ με τις μετα-Αποκαλυπτικές εικόνες καταστροφής και τους γενειοφόρους φανατικούς απ' την Κόλαση, που εξυπηρετεί το ηθικό δίδαγμα που θέλει να βγάλει απ' το βιβλίο: Ακόμα και οι διανοούμενοι πρέπει καμιά φορά να γίνονται Ράμπο για να σώσουν τους αδύναμους.

Η μετά από πολλά χρόνια ξενιτιάς επιστροφή Έλληνα στο χωριό του, τού βγαίνει ξυνή όταν τα παιδιά του επιστρέφουν στη Γερμανία, κι ο Αλβανός που έμπασε σπίτι του, γλυκοκοιτάει τη γυναίκα του που γκρινιάζει για την ερημιά της εξοχής.Κλισαρισμένη θεματική μπολιασμένη με μεράκι και μετριότητα και μια λανθάνουσα αίσθηση ιερού χρέους να σου μάθει τις παραδόσεις για να κρατήσει την Ελλάδα ζωντανή, η Επιστροφή του Δούβλη που μέσα στο ερωτικό της τρίγωνο ψάχνει το σημείο τομής της φιλοξενίας και της ξενοφοβίας, υποφέρει όχι τόσο απ' το φολκλόρ σκηνικό της, όσο απ' τις δολοφονικά κάτω του ερασιτεχνικού ερμηνείες της (κι όχι μόνο στους δεύτερους και τρίτους ρόλους), που δεν σε διευκολύνουν να το δεις ως κάτι περισσότερο από ξεχειλωμένο βουκολικό μελόδραμα. Αν κάτι δεν μπορείς να της καταλογίσεις πάντως, είναι η αναληθοφάνεια, αφού το σενάριο κι όλες οι στροφές κι οι ανατροπές του, μοιάζουν με απομαγνητοφώνηση των ιστοριών συμμόρφωσης που ακούς στις εκπομπές των τηλεφωνικών εξομολογητριών του μεσημεριού, ιστορίες που ως γνωστόν δεν είναι απλά βγαλμένες απ' τη ζωή, είναι η ζωή η ίδια. Τελείως όμως.