Ντοκιμαντέρ για τα έργα και τις ημέρες του σημαντικού εξόριστου ποιητή, Νικηφόρου Βρεττάκου.Βαρύ κι ασήκωτο ακαδημαϊκό εικονογραφημένο βιογραφικό αρχείο, ενδιαφέρον (κι ενδεχομένως χρηστικό) αποκλειστικά για τους μελετητές του ποιητή, το ντοκιμαντέρ της Δρακοπούλου, πέραν της αποκάλυψης που σου προσφέρει για το τί μπορεί να βρει ο διανοούμενος συνταξιούχος για να γεμίσει το χρόνο του, θα σε κάνει να νιώσεις ηλίθιος αν πας αδιάβαστος, αφού δεν μπαίνει ποτέ στον κόπο να σου εξηγήσει γιατί αξίζει ντοκιμαντέρ ο Νικηφόρος Βρεττάκος, κι απλά σου πετάει εικόνες για να αποκαταστήσει τη διαστρεβλωμένη εικόνα που κάποιοι λέει φρόντισαν να του φτιάξουν την περίοδο της χούντας και της κατοχής. Αλλά πιθανότατα αν δεν ξέρεις ήδη, δεν έχεις και σκοπό να πας, ούτε καν για να νιώσεις τον τρόμο του να ακούς έναν αφηγητή που ακούγεται σαν να έχει κάνει τραχειοτομή και να μιλάει από μηχάνημα, και η φωνή του να μοιάζει με αυτή που σε παίρνει τηλέφωνο στο Ringu (1998) για να σου πει ότι έχεις 7 μέρες να ζήσεις και θα πεθάνεις αν δεν δείξεις το ντοκιμαντέρ στον επόμενο. Ξεφύγαμε...

Η Audio Visual σας προσκαλεί στην Avant Première του δραματικού θρίλερ Αψηφώντας το Θάνατο. Το Σάββατο 19 Απριλίου στις 3 το μεσημέρι στα Ster Cinemas στον Αγ. Ελευθέριο.

Το να παθιάζεσαι με τα coming of age φιλμ δεν είναι θέμα ηλικίας. Αυτή είναι η ετυμηγορία μου. Και πρέπει να με πιστέψετε. Οι Θωμάδες αυτού του κόσμου, ας περιμένουν την ενήλικη στιγμή όπου θα ξαναβλέπουν εκείνη την "κουφή" μέρα του Ferris Bueller και θα χύνουν μαύρο δάκρυ...

Νεανικές ταινίες γυρίζονται πολλές ετησίως, όμως, σπάνια δίνουν το στίγμα που θα τις μετατρέψει σε μελλοντικούς "ναούς" προσκυνήματος από ένα αντίστοιχο target group, το οποίο θα μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο για να επιβαρύνει τον εκάστοτε τίτλο με ένα κάποιο διαχρονικό legacy status. Το Wackness του Jonathan Levine δείχνει να διαθέτει αυτή τη "μαγεία", ξεκινώντας την παλαβή του πορεία από το φετινό Sundance και το βραβείο κοινού στην κατηγορία του dramatic film. Είχα την τύχη να δω την ταινία σε μια προβολή της αγοράς, στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, έγραψα γι' αυτήν ενθουσιασμένος εδώ. Με το που κυκλοφόρησε το πρώτο teaser χθες, το hype άρχισε να φουσκώνει τρελά στο διαδίκτυο και η Sony Classics φαίνεται πως κάνει καλή δουλειά με το χτίσιμο του anticipation για τον σοβαρότερο διεκδικητή του τίτλου του μεγαλύτερου indie hit του αμερικανικού καλοκαιριού (limited και ύπουλο ως ημερομηνία opening στις 3 Ιουλίου).

Βασικά συστατικά που θα προκαλέσουν ρίγη, τουλάχιστον σ' εκείνους που έχουν μια κάποια στοιχειώδη σχέση με την αμερικανική κουλτούρα και τα... υπο-πλοκάμια της: α) ο Josh Peck, στον πρώτο ρόλο, είναι τόσο cool που στο μέλλον θ' ακούς το όνομα Shapiro και θα ξέρεις για ποιον μιλάμε, β) ο Shapiro είναι παρθένος (εεε... στο περίπου, προσπάθησε μια φορά, αλλά εκείνη ήταν μεθυσμένη, εκείνος μπορεί να ήταν και μαστουρωμένος κι ένας Θεός ξέρει τι έγινε στη συνέχεια...), γ) η πλοκή εξελίσσεται στη Νέα Υόρκη του 1994 και το soundtrack γαμεί και δέρνει "αράπικα" με μερικά από τα καλύτερα rap και hip-hop tracks της εποχής, δ) είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η χρήση καταγράφεται σαν "φεύγα" στοιχείο καθημερινότητας που δε σε χώνει υποχρεωτικά στα αθλιότερα καταγώγια ή δεν σε εξωθεί στην πορνεία και τα λοιπά καταθλιπτικά (τα media μπορεί και να το "σκίσουν" γι' αυτό το λόγο, αν και ο Levine πετυχαίνει κάτι μοναδικό, πέρα από το ρίσκο που παίρνει) και ε) ν' αφήσουμε και τίποτε για το χειμώνα, όταν έρθει και προς τα μέρη μας η ταινία. Για φινάλε, πάντως, το όνομα Petra Korner (στη διεύθυνση φωτογραφίας) έχει καταχωρηθεί για να βρίσκεται υπό επιτήρηση στο μέλλον. Yo!

Ούτε να.. τελειώσεις δε σ' αφήνει το πεντάλεπτο(!) trailer του πιο ξεχωριστού καλοκαιρινού μπλοκμπάστερ που ανέβασε το (αυστραλιανό) Yahoo!7. Ξεκινάει με τέρμα το γκάζι στην κλασική πια εισαγωγή, συνεχίζει με τις καλύτερες, πιο σπιντάτες, και πιο κριστιναριτσικαβλιάρικες από τις στιγμές που 'χεις δει μέχρι τώρα, προσθέτει κι άλλες, και μετά.. ανοίγει το turbo.

Νωρίτερα, ο Joel Silver εξηγεί στα γρήγορα πως ήθελε τους καλύτερους για τη παραγωγή και μετά αρνήθηκαν, αλλά δε μπορείς να τον κατηγορήσεις καθόλου για τις συνηθισμένες του υπερβολές όταν λέει ότι θα δεις σκηνές ικανές να σε κρατάνε στην άκρη του καθίσματός σου. Σπανιότατα (ίσα με μοναδικά), ολοκληρωμένες οι σκηνές car-fu που ακολουθούν, φαίνονται και λειτουργούν κλάσεις εντυπωσιακότερα από τα ξεκάρφωτα μπουρδουκλώματα που έβλεπες μέχρι τώρα, δείχνοντας ότι τα προηγούμενα trailer μόνο ατελείωτα εφέ προσπαθούσαν να κρύψουν (αντίθετα με τα συνηθισμένα ψαρωτικά), δικαιώνοντας και τη παραγωγή αλλά και τη Warner που μετά τον (εξ ημισείας με τη Paramount) Beowulf (2007) φαίνεται να στηρίζει πετυχημένα μουλαρωμένα ακόμα μια μπλοκμπαστεριά τόσο μακριά από τα συνηθισμένα που να ξενίζει αρχικά.

Η καρτούν εμφάνιση, με τις πολυδιαφημισμένες πολυπρωτότυπες πολυεπίπεδες πρασινοθόνες να κρατάνε όλη τη σκηνή σε focus, μένει πιστή στη σειρά όπως σχεδιάστηκε, οι φαν είναι πολύ περισσότεροι απ' όσους μεγάλωσαν σε 60s και 70s αφού στην Αμερική τουλάχιστο reruns παίζαν και στο (κατειλημμένο αυτές τις μέρες από την προώθηση) MTV στα 90ς και στο Cartoon Network αργότερα, η Ασία έχει και τον Rain (οι οπαδές του οποίου κάνουν όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή κατάληψη στο Τοπ 100 του TIME) και όλη την υπόλοιπη εκπροσώπηση που εμφανίστηκε στο τρίτο (και πιο) διεθνές trailer, η οικογενειακή καταλληλότητα των προβολών είναι εξασφαλισμένη, και τα παιχνίδια περιμένουν στα ράφια.

Με το by default μειονέκτημα του να παρουσιάζει εθνική φιλμογραφία και να περιορίζει τις επιλογές του εκεί, με νέα διεύθυνση αλλά επιστροφή στην παλιά κατεύθυνση, χωρίς μεταμεσονύχτιες προβολές και προωθημένες θεματικά ταινίες που πέρσι είχαν αφήσει υποσχέσεις για άνοιγμα στο πιο νεανικό κοινό που το φεστιβάλ (και κάθε φεστιβάλ) λαχταράει να αποκτήσει, το 9ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας μπορεί σίγουρα να χρεωθεί σαν επιτυχία για τους αιθουσάρχες (την εξής μία), που είδαν τον κόσμο να πολλαπλασιάζεται (και τις κοκακολ-ο-μηχανές ν' αδειάζουν), και αίθουσες συνήθως μισογεμάτες, δυο-τρεις φορές σχεδόν φουλαρισμένες, και κυρίως τα slots που πέρσι κινούνταν στα 50-60 άτομα, φέτος να κρατιούνται πάνω απ' τα 100.

Το αν αυτό οφείλει κανείς να το χρεώσει περισσότερο στις περσινές υποσχέσεις που λέγαμε, το δυνατότερο πρόγραμμα που δεν υπήρχε, ή την αφίσα και τα προωθητικά που έβγαζαν μάτι, είναι ένα ευχάριστο θέμα να συζητά κανείς, κι αν θες τη δική μου άποψη, πρακτικά σε ένα φεστιβάλ με σχετικά μικρή προϋπηρεσία και περιορισμένη ελαστικότητα, η καλή μαρτυρία της προηγούμενης χρονιάς, είναι που φέρνει τα αποτελέσματα στην επόμενη, και η πραγματική επιτυχία του φετινού φεστιβάλ, ίσως πρέπει να αναζητηθεί του χρόνου. Όπως και στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αναζητηθεί το πόσο ένα φεστιβάλ με σκοπό του εν γένει τη διάδοση του πολιτισμικού προϊόντος της Γαλλίας, λειτουργεί τελικά ως καλή, ή κακή διαφήμιση, σε μια παραγωγή μετριοτήτων καθ' οδόν προς τη μαζικοποίηση. Αλλά όσο βραβεύει ταινίες όπως οι εξαιρετικοί Κλέφτες Αλόγων (2007) (που πήραν το βραβείο επιτροπής νέων), και τα Τραγούδια της Αγάπης (2007) που είχαν την πιο τιγκαρισμένη προβολή που πέτυχα (και πήραν το βραβείο κοινού), υποθέτω υπάρχει ελπίδα.

Με τις εμμονές του σε παράταξη και τις ορέξεις του για τρίο σε πλήρη έκταση, ο Christophe Ηonoré πέρασε απ' το φετινό Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου για να επιδείξει τη νέα του εκδοχή στο πήδημα γαλλικό κινηματογραφικό αντάρτικο, αυτή τη φορά γυρίζοντας στη μέση του Παρισιού χωρίς να ρωτήσει κανέναν ένα παιχνιδιάρικο musical, που παρά την έλλειψη αντίστοιχης παράδοσης στον τόπο του, πήγε ασυνήθιστα καλά στα γαλλικά ταμεία, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να κατευθύνονται προς το μέρος του μεγαλύτερα απ' τα συνηθισμένα του budgets. Ωστόσο, ο ίδιος, δηλώνει ότι όσο είναι ακόμη νέος, ο μόνος λόγος που θα μετακινούνταν σε μεγαλύτερες οικονομικές κλίμακες θα ήταν για να κάνει επιτέλους πραγματικότητα το υποφώσκον ménage a trois του Harry Potter με την Ερμιόνη και τον Ρον, αλλά πέρα απ' αυτά, προτιμά να κρατήσει τον έλεγχο και την ταχύτητα που του προσφέρουν τα μικρά του συνεργεία, και τη δροσιά και τη φρεσκάδα που προσδίδουν στις ταινίες του. Αυτό το τελευταίο, προφανώς το προσυπογράφει και το αθηναϊκό κοινό, ή τουλάχιστον το κομμάτι του που γέμισε την προβολή του Les Chansons d' Amour (2007) την περασμένη Πέμπτη, και του έδωσε το βραβείο του προχθές, στην τελετή απονομής του φεστιβάλ.

Ένα από τα μεγαλύτερα χιτ του φετινού Sundance και από τα πιο φιλόδοξα ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων έγινε το πρώτο από τη φουρνιά των νεανικών indies του 2008 που ανέβασε ρυθμούς στην προώθηση, με το trailer που κυκλοφόρησε στο Υahoo! Movies.

Μερικές βδομάδες νωρίτερα η Paramount Vantage (νικήτρια στη μάχη των προσφορών για διανομή) είχε αποφασίσει να αρπάξει από τα μαλλιά κάποιες συγκρίσεις με το μυθικό πια Breakfast Club (1985), με ριμέικ.. της αφίσας του, κομπλέ με σχεδόν πανομοιότυπο tagline, προσθέτοντας κι ένα ακόμα στα τέσσερα λυκειόπαιδα που παρακολούθησε η κάμερα της Nanette Burstein για δέκα μήνες στο μοναδικό σχολείο της Warsaw, Indiana. Το ντοκιμαντέρ βέβαια, όπως βλέπεις, έχει περισσότερη σχέση με τα άπειρα σχετικά ριαλιτοειδή και μη που κατακλύζουν, αντί μουσικής, το MTV εδώ και καμιά δεκαετία τουλάχιστο, αν και στη σύλληψη μοιάζει αρκετά με το σημαντικότερο teen movie των εποχών, παίρνοντας στερεότυπα και ψάχνοντας τους ανθρώπους πίσω από αυτά. Ανθρώπους αποφασιστικά μέτριους, όπως διάλεξε η σκηνοθέτρια και βγάζει μάτι στη σύγκριση των δυο αφισών, φορτωμένους με ένα κάρο σπυράκια προβλήματα και την πίεση να διαγράψουν το μέλλον τους ενώ είναι ανίκανοι και απληροφόρητοι και οι ίδιοι και οι γύρω τους.

Η σχετική αυθεντικότητα του φιλμ, που υποθέτεις ότι πλησιάζει τόσο τη πραγματικότητα όσο.. ο πέμπτος κεντρικός ήρωας (ο οποίος έχει κάπου σημαντικό ρόλο, ως ο γκόμενος της καλλιτεχνιάρας των τεσσάρων), η άπαιχτη προϊστορία της υπεύθυνης (έστω και χωρίς τον Brett Morgen, συνυπεύθυνο για On the Ropes (1999) και The Kid Stays in the Picture (2002)), και η εκστατική υποδοχή σε Sundance και SXSW, εγγυώνται ότι κάτι θα θυμάσαι και την εποχή των βραβείων. Η εποχή των ταμείων (25 Ιουλίου στις αμερικάνικες αίθουσες) είναι πάντα δύσκολη για ντοκιμαντέρ, η εποχή των εικοσάχρονων φόρων τιμής από νεανικά κανάλια δε φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα.