Οι σοσιαλδημοκράτες αναλαμβάνουν τα ηνία της Δανίας και εφαρμόζουν στρατιωτικό νόμο για να εξολοθρεύσουν όσους συντηρούνται απ' το κράτος χωρίς να προσφέρουν τίποτε στην κοινωνία.Ακούγεται ονειρικό και φαίνεται να είναι, ή τουλάχιστον σε πείθει η εξαιρετικά εύγλωττη και λακωνική εισαγωγή, και το σασπένς που δημιουργεί η εφαρμογή του, όμως σύντομα το νομοσχέδιο χάνεται σε μελό διακλαδώσεις που δεν φαίνεται να έχουν άλλο σκοπό απ' το να πάρουν αμερικανίστικα κλισέ και να τα γυρίσουν ανάποδα, αλλά τελικά δεν καταφέρνουν και πολλά πέρα απ' το να δηλώσουν τις προθέσεις τους. Η γενικά έξυπνη και εύστοχη μαύρη κωμωδία του Klarlund, χάνει το βάδισμά της αρκετά σύντομα απ' την καλή της έναρξη, και οι στροφές της πλοκής βαλτώνουν όσο οι χαρακτήρες του ψάχνουν την ουσία της ύπαρξης ουσιαστικά καταργώντας την, κι όταν πλησιάζει η γραμμή του τέλος, αν το παράλογο φινάλε δεν σε ικανοποιήσει με το γεγονός ότι σε δούλευε απ' την αρχή και τώρα σου βγάζει γλώσσα, μπορείς να το πάρεις και για άτολμα ανοιχτό, χωρίς να έχεις και πολύ άδικο.

Απογοητευμένη απ' τη ζωή της νοικοκυρά, βλέπει το σπίτι της να διαλύεται, ακριβώς όπως στις βραζιλιάνικες σαπουνόπερες που βλέπει η μάνα της.Μαζική λανθάνουσα νυμφομανία και υφέρπουσα τσουλοσύνη σιγοβράζουν στην εργατική τάξη της Βραζιλίας του σκηνοθέτη, που παρά το υπόβαθρό του στα ντοκιμαντέρ, παρουσιάζει την πρώτη του μυθοπλασία παύλα μελέτη στο τηλεοπτικό μελόδραμα με ασυγκράτητη φαφλατάδικη δηθενιά στο ρεαλισμό της σκηνοθεσίας, ψάχνοντας στα ασφυκτικά κοντινά κολλημένα σε καράφλες, ρυτίδες και χωρίστρες πλάνα, την αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης υπό κατάρρευση, και βρίσκοντας μονάχα... καράφλες, ρυτίδες και χωρίστρες. Λειτουργώντας μόνο σαν ιστορία συμμόρφωσης σε άτακτες κορασίδες που δεν κάθονται φρόνιμες, το δράμα του Teixeira ξεκινά ενοχλητικά και συνεχίζει στο αφόρητο, πνίγοντας στη αυτοπρόκλητη μιζέρια τους ήρωές του, βάζοντας τους να κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο και να το λούζονται, μέχρι να γίνει μια απ' αυτές τις ταινίες που δεν σε νοιάζει αν εμφανιστεί ένας πιστολάς από το δίπλα γύρισμα να τους γαζώσει όλους, αρκεί να τελειώσει. Και τελικά, κάπως έτσι γίνεται.

Η Village Films σας προσκαλεί στην Avant Première της σπιντάτης ταινίας Speed Racer. Την Τρίτη 6 Μαΐου στις 8 το βράδυ στα Village 9 Cinemas @ Φάληρο.

Με τον Iron Man (2008) να ανοίγει επίσημα την Πρωτομαγιά (i.e. Πέμπτη) ακόμα και στην Αμερική, μέσα σε καλές κριτικές και προβλέψεις για franchise-building εισπράξεις ($80-100 μύρια), ανοίγοντας και τον πιθανά μεγαλύτερο Μάη στην ιστορία του Hollywood, η Disney παρουσίασε τη προηγούμενη βδομάδα το τρίτο και (μάλλον) τελευταίο τιζεροτρέιλερ για τη δεύτερη ταινία της βασισμένη στα βιβλία της Νάρνια του C. S. Lewis.

Σχεδόν σίγουρα η δεύτερη μεγαλύτερη του μήνα και του καλοκαιριού, μετά τον τέταρτο Indiana Jones, η παραγωγή κράτησε μέχρι τώρα χαμηλό προφίλ, ψάχνοντας περισσότερο το οικογενειακό κοινό, και συναντώντας την αδιαφορία των geeks σε όσες τους μαζώξεις παρευρέθηκε. Βέβαια, σε σύγκριση με την κυριολεκτικά ανύπαρκτη για μήνες ολόκληρους προώθηση των τρίτων Πειρατών της Καραϊβικής, η ποντικοεταιρία βάραγε νταούλια φέτος για τον Πρίγκηπα Κασπιανό, και έτσι κι αλλιώς περνάει σε μαζικότερους στόχους πια, όπως παρατηρείς στο βίντεο, με σκοτεινιάρικο τόνο και έμφαση στα (από το μυθιστόρημα ακόμα, περισσότερα) ανθρωπόμορφα πλάσματα της φαντασίας του συγγραφέα που ανακάλυψε τον Χριστιανισμό στα τριάντα του. Ακόμα και να βλέπεις τίποτα να σε ενθουσιάζει το αφήνω ασχολίαστο, σίγουρα πάντως η πιο συμμαζεμένη και οικονομικά παραγωγή, δύσκολα θα ξεπεράσει την αφελή αθλιότητα του Λιονταριού, της Μάγισσας και της Ντουλάπας. Από κει και πέρα το μέλλον της σειράς είναι αβέβαιο, και το μόνο με το οποίο ασχολούνται (σε βαθμό σκοτωμού ως συνήθως) τα διαδίχτυα, εδώ και κάνα μήνα που άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι θα καταλήξει σε τριλογία, και όχι εφταλογία, όπως φαίνονταν πριν τα Χριστούγεννα. Απόφαση που, από μακριά, μοιάζει λογική, μιας και η Walden (στη συμπαραγωγή) όχι μόνο έχει πια πατρειοθρησκειοοικογενειακό εταίρο τον Murdoch (και τη Fox) αλλά στοχεύει και στο κοινό της Disney. Ενώ τα χρόνια έξω από τη Ντουλάπα μπορεί να περνάνε αργά, όμως στον πραγματικό κόσμο περνάνε τόσο γρήγορα όσο στη Νάρνια, με αποτέλεσμα οι "πιτσιρικάδες" του 2005 να έχουν εικοσαρίσει -- ο 27χρονος Ben Barnes που σηκώνει όλη τη καμπάνια αυτή τη φορά, θα κάψει καμιά παραπάνω εφηβική καρδιά, θα "καεί" στο τέλος του φιλμ, και τα παιδάκια που πλακώνονται με τα άλλα που υποστηρίζουν τον Harry Potter, θα περιμένουν πάλι την οικογένεια Pevensie (και όχι κάνα μαντραχαλά με ψεύτικα σπυράκια) στην επόμενη περιπέτεια.

Δέκα (10) χρόνια μετά τις πρώτες του υποψηφιότητες με τη πρώτη του ταινία, το Kurz und Schmerzlos / Short Sharp Shock / Ακαριαίο Χτύπημα (1998), και τέσσερα (4) αφότου τα σάρωσε με το Gegen die Wand / Head On (2004), τα Γερμανικά Κινηματογραφικά Βραβεία φόρτωσαν και πάλι με χρυσές Λόλες τον σημαντικότερο σύγχρονο δημιουργό τους. Η Άκρη του Ουρανού / Auf der Anderen Seite / The Edge of Heaven (2007) έφυγε κουβαλώντας βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και μοντάζ, και κάτι εκατομμύρια ευρώ, την Παρασκευή από το Palais am Funkturm του Βερολίνου.

Ο Fatih Akin δε παρέλαβε αυτή τη φορά κανένα βραβείο εκ μέρους του τούρκικου κινηματογράφου, όπως είχε κάνει στις Κάνες, και υποθέτω ότι το πήρε απόφαση πια, μετά και τα Ευρωπαϊκά Βραβεία που τις ακολούθησαν, ότι το λιγότερο δυνατό του χαρτί, εμφανέστερα στη λιγότερη ξέφρενη δημιουργία του, το σενάριο που πάντα συζητάει με όποιον τυχαίνει να βρίσκεται στο πλατό, ήταν το ισχυρότερο μιας Γηραιάς Ηπείρου απεγνωσμένης για καλές ιστορίες. Απόφαση πήρε ο γεννημένος στο Αμβούργο σκηνοθέτης και τις συγκρίσεις με τον Rainer Werner Fassbinder μιας χώρας απεγνωσμένης για τη συνέχεια του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου, κρίνοντας από την επιλογή της Hanna Schygulla σε δευτεραγωνιστικό ρόλο που οδήγησε και στη μόνη υποψηφιότητα του φιλμ η οποία παραδόξως δε χρυσώθηκε από την γερμανική Ακαδημία. Η Άκρη του Ουρανού, σημαντικό δείγμα πανευρωπαϊκού κινηματογράφου του 21ου αιώνα, είχε τιμηθεί και με το πρώτο στην ιστορία βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Περισσότερες υποψηφιότητες, έξι (6) συνολικά, αλλά λιγότερα αγαλματάκια μάζεψαν οι Kirschblüten / Cherry Blossoms (2008), η πιο καλλιτεχνίζουσα από τις mainstream δουλειές της πενηντάρας Doris Dörrie, με θέμα έναν χήρο που ταξιδεύει στην Ιαπωνία και τιμές για τον πρωταγωνιστή Elmar Wepper και τα κοστούμια της. Η ταινία ήταν υποψήφια για κορυφαία της χρονιάς (και ήρθε ασημένια δεύτερη), σε μια διοργάνωση που θέλησε να κρατήσει τις ισορροπίες προκρίνοντας auters από τη μια, σα τον Akin και τον Christian Petzold με τη Yella (2007) του, και κάποιες σχετικά εμπορικές επιτυχίες σα το Die Welle / The Wave (2008) από την άλλη. Παρολαυτά η απουσία του Keinohrhasen / Rabbit Without Ears (2007) των €40 μυρίων σε εισπράξεις, τεχνικά για λόγους μη υποβολής έγκαιρης υποψηφιότητας, εξαγρίωσε τον δημιουργό του Til Schweiger σε βαθμό να ετοιμάζει δικά του, δημοφιλή, βραβεία, και ξαναματάναψε τις γνωστές ποιοτοταμειακές κόντρες που έχει πια αφήσει πίσω της ακόμα και η αμερικάνικη Ακαδημία. Ο Schweiger πάντως πήγε στη τελετή, ευδιάθετος, πιθανά γιατί κυριαρχούσαν τα στράπλες, τα μεγάβυζα, και τα στράπλες μεγάβυζα στις συνδαιτημόνες του. Στη σκηνή παρά τα αεροπλανικά και τις μπουτάρες της Barbara Schoeneberger που παρουσίαζε, τη παράσταση φαίνεται να έκλεψε, κρίνοντας από τις δεκάδες φωτογραφίες που κυκλοφορούν, η πρωταγωνίστρια του Petzold και βραβευμένη και στο περσινό Βερολίνο, Nina Hoss.

Όλοι οι νικητές στο δελτίο τύπου "Die Preisträger Deutscher Filmpreis 2008"

Τα ένοχα μικρά και μεγάλα μυστικά μιας οικογένειας Εβραίων, και η επίδραση του αντισημιτισμού της Ευρώπης των δυο Παγκόσμιων, στην διαμόρφωσή τους.Κάθε Εβραίος και η μάνα του έχουν μια ιστορία καταπίεσης να διηγηθούν, κι ώσπου να τελειώσει αυτό το ολοκαύτωμα είναι πολύ πιθανό οι ταινίες να 'ναι περισσότερες απ' τα θύματα του κανονικού Ολοκαυτώματος, αλλά υποθέτω πάντα υπάρχει χώρος για περισσότερες, μεγάλες ή μικρότερες. Η συγκεκριμένη εμπίπτει στις μικρότερες, όχι για το εύρος και τις φιλοδοξίες της, αλλά μάλλον για το αποτέλεσμα, όπως το σερβίρει ο Claude Miller, που εκείνη την εποχή ερχόταν στο μάταιο τούτο κόσμο. Στερώντας σου την αγωνία για το φινάλε ανακοινώνοντάς το σαν αφετηρία, σε σπρώχνει σ' ένα στείρο κυνηγητό υπομονής και ενδιαφέροντος, με την υπομονή να εξαντλείται πρώτη λόγω των σκαμπανεβασμάτων του ενδιαφέροντος, και τις αψυχολόγητες αυτοεκπληρούμενες προφητείες που χρησιμοποιεί ο Miller για χαρακτήρες, να περιφέρονται μπρος και πίσω σε ένα σύνολο που αποτελείται από μια αλλόκοτη δομή ταινίας μέσα σε ταινία που διακόπτεται από άλλη ταινία, ώσπου στο τέλος ξεχνάς και ποιο ήταν το μυστικό, και ποιος είναι ο άλλος που σου το έκρυβε, και πότε εμφανίστηκε αυτός που θα το μάθει και γιατί σου το λένε εσένα στην τελική.

Την επόμενη του σκανδάλου των στρατοαπαλλαγών, τσούρμο επίδοξων γιοτάδων βρίσκονται σε απόμακρη περιοχή να κάνουν τους λαγούς σε λοκατζήδες, αλλά δεν το ανέχονται και τους βγάζουν μαλάκες.Διαφημιστική αρπαχτή, προσφορά της κόκκινης εταιρείας κινητών και των λοιπών χορηγών που μοιράζονται εξίσου την οθόνη με τους "ηθοποιούς", η παραγωγή του Περάκη παίζει περισσότερο σαν προσπάθεια του τελευταίου να ρεφάρει τα χαμένα απ' την φλόπα της Ψυχραιμίας (2007) του και να ικανοποιήσει τους επενδυτές της Odeon, παρά σαν επιχείρηση απεμπλοκής από ένα franchise που δεν είχε λόγο να ξαναζήσει, μετά την εξαντλητική του αναβίωση μέσα απ' τις Σειρήνες στο Αιγαίο (2005) και την σχετική τηλεοπτική νεκρανάσταση. Και θα μπορούσες να του κρεμάσεις ενδεχόμενο δόλο, αν δεν υποψιαζόσουν ότι η ταινία ήταν στα σκαριά απ' την επαύριο κίολας της επιτυχίας του Τσιμιτσέλη στα χακί, όπως μπορεί να έχεις απορρίψει τη Λούφα απ' την ανακοίνωση κιόλας, αν δεν ήσουν σ' εκείνη την προβολή των Νυχτών Πρεμιέρας, πριν καμιά πενταετία περίπου, που ο καινούριος σκηνοθέτης της, Βασίλης Κατσίκης, άφηνε ενθαρρυντικές πρώτες εντυπώσεις με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το CCTV (2004).

Αν κρατούσες κάποιες κρυφές ελπίδες όμως, για το τελευταίο ελληνικό blockbuster της χρονιάς, αλί, θα διαψευσθούν εν τάχει. Η όποια σκηνοθετική ευχέρεια του Κατσίκη καταπλακώνεται απ' το κινηματογραφικό κονγκλομεράτο που τον διοικεί χρηματοδοτώντας τον, κι αφήνει σημάδια με την απέχθειά του για την αφηγηματική οικονομία και όποια υποψία ξεστρατίσματος απ' τη σεναριακή ασφάλεια της νόρμας (ξεστράτισμα όπως λόγου χάρη η ανάπτυξη έστω ενός απ' τα concepts που πετάγονται, ως το επίπεδο, έστω, της ιδέας), οδηγώντας το χέρι του σε εύκολη κωμωδία στηριγμένη σε τηλεοπτικά βεγγαλικά, και όλο το βάρος του κόσμου ριγμένο στην πλύση εγκεφάλου της εξαντλητικής επιθετικής προώθησης. Το μόνο ρίσκο που παίρνει η ταινία είναι ο ξεχασμένος Κώστας Φραγκολιάς που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, κι αναπάντεχα παίζει καλά (κι όχι αναπάντεχα, παίζει καλύτερα απ' την Κορινθίου). Μέσα-μέσα πάντως, καταφέρνουν να ξεπεταχτούν μια δυο σκηνές που λειτουργούν κινηματογραφικά και βγάζουν γέλιο αξιοπρεπές κι αξιοπρόσεχτο, κυρίως γιατί τους δίνεται χρόνος να απλωθούν και ηρεμία να βασιστούν μόνο σε όσους ηθοποιούς χρειάζονται να τις βγάλουν, χωρίς να κρέμονται άλλοι δέκα γύρω-γύρω απ' το πλάνο, να προσπαθούν να πεταχτούν και να διακόψουν για να φανούν κι αυτοί λιγάκι.