Το Saw (2004) και το Paranormal Activity (2007), ως πρωτότυποι τίτλοι που γέννησαν ολάκερα franchise να βεβηλώσουν τους μύθους τους, έγιναν για καλό ή για κακό οι δυο μεγαλύτερες κι άρα επιδραστικότερες στη βιομηχανία τους επιτυχίες που έχουν ξεπηδήσει απ’ τα σκοτάδια του τρόμου την τελευταία δεκαετία. Οπότε μπορείς να πεις ότι ήταν θέμα χρόνου οι δημιουργοί τους να να συνεργήσουν σε κάποια φάση, όπως κι έκαναν για να φτιάξουν το Insidious. Μια παραλλαγή-πάντρεμα του στοιχειωμένου σπιτιού και του διαολεμένου παιδιού, που είχε κάνει την πρεμιέρα του στις αρχές της σαιζόν στα μεταμεσονύχτια του Toronto, για να βάλει φωτιά στα twitters και να προκαλέσει μαραθώνιο πλειστηριασμών την επόμενη μέρα, προτού καταλήξει στο σακούλι της Sony, για αδιευκρίνιστο επταψήφιο ποσό.

Πάει μισή δεκαετία από τότε που ο Wes Craven προκάλεσε οργασμούς στην κοινότητα των horror geeks όχι μόνο κάνοντας τρομερό comeback με ένα δυναμικό slasher που θύμιζε γιατί γούσταρες τόσο πολύ να βλέπεις ξαναμμένη πιτσιρικαρία να ουρλιάζει τρέχοντας να ξεφύγει από ένα γυαλιστερό μαχαίρι, αλλά και με το σενάριο του Kevin Williamson να αποδομεί το είδος, με απολαυστική αιρετική αυτοαναφορικότητα, το Scream (1996) έπαιζε σαν μελαγχολικό εμβατήριο για τον θάνατο των μανιακών φονιάδων, ενώ συγχρόνως τους ανανέωνε με την no-bullshit σοβαρότητα που μόνο ένας απ’ τους γεννήτορές τους θα μπορούσε να προσδώσει. Ακολούθησε ένα σχετικά επάξιο sequel από τον ίδιο γραφιά και το franchise ξεχαρβαλώθηκε όταν το έβαλε στη γραφομηχανή του ο Ehren Kruger για να το φτάσει στο όριο της τριλογίας. Όμως ο καλός ο μακελάρης δε μένει ποτέ για πάντα κάτω, και η παλιοπαρέα ενός απ’ τους πιο επιδραστικούς τίτλους τρόμου, ξαναμαζεύεται να αναρωτηθεί ποια είναι η αγαπημένη της σκιαχτική ταινία.