Έχοντας σημειώσει συναπτές παρουσίες στο διαγωνιστικό των Κανών με τις τρεις τελευταίες του ταινίες, και χωρίς να φύγει με άδεια χέρια για καμιά τους απ’ το φεστιβάλ, ο Nuri Bilge Ceylan που ακόμη κυνηγάει τον Χρυσό Φοίνικα, είναι το όνομα που είχε σημειώσει μάλλον τη μεγαλύτερη περιέργεια ως προς το αν η προβολή της ταινίας του τόσο αργά στο φεστιβάλ αποτελεί ένδειξη για το δυνατότερο χαρτί της διοργάνωσης, ή αν ο Thierry Frémaux προσπάθησε να τον προστατεύσει απ’ την υπερέκθεση, δεδομένου ότι η Κρουαζέτ έχει αρχίσει να αδειάζει από χθες.

Απέναντι στο This Must Be the Place (2011) που έγινε ο πάτος κάθε αστείου στα διαδίχτυα χτες, ξεκινώντας από τις προβολές του στις Κάνες, η Fox τοποθέτησε το Mr Popper's Penguins (2011) βορά σε πλακατζίδικα tweets, ξεκινώντας από το trailer που έκανε πρεμιέρα στο MSN. Παρόλο που της είχε βγάλει και εκτεταμένο teaser πριν δυο μήνες ακριβώς, το στούντιο δε φαίνεται να επιμένει και πολύ στο σμπρώξιμο της καλοκαιρινής χειμωνιάτικης κωμωδίας του, πιθανά και απλά λόγω παραδοσιακής τσιγκουνιάς.

Με τον πρότερο έντιμο βίο των τριών παρουσιών στο διαγωνιστικό των Κανών, και το βραβείο της επιτροπής για την προηγούμενη συμμετοχή του με το εξαιρετικό Il Divo (2008), συν τον Sean Penn στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και τον σταθερό διευθυντή φωτογραφίας του να του φροντίζει τα κάδρα, αλλά και το όλο υποσχέσεις slot προβολής κοντά στο κλείσιμο των Κανών, ο Paolo Sorentino και η στροφή του στην αγγλοφωνία, έφτασαν στο φεστιβάλ με αέρα δυνατού χαρτιού. Ο αέρας όμως της αποθαρρυντικής απόκρισης μετά την πρωινή του δημοσιογραφική τον πήρε και τον σήκωσε.

Δροσιστικό διάλειμμα ανακούφισης και ξεπλύματος απ’ την βαριά καλλιτεχνίλλα, πρόσφερε χθες βράδυ ο Nicolas Winding Refn στα δημοσιογραφικά αποκαλυπτήρια του Drive (2011), της --κατά τα μέχρι τότε φαινόμενα-- στροφής του στιλίστα Δανού σκηνοθέτη στα, ανεξάρτητα έστω, αλλά εντελώς αμερικάνικα μονοπάτια. Αίσθηση που δεν προέκυπτε μονάχα από τα ονόματα Ryan Gosling και Carrey Mulligan στις αφίσες, ή την υπόθεση που θέλει οδηγό κασκαντερικών να γίνεται τα βράδια οδηγός ληστειών, αλλά και από το μοναδικό κρυπτικό προωθητικό κλιπ που είχε κυκλοφορήσει πριν το φεστιβάλ.

Κάτι σα ζωντανός θρύλος της Ιαπωνίας, για τη παραγωγικότητά του αν όχι τιποτάλλο, και κάποιους μήνες αφότου πήγε στη Βενετία με δυο ταινίες εντός και εκτός διαγωνισμού, ο Takashi Miike παρουσιάζει απόψε και τη πρώτη ever τρισδιάστατη ταινία στο διαγωνιστικό των Κανών, συνεχίζοντας κατά κάποιο τρόπο τη δημιουργική στροφή των βενετσιάνικων 13 Εκτελεστών (2010).

Στο Ichimei (2011) ο Miike φαίνεται λοιπόν να κάνει ξανά jidaigeki remake, μια ακόμα αναδημιουργία γιαπωνέζικου φιλμ εποχής, με φιλμ εποχής να σημαίνει στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου το ίδιο που σημαίνει και στη χώρα των δισεκατομμυρίων σχιστομάτηδων παραδίπλα (σα wuxia εκεί): αφορμή για μεγάλες χατζάρες σε χορευτικές αερομαχίες. Αντίθετα με τους πρωτότυπους Εκτελεστές που αποτελούσαν αναγνωρισμένο δείγμα μεν, βιομηχανικού προϊόντος δε, το Seppuku (1962) του Masaki Kobayashi, είναι όμως ένα μυθικά ζοφερό chambara, που μεταξύ άλλων τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής σε ένα κάποιο φεστιβάλ της Κυανής Ακτής, και παραμένει μια από τις λίγες διεξοδικές επικρίσεις του κώδικα τιμής των σαμουράι, της σχεδόν θρησκευτικής βάσης της ηθικής και της συμπεριφοράς στη σύγχρονη Ιαπωνία.

Το ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετική ταινία απ’ αυτές που κάνει τόσα χρόνια, απέδειξε σήμερα ο Pedro Almodóvar (όπως έκαναν και λίγο-πολύ όλοι οι auteurs του διαγωνιστικού φέτος), στα αποκαλυπτήρια της ελεύθερης μεταφοράς του μυθιστορήματος Mygale του Thierry Jonquet, Γάλλου νοβελίστα με ειδίκευση στο αστυνομικό με πολιτικές χροιές, και έτερου βασικού λόγου που το La Piel que Habito (2011) του Ισπανού σκηνοθέτη τίγκαρε την πρωινή του δημοσιογραφική.

Ο αγαπημένος σου καπετάνιος που εμπνέεται από τον Keith Richards και τρέχει σα τον Tom Cruise, προσπαθεί να σώσει το Μαύρο Μαργαριτάρι από αιωνιότητα ως μινιατούρα σε κλειστή ντουλάπα, όσο γύρω του κάτι λένε για πηγές νεότητας.