Απονέμοντας το Χρυσό Λιοντάρι του στον Faust (2011) του Aleksandr Sokurov, το αρχαιότερο φεστιβάλ του πλανήτη, έκανε το Σάββατο, στο Lido, μια κάποια από τις συχνές πυκνές στροφές του προς το διανοουμενισμό, όπως παρατήρησε ο Hollywood Reporter και αναπαρήγαγε το Reuters. Χαλαρά βασισμένη στο έργο του Goethe φυσικά, η ταινία συνέχισε, κλείνοντάς τες, τις διάσπαρτες προσωπογραφίες στιλ Molokh (1999), Telets (2001) και Solntse (2005) στο έργο του Ρώσου σκηνοθέτη, ένα έργο που γενικά εξερευνάει τα όρια της σοβαρότητας ξεχειλώνοντας κι άλλο τον auteur-ισμό προηγούμενων δεκαετιών, και βρήκε φυσικά λίγους αλλά πωρωμένους θαυμαστές φέτος στη Βενετία.

Ο πλανήτης Μελαγχολία αποφασίζει να βάλει πλώρη για τη Γη και να μας βγάλει μια και καλή απ’ τη μπουρζουά μιζέρια μας.

Γαλάζια πλασματάκια ζουν χαρούμενα στο μανιταροχωριό τους, αλλά κακιασμένος μαύρος μάγος θέλει να τα αποστάξει για να γεμίσει τη μπαταρία του ραβδιού του. Έτσι καταλήγουν στη Νέα Υόρκη, όπως γίνεται σε όλα τα παραμύθια.

Άκου τώρα τι καινούριο θα σου πω, βλέπω το θάνατό σου.

Τη γλώσσα στην παράδοση της διοργάνωσης που διαφημίζει, φαίνεται να βγάζει φέτος η αφίσα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, που στην 17η επέτειό του, από τις 14 έως τις 25 Σεπτέμβρη σε Αττικόν, Απόλλων, Δαναούς και Άστορ για πρώτη φορά, θα παρουσιάσει το λιγότερο πρεμιερίστικο πρόγραμμα της πρόσφατης μνήμης. Εδραιωμένες ως το απόλυτο ραντεβού πρώτων συστάσεων με τους μεγάλους τίτλους του χειμώνα που υποδέχονται, οι Νύχτες Πρεμιέρας είχαν ανθίσει σερβίροντας σε εθνική και διασυνοριακή πρώτη προβολή τις ταινίες που οι διανομείς θα άπλωναν στη διάρκεια της σαιζόν που ακολουθούσε. Αυτό τους το υπερατού, τα τελευταία χρόνια είχε εκφυλιστεί σε πρεμιέρες τίτλων που έβγαιναν... την άλλη βδομάδα, όπως θα’χες προσέξει, οπότε δεδομένης και της δυσκολίας των εποχών, αλλά και του home cinema που έχεις ανοίξει στον υπολογιστή σου, ετούτη η φετινή (μάλλον επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων) στροφή σε πιο ανεξάρτητους στόχους, μπορεί να δώσει στη διοργάνωση την ευκαιρία να επανεφευρεθεί με μια πιο ευέλικτη και φεστιβαλικά διευρευνητική ταυτότητα.