Ηλικιωμένος δημιουργός comics ξυπνάει έπειτα από λιποθυμία, ανακαλύπτει ότι είναι και πάλι έφηβος και αποφασίζει να αλλάξει το δυσοίωνο μέλλον της οικογένειάς του.

Ζευγάρι χωρίζει όταν ο άντρας κάνει σχέση με άλλη, επειδή η γυναίκα του έχει πάψει να ενδιαφέρεται για τη σχέση τους και τον εαυτό της, σε αξιολύπητο βαθμό. Αυτή όμως, θα καταφέρει να βρει ξανά τον αυτοσεβασμό και τη προσωπικότητά της, και μετά θα ζητήσει συγγνώμη για το φταίξιμό της και θα κάνει τα πάντα για να τον ξανακερδίσει πίσω, αυτόν που ήτανε πάντα ο άντρας των ονείρων της.

Απονέμοντας το Χρυσό Λιοντάρι του στον Faust (2011) του Aleksandr Sokurov, το αρχαιότερο φεστιβάλ του πλανήτη, έκανε το Σάββατο, στο Lido, μια κάποια από τις συχνές πυκνές στροφές του προς το διανοουμενισμό, όπως παρατήρησε ο Hollywood Reporter και αναπαρήγαγε το Reuters. Χαλαρά βασισμένη στο έργο του Goethe φυσικά, η ταινία συνέχισε, κλείνοντάς τες, τις διάσπαρτες προσωπογραφίες στιλ Molokh (1999), Telets (2001) και Solntse (2005) στο έργο του Ρώσου σκηνοθέτη, ένα έργο που γενικά εξερευνάει τα όρια της σοβαρότητας ξεχειλώνοντας κι άλλο τον auteur-ισμό προηγούμενων δεκαετιών, και βρήκε φυσικά λίγους αλλά πωρωμένους θαυμαστές φέτος στη Βενετία.

Ο πλανήτης Μελαγχολία αποφασίζει να βάλει πλώρη για τη Γη και να μας βγάλει μια και καλή απ’ τη μπουρζουά μιζέρια μας.

Γαλάζια πλασματάκια ζουν χαρούμενα στο μανιταροχωριό τους, αλλά κακιασμένος μαύρος μάγος θέλει να τα αποστάξει για να γεμίσει τη μπαταρία του ραβδιού του. Έτσι καταλήγουν στη Νέα Υόρκη, όπως γίνεται σε όλα τα παραμύθια.