Παρόλο που ο William Shakespeare, γιος ενός αμόρφωτου χωρικού που δυσκολεύονταν στις υπογραφές, παραμένει επικρατέστερος όσο τα στοιχεία τα κρατάει θαμμένα ο χρόνος, ο Edward de Vere, 17ος Κόμης της Οξφόρδης, είναι ιστορικά ο πιο προικισμένος για να έχει γράψει τα έργα του.

Ζευγάρι μορφωμένων αστών μπλέκει σε εκ περιτροπής παράλληλες σχέσεις με τον ίδιο ξανθό άγγελο, κι αποφασίζουν πολιτισμένα να το κάνουν τριολέ, όταν η γυναίκα πιάνει δίδυμα.

Η ηρωίδα μας παθαίνει επιτέλους αυτή την απέθαντη παντρειά που ονειρεύονταν. Αλλά για να πάθει και το πήδημα που κατεβάζει τα στρώματα, τα κρεβάτια, τα πατώματα, τα παράθυρα και τα νταβάνια, πρέπει πρώτα να μεγαλώσεις. Χλωμό το κόβω.

Όχι τόσο οι πολιτικές απόψεις και προσεγγίσεις, ή η γαλούχηση ενός φορέα και διαμορφωτή τους, όσο η εκπαίδευση και το γκρουμάρισμα μιας δημόσιας φιγούρας, φαίνεται να είναι στο επίκεντρο του νέου trailer του νέου οσκαρικού οχήματος της Meryl Streep, που υποδύεται την Σιδηρά Κυρία του τίτλου και τη Margaret Thatcher των κεκλεισμένων θυρών, στο biopic που σκηνοθέτησε η Phyllida Lloyd και ετοιμάζουν οι Weinstein για ολομέτωπη οσκαρική καμπάνια τον φετινό χειμώνα.

Τιγκαρισμένες αίθουσες και αδειανά δρομάκια ήταν για άλλη μια χρονιά το σκηνικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που έκλεισε απόψε την 52η διοργάνωσή του, απονέμοντας το Χρυσό της Αλέξανδρο στο κοινωνικό δράμα με θριλερικά αρώματα, ρώσικο Twilight Portrait. Ο Αργυρός Αλέξανδρος πήγε στο αλά ρουμάνικα κινηματογραφημένο, τσέχικο Eighty Letters, ενώ ο Χάλκινος στο Κολομβιανό ντοκιμαντερίστικο biopic Porfirio, με το ελληνικό ενδιαφέρον του Θύμιου Μπακατάκη στη φωτογραφία.

Μεταναστευτικό δράμα που μετεξελίσσεται σε ιστορία ενηλικίωσης μαζί με την απαραίτητη αναζήτηση της θέσης ενός ανθρώπου σ’ έναν κόσμο ξένο κι εχθρικό, πριν αφήσει τη νουάρ πλευρά της ιστορίας να γεμίσει τα μισά απ’ τα 142 λεπτά του, το JACE, η επιστροφή του Μενέλαου Καραμαγγιώλη στη μυθοπλασία μιάμιση δεκαετία μετά το Black Out (1998) και η ταινία που τον ταξίδεψε μέχρι το διεθνές φεστιβάλ του Τόκυο για την παγκόσμια πρώτη του, είναι τουλάχιστον φιλόδοξη, αν όχι αφοπλιστικά απαιτητική. Τόσο από εσένα ως θεατή, όσο κι απ’ τον σκηνοθέτη της, που πετάει στον αέρα ένα τσούρμο μπαλάκια και σ’ αφήνει στην αγωνία σου για το αν θα πιάσει έστω και τα μισά απ’ αυτά, όταν αρχίσουν να πέφτουν.

Κοπέλα κλαίει κλαίει και τρέχει τρέχει σε ομίχλες, μέχρι που φτάνει σε σταυροδρόμι. Στην ερημιά. Μετά σκοτεινιάζει. Και πιάνει μπόρα.