Αν από τους τίτλους της αρχής έχεις την αίσθηση πως μπήκες κατά λάθος σε avant-première του GI Joe: Retaliation (2012), τότε ησύχασε, ξεκινάει το αμερικάνικο ριμέικ αυτού του σουηδικού με τους τελετουργικούς φόνους και τη πιτσιρίκα με το λοφίο.

Μια γυναίκα που συνέτριψε τα εμπόδια του φύλου και της τάξης της για να ακουστεί σε ένα κόσμο κυριαρχούμενο από άντρες. Μια ιστορία για την απόλυτη εξουσία και το πικρό τίμημά της. Ένας μοιραίος θυελλώδης έρωτας με τον Κάσπερ το Φαντασματάκι.

Στο Strasbourg, ο νεαρός Johann Wolfgang Goethe φιλοδοξεί να γίνει Till Lindemann όταν μεγαλώσει. Αλλά πρέπει πρώτα να σπείρει ποπ αυτοκτονικές τάσεις στη μισή Ευρώπη, περιγράφοντας τα ερωτικά βάσανα που θα ζήσει, κοινωνικά εξόριστος στο Wetzlar.

Πενήντα γυναίκες που βίωσαν κι επέζησαν τα βασανιστήρια της Χούντας όταν ήταν ακόμη κορίτσια, καταθέτουν τη μαρτυρία τους απ’ την Επταετία.

Προωθούμενη σαν η μεγαλύτερη τούρκικη παραγωγή στην ιστορία, η Fetih 1453 (2012) που σε ελεύθερη απόδοση μπορείς να τη πεις και Άλωση, ανοίγει στη Τουρκία στις 17 Φεβρουαρίου, και απειλεί από τώρα να σου φάει το μάτι, αφού πρώτα το σουβλίσει και το τραγανοψήσει, με ένα τρίλεπτο τρέιλερ που κυκλοφόρησε στα γιουτιούμπια τη Πέμπτη, και φέρεται να αποθεώθηκε μονομιάς από 1.670.000 απελπιστικά καθυστερημένους μουσάτους.

Το τρέιλερ από μόνο του υποτίθεται ότι κόστισε 600 χιλιάδες δολάρια, κατά πάσα πιθανότητα για το μουσειακό IBM PC AT που έκανε το rendering της φωτιάς των τίτλων, και ο παραγωγός Faruk Aksoy ακόμα χρωστάει στους, κάπου 15-20 κατά τα φαινόμενα, κομπάρσους που χρησιμοποίησε, οπότε τον συνολικό προϋπολογισμό της ταινίας βάλτον σε αυτά τα ανεκτίμητα που δε πιάνει η MasterCard, από $12-13 εκατομμύρια στα δημοσιεύματα του προηγούμενου μήνα έχει φτάσει τα 17 σε αυτόν, και θα ξεπερνάει αυτόν του Avatar 2 (2014) μέχρι να ξεκινήσουνε οι προβολές.

Αν το ATM (2012) το είχε γράψει γυναίκα, θα ήτανε ένα δίλεπτο φιλμάκι, στο οποίο μια γκόμενα μπαίνει με το αυτοκίνητο μέσα σε ένα κιόσκι, βγάζει ατάραχη λεφτά από το παράθυρο όσο εξηγεί στη μάνα της από το κινητό ότι ακούγονται ηλίθιοι συναγερμοί να βαράνε γιατί πάτησε λίγο μια πόρτα στην είσοδο, και φεύγει φτιάχνοντας το μαλλί στον καθρέφτη. Το σενάριο όμως το έχει γράψει ο Chris Sparling, με πατενταρισμένη από το Buried (2010) τη κλειστοφοβική νησίδα του στη κινηματογραφική παραγωγή, οπότε μπορείς να στοιχηματίσεις πως στη ταινία, οι τρεις αυτή τη φορά άτυχοι πρωταγωνιστές, παγιδεύονται όλο και πιο ασφυκτικά στο τραπεζικό κουβούκλιο, μέχρι να τους φάει το μαύρο σκοτάδι των τίτλων τέλους.

Στο λιμάνι της Χάβρης, σφραγισμένο κοντέινερ κρύβει χούφτα ψυχές που ταξίδευαν παράνομα προς ένα ανθρώπινο σήμερα, αλλά πιάστηκαν στη μακριά καμπαρτίνα του νόμου. Όλοι εκτός απ’ τον πιτσιρικά που πήρε υπό την προστασία του μεσήλικας λούστρος.