O Jacques Audiard, πιο γνωστός στην Γαλλία σαν ο Ευρωπαίος Scorsese μετά τον Prophète (2009), έχει νέα ταινία να βγαίνει τον Μάιο, με τίτλο Σκουριά και Κόκαλο σε ελληνική απόδοση, De Rouille et d'Os (2012) πρωτότυπα, και η γαλλική διανομή του, του κυκλοφόρησε χτες trailer, του οποίου τη πρωτιά φαίνεται να είχε το RTL. Το ιδιαίτερο με αυτό το τρέιλερ, εκτός από τις πανίσχυρες θηλές της Marion Cotillard που προβάλλει και το όνομα του σκηνοθέτη που το υπογράφει, είναι πως επισημοποιεί και πιο έντονα την ήδη προαναγγελμένη ημερομηνία εξόδου του φιλμ στις 17 Μαΐου, μια ημερομηνιούλα που τυχαίνει να πέφτει ακριβώς μια μέρα μετά την έναρξη των Κανών.

Για καιρό ο Simon Pegg τιτίβιζε πως η συμμετοχή του στη πρώτη ταινία του Crispian Mills ήτανε ευκαιρία που έχει κανένας μόνο μια φορά στη καριέρα του, αλλά οι περισσότεροι, εκτός ίσως των σκληροπυρηνικών φαν, του δίνανε τόση σημασία όση και στα υπόλοιπα λαμπρά στο twitter feed τους, κατάλληλα για να στολίζεις το χαρτί στη τουαλέτα σου. Από τη Παρασκευή το βράδυ όμως, όταν και ο Pegg ανέβασε το τρέιλερ του Fantastic Fear of Everything (2012) στο Twitter και στο YouTube, οι αντιδράσεις μόνο θετικές ήτανε, οι πρώτες σκηνές σου δίνουνε την εντύπωση ενός.. φανταστικού αποτρελαμένου χαρακτήρα, σε μια εφευρετική αν όχι εμπνευσμένη παραγωγή, με όλους αυτούς τους φόβους των πλυντηρίων, των σταματοκινημένων σκαντζόχοιρων και των αντρικών εσωρούχων, να έχουνε δραματικό βάρος, να σχηματίζουνε το "ψυχο-δράμα" χαρακτήρα που επιδιώκουνε οι δημιουργοί του. Και παρά τη ψηφιακή φωτογραφία που δε διακρίνεται κι ακριβώς από τα αμέτρητα υπαρξιακά νουάρ φιλόδοξα φιλμάκια στα διαδίχτυα, η σκηνοθεσία, με τη συνεργασία και του ραδιοκέφαλου Chris Hopewell, έχει αυτή την εξίσου φανταστική αισθητική του ανεξάρτητου αγγλικού σινεμά περασμένων δεκαετιών που καταλήγει ακαταμάχητη με όλες αυτές τις.. διακριτικές παλαβές νύξεις στην υπόκρουση, του τρέιλερ τουλάχιστο.

Η ιστορία ειδικότερα αφοράει, σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη, τον Jack, ένα συγγραφέα παραμυθιών που θέλει να ασχοληθεί με την εγκληματική μυθιστοριογραφία, και μελετάει με λεπτομέρεια τους σειριακούς δολοφόνους της βικτοριανής εποχής, με αποτέλεσμα να τον κουρελιάσει η παράνοια, να τον κατατρέχει ο φόβος ότι θα τον δολοφονήσουν. Σωσίβιο στον Jack ρίχνει ο υπομονετικός στα βάσανα ατζέντης του, και μυστήριος χολιγουντιανός παραγωγός ενδιαφέρεται ανεξήγητα για τα δικαιώματα του σεναρίου, αλλά αντί να αδράξει τη μεγάλη ευκαιρία ο Jack παθαίνει μεγάλο νευρικό κλονισμό, πρέπει να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του, την αγάπη της ζωής του, το πλυντήριο στη γωνία, και την προέλευση κάθε φόβου.

Όταν διάβασε την ιστορία αυτού του αγριομάλλη γουρλομάτη συγγραφέα που χάνει τα μυαλά του, ο Pegg τον σύγκρινε με παραφρονημένο Withnail, σύμφωνα με το Empire. Και δεν είχε και άδικο, αφού η ιστορία βασίζεται σε όχι και τόσο γνωστή νουβέλα του Bruce Robinson με τίτλο The Launderette λέει. Αλλά ο χαρακτήρας φέρνει και λίγο προς Travis Bickle όπως βλέπεις, μέσα στα σώβρακά του, τα κινούμενα αγκαθωτά θηλαστικά και τους hobo αγιοβασίληδες. Εκτός από frontman των τόσο εξαφανισμένων που όλοι τους αναφέρουν σα διαλυμένους Kula Shaker, o Mills που έχει γράψει και το σενάριο, είναι actually εγγονός του John Mills, γιος της Hayley Mills και του Roy Boulting (κάποια γυρίσματα γίνανε στο πλατό όπου οι δυο τους πρωτο-συναντήθηκαν σύμφωνα με τον θρύλο), και έτσι έχει κληρονομήσει ολόκληρη δυναστεία δημιουργικότητας άμα κάτσεις να το σκεφτείς δυο δευτερόλεπτα, σύμφωνα με τον Pegg που δηλώνει συνολικά.. καταπληγμένος από το ταλέντο του σκηνοθέτη του. Παρά το εμπλεκόμενο ταλέντο, η παραγωγή είναι χαμηλού προϋπολογισμού, γύρω στα £3-4 εκατομμύρια φαίνεται να κόστισε. Τουλάχιστο τα μισά από αυτά χρηματοδοτήθηκαν από την Pinewood, που αποφάσισε να ξεκινήσει πρόγραμμα ενίσχυσης της ντόπιας της παραγωγής, μετά και τη διάλυση του UK Film Council και τις προτροπές του David Cameron για περισσότερη εμπορικότητα στην £4,2 δισεκατομμυρίων βρετανική κινηματογραφική βιομηχανία. Γι' αυτό το λόγο στήθηκε η Pinewood Films, με στόχο να συμμετέχει ισόποσα σε έργα της τάξης των £2M, και το Fear of Everything είναι στη πραγματικότητα η πρώτη συμπαραγωγή της, και η πρώτη μετά από καμιά εικοσπενταριά χρόνια, μετά το Hawks (1988), που το τεράστιο βρετανικό στούντιο επενδύει άμεσα σε κινηματογραφικό τίτλο. Η ταινία φαίνεται πως θα ανοίξει στον κόρο στη Βρετανία στις 8 Ιουνίου, δε θα αρκεστεί σε κάποιου είδους περιορισμένη διανομή, με τις εμπορικές προοπτικές της βέβαια να βασίζονται στη παρουσία του Pegg, αν δε το κατάλαβες από τον τρόπο που αυτός έχει πάρει επ' ώμου και τη προώθηση. Σε αντίθεση με τη Βρετανία (και τη Γερμανία, την Αυστραλία και τη Λατινική Αμερική παρεμπιπτόντως), όπου φιγουράρει το λογότυπο της Universal στη διανομή, στην Αμερική τα δικαιώματα πήγανε στην Indomina, μια "γρήγορα ανερχόμενη" εταιρεία με αμερικάνικη και δομινικανική έδρα σύμφωνα με το σχετικό δελτίο τύπου.

Αν ψάχνεις δικαιολογία για απιστία, η Sarah Polley είναι ο άνθρωπός σου, μετά το Away from Her (2006) όπου είχες βολικά αλτσχάιμερ, ακολουθεί φέτος το Take This Waltz (2011) όπου σε πιάνει απλά μια αστεία γλυκόπικρη ερωτιάρα διάθεση (σύμφωνα τουλάχιστο με τη πρώτη αφίσα της ταινίας), και τη συνέχεια θα γράψει μάλλον το Always (2016), μες στην ανάγκη για παρηγοριά γιατί πέτυχες τη μόνη σερβιέτα χωρίς φτερά.