Okuribito (2008)

Τσελίστας χωρίς μέλλον, εγκαταλείπει την πρωτεύουσα, επιστρέφει στο χωριό του και γίνεται βοηθός σε γραφείο τελετών.Συμπαθές αργόσυρτο συμμαζεμένο ανθρώπινο δράμα με γουστόζικες τσιμπιές μαύρου χιούμορ, που γίνεται πρακτικά αφόρητο όταν καταλαβαίνεις περίπου στο μισάωρο, ότι η μιάμιση ώρα που σου απομένει μαζί του, δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο απ’ το να σου σερβίρει σε σταθερές δόσεις, διαρκείς υπενθυμίσεις της πολιτισμικής απόστασης της Δύσης σου απ’ την Ανατολή του (απόσταση μισού πλανήτη περίπου), όπου το να δουλεύεις σε γραφείο τελετών, είναι αρκετό για να σε στιγματίσει σε βαθμό που οι παλιοί, προς στιγμήν υπέρμετρα χαρούμενοι που σε ξαναβλέπουν, φίλοι σου, να μετανιώνουν που σε θυμούνται, εσύ να ρισκάρεις τη σχέση σου με τη γυναίκα της ζωής σου, απ’ τη ντροπή σου να της ομολογήσεις πού πηγαίνεις κουστουμαρισμένος το πρωί, αυτή να σε εγκαταλείπει όχι επειδή της το έκρυψες, αλλά επειδή το κάνεις και να περιμένεις ο θεατής σου να είναι ακόμα ζωντανός και μαζί σου για να δει τη λύτρωσή σου απ’ το γνωστό «έννοια σας κι όλοι απ’ τα χέρια μου θα περάσετε».

Καλογυρισμένο και ταιριαστά φωτογραφημένο, αλλά θανατηφόρα στοιχειώδες και (θέλω να πιστεύω) ξεπερασμένο θεματικά, τί ακριβώς είδαν κι εκτίμησαν οι της Ακαδημίας στο Departures που δεν είχε το Βάλς με τον Μπασίρ (2008), ή ακόμα και το Ανάμεσα στους Τοίχους (2008), δεν μπορώ να σου το πώ (γιατί ντρέπομαι), αλλά, όπως θα θυμάσαι, η ταινία βραβεύθηκε με το Όσκαρ Ξενόγλωσσης, κάνοντας τους ριψοκίνδυνους των στοιχημάτων, σχεδόν τόσο ευτυχισμένους όσο και τον σκηνοθέτη της ταινίας, που δεν πίστευε στ’ αυτιά του, όταν του ανακοίνωναν πως έφτασε από τσοντοκωμωδιούλες για εφαψίες των τρένων, στην κορυφή των κινηματογραφικών διακρίσεων.