Pranzo di Ferragosto (2008)

Εξηντάρης που ζει με τη σύνταξη της αρχοντικής συμπεριφοράς μάνας του στο Τραστέβερε, στις όχθες του Τίβερη, στη Ρώμη, βρίσκεται να φιλοξενεί και άλλες τρεις ηλικιωμένες, για βραδινό και για δεκαπενταυγουστιάτικο γεύμα.Ο Matteo Garrone βάζει το όνομά του και πιθανά και τα.. τσιγάρα του Gianni Di Gregorio (συνσεναριογράφου στα Gomorra (2008)) και αυτός μαζεύει μια θειά του, μια γνωστή του και άλλες δυο 90άρες από το γηροκομείο και κάνει μια φοβερή μικρή ταινία που αναμενόμενα μη αναμενόμενα πήρε τα μισά περιφερειακά βραβεία του περσινού φεστιβάλ της Βενετίας. Βέβαια, ο Di Gregorio φαίνεται να έψαχνε σκηνοθέτη για χρόνια προτού το πάρει απόφαση (να σκηνοθετήσει μόνος του) και το ότι παίζει και τον.. Gianni σημαίνει ότι δεν έβρισκε κανέναν άλλον να το κάνει με λιγότερα λεφτά, οπότε στα τεχνικά η παραγωγή φυσιολογικά υποφέρει σε αρκετά σημεία. Η κάμερα δυσκολεύεται να τρυπώσει στις θέσεις ποντικού που απαιτούν τα γυρίσματα σε πραγματικό και παλιό σπίτι και από πάνω "χάνει" και αρκετές στιγμές που προσφέρονταν για κοντινά (σε στιλ Kechiche), η ιστορία επιμένει να κρατάει ορισμένα στοιχεία που θεωρεί σημαντικά (όπως τη λίμπιντο στην όγδοη ηλικία) παρόλο που δε μπορεί να τα προσαρμόσει ικανοποιητικά στον αυθορμητισμό και τα όρια των γιαγιάδων. Από την άλλη, τα εξίσου λιτά εξωτερικά γυρίσματα στα σοκάκια και τις λεωφόρους της άδειας αιώνιας πόλης είναι τόσο φανταστικά όσο μόνο κάποιος που τα 'χει γραμμένα στα γονίδια του μπορούσε να τα δει, το στρίμωγμα βγάζει απίθανα πλάνα στο εξίσου ιστορικό.. φαΐ στη μέση, και ο αυτοσχεδιασμός στις αντιδράσεις των πρωταγωνιστριών τις κάνει και αυθεντικές και αξιαγάπητες. Η αφήγηση του Di Gregorio σέβεται την αξιοπρέπεια όλων των χαρακτήρων που στοχεύει, από τους αιωνόβιους μαμόθρεφτους (που δεν είναι μόνο ελληνικό προνόμιο, προφανώς) μέχρι τους μισοξεμωραμένους υπερήλικες, και τους δίνει να χρησιμοποιήσουν και τις τυπικές προφάσεις που χρησιμοποιούν, αγκαλιάζοντάς τους σα παρορμητικά μικρά παιδιά. Και, παλιονεορεαλιστικά, δε ξεχνάει ποτέ ότι ο αλτρουισμός φαίνεται ακόμα καλύτερος στολισμένος με μερικά 100ευρα, σε μια ταινία που φέρνει ένα καλοκαιράκι στον ιταλικό κινηματογράφο δείχνοντας ότι για να ξεκινήσεις να δημιουργείς πρέπει να πιστεύεις απλά σε αυτό που κάνεις και όχι να πιστεύεις ότι θα εντυπωσιάσεις τη γιαγιά σου με αυτό.