Der Räuber (2010): Berlinale competition trailer

Υπεροχή των ντόπιων επικρατεί αυτές τις μέρες στο Βερολίνο, με τις γερμανικές ταινίες να ξεχωρίζουν ανάμεσα σε χλιαρότητες που σε κάνουν ν’ αμφισβητείς όχι μόνο την εγκυρότητα, αλλά και τα λογικά των προγραμματιστών, ενός φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια είχε να ανταγωνιστεί περισσότερο απ’ όλα την άβολη θέση του στον ημερολόγιο των μεγάλων κινηματογραφικών διοργανώσεων και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, κι η 60η του επέτειος, μπορεί ν’ αποδειχθεί κι η χρονιά που τού φάνηκε περισσότερο.

Εξαιρουμένου και του glam και της δύναμης των δυο μεγάλων δημιουργών που κατάφερε να φέρει στο χιονισμένο κόκκινο χαλί του, τουτέστιν των Scorsese και Polanski, οι μέρες διαγωνιστικού που ακολούθησαν, ήταν, ας πούμε, ανεπικερδής, με το San Qiang Pai an Jing oi / A Woman, A Gun and a Noodle Shop (2010), το ανατολίτικο remake του Blood Simple. (1984) από τον Zhang Yimou, να αποδεικνύεται αυστηρά κατάλληλο για ανατολίτες, το Νορβηγικό En Ganske Snill Mann / A Somewhat Gentle Man (2010) να γοητεύει με την ερμηνεία του Stellan Skarsgaard, αλλά με τίποτα ιδιαίτερο παραπέρα, και το Bal / Honey (2010), το τρίτο μέρος της τριλογίας του Semih Kaplanoglu, που τώρα βρίσκει τον Yussuf στα παιδικά του χρόνια, να ξεδιπλώνεται αναμενόμενα νωχελικά, αναλωνόμενο σε στείρους συμβολισμούς, ενώ για το Greenberg του Noah Baumbach και το Submarino του Thomas Vinterberg, τα είπαμε.

Κάπου εκεί μέσα όμως, εμφανίστηκε το Der Räuber, δυνατό στίγμα του γερμανικού δυναμικού, ένα καλοκουρδισμένο αστυνομικό θρίλερ, βασισμένο στην Überδημοφιλή εδώ ιστορία του δρομέα ληστή που, αφού πέρασε την πρώτη του ποινή μέσα στη φυλακή, τρέχοντας γύρω-γύρω το προαύλιο, βγήκε προπονημένος για να κερδίσει σειρά μαραθώνιων στην Αυστρία, να αδειάσει σειρά τραπεζών στη Βιέννη και τα περίχωρα, και να πυροδοτήσει ένα μανιώδες ανθρωποκυνηγητό, σκοτώνοντας τον ενοχλητικό υπεύθυνο αναστολής και επανένταξής του. Η ταινία έκανε την επίσημη πρεμιέρα της προχθές για να αποκτήσει άμεσα το buzz της δυνατής συμμετοχής, και να γεμίσει τη χθεσινοβραδινή δημόσια προβολή της, με Γερμανούς και μη, που εκστασιάστηκαν με τη σφιχτή πλοκή, την εξαιρετική ενέργεια στη σκηνοθεσία και τη δυναμική παρουσία του Andreas Lust στον ρόλο ενός απ’ τους πιο εναλλακτικούς ληστές τραπεζών που κυκλοφορούν εκεί έξω. Η επιστροφή του Benjamin Heisenberg στις οθόνες, μισή δεκαετία μετά το πολυβραβευμένο Schläfer (2005), μπορεί να είναι λίγο κρύα και άτονη στο δράμα της, αλλά έχει την αδρεναλίνη που χρειάζεται σε όλους τους άλλους τομείς, για να κλέψει και κάνα βραβείο. Ειδικά αν ο Herzog εκτιμήσει και τον αφαιρετικό τρόπο με τον οποίο απεικονίζεται η αληθινότητα της ιστορίας.

Απ’ την άλλη, μπόλικο δράμα έχει να δείξει το Shahada (2010), ένα γαϊτανάκι παράλληλων και διαπλεκόμενων ιστοριών, που έκανε σήμερα το πρωί την πρώτη του δημοσιογραφική, και προσπαθεί να αποδείξει ότι ο κόσμος δεν είναι παρά ένα μικρό χωριό, ειδικά όταν είσαι μουσουλμάνος στη Γερμανία. Προσιτό και ισορροπημένο και απογυμνωμένο από τις δηθενιές σημαντικότητας, τύπου Crash (2005) και Babel (2006), το πρώτο μεγάλου μήκους έργο του Burhan Qurbani --ήδη βραβευμένου στο Αμβούργο για την μικρού μήκους του Illusion (2007)--, μπορεί να μην σου αποκαλύπτει την αλήθεια της ανθρώπινης κατάστασης (ή κάποια εκδοχή της που να μην έχεις ξαναδεί), αλλά τουλάχιστον δεν σου τρίβει στη μούρη ότι την κατέχει και ο τόνος με τον οποίο προσεγγίζει την σχέση του Κορανιού με την πραγματικότητα, παρά τις μικρές δόσεις διδακτισμού του, παρέχει στις ιστορίες έναν βατό κεντρικό άξονα να πατήσουν και να φτιάξουν ένα αξιοπρεπές απολαυστικό σύνολο.