Ξένες σε Ξένη Χώρα (2009)

Τέσσερα κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, μας ταξιδεύουν στην ξεχασμένη ελληνική κινηματογραφική ιστορία του noir, του sci-fi, της φαντασίας και του θρίλερ.Πριν την ξαφνική φετινή έκρηξη του ελληνικού κινηματογράφου με ταινίες όπως η Στρέλλα, ο Κυνόδοντας, το Μαύρο Λιβάδι και οι λοιπές, και στα μέσα του βαλτώματος της ντόπιας παραγωγής σε εύκολες εμπορικές μπαλαφάρες, προφανώς δημιουργήθηκε σε κάποιους απ’ τους παροικούντες την ημεδαπή κινηματογραφία, μια νοσταλγική διάθεση προσφυγής στα καταφύγια όχι και τόσο διαδεδομένων στιγμών του ελληνικού παρελθόντος, τότε που οι δημιουργοί μας είχαν την τάση να κυνηγούν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που βλέπεις σήμερα, κι από ‘κει προέκυψαν τα δυο ντοκιμαντέρ που έχεις την τύχη να δεις στις αίθουσες τόσο κοντά το ένα στο άλλο. Μετά το Σινεμά Γυμνό των Γεώργα-Κολιοδήμου, το Ξένες σε Ξένη Χώρα: 50 Ελληνικές ταινίες Φαντασίας και Μυστηρίου, όπως είναι ο πλήρης τίτλος του, είναι μια ανθολογία δυσθεώρητων στιγμών κι ενσταντανέ ενός άλλου κινηματογραφικού είδους, που είχε γνωρίσει την έξαρσή του στην Ελλάδα σχεδόν μισό αιώνα πίσω, ψάχνοντας κι αυτό τις ρίζες και τις προοπτικές του σε κινηματογραφικές κουλτούρες του εξωτερικού, με λιγότερες ωστόσο ελπίδες εξαγωγής απ’ αυτές του είδους με το οποίο ασχολείται το Σινεμά Γυμνό, καταφέρνοντας όμως να συλλάβει και ν’ αφομοιώσει τεχνικές κι αισθητικές ξένων σχολών, προσαρμόζοντάς 'τες, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο πετυχημένα, στα δεδομένα και τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας της εποχής. Σε αντίθεση με την εις βάθος μελέτη κι ανάλυση του κινήματος του ερωτισμού, που κάνει το Σινεμά Γυμνό, το Ξένες σε Ξένη Χώρα κρατιέται περισσότερο στο επίπεδο της παράθεσης στιγμιοτύπων και σπάνιων αποσπασμάτων από τις ταινίες που μελετά, ανοίγει όμως τα μάτια νεαρότερων θεατών, σε κατορθώματα και κατακτήσεις του ελληνικού σινεμά που δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντικρίσουν, μεταδίδοντάς τους την σινεφίλ διάθεση και την τρυφερότητα που νιώθει ο Παναγιωτάτος, όχι μόνο για τα κινηματογραφικά κομμάτια που μελετά, αλλά μια αγάπη για τον κινηματογράφο γενικότερη και τις δημιουργικές φωνές που μπορεί κάποτε να ήχησαν δυνατά, αλλά κινδυνεύουν να χαθούν στα σκοτάδια που τύλιξαν τις σκοτεινές αίθουσες που τα ανέδειξαν, τώρα πια.