The Crazies (2010)

Σε κωμόπολη της Iowa, οι κάτοικοι αρχίζουν να αντιδρούν αργά στα υπόλοιπα ερεθίσματα και γρήγορα στη θέα λαρυγγιών για φάγωμα.Σε πλήρη αντίθεση με το Last House on the Left (2009) όπου το πρωτότυπο ήταν μυθικό αλλά ουσιαστικά γελοίο, οι Crazies (2010) του εικοστού πρώτου αιώνα έχουν να διαχειριστούν μια κληρονομιά υπόγεια αλλά εξαιρετικά διαπεραστική στις δεκαετίες που πέρασαν, μια σύλληψη διαχρονική και κοινωνικά φορτισμένη, αρκετές σκηνές ιδιοφυείς και αυθεντικά ενοχλητικές (ειδικά με γιαγιάδες και κοριτσάκια), μια ταινία του '73 που παρότι είχε την υπογραφή του George Romero χρειάστηκε να περάσουν καμιά τριανταριά χρόνια και να έρθουν οι 28 Days Later... (2002) του Danny Boyle για να αρχίσουμε να την εκτιμάμε πραγματικά. Σε όλα τα naughties στη συνέχεια όμως, είτε σαν ευθεία αναφορά όπως στο Signal (2007) είτε σαν έμμεση, η πρώτη εκδοχή πέρασε από αμέτρητες άτυπες αναδημιουργίες, και η επίσημη (ανα-δημιουργία), μάλλον σοφά αλλά σίγουρα αμφισβητήσιμα, προτιμάει να μην υπερθεματίσει αλλά να κάνει κάπως το Μεγαλέξαντρο: η διασκευή του Scott Kosar κόβει ότι ξεφεύγει από μια απλή Stephen King-ική ιστορία λιγομίλητων επαρχιωτών που επιβιώνουν σε αποκαλυπτικό χαμό, κρατώντας για να συνοψίζουν τον εφιάλτη θεσμών του Romero μόνο κάτι fuck you που φτύνουν οι ήρωες προτού γίνουν φλαμπέ. Ο Kosar ταξιδεύει φυσικά την ολοένα και μικρότερη ηρωική του ομάδα από ανθρωποφαγικό set piece σε ανθρωποφαγικότερο, το καστ (με πρώτο τον Timothy Olyphant σε μια ακόμα επαγγελματική ερμηνεία) έχει όχι μόνο το σωστό τόνο αλλά και το σωστότερο βλέμμα σε όλες τις ατάκες, και στη σκηνοθεσία ο Breck Eisner ανταποκρίνεται σχεδόν ιδανικά στη πρόκληση να ανεβάζει αντίστοιχα το δείκτη παράνοιας, μέχρι το 11 και παραπέρα (εκεί που πηδάει τον καρχαρία, ας πούμε). Ο Eisner φέρνει στο τρομοχώρο και μια σχετικά καινή ευρυγώνια αισθητική, κάπου ανάμεσα σε Boyle και Michael Bay, αποφεύγοντας το ολοένα και υπερβολικότερο στιλιζάρισμα των ριμέικ της Platinum Dunes, χρησιμοποιώντας τα κουνήματα και τις ψηλές κλειστροταχύτητες του Maxime Alexandre σε επιλεγμένα σημεία (όταν η δράση γίνεται κλειστοφοβική για παράδειγμα), και προσθέτοντας κυριολεκτικά (i.e. στη μουσική) νότες από τον Dr. Strangelove (1964). Παρολαυτά το οπλοστάσιό του εξαντλείται πριν το φιλμ του και, σε συνδυασμό με το ξεκαθάρισμα των σεναριακών προθέσεων (για straight story), σε πιάνει μια απάθεια στο τελευταίο τέταρτο που θα 'πρεπε προφανώς να είναι και το πιο αγχωτικό ή έστω σοκαριστικό.