The A-Team (2010)

Σκληροτράχηλη ομάδα επίλεκτων βρίσκεται μπλεγμένη σε πλεκτάνη, που τους ξηλώνει τους βαθμούς και τους σκορπάει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αποφασίζει όμως να τα βάλει με το σύστημα για να το καθαρίσει.Την ιστορία που άκουγες να σου αφηγείται η βραχνή φωνή των τίτλων της τηλεοπτικής σειράς των ‘80s, θα δεις εδώ να ζωντανεύει ο Joe Carnahan, που απ’ τις ubercool και αρχιδάτες low-budgetιές του Narc (2002) και του Smokin Aces (2006) με τις οποίες σου συστήθηκε ως ένα απ’ τα πιο υποσχόμενα μάτια στο νεονουάρ, πιάνει τώρα την ευκαιρία του, να μπει στο παιχνίδι των χοντρών επιταγών. Ατυχώς, δυστυχώς, ο τίτλος που επέλεξε δεν ήταν το Mission: Impossible III (2006) που του είχε προταθεί για ένα φεγγάρι, αλλά το The A-Team, που σερνόταν από γραφείο σε γραφείο στη Fox για καμιά δεκαετία, και λένε πολλά και το «για καμιά δεκαετία» και το «στη Fox». Σ’ ένα studio διαβόητο για την πεισματική του άρνηση να πάρει το οποιοδήποτε δημιουργικό ρίσκο αν δεν έχει εξασφαλισμένο το οικονομικό, ο Carnahan βρέθηκε να ξαναγράφει και να σκηνοθετεί τη μεταφορά ενός τηλεοπτικού τίτλου συνυφασμένου τόσο με την κιτσερέλα της εποχής του, όσο και με την ολοκληρωτική του αδυναμία να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά. Έχοντας προκύψει ως παραγγελιά για «το Mission: Impossible, το The Dirty Dozen και το The Magnificent Seven όλα σε ένα και με τον Mr T να οδηγεί», η τηλεοπτική σειρά έζησε πέντε ολόκληρες σαιζόν, γεμίζοντας την μικρή οθόνη με υπεραπίθανες σκηνές δράσης που είχαν περισσότερο στόχο το γέλιο του γελοίου και την ανατροπή της αυτογελοιοποίησης, παρά την αδρεναλίνη των εκρήξεων και την υπεροχή των πυροβολισμών. Κι αν πάρεις για δείγμα το Smokin' Aces, μπορείς να δεις γιατί ο Carnahan θα ήταν υπέροχος για να αναλάβει τη μεταφορά της ομάδας απ’ τη μικρή, στη μεγάλη οθόνη, κι απ’ την παλιά, στη νέα εποχή.

Έλα όμως που η μόδα στη νέα εποχή είναι να παίρνεις τους legacy τίτλους και να τους κάνεις σοβαρούς και ρεαλιστικούς, σαν τον Batman, τον James Bond και τον Jason Bourne. Κι έλα που η Fox, αφημένη εκτός παιχνιδιού όποτε έχει κάνει απόπειρα να εδραιώσει τίτλο στο κοινό της δράσης, ψάχνει χρόνια ολόκληρα ένα τέτοιο franchise, μπας και ξαναζήσει εποχές Die Hard. Κι έλα που κι ο Carnahan είχε καεί πετώντας το M:I 3 κι όλα τ’ αστέρια ευθυγραμμίστηκαν για να υπογράψει τη χειρότερή του μέχρι τώρα επιλογή, σκηνοθετώντας ένα αναποφάσιστο πανηγύρι που δεν έχει το σενάριο να στηρίξει την πλοκή του, ούτε τους χαρακτήρες του για να την περπατήσουν, ούτε βέβαια το θάρρος για να στηρίξει δική του, αυτάρκη ταυτότητα. Παρά μονάχα χάσκει σαν ένα ασουλούπωτο τσουβάλι με κλισέ, ατάκτως παραπεταμένα μέσα σε επίδειξη ασυναρτησίας μανιακού μοντέρ, που προσπαθούν σαν ημιδιαλυμένα κρόσσια, να συγκρατήσουν κακογερασμένους χαρακτήρες, βιαίως παραχωμένους σ’ ένα σύμπαν που δεν ταιριάζουν, ένα σύμπαν χαβαλεδιάρικης μεν, αλλά φτηνιάρικης απ’ την άλλη, κι ακόμα περισσότερο, φτηνής σ’ αισθητική και σε έμπνευση, βίας και δράσης. Δράση που στη μόνη σκηνή που μπορεί να σταθεί στα πόδια της, υπάρχει μονάχα για να σου θυμίσει πόσο απίστευτη ταινία ήταν το The Dark Knight (2008) και το Heat (1995) που θα σου θυμίσει, και σ’ όλες τις υπόλοιπες, θα σε κάνει να ψάχνεις όχι μόνο για το χειριστήριο του PlayStation σου να βάλεις ένα χέρι, αλλά και για την τρόμπα του ποδηλάτου σου, να βοηθήσεις να σταθούν τα ξεφούσκωτα εφέ της. Μέσα σ’ όλον αυτόν τον συρφετό, πάντως, έχει το ενδιαφέρον της η προσέγγιση του Carnahan σε ένα ανθρωποφάγο διεφθαρμένο σύστημα που πάντα βρίσκει τον τρόπο να σου τη φέρει, απ’ όπου κι αν νομίζεις ότι το κρατάς, κι είναι και αξιέπαινη η ερμηνεία του Patrick Wilson στην ενσάρκωση της ωραιοπάθειας και της παντοκρατορίας των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, ερμηνεία που είναι και η μόνη που επιβιώνει μετά τους τίτλους τέλους.