Μέσα στο Δάσος (2010)

Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι, βρίσκουν εαυτούς σ’ ένα μυστηριώδες κι ονειρικό τοπίο δάσους.Η περίφημη ταινία που γυρίστηκε με μια φωτογραφική μηχανή, για να γυρίσει μετά τον κόσμο των φεστιβαλικών κυκλωμάτων, το Μέσα στο Δάσος του Άγγελου Φραντζή, είναι μια δουλειά προβοκατόρικη και προκλητική. Όχι τόσο για τη θεματολογία της, το ύφος της, ή την ιδιαιτερότητά της την αφηγηματική. Αλλά κυρίως για τις προσδοκίες που μπορεί να δημιουργήσει στον εκάστοτε θεατή. Αφαιρετική, πειραματική και τόσο φλου και ανοιχτή, ώστε να μπορείς να εφαρμόσεις πάνω της οποιαδήποτε ανάγνωση προσωπική, η ταινία του Φραντζή παρουσιάζεται ως μια εξερεύνηση σεξουαλική, και παράλληλα υπαρξιακή. Ένα τρίο νεαρών παιδιών, που αναζητούν την έννοια και τους μηχανισμούς της επιθυμίας, όπως μάς έλεγε χθες ο δημιουργός της, παιδιών που επιστρέφοντας στη φύση, ανακαλύπτουν την ελευθερία στο σεξουαλικό προσανατολισμό τους, όπως φαίνεται στην οθόνη. Η ελευθερία των επιλογών τους, βέβαια, είναι κάτι το συζητήσιμο, αφού η αφαιρετικότητα των διαδρομών τους, δεν αφήνει να φανεί στα κίνητρά τους, κάτι πέρα απ’ την χάραξη που έχει κάνει ο δημιουργός των προκαθορισμένων διαδρομών τους. Οπότε η πορεία της εξέλιξης των χαρακτήρων και των ψυχολογιών τους, δεν είναι στ’ αλήθεια όσο αυθύπαρκτη θέλει να πιστεύει η μερίδα των θιασωτών της, και η περιθωριοποίηση της γυναικείας μορφής, ή αν προτιμάς, ο περιορισμός της σε ενδιάμεσο δοχείο για τη συνένωση των αρσενικών της, είναι λιγότερο διαπραγματεύσιμη απ’ ό,τι μπορεί να θες να δεις εσύ.

Αυτό που είναι πλήρως αδιαπραγμάτευτο πάντως, είναι το γεγονός ότι, ο Άγγελος Φραντζής, με χαρακτηριστική και αβίαστη άνεση, αποδεικνύει για τους σκηνοθέτες, ένα θεμελιώδες φωτογραφικό αξίωμα: ο δημιουργός δεν χρειάζεται τεχνολογία και μηχανήματα για να συνθέσει ομορφιά. Με τις δυνατότητες που του δίνει ένα στοιχειώδες εργαλείο, ο Φραντζής καταφέρνει να δέσει πλάνα που δεν σε αφήνουν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους, και με τη χρήση της εικόνας και το πάντρεμά της με ήχους φυσικούς, δημιουργεί εικαστικές συνθέσεις στοιχειωτικές, και ξεκάθαρα κινηματογραφικές. Σαν άκρως πετυχημένη άσκηση αισθητικής, δεμένη με ρυθμό εγγενή στον σκηνοθέτη της και μεθυστικό για τον θεατή που θα αφεθεί να παρασυρθεί, το Μέσα στο Δάσος εκπέμπει μια ατμόσφαιρα παγανιστικά αποπλανητική. Μίλια μακριά απ’ την εσωστρέφεια που προσπαθούν να της κολλήσουν μερικοί, με ανατρεπτική εικονοκλασία και τόλμη δημιουργική, προσφέρει μια εμπειρία θέασης που εντελώς αντίθετα από πρωτοποριακή, είναι αναβιωτική της αρχέγονης ικανότητας της κινούμενης εικόνας να σε ταξιδέψει, σωματικά και διανοητικά. Και με την ανανεωτική της ομορφιά, σε αφοπλίζει απ’ τις άμυνες τις συμβατικότητας, για να λειτουργήσει σαν κολλύριο για κουρασμένα μάτια, προσφέροντας μια ανάσα δροσιάς, σε πνεύματα μπουχτισμένα από την επαναληπτικότητα της αφηγηματικής συγκίνησης.