Essential Killing (2010): Venezia 67 trailer

Εξετάζοντας την επίδραση του χρόνου στη συμπεριφορά και στην επιστροφή στη παιδική ηλικία, ο Vincent Gallo περνάει από το να αναγκάζει γκόμενες να τον πεοθηλάζουν στο να βάζει περαστικές απλά να τον θηλάζουν με την απειλή όπλου, στο Essential Killing (2010), αυτή την ώρα στη Sala Grande. Τυπικά η ταινία του Jerzy Skolimowski που έκανε χτες τις δημοσιογραφικές της, ακολουθεί γενειοφόρο με τουρμπάνι και σε άλλες ταλιμπανιές, όσο αυτός επιβιώνει σε άγνωστό του περιβάλλον με μονάδες συντεταγμένων στο κατόπι του.

Με το μεγαλύτερο πολιτικοκοινωνικό θέμα της προηγούμενης δεκαετίας μαζί με την ύφεση στο τέλος της, με τα ιρακινοαφγανιστανικά, η αμερικάνικη κινηματογραφική δημιουργία και βιομηχανία ασχολήθηκε ήδη σε βαθμό ψύχωσης, και πεισματικά κόντρα στην αδιαφορία του κοινού. Από την άλλη οι Ευρωπαίοι, λιγότερα άμεσα θιγόμενοι κοντόφθαλμα, περιορίστηκαν γενικά στο να κρίνουν αφ' υψηλού και αερολογικά τις προσπάθειες των γιάνκηδων· σε γρήγορη εγκεφαλική αναζήτηση και πέρα από τη συνεχή ενασχόληση του Michael Winterbottom, βρίσκεις να αξίωσαν να ασχοληθούν σοβαρά και ανεξάρτητα μόνο το Brødre (2004) της Susanne Bier που ήδη πέρασε από remake, και το Flandres (2006) του Bruno Dumont που αναδρομικά αξίζει κάνα αστεράκι παραπάνω για τις ανησυχίες του. Έτσι, έχοντας μάθει τη τέχνη του δίπλα σε ακόμα παλιότερους μεγάλους Πολωνούς δημιουργούς όπως θυμίζει το δελτίο τύπου της Biennale, αλλά και έχοντας ουσιαστικά αποσυρθεί στα 00s μέχρι τις 4 Νύχτες με την Άννα (2008), ο Skolimowski δεν ήταν ακριβώς αυτός που θα περίμενες να επιτεθεί ανασχετικά στο θέμα με διάθεση πιτσιρικά σε αλάνα, παρολαυτά το έκανε, μεταφέροντας το πρόβλημα κυριολεκτικά σε ευρωπαϊκά χωράφια. Όπως και στο παζολινικό δράμα του Dumont, οι τοποθεσίες μένουν ασαφείς βέβαια, βοηθώντας τόσο το συμβολισμό όσο και τον προϋπολογισμό, όμως ακόμα και επίσημα πριν τα γυρίσματα, οι συνόψεις των εμπλεκομένων εταιρειών παραγωγής μίλαγαν ευθαρσώς για μεταφορά του Mohammed από το Αφγανιστάν σε μυστική βάση στην Ανατολική Ευρώπη. Στο ρόλο του ήρωα με το δύστροπα αδιάφανα συμβολικό όνομα, που ξεφεύγει κατά τη μεταφορά και ρουφάει το γάλα των Ευρωπαίων σε χιονοκουβερτωμένα δάση, ο σκηνοθέτης έχωσε επιπλέον έναν Σικελο-Αμερικάνο, όχι για να μαζέψει συγκρίσεις με τη φυλετική μεροληψία του σιαμαλανικού Last Airbender (2010) αλλά στοχεύοντας προφανώς να μειώσει ακόμα περισσότερο την απόσταση της απάθειάς σου από τη πραγματικότητα. Τελικά, ακόμα και σαν άσκηση σε αμιγή κινηματογράφο, το αποτέλεσμα σου κόβει την ανάσα σύμφωνα με τις κριτικές, και στη κόβει δυο φορές σε δυο προτάσεις σύμφωνα με τον Τάσο Θεοδωρόπουλο στο ΘΕΜΑ.

Στα 73 χρόνια του σκηνοθέτη, τα 83 λεπτά της Ουσιαστικής Εξόντωσης (αν διαβάσεις τον τίτλο αλαφρά απομακρυσμένα από τη κυριολεξία) αποτελούν και ένα είδος guerilla filmmaking, με προϋπολογισμό γύρω στα $3-4 εκατομμύρια. Αυτή τη τάση της πενίας να κατεργάζεται τέχνας σε περιόδους κρίσης, την έσμπρωξε συνειδητά φέτος η Βενετία παρά τη τριπλή λαμπερή πρεμιέρα του φεστιβάλ, και την εκπροσωπεί ακόμα πιο στοχευμένα ο Gallo, που εκτός από πρωταγωνιστής του φιλμ έχει και δικό του self-produced στο διαγωνιστικό αύριο, το Promises Written In Water (2010), κομπλέ με συμμετοχή στο πρόγραμμα Orizzonti του μικρού μήκους The Agent (2010) από το οποίο μάλλον ξεκίνησε η "παθιασμένα ανεξάρτητη" ιδέα. Ο Gallo βέβαια είναι και γνωστός ρεπουμπλικάνος και γνωστός προβοκάτορας, οπότε πηγαίνοντας πίσω στο Killing και στην αρχή, ο τίτλος του φιλμ υπενθυμίζει πως υπό εξέταση είναι η διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα και στο πρωταρχικό κυνήγι, αυτό της επιβίωσης, και στη παραβολή του και στη παραβολή τους ο Skolimowski δε φαίνεται να απέφυγε ούτε τις ψιλοεκβιασμένες προκλήσεις ούτε τις ψιλοραμποειδείς αμφισημίες.