Attenberg (2010): Συνέντευξη Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη

Γεννήθηκε στην Καρδίτσα, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Θεσσαλονίκη, έφυγε με υποτροφία στη Νέα Υόρκη, και πήγε στο Τέξας να μάθει σκηνοθεσία. Εκεί ίδρυσε το Cinematexas, ένα φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών, που ειδικεύθηκε στο να παρουσιάζει πρώιμες δουλειές ανθρώπων που θα απασχολούσαν το παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα στο μέλλον, και στην πορεία, γύρισε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, το The Slow Business of Going (2000), με τη βοήθεια φίλων από τη σχολή και την αρωγή χορηγιών από αεροπορικές. Το 2004, γύρισε στην Αθήνα για να βοηθήσει κι αυτή με τη σειρά της. Αφού έστησε τη χειροποίητη παραγωγή της Κινέττας (2005), της πρώτης ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, πήρε το θάρρος να πιστέψει ότι και στην Ελλάδα μπορούν να φτιαχτούν ταινίες απ’ το τίποτα. Δουλεύοντας το σενάριο για τη δική της ελληνική ταινία, έκανε την παραγωγή του Κυνόδοντα (2009), κι ύστερα, με τον Λάνθιμο στη θέση του παραγωγού, σκηνοθέτησε το Attenberg (2010). Την ταινία που την έβαλε να φτιάξει πάλι βαλίτσες, για πρεμιέρα στο διαγωνιστικό της Βενετίας, βραβείο για την πρωταγωνίστριά της, συμμετοχή στο Τορόντο, το Ρέικγιαβικ και το BFI του Λονδίνου, πριν να κάνει τα ελληνικά της αποκαλυπτήρια στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και να ανοίξει στις ελληνικές αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, με την υποστήριξη του Movies for the Masses.

Μια ιστορία για την, όχι και τόσο συχνά μελετημένη στον κινηματογράφο, δυναμική του διδύμου πατέρας-κόρη, και ένα χρονικό ενηλικίωσης σ΄ένα πειραματικό περιβάλλον κοινωνικής αποξένωσης, κληροδοτημένο από μια γενιά που αποδέχεται την αποτυχία της καθώς παραδίδεται στο θάνατο. Αλλά και μια τρυφερή ματιά στην αφύπνιση που συνοδεύει το πέρασμα απ’ την κοριτσίστικη ιδιαιτερότητα, στον φόβο που φέρνουν μαζί τους, οι κοινωνικές απαιτήσεις του άγνωστου κόσμο της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Και πάνω σ’ όλα αυτά, βάλε κι εκείνα τα υπόλοιπα που μπορεί να διαβάσει ο κάθε θεατής, σ’ ένα έργο ανοιχτό σε ερμηνείες, αλλά και δεκτικό σε έξωθεν βιωματικές προσθήκες. Το Attenberg, το ελληνόφωνο ντεμπούτο Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, είναι σημαντικό για την Ελλάδα, όχι μόνο γιατί κατάφερε να φτάσει τη χώρα στο ιστορικότερο των ευρωπαϊκών φεστιβάλ, απ’ την εποχή του Delivery (2004) του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Αλλά και γιατί έρχεται σαν κορωνίδα, στην σειρά επιτυχιών μιας γενιάς κινηματογραφιστών, για να υπογραμμίσει τη σημασία της συνεργασίας, σε ένα τοπίο που ως ώρας μένει αποτυχημένο τόσο στο να χρηματοδοτεί, όσο και στο να επιβραβεύει στα ταμεία, ταινίες διαφορετικές και τολμηρές. Κι η ίδια η Τσαγγάρη, έρχεται να διευκρινίσει, ότι τώρα που οι νέοι δημιουργοί, έχουν μάθει να μιλάνε τη γλώσσα του σινεμά, πρέπει να μάθουν να μιλάνε και μεταξύ τους. Γιατί, όπως λέει περιφραστικά, σε εποχές που οι δυνατότητες στενεύουν απελπιστικά, το σινεμά το κάνουν οι παρέες.