The Mechanic (2011)

Σκοτεινή εταιρεία πληρωμένων δολοφόνων, ασυνείδητοι μαφιόζοι, διεφθαρμένοι ιεροκήρυκες, ανώμαλοι εκτελεστές, τρέμετε όλοι, πάλι. Διακόπτης που ανάβει το φως για το αφηγηματικό σκοτάδι του κοινού στον Mechanic (1972), εισαγωγή στην απολύτως προβλέψιμη φυσικά τελική ανατροπή του φιλμ, είναι ένα σημείωμα που μοιάζει περισσότερο με Dear John γράμμα παρά με αν το διαβάζεις αυτό είσαι νεκρός. Στο χαλαρό remake του 2011 από τον Simon West, το κομμάτι χαρτί λέει μόνο.. "αν το διαβάζεις αυτό είσαι νεκρός". Το remake είναι και το πρώτο δείγμα no-nonsense ωριμότητας από τη CBS Films, εταιρεία με φιλοδοξοξίες μεγαλομεσαίου στούντιο, που τον πρώτο χρόνο της έφερνε περισσότερο προς Avi Lerner των χαζογκόμενων παρά προς τη EuropaCorp του Luc Besson. Έτσι δεν είναι και πολύ τυχαίο ότι η θυγατρική του CBS συνεργάστηκε actually με τη Millenium / Nu Image στον Mechanic (2011), αλλά τα φράγκα από τη μια και η εμπειρία στη στοχευμένη ντιβιντοσαβούρα από την άλλη, συνθέσανε μια παραγωγή κάπως.. ευρωπαϊκής τελειότητας, μια ταινία που προσθέτει κλάση, ταλέντο και αποφασιστικότητα στις κλασικές φόρμες για πολύ παραπάνω από ευρεία κατανάλωση. Η νευρική μανιακή ψιλογκέικη παράνοια του Ben Foster από το 3:10 to Yuma (2007) μοιάζει για τους.. γευσιγνώστες με ταίριασμα από τον ουρανό δίπλα στη χωρίς περιστροφές μειλίχια δολοφονική περσόνα που χτίζει ο Jason Statham τόσα χρόνια, και είναι, αλλά η ιδέα να τους σκηνοθετεί κι από πάνω ο West με τη Jerry Bruckheimer-ική φούρια του Con Air (1997) είναι από αυτές που χρειάζονται και δικαιολογούν χρόνια στα δεύτερης κατηγορίας χολιγουντιανά κότερα για να πιαστεί και να υλοποιηθεί. Ο West διαθέτει το μάτι για την αιφνιδιαστικά κακόγουστη ενοχλητική βία που ταιριάζει στον Foster, πετσοκόβει τις βλάχικες φαντασιώσεις καλογουστιάς του πρωτότυπου αφήνοντας την έμφυτη του Statham να εκφραστεί ελεύθερα, έχει την άνεση να κουβαλήσει ολόκληρο Donald Sutherland για να του δώσει αξιοπρέπεια και αξιοπιστία στη τετριμμένη εισαγωγική ανατροπή, κατανοεί πως το διαχρονικό appeal των συνεργασιών του Michael Winner με τον Charles Bronson ήταν στην.. auteur-ική χωρίς ανάσα, χωρίς λόγια και χωρίς έλεος δράση.

Όταν βέβαια το αφεντικό σου δε φημίζεται και ακριβώς για τη κουλτούρα του, σε κατατρώει το άγχος του για απόδοση της επένδυσης, και αυτή η άσχετη επιμονή στη μικρο-διαχείριση είναι φανερή σε κάθε σκηνή του Μούτρου --πιο χαρακτηριστικά στον εκνευριστικό υπερτονισμό του υπεράξιου της μοίρας κάθε περαστικού θύματος-- και εμποδίζει τη ταινία να πιάσει νεοκλασικότητα κάπου ανάμεσα στην Αρπαγή (2008) και τον Αμερικάνο (2010).