Melancholia (2011): Trailer διαπλανητικής κατάθλιψης
Συνεπής στο ραντεβού του με το Πάσχα, και μάλλον και σε αυτό με τις Κάνες, δυο χρόνια αφότου αυτοπροσδιορίστηκε Αντίχριστος (2009), ο Lars von Trier φέρνει και τη συντέλεια του κόσμου, στο trailer της Μελαγχολίας (2011) που κυκλοφόρησε η Zentropa στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας. Η παραγωγή έχει πουληθεί από τη TrustNordisk σε πάνω από 20 χώρες, βγαίνει τον Μάιο στις αίθουσες του ευρωπαϊκού βορρά, και αγοράστηκε από τη Magnolia για τον αμερικάνικο, στη βάση υποθέτεις της πρώτης εμφάνισης του Jack Bauer μετά το 24. Έτσι, ο πρώην δογμα-τικός Δανός έχει ήδη εξασφαλίσει χρηματοδότηση και για το τρίτο μέρος της αποκαλυπτικής του δημιουργίας, που θα τιτλοφορείται Νυμφομανής, και θα ασχολείται λογικά με τη δευτέρα παρουσία, πιθανά ως ανακάλυψη των πολλαπλών οργασμών από τη μετα-καταθλιπτική τριεροπερσόνα.
Σε περίπτωση που έχεις χάσει επεισόδια, ο Von Trier, ή απλά Von για τους φίλους του, πέρασε πριν κάποια χρόνια μια αρκετά δημοσιοποιημένη, πραγματική ή μη, κατάθλιψη, και από τότε κάνει project κυρίως, ή και μόνο, για να βάζει τον τίτλο τους δίπλα στο όνομά του. Επιπλέον, ο Andrei Tarkovsky πέθανε το 1986 από καρκίνο του πνεύμονα, ο ψυχρός πόλεμος τέλειωσε στο εντωμεταξύ, και από τότε, οι συντέλειες του κόσμου σα φόντο υπαρξιακών αναζητήσεων, χρησιμοποιούνται σε φοιτητικά project, για να δίνουν τον προχειρότερο των δραματικών τόνων σε απλοϊκά σενάρια. Έτσι η Lars von Trier Melancholia δεν είχε και πολλές ελπίδες να αποδειχτεί τίποτα παραπάνω από μια 55 εκατομμυρίων δανικών κορωνών κολεγιακή εργασία που λέει και το Twitter, με τον υπεύθυνο να εξετάζει ερασιτεχνικά τις διπολικές διαταραχές, μέσω δυο ακόμα συμπληρωματικά αντίθετων χαρακτήρων, και με βάση ότι κατάλαβε όσο ξάπλωνε στον καναπέ του ψυχαναλυτή του. Και το trailer ενισχύει αυτή την εντύπωση, εκεί που θα περίμενες τουλάχιστο μια βλαχομίμηση ρώσικου sci-fi σα συνέχεια της ελεεινής ασιατικής τρομάρας του Αντίχριστου, εκεί σε χτυπάει μια από τα ίδια, με τη Kirsten Dunst να παριστάνει τη γεννήτρια Van de Graaff για να προσθέσει μια επιστημονικοφάνεια τύπου Young Frankenstein (1974).
Ο Trier είναι αμφίβολο αν κατανοεί καν πως οι πλανήτες δεν είναι εξωγήινα διαστημόπλοια, και το trailer δίνει την εντύπωση πως η τροχιά της σύγκρουσης είναι χρονικά συμπιεσμένη, όμως σίγουρα έχει καταλάβει πως οι πειραματισμοί του με τη ψηφιακή φωτογραφία φαίνονται "σα σκατά", το έψαξε σε κάποια φάση να συνεργαστεί με τον Hoyte van Hoytema, κατέληξε πάλι σε DV με διευθυντή φωτογραφίας τον Manuel Claro (παλιό συνεργάτη του Christoffer Boe) και με κάμερα την Alexa της ARRI (που φιλοδοξεί εδώ και κάνα χρόνο να ανταγωνιστεί τη RED One), και κάποια πλάνα του αυτή τη φορά έχουν κάποια αισθητική πιστότητα, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα να φαίνονται συνειδητές παρωδίες δουλειάς άλλων, του Jonathan Demme, της Sofia Coppola, της Susanne Bier. Ο παλαβός μουσάτος κάνει πλάκα γενικά και με τη διήγησή του, κήρυξε μια επανάσταση ενάντια στο ευτυχισμένο τέλος συμπεριλαμβάνοντας και τα προηγούμενα δικά του στο στόχαστρο, έχει βγάλει μια ντουντούκα να επαναλαμβάνει πως η Mελαγχολία ξεκινάει από το τέλος και συνεχίζει με μια καινοφανή αφηγηματική τεχνική που ονομάζεται flashback, για να απελευθερώσει τα ακροατήρια από το άγχος των εξελίξεων. Πλάκα μπορείς να πεις ότι κάνει και με το casting, την αδερφή της Charlotte Gainsbourg ήταν σε κάποια φάση να παίζει η Penélope Cruz, την αντικατέστησε η Dunst σε μια από αυτές τις κινήσεις στιλ όποια να 'ναι από τα κουτσομπολίστικα ταιριάζει στον τρίτο κόσμο μου, του Woody Allen.