Hobo with a Shotgun (2010): Trailer πρεμιέρας

Μια σαιζόν μετά την πρεμιέρα του και την περιορισμένη κυκλοφορία του σχεδόν αποκλειστικά σε φεστιβαλικά πλαίσια, και κάποιες διάσπαρτες αίθουσες κυρίως στον Καναδά και την Αμερική που υπογράφουν και την καταγωγή του, το Hobo with a Shotgun ετοιμάζεται απόψε για την πρώτη και πιθανότατα τελευταία του προβολή σε ελληνικές αίθουσες, στα πλαίσια των Νυχτών Πρεμιέρας, με μερικές διπλές προσκλήσεις για δώσιμο απ' τις Μάζες.

Για να ταιριάξει με τα αποκαλυπτήρια του Machete (2010) στη Βενετία (και την έξοδό του στις αμερικάνικες αίθουσες), είχε κυκλοφορήσει πριν ένα χρόνο και κάτι το πρώτο και μόνο ολοκληρωμένο trailer, της ταινίας που προέκυψε απ’ τα faux trailer ταινιών που φτιάχτηκαν για να διαγωνιστούν στην πρόσκληση των Tarantino και Rodriguez για Grindhouse δημιουργίες, οι καλύτερες των οποίων θα συνόδευαν το δίπτυχο του Planet Terror (2007) και του Death Proof (2007) στις προβολές τους, μαζί με τα ψεύτικα trailer που είχαν ήδη παραγγείλει σε φίλους και κολλητούς σαν τον Eli Roth και τον Rob Zombie, όπως θα θυμάσαι. Το Hobo with a Shotgun ήταν η συμμετοχή απ’ τον Καναδά, που έφτασε στην κορυφή και βραβεύθηκε με θεάσεις (κυρίως στη χώρα της), και εξελίχθηκε σε κανονική παραγωγή με ιδιωτική χρηματοδότηση. Περίπου όπως το Machete δηλαδή, με τη διαφορά ότι η ιστορία του μεξικάνικου ξεκαθαρίσματος, ήταν ένα απ’ τα projects που είχε στα υπόψιν του ο Rodriguez, καμιά δεκαετία πριν ξεκινήσει τις ρετρό αναβιώσεις με τον Tarantino. Οι ομοιότητες του Hobo with a Shotgun με τον Machete, δε σταματάνε στην αφορμή της γέννεσής τους βέβαια, αλλά επεκτείνονται και σε υφολογικά και θεματικά επίπεδα, όπως βλέπεις απ’ το trailer, κι ακόμα παραπέρα, ο Jason Eisener, που προσπαθεί εδώ και χρόνια από υπάλληλος μαγαζιού με κόμιξ, να βάλει μπρος τη σκηνοθετική του καριέρα, δίνει κι αυτός ευκαιρία επανόδου σ’ έναν τεράστιο αστέρα της μπιμουβιάς του ’70, βάζοντας τον Rutger Hauer να γρατζάρει τη βραχνάδα του για να σερβίρει ατάκες παπαροσοβαρότητας τόσο σουβλερής, όσο και τα βολίδια της χλαπαχλούπας που κολλάει στο χέρι, για να ξεπαστρέψει τα μικρόβια που σαπίζουν τους δρόμους της νέας πόλης του, και δεν τον αφήνουν να αγοράσει την μηχανή του γκαζόν του, και να ζήσει σαν ήσυχος άστεγος.

Και μπορεί η ταινία να μην καταφέρνει να φτάσει τα επίπεδα cult που έχει κατακτήσει το μοντάζ φωτογραφιών του Hauer στην επίσημη σελίδα του, αλλά ο σαιξπηρικός του μονόλογος μπροστά στον μπαχτσέ με τα νεογέννητα, μαζί με τις αλάνθαστες μιμήσεις του στην εκφορά του Clint Eastwood, δικαιούνται από μόνες τους μια θέση στην αιωνιότητα. Το στόρι που προέκυψε απ’ το άπλωμα του trailer που είχε στηθεί γύρω απ’ την εντελώς διαφορετική εμφάνιση του πρωτάρη David Brunt, θα μπορούσε να γίνει ένας Ταξιτζής (1976) όπως θα τον οραματιζόταν ο Roger Corman, ή ο Lloyd Kaufman, οπότε μένει να ανακαλύψεις και μόνος σου, αν έχει καταφέρει να αρθεί σε αντίστοιχο ύψος περιστάσεων κι ο Eisener, που έχει αφήσει ωστόσο δείγματα ζουμερού exploitation με τσιμπιές διαολεμένα τσουχτερού χιούμορ, στο μικρού μήκους Treevenge του. Απ’ το οποίο φαίνεται να έχει τουλάχιστον βελτιώσει και τη στιβαρότητα της σκηνοθεσίας του και την ποιότητα της φωτογραφίας του βέβαια, χάρη και στον Karim Hussain, που καθοδηγούσε την ψηφιακή του κάμερα σε σκηνές που, όσο δεν έδειχναν πέη, όπως λέει, ήταν ελεύθερες να δοκιμάσουν άφοβα τα άκρα της ακρότητας. Ακρότητα που στην ταινία θα την βρεις κυρίως στη σεναριακή ελευθερία, παρά στην απεικονιζόμενη εντερολαγνία, μιας και το Hobo with a Shotgun μπαλατζάρει κομματάκι αμήχανα ανάμεσα στο ευαίσθητο homage στην ειτίλα που αντιπροσωπεύει ο Hauer, και το τσίρκο παραλογισμών στο οποίο τον υποβάλει ο Eisener κι ο σεναριογράφος του, John Davies, αναβιώνοντας την τρομοκωμική χοντράδα της Troma, πάνω σε άξονα κλασικού μανιακού revenge movie περισσότερο, παρά exploitation αυθορμητισμού. Ωστόσο, η σταθερή πορεία που κρατάει στην πλοκή του, μέσα από μια θάλασσα ποπ αναφορών κι ανίερων αστεϊσμών, των οποίων το πικάντικο χιούμορ αφήνει να πιάσεις μόνος σου, χωρίς να σου το τρίβει στη μούρη, χαρίζει στην ταινία του μια αξιοζήλευτη ευθύβολη κι αυθόρμητη αποτελεσματικότητα που σπάνια συναντάς σε ευσυνείδητες στουντιακές παραγωγές, και σε κάνουν να νιώθεις ευγνώμων που υπάρχουν φεστιβαλικές αγκαλιές για ταινίες σαν κι αυτές.