Poulet aux Prunes (2011): Venezia 68 trailer

Μαζί με τις Άλπεις (2011) του Γιώργου Λάνθιμου που από τη χτεσινή δημοσιογραφική τους βάλανε υποψηφιότητα για Χρυσό Λιοντάρι, το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα (2011) της Marjane Satrapi συμπληρώνει απόψε το εκ των πραγμάτων λαμπρότερο δίδυμο έργων από παιδιά των Κανών που βρεθήκανε φέτος στη Βενετία. Η Satrapi έχει κλείσει τη Sala Grande των επίσημων προβολών αρκετές ώρες νωρίτερα από τον Λάνθιμο, αλλά τη στάμπα Venezia 68 (που σημαίνει συμμετοχή στο διαγωνιστικό) την έχει και αυτή, και η μέρα είναι πάγια η πιο πολύβουη στο Lido τα τελευταία χρόνια που ο Marco Müller αντιπαραθέτει, θέλοντας και μη, το πρόγραμμά του σε αυτά του Telluride και του Toronto από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Η Satrapi είχε.. εκραγεί στη κόμικ σκηνή στις αρχές του αιώνα με την αυτοβιογραφία της, και με τον ίδιο θριαμβευτικό τρόπο έσκασε και στο διαγωνιστικό των Κανών όταν τη μετέφερε (την αυτοβιογραφία) στην οθόνη με τον ίδιο τίτλο, Περσέπολη (2007), και με το ίδιο στιλ, γλυκιά ειλικρίνεια, πικρή ιστορική βάση και α-ρεαλιστικό σκιτσάρισμα. Αλλά παρόλο που στη συνέχεια ωρίμασε, τόσο αφηγηματικά σε βαθμό να αποφεύγει τις ευκολίες στη παρουσίαση των χαρακτήρων, όσο και στην όλο και περισσότερο απατηλή απλότητα στα σχέδιά της, δε μπορείς να πεις ότι ξανασυγκλόνισε τον κόσμο έκτοτε στην ένατη τέχνη, και έτσι η καινούρια της ταινία φαντάζει στοίχημα δημιουργικής επιβίωσης. Όπως και η Περσέπολη, το Κοτόπουλο βασίζεται σε ιστορία που η Satrapi έχει ήδη αφηγηθεί στο χαρτί, και τον Vincent Paronnaud τον βλέπεις πάλι εκεί χωμένο στα credits να επιμελείται τα ακαταλαβίστικα τεχνικά σε σενάριο και σκηνοθεσία, αλλά αυτή τη φορά, όπως είχε ξεκαθαρίσει και το trailer που κυκλοφόρησε τη προηγούμενη βδομάδα, η σύνθεση είναι.. συμβατική, με ηθοποιούς και σκηνικά και όλα τα κινηματογραφικά σχετικά, και με κάτι ανάμεσα σε Jeunet και Fellini να προσπαθεί να αποδώσει την υπερβατικότητα της ιστορίας. Η οποία ιστορία, στο κόμικ, αφορά έναν θείο της Satrapi που πέθανε to 1958 από τον καημό του για το σπασμένο σιτάρ του, και παρακολουθεί (η ιστορία, στο κόμικ) τις τελευταίες του εφτά μέρες, ξετυλίγοντας το παρελθόν, το παρόν και.. το μέλλον του ήρωα, όσο στη πραγματικότητα ξετυλίγει μια πικρή ιστορία αγάπης. Στη διασκευή της ιστορίας για τον κινηματογράφο, το σιτάρ έγινε βιολί, και με αυτό ακριβώς ξεκινάει το trailer, δίνοντας εξαρχής έναν δυτικό (διάβαζε εμπορικό) και μελοδραματικό τόνο στη παραγωγή, ενώ τα τεράστια βυζιά της Sophia Loren στα οποία χάνεται για καναδυό σελίδες ο Ιρανός καλλιτέχνης με τη του θανατά κατάθλιψη, φοράνε τώρα και στηθόδεσμο, χαλινώνοντας κατά πολύ τη πιο.. ιταλική στιγμή της αφήγησης. Όπως λέει πάντως ο Cameron Bailey, μπας και συγκρατήσει τον καημό σου για τα βυζόμπαλα, το έργο αντλεί από όλη την ιστορία του σινεμά, "από τις έντονες σκιές του γερμανικού εξπρεσιονισμού, μέχρι τη χτυπητή παλέτα χρωμάτων των πρώτων Technicolor", πράγμα που διακρίνεις και στο προωθητικό κλιπάκι της παραγωγής, χωρίς αυτή την "εξερεύνηση αχαρτογράφητης αφηγηματικής περιοχής" για την οποία θα πρέπει προς το παρόν να αρκεστείς στις διαβεβαιώσεις του συνδιευθυντή του Toronto.

Η πορεία της παραγωγής είχε ξεκινήσει το 2010 από τις Κάνες, όπου οι συντελεστές της είχαν πάει για να τη προωθήσουν σαν αλληγορική ιταλική κωμωδία, βλεφαρίζοντας τότε συμμετοχή στο Βερολίνο και στη συνέχεια (με σιγουριά μεν ανεκπλήρωτη δε) στις Κάνες του 2011. Τότε είχανε υποσχεθεί και τρίτη ταινία, επικό γουέστερν στην Κασπία, βασισμένo στην ακόμα ανέκδοτη Onzième Lauréate που η Satrapi ετοιμάζει από την εποχή της έκδοσης του Poulet aux Prunes.