Don't Be Afraid of the Dark (2011)

Το 999 μ.Χ. ο πάπας Σίλβεστρος Β' έστειλε τα καλικαντζάρια να κρύβονται στα έγκατα, με τη συμφωνία να τα ταΐζει παιδικά δόντια από καμιά φορά. Χίλια χρόνια μετά, ζευγάρι και κορούλα, μετακομίζουν σε μέγαρο ταΐστρα. Αναδημιουργία της ομώνυμης τηλεταινίας του '73, το Don't Be Afraid of the Dark (2011) μπορείς κάπως να το πεις και έργο ζωής για τον Guillermo del Toro, αλλά με την έννοια ότι προορίζεται να βουτήξει μερικές ακόμα γενιές εφήβων σε εκείνο τον.. φροϊδικό καθολικό τρόμο που πάθαινε η πιτσιρικαρία στα 70s και τα 80s (από την πρωτότυπη ταινία) και φαίνεται να άφησε ανεξίτηλο σημάδι και στον ίδιο τον σκηνοθέτη. Σε αυτό τον στόχο, τη παραγωγή μπορεί να τη κρίνει μόνο ο χρόνος, αν και το R με το οποίο τη στάμπαρε η MPAA στην Αμερική σίγουρα δυσκόλεψε κατά πολύ τη πρόσβαση των ανηλίκων στις προβολές της. Σε αυτό το στόχο, η παραγωγή βοηθιέται τα μέγιστα πάντως από την απόφαση του Del Toro και του συν-σεναριογράφου του Matthew Robbins, να κάνουν ένα μικρό κοριτσάκι κεντρικό πρόσωπο στην ιστορία, ένα κοριτσάκι που ο πρωτοεμφανιζόμενος Troy Nixey στη σκηνοθεσία μετατρέπει, μάλλον άθελά του, και σε σπιλμπεργκική ηρωίδα επιπλέον. Το Σκοτάδι ξεκινάει με μια σκηνή από το παρελθόν με έναν καταραμένο τρόμο στο στιλ της Hammer, και το μέγαρο του σκότους είναι σχεδιασμένο με δαιδαλώδη επιβλητική πρασινάδα και εξωτικά ομιχλώδη ύδατα, στη παραμεθόριο του φανταστικού και σε στιλ Λαβύρινθου του Πάνα (2006) ας πούμε, αλλά η εστίαση στην μπερδεμένη ψυχολογία της μικρής (που απελευθερώνει την απαισιότητα του υπογείου σα να ανοίγει το κουτί της Πανδώρας), οι αποπροσανατολιστικά υπό-χρησιμοποιημένοι περιφερειακοί χαρακτήρες, το μοντάζ που έχει συναισθηματική (και όχι ακριβώς λογική) συνάφεια, τα τερατάκια που εμφανίζονται νωρίτερα και αποκαλυπτικότερα απ' ότι.. παραδοσιακά περιμένεις, ακόμα και η χρήση τεχνολογίας περασμένων δεκαετιών σα μια Polaroid που κάπως ανεξήγητα έμεινε στο σενάριο από τα 70s, όλα έχουνε μια σαφή επιρροή από Spielberg την οποία ο Nixey δένει σχεδόν άριστα με το γοτθικό, ζωντανό αρχοντικό που είχε στο μυαλό του, άσχετα αν παράλληλα σε αιφνιδιάζει με τη.. μη Del Toro-ικότητά του.

Ακόμα κι αν το Σκοτάδι έχει περισσότερα κοινά με το.. Super 8 (2011) παρά με τον Πάνα, καταλήγεις να το ευγνωμονείς για τις επιλογές του, που στα δεδομένα της εποχής αποτελούν μια κάποια τοποθέτηση. Εύκολη λύση στο σχεδιασμό της παραγωγής, λιγότερα έξοδα και περισσότερα έσοδα, θα ήτανε αυτή η παραμυθένια γοτθικότητα του Tim Burton που την κακο-αντιγράφει πια και ο Tim Burton, ή μια κάποια συγκρατημένη μοβορία που να μη σκιάζει την MPAA και να χωράει καλύτερα σε μικρές οθόνες. Αντί γι' αυτά, η ταινία προτιμάει μια παραδοσιακή χαρντοκορίλα σαν αυτή που έκανε σχετικό ορόσημο το Drag Me to Hell (2009), και μια τάση για εκλογίκευση των συμβάσεων που καρφώνει η τρομάρα στο είδος (το κοριτσάκι, actually σηκώνεται να φύγει από το σπίτι μόνο του σε κάποια φάση) η οποία ήδη έχει μαζέψει συγκρίσεις με το Insidious (2010). Άμα ακούσεις να προκαλεί και εφιάλτες στα παιδάκια μετά από χρόνια, ξαναγύρνα εδώ και βάλε κάνα αστεράκι παραπάνω.