The Darkest Hour (2011)

Εξωγήινα λαμπιόνια φωτίζουν τον ουρανό της Μόσχας κι αράζουν αεροπλάνα σε εμπορικά κέντρα και καράβια σε κόκκινες πλατείες, πριν αρχίσουν να εξαϋλώνουν κομμουνιστές κι αγριοκαπιτάλες αδιακρίτως.Πριν μισή δεκαετία και κάτι, ο Timur Bekmambetov είχε σχεδόν σε μια νύχτα μετατρέψει τη Ρωσία στο νέο hot spot του μη αμερικανόφωνου action fantasy, βάζοντας με τα Night Watch (2004) και Day Watch (2006) το κυριλλικό αλφάβητο στο στόχαστρο το κάθε παραγωγοκυνηγού με φιλοδοξίες χωρίς σύνορα. Το κεφάλαιο βέβαια έσταξε περισσότερο προς τα νότια, στις αχανείς ανεκμετάλλευτες εκτάσεις της Βουλγαρίας με τα αστεία κόστη, τα πρόθυμα χέρια και την πιο δεκτική στη Δυτική, πρώην ανατολική κουλτούρα, οπότε μπορείς να υποθέσεις ότι κύριο μέλημα του Ρώσου ήταν να επαναφέρει κάπως τα βλέμματα προς την μητέρα πατρίδα του, όταν ανέλαβε την παραγωγή του σεναρίου του John Spaiths, που έψαχνε με το κιάλι το πράσινο φως της χρηματοδότησης για καμιά διετία προς τριετία. Διαφορετικά λόγος να γυριστεί η ταινία στη Μόσχα δεν υπάρχει στ’ αλήθεια, μιας και η μονοτονία του Chris Gorak στην σκηνοθετική παλέτα, δεν ασχολείται ούτε στο καρτποσταλικό επίπεδο να εκμεταλλευτεί τους τρούλους του αστικού ορίζοντα της ρωσικής πρωτεύουσας, ούτε κι οι ντόπιοι που συναντά στη πορεία του το κεντρικό κουαρτέτο των επιζώντων, έχουν να επιδείξουν καμιά ιδιαιτερότητα πιο ιδιαίτερη απ’ αυτές που θα πετύχαινες στη χάβρα των εθνοτήτων μιας Νέας Υόρκης, ας πούμε. Κουλέρ λοκάλ εξαιρουμένου λοιπόν, ο Bekmambetov είπε να φέρει λίγο συνάλλαγμα στη χώρα του (με έμφαση στο "λίγο"), άντε και να θυμίσει στον Emile Hirsch τα παλιά, επιστρέφοντάς τον στα τηλεοπτικά επίπεδα παραγωγής που έθρεψαν τα ξεκινήματα της καριέρας του, πριν βρεθεί στα Into the Wild (2008) και τα Speed Racer (2008) του. Πατώντας σε σενάριο απ’ αυτά που ξεπετάνε τις μπιμουβιές της Asylum, το The Darkest Hour στήνει όπως-όπως το κεντρικό της γκρουπάκι από μια τετράδα χαρακτήρων απ’ αυτούς που έχουν οι σεναριογράφοι στο καλάθι για τις παράπλευρες απώλειες, και τους ξαμολάει να κρύβονται σε σκοτεινούς διαδρόμους καταστημάτων ρούχων και να σέρνονται σε σκοτεινότερους δρόμους παγωμένων κυκλοφοριακών μποτιλιαρισμάτων, σκύβοντας να μην τους δουν εξωγήινοι που ούτε πολυβλέπουν, ούτε πολυακούνε, και επιπλέον δεν φαίνονται, παρά μόνο όταν βολεύει τους επιζώντες μας να τους δούνε. Στην πορεία προς τη σωτηρία μαζεύουν και διάφορα κολλητήρια με κρεμασμένη την ταμπέλα των θυμάτων να αναβοσβήνει πάνω τους, και σε σέρνουνε μαζί τους σε μιάμιση ώρα επίπονης αναμάσησης μπανάλ στερεοτύπων, με την ανεπεισοδιακότητα στημένης αναμέτρησης σε τρόλεϊ χωρίς φρένα, που ως εκ θαύματος σταματάει ακριβώς εκεί που θέλαν να πάνε οι ήρωές σου εξαρχής. Το αντικλιμακτικό φινάλε έρχεται ως το πιο φυσικό πράγμα μετά απ’ όλα αυτά, και ο σεναριογράφος σου φυλάει για το τέλος την κωμικότερη εκτόνωσή του, όταν σε απειλεί για sequel δηλώνοντας πως έτσι ξεκινάνε όλα. Άλλο που είναι τελειωμένα πριν μπεις καν στην αίθουσα.