The Amazing Spider-Man (2012)

Πιτσιρικάς με προβλήματα αυτοπεποίθησης και οικογενειακής σταθερότητας, τσιμπιέται από εργαστηριακά μεταλλαγμένη αράχνη και μετατρέπεται σε υπερήρωα με κολλώδη χέρια. Το Spider-Man 3 (2007), του Sam Raimi και του Tobey Maguire, το τρίτο και τελευταίο επεισόδιο της τριλογίας που άφησε τη χαρακιά της στη σύγχρονη φιλμογραφία των υπερηρώων κι έσπασε το μερίδιό της από ρεκόρ στα ταμεία, σε χαρακτηριστική επίδειξη δημιουργικής χρεοκοπίας, έκανε μια ανατριχιαστική κωλοτούμπα παράδοσης στην μόδα της εποχής του, μασκαρεύοντας τον αραχνάκια σε αυτοκαταστροφικό emo με υπερηρωικές ικανότητες στο χορό και το τραγούδι, βουτώντας με τα μούτρα στην κιτσερέλα που έβαλε ταφόπλακα στo franchise που αναγέννησε τον προβληματικό έφηβο με τα υψηλά ιδανικά, κι έμπασε τον σκηνοθέτη του The Evil Dead (1981) στην καρδιά του mainstream αμερικανικού κινηματογράφου. Αν ήθελε ν’ ακολουθήσει το πατρόν, ο Mark Webb, που περνά στη μάχη του blockbuster μετά την αποκάλυψή του με το (500) Days of Summer (2009), θα μπορούσε ας πούμε, να είχε βάλει στον Andrew Garfield κολλητά παντελονάκια και χιπστεράδικα μουστάκια, όμως η απομάκρυνσή του από τέτοιες κρανιακές τρικυμίες, είναι στ’ αλήθεια η μόνη γραμμή που τραβάει για να ξεχωρίσει απ’ την μόλις προ πενταετίας τελειωμένη, τελευταία εμφάνιση του χαρακτήρα που καλείται να επανεφεύρει. Γιατί μπορεί ο Garfield να προσπαθεί να δώσει στον ήρωα μια κάποια πιο τσαμπουκαλίδικη πατίνα, για να ξεχωρίσει απ’ τον καλοκάγαθο loser του Maguire κι ο James Vanderbilt, εμπνευστής της κεντρικής αψίδας του σεναρίου, να ψάχνει κάποιες αποκλίσεις απ’ την ιστορία της γέννεσης του υπερήρωα, όπως την ήξερες μέχρι σήμερα, όμως τελικά την καταγωγή του την έχεις ξαναδεί, την εξέλιξή του δεν χρειάζεται να την μαντέψεις, και τα προβλήματά του δεν είναι ούτε αρκετά παλιότερα για να τα ‘χεις ξεχάσει, ούτε ιδιαίτερα διαφορετικά για να σου φαίνονται αλλιώτικα. Ο Peter Parker είναι παιδί πεθαμένων γονιών, μεγαλώνει στο σπίτι των θείων του μέσα στη ζεστασιά της αγάπης τους, την χάνει όταν ο θείος του σκοτώνεται από έμμεσο φταίξιμο του Peter, κι ο πιτσιρικάς με τα εφηβικά άγχη, μετατρέπεται σε μασκοφόρο εκδικητή με υψηλούς στόχους, όπως για παράδειγμα, κορυφαίο επιστήμονα που, ακολουθώντας τις καλές του προθέσεις, μεταμορφώνεται σε ασταμάτητο κτήνος με μορφή ανθρώπου που αγάπησε τους κροκόδειλους περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Γυρισμένο απευθείας σε 3D, κι όχι εκ των υστέρων μετατροπή, το The Amazing Spider-Man έχει μερικές αναζωογονητικές στιγμές επίδειξης των δυνατοτήτων του μέσου, οι οποίες οφείλονται περισσότερο στη μαεστρία των ψηφιακών ενορχηστρωτών τους, παρά σε κανένα όραμα του σκηνοθέτη, που με τη σειρά του, βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να βλέπει την τρίτη του διάσταση να ξεμπροστιάζει σταθερά την πλαστικίλα των εφέ του, έτσι όπως σου θαμπώνουνε το μάτι με τη μόνιμη ψεύτικη γυαλάδα τους. Γυαλάδα απλωμένη σ’ όλη την ταινία, που βρωμάει απ’ αυτήν την καινουργίλα του βιομηχανικού προϊόντος που μόλις βγήκε απ’ τη γραμμή παραγωγής, έτοιμο για άμεση κατανάλωση, πριν προλάβεις να το καλοσκεφτείς. Οι γραφιάδες του Webb έχουν απλώσει κάτω απ’ τα πόδια του σκηνοθέτη τους ένα δίχτυ ασφαλείας στη μορφή σεναρίου που δεν παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο απ’ την αναμενόμενη διαδρομή συνειδητοποίησης ενός ήρωα που μπορεί να φτάσει στο φεγγάρι με το ποδήλατό του, αρκεί να το πιστέψει, κι ο Webb ψεκάζει αρώματα κυνικού χιούμορ στην ιστορία του για να πιάσει την άνω άκρη του ηλικιακού του κοινού, και πετάει μπόλικες σκηνές χαριτωμενιάς στον πρωταγωνιστή του, εκμεταλλευόμενος φουλαριστά το γκελ του Garfield στο κοριτσίστικο μερίδιο των θεατών του, προσπαθώντας να απλώσει το target group ενός franchise που σού ‘ρχεται κατά μέτωπον, κι ας το ’χεις ήδη δει καμιά πενηνταριά φορές.