Τρία αδέρφια ξεκινάνε ταξίδι στην Ινδία με σκοπό να βρουν κάτι να λένε μεταξύ τους. Και όπως συνήθως συμβαίνει, κάτι θα συμβεί.Παρά το ταξιδιάρικο τρένο σε εξωτικό τοπίο, με στόχο τόσο διακριτό που μοιάζει τεμπέλικος να πάει και πουθενά η δημιουργική συνέχεια του Wes Anderson, το μόνο που τελικά διακρίνεις είναι μια στατική δημιουργική συνέπεια με μόνο πια προτέρημα ότι σου 'χει γίνει οικεία. Συνθέσεις που δε τους φτάνει το widescreen και τρενάρουν, ανεβαίνουν ορόφους ή γίνονται surround. Mε αντίστοιχα πλάνα που ξεκινάνε από τη λεπτομέρεια και αντιπαθούν τα cuts, αγκαλιάζουν τους ιδιοσυγκρασιακούς χαρακτήρες σε ομάδες ώμο με ώμο, και έχουν διακοσμηθεί επιμελημένα οπτικά και ηχητικά, με φόντο και προσκήνιο αντιδραστικά (στα επικά μονοπλάνα) ακούνητο, τις περισσότερες φορές, όσο δε το πιάνει ο φακός. Και ιστορίες με ασυνήθιστο χιούμορ που εκφράζεται ανέκφραστα σε προοδευτικά εφευρετικότερα σκηνικά, και συνήθως χρειάζονται (οι ιστορίες) κάτι δραματικά δραματικό να μπει στη μέση για να πάνε και πουθενά. Και βέβαια δε μπορείς να καθήσεις σε καρέκλα κατηγορούμενου τον Anderson γιατί έχει συγκεκριμένο στιλ, και μάλλον προσπαθεί εδώ να εισάγει και μαρξμπραδερικά στις επιρροές του, αλλά κάπου περιορίζεται από και παραδίνεται σε αυτό. Και το πρόβλημά του αυτή τη φορά είναι ότι οι χαρακτήρες του φαίνονται πιο κενοί από ποτέ παρόλο που τους φορτώνει με ένα σωρό μπαγκάζια Louis Vuitton, και δεν έχει κάποιον από τους παλιότερους πρωταγωνιστές του να προσθέσει συναισθηματικό βάρος, ακόμα και με τα κιλά του, έναν Gene Hackman, μια Cate Blanchett ή έστω έναν Bill Murray (που κάνει φευγαλέες, βιαστικές, εμφανίσεις στην αρχή και στο τέλος). Αντίθετα έχει ακόμα μια φορά τον Owen Wilson να παίζει τον Owen Wilson (καταρρέοντας στη πραγματική του ζωή από.. τέτοιο βάρος) με την ίδια εκφορά που έχεις αποστηθίσει τόσο που να τη μιμείσαι μητσικωστικά και σε προετοιμάζει να ακούσεις μόνο ότι ακούς συνήθως να εκφέρει.

Μαγικά στη διάρκεια ο Wilson χάνει τα μπαγκάζια του, μάλλον γιατί δε μιλάει, όπως και οι άλλοι δυο πρωταγωνιστές κυριολεκτικά και συμβολικά. Και η ταινία, γλυκιά, μικρή, ευχάριστη, σε παρασύρει στον προσεγμένα(?) απεριποίητο ρυθμό της. Και τελικά απλά ευγνωμονείς που τουλάχιστο λάμπει η απουσία της κουφαμάρας του Life Aquatic with Steve Zissou (2004).

Τα αίτια, το χρονικό κι οι επιπτώσεις της "μεγαλύτερης βιομηχανικής καταστροφής στην Ιστορία".Φλύαρος, επαναλαμβανόμενος και κομματάκι σαδιστικός λίβελος κατά της βιομηχανικής απληστίας, το ντοκιμαντέρ του Σταύρου Στάγκου είναι εντυπωσιακά... εντυπωσιακό στο στήσιμό του θυμίζοντας καλά αντίστοιχα τηλεοπτικά αμερικάνικα στην παραγωγή και κυρίως το post production, αλλά αδικείται απ' το ανησυχητικό του, λαϊκίστικο πάθος και αναλώνεται σε μια μονομανή επίδειξη του ανθρώπινου πόνου και της μιζέριας στην περιοχή της Ινδίας που υπέστη την καταστροφή, χάνοντας τον απείρως πιο ενδιαφέρων σε ουσία και μέγεθος στόχο της γενικότερης σαπίλας που επικρατεί στις σχέσεις των ανθρώπων που εκλέγουμε να μας προστατεύουν απ' τον πολυεθνικό γιγαντισμό των πολυεθνικών, με αυτόν τον πολυεθνικό γιγαντισμό των πολυεθνικών. Δάσος άγριο που ακουμπά ανάλαφρα, για να επικεντρωθεί στο τοπικό δέντρο.

Αγροτοπούλα που βρίσκει χαρά σε βόλτες σε ανώμαλο δρόμο καβάλα στη σκληρή σέλα μοτοποδηλάτου με επίτηδες στραβωμένες ρόδες, δέχεται ανέλπιστο δώρο όταν ετοιμοθάνατος προσγειώνεται με το αμάξι του στη φάρμα της.Σαν το Misery (1990) στο πιο μαυροχιουμοριστικό του, αλλά με λιγότερη αναπηρία, και βασισμένο επίσης σε υπερπετυχημένο βιβλίο, τούτο το αλλόκοτο καταραμένο ρομάντζο απ' τη Γερμανία, φτάνει στη χώρα μας με κάνα δυο χρόνια καθυστέρηση, αλλά με εξαιρετική πορεία στα ταμεία και τα βραβεία της χώρας του για να αναπληρώσει. Αν έχεις υπομονή να του δείξεις, θα σε ανταμείψει με την ιδιαίτερη σατιρική του διάθεση (αν και όχι πάντα πετυχημένη), μερικά εμπνευσμένα ευρήματα στο πάντρεμα του ξεκοιλιάσματος των ζώων με το σταδιακό συναισθηματικό ξεγύμνωνα των ηρώων, και δυο εντυπωσιακές ερμηνείες, που μπορεί να μην αρκούν από μόνες τους, αλλά κάνουν πολύ περισσότερα απ' όσα θα περίμενες για να σε κρατήσουν ξύπνιο στους χαλαρούς ρυθμούς και τις άρρυθμες ψιλοχαραμισμένες υποπλοκές τους.

Κατά φαντασία "καλειδοσκοπική ωδή στην αγάπη σε όλες τις αστείες, θλιβερές, σέξι, τρελές εκφάνσεις της".Ο Greg Kinnear εντρυφεί αλματωδώς σε ρόλους αφελή, κερατά, και συνειδητοποιημένα αφελή κερατά, με επόμενο στόχο τη δική του εξειδικευμένη πορνοσελίδα. Ο Robert Benton που κάποτε "ξεγύμνωνε" τους χαρακτήρες του τώρα δε μπαίνει καν στο κόπο να τους δείχνει να βγάζουν τα ρούχα τους (σερβίροντας όλες τις πρωταγωνίστριες γυμνές στο γεροντικά άνουν κοινό-στόχο του φιλμ, στις μόνες άξιες λόγου στιγμές του). Οι ποπ αναφορές, επιμέλεια κάποιου με παιδικό ήρωα τον Langdon-Down, τυποποιούνται στη πνευματώδη επανεφεύρεση του Falling Slowly από το Once (2006) σαν υπόκρουση σε ερασιτεχνική τσόντα. Το σενάριο, στην καλύτερη στιγμή του, φαίνεται να έχει κόψει γύρω στους 20 περιφερειακούς χαρακτήρες από το βιβλίο ενσωματώνοντάς τους όλους (ακόμα και του καράτε κιντ της γειτονιάς) σε αυτόν του Morgan Freeman, που παίζει και κάπου 2 εκατομμύρια κατοίκους του Portland για να βγει ο προϋπολογισμός. Αθέλητο γέλιο αναβλύζει άφθονο σε κάθε σκηνή μιας πραγματικής σαπουνοπερικής πανδαισίας, θρίαμβο για όποιον κατάφερε να τη βγάλει στις αίθουσες.

Πρωθιέρεια του ασυμβίβαστου, θαρραλέου και επιθετικού, αλλά καλλιτεχνικά ακέραιου και ουσιαστικού κινηματογράφου, παραγωγός που αν βάλεις στη σειρά το σερί των ταινιών που έχει βοηθήσει να δουν το φως της μέρας, θα ακούσεις σερί οργασμικών αναστεναγμών, πολυβραβευμένη και πολυτιμημένη από κριτικούς, κοινό και συναδέλφους της, χαρακτηρισμένη ως νονά του νέου queer cinema (τίτλος που η ίδια αρνείται να αποδεχθεί), η Christine Vachon είναι ένα απ' τα σημαντικότερα κεφάλαια του σύγχρονου αμερικάνικου κινηματογράφου. Mε παρακαταθήκη αξιώσεων όχι μόνο για τους θεατές, αλλά και για τους φερέλπιδες μιμητές της, είναι ένα απ' τα σημαντικότερα ονόματα που έχουν φέρει στην Αθήνα οι Νύχτες Πρεμιέρας. Κι εκμεταλλευόμενη την επίσκεψή της για την προώθηση του I'm Not There (2007) την κατάφεραν να φέρει μαζί της και την απαγορευμένη ταινία-έκπληξη που είχε προκαλέσει ουκ ολίγους ψιθύρους, όπως θα θυμάσαι, μερικούς μήνες πριν, τότε που μας είχε μιλήσει για το τι την κινητοποιεί στο να κάνει τις ριψοκίνδυνες επιλογές που κάνει, πώς είχε αντιδράσει στο πρόσφατο φάγωμα του Infamous (2006), της δεύτερης ταινίας για τον Truman Capote απ' τη μαρμάγκα, και πώς είναι να δουλεύεις με έναν απ' τους πιο ενδιαφέροντες Αμερικάνους σκηνοθέτες του σήμερα.

Όπως μάλλον θα 'χεις ψυλλιαστεί πια, ο Judd Apatow έχει φτιάξει γύρω του μια μεγάλη οικογένεια (συνεργατών), απ' την οποία διαλέγει στο κάθε του καινούριο project να δείξει ένα μέλος και βάζει τους υπόλοιπους σε rotation να γεμίζουν τα γύρω-γύρω, και κάπου εκεί θα βρεις και το λόγο που ότι αγγίξει ο εξυπνότερος και πιο γρήγορα ανερχόμενος άνθρωπος του Hollywood, γίνεται κωμικός χρυσός, ή αντιμετωπίζεται ως τέτοιος. Point in case, η νέα του παραγωγή, γραμμένη από ένα απ' τα freaks του στο πρώτο του τηλεοπτικό cult hit, Freaks and Geeks, και σκηνοθετημένη από έναν απ' τους γραφιάδες του στο αποτυχημένο στην τηλεθέαση follow-up του, Undeclared. Και οι γνώριμες φάτσες στο cast, που είναι ευκόλως εννοούμενες.

Το όχι και τόσο κόκκινο trailer που έβγαλε σε αποκλειστικότητα στο δίκτυο το Empire για τύπο ιδιαζόντως ευαίσθητο που τον παρατάει η γκόμενα για rock star και τους πετυχαίνει στη Χαβάη που πάει να την ξεχάσει, δεν έχει και πολλά περισσότερα να δείξει πέρα απ' το δεύτερο μισό ατακών που είχαν κοπεί στο πρώτο, τηλεοπτικό σποτ πριν ενάμιση μήνα για λόγους κοσμιότητας. Επιβεβαιώνει πάντως ότι το χιούμορ θα είναι κυρίως λεκτικό της ποικιλίας του κολεγιακού, δείχνει ότι θα 'χει μεγάλη καρδιά καρφιτσωμένη στο μανίκι, και επαναλαμβάνει την τάση του να ταιριάζει άντρες με γυναίκες δεκαπέντε κατηγορίες πιο πάνω τους, γιατί είναι καλά παιδιά ρε φίλε. Και μετά τους δουλεύει, με τρόπο. Βασικά είναι ταινία του Apatow δηλαδή. Αλλά με τη Veronica Mars σε μπικίνι.

"Όλα ξεκίνησαν το 1995 με 10 ξελογιάστρες ομορφιές σε ένα τρισέλιδο σπαστό εξώφυλλο" του Vanity Fair, όπως θυμίζει το περιοδικό παραθέτοντας σε διχτυακή αποκλειστικότητα (φυσικά) τα εξώφυλλα της Annie Leibovitz για το "γιγαντιαίο" ετήσιο χολιγουντιανό του τεύχος. Από τότε και μέχρι το 2000 η ναυαρχίδα της Condé Nast κανονιοβολούσε μέλλουσες αστέρες (κυρίως) και μέλλοντες αστέρους με επιτυχία κοντά στα 8/10 της πρώτης ομοβροντίας, συμπεριλαμβάνοντας και την αναγκαία odd-one-out (όπως η πρώτη φαγώσιμη αλλά κοινή Patricia Arquette) και τη μαυρομπουτού και μαυρομοίρα της μέσα πτυχής (όπως η αναμενόμενα ακαταξίωτη στη συνέχεια Angela Bassett). Το 2001, η φωτογράφιση της καταξίωσης πρώην φιλόδοξων, με τη συλλεκτική συμμετοχή και κινηματογραφικών απολιθωμάτων, σήμανε και την απαλλαγή από το άγχος της ανακάλυψης ενός κάρου φρέσκων φατσών ανά έτος και του (οφθαλμοφανούς πια τώρα που είσαι εκπαιδευμένος) φωτοσοπιάσματός τους να αγκαλιάζονται. Από τότε τα εξώφυλλα όλων των περιοδικών χάνουν έτσι κι αλλιώς τη σημασία τους και οδεύουν προς μουσειακό είδος, αλλά ακόμα κι αν είχαν μπροστά τους μέλλον λαμπρότερο από μπραντζελινάκια και τομκατάκια, πάλι με σιγουριά θα 'λεγες ότι η αναλαμπή του προπέρσινου, με τη Keira Knightley γυμνή και τη μεγαλειώδη κωλάρα της Scarlett Johansson να απλώνεται απροκάλυπτα (με ξεχωριστό credit), δεν υπήρχε περίπτωση να συγκριθεί με κανένα, εκτός αυτού που θα προέκυπτε αν η Rachel McAdams δεν είχε αντικατασταθεί τη τελευταία στιγμή από τον Tom Ford που το επιμελήθηκε.


Φέτος προφανώς το περιοδικό επιδιώκει ολική επαναφορά, με το ροζ παρανυφίστικο στιλ του John Galliano να προσπαθεί να κρύψει ότι ρισκάρει λιγότερο, με δυο στις δέκα "φρέσκες φάτσες" να είναι τριανταπεντάρες και όλες πλην της Ellen Page μεγαλύτερες ακόμα και από όσο είναι τώρα οι πιτσιρίκες που πλακώνονταν για μια θέση στο, εξω-χολιγουντιανό, σχετικό τεύχος του 2003. Η παράταιρη είναι αυτή τη φορά, όπως σκέφτεσαι, η Jessica Biel που, όσο και να εκτιμάς το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά της, η ερμηνεία την οποία μπορείς να φανταστείς πιο εύκολα να δίνει από το λαιμό και πάνω (hint: σκέψου την πρώην εξωφυλλού Chloe Sevigny) θα της φέρει ανάλογα δύσκολα σοβαρές επιβραβεύσεις. Και το σκέφτεσαι παρόλο που η πρωταγωνίστρια της Juno (2007) ψάχνει ακόμα κι εδώ αντισυμβατικότητα με τη καμπουριαστή στάση της. Κατά τα άλλα η Emily Blunt φαίνεται να κρύβει περισσότερα προσόντα από όσα υποψιαζόσουνα, στην κορυφή της τετράδας του βασικού κομματιού του τρίπτυχου. Ενώ η λατινόμαυρη Zoë Saldana της εσωτερικής (φυσικά) και ξεχωριστά (πάγια) φωτογραφημένης εξάδας πολύ πιθανό να μην είναι εκεί μόνο για να φοράει μαγιό, αφού είναι η Uhura του καλοκαιρινού Star Trek (2008) και πρώτο(?) όνομα του υπεραναμενόμενου Avatar (2009). Και τελικά το σημαντικότερο του περιπτερικού εξωφύλλου είναι και πάλι το ονοματάκι Scarlett που δεν είναι καθόλου τυχαία το μεγαλύτερο που εμφανίζεται (έστω και.. με γράμματα), έχοντας κάνει τρεις συνεχόμενες αχαρακτήριστα (in retrospective) καβλιάρικες ολόσωμες εμφανίσεις από το 2004 ως το 2006. Και το άλλο, το Keira, δεύτερο στη σεξαπιλιά της πενταετίας (και βάλε), μαζί με αυτό του Hitchcock, διαλεγμένες σκηνές από το έργο του οποίου αναδημιουργήθηκαν για τις μέσα σελίδες με απαράμιλλο ύφος (κρίνοντας από τον Seth Rogen σε ρόλο φίνα ταχύτατου Cary Grant).