Χιπι-οειδές φεστιβάλ ξεκινάει ακόμα μια χρονιά σε δάσος όπου παλιότερα μικρό παιδί με Ρηγκαν-ικές εμμονές έκανε τατουάζ στο λαιμό περιβαλλοντο-ακτιβιστών. Με αλυσοπρίονο.Πολύ καλός, πολύ κακός, και πολύ έξυπνος για το καλό του προσπαθεί να είναι ο Ταξιδιώτης (2006). Χωρίς προϋπολογισμό ούτε για γύρισμα ξαφνικής συνάντησης βαν με χαντάκι, ο πρωτάρης στη σκηνοθεσία David Arquette εκμεταλλεύεται τη θητεία του σαν ηθοποιός για να μαζέψει καστ επώνυμων κι ανώνυμων τόσο επαγγελματιών που μόνο μπιμουβιά δεν αναδίδουν ακόμα και στα σκατά να πέσουν (που πέφτουν). Οι μάσκες προέδρων στη μεγάλη οθόνη είναι τόσο παλιές όσο κι αυτοί, είχαν κάνει και συμμορία στη Κόψη του Κύματος (1991), και η καταγγελτική πρωτοτυπία του Reagan παρανοϊκού με τσεκούρι εναντίον δικαίων και αδίκων πάσχει ελαφρά στους δίκαιους, αφήνοντας την ικανοποίηση του αιμοδιψούς ενστίκτου σου σε κάτι σε ξαμόλυμα γύπα σε κοράκια (και δίνοντάς σου φυσικά και τις ίδιες επιλογές για να μαζοχιστείς τρομάζοντας ταυτιζόμενος με θύματα). Ακόμα και στα πιο τεχνικά, τα γυρίσματα φανερά γίναν σε φιλμ, όμως αν ο φωτογράφος χρησιμοποιούσε ότι στοκ έβρισκε, αν το διάλεγε τόσο αζήτητα μερακλίδικα όσο και τις τοποθεσίες και τις γωνίες του, αν ήταν επιπλέον επιλογή αναφοράς σε εικονικές τρομοσκηνές των 80s ή (το πιο πιθανό) η πρόθεση χάνονταν στο δρόμο σε κάθε σκηνή, δύσκολα το λες πια. Ο Arquette χάνει τη μπάλα προσπαθώντας να περάσει πολιτικά σχόλια όπως γίνονταν στο είδος στα 70s, να αναβιώσει τα 80s απελευθερωμένα από τη καταπίεση σε σεξ και ναρκωτικά, να επιδείξει ότι έμαθε παίζοντας στα Scream των 90s και να μιλήσει στη χαμένη γενιά των 00s. Κι αν ένα σωρό θετικά μπορείς να βρεις να του καταλογίσεις, αυτό που σου μένει τελικά είναι μπάφιασμα από τη μια, όσο και με τις σκηνές.. επήρειας, πρωτοφανώς λειτουργικές και ταξιδιάρικες μέχρι που τις σιχαίνεσαι. Και αίσθηση ανικανοποίητου από την άλλη, όσο και με τις σκηνές βυζόμπαλων, φευγαλέα προτού τα πιάσεις (με το μάτι σου) καταστρατηγώντας έτσι και όποιο λόγο εμφάνισής τους.

Πιτσιρικάς που μπορεί και τηλεμεταφέρεται, βρίσκεται στο στόχαστρο μυστήριας σέχτας που ξεπαστρεύει το είδος του (γιατί μόνο ο Θεός μπορεί να είναι πανταχού παρών), και θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να ερωτευτεί.Αφήνοντας το κινηματογραφικό φιλί του θανάτου που είναι ο Hayden Christensen, να αλληλοεξουδετερώνεται με το φιλί της ζωής που προσπαθεί να του δώσει ο Jamie Bell, ο Doug Liman χαϊδεύει τον πάτο της καριέρας του, χοροπηδώντας στα κομματάκια που του κόλλησε με κόλλα στιγμής το σεναριογραφικό τρίο απ' τη σειρά βιβλίων του Steven Gould, και γλιτώνει τη μαύρη τρύπα σχεδόν αποκλειστικά χάρη στη χαζομάρα της σύνθεσης της ιδέας της ταινίας, που καλύπτει με ένα campy πέπλο την ασυναρτησία της εκτέλεσης. Ένας πειραγμένος παραμελημένος νέος υπερήρωας που μαθαίνει τα κόλπα, ένας προαιώνιος μυστικιστικός πόλεμος, ένα αταίριαστο δίδυμο συμμάχων, ένας κλασικός εφηβικός λυτρωτικός έρωτας, ένα άσπρο σφουγγάρι στο κεφάλι του Samuel L. Jackson, ένα μίξερ και (ιδού) ένα σενάριο, που αρνείται πεισματικά να εστιάσει σε οποιαδήποτε κεντρική ιδέα, κι ο Doug Liman που παραμένει σοβαρός πίσω απ' την κάμερα, καταφέρνοντας τουλάχιστον να στήσει μερικές διάσπαρτες σκηνές δράσης σε ωραία τοπία, που σχεδόν κάνουν ν' αξίζει ο κόπος σου να περιμένεις να εμφανιστούν.

Μανιακή παράνυφος χάνει τον άντρα της ζωής της στα δόντια της αδερφής της αλλά τον βρίσκει σε δημοσιογράφο που θέλει να την εκμεταλλευτεί για να βγάλει εξώφυλλο.Κι αν το blurb δε σου λέει τίποτα και πας στην αίθουσα μαντεύοντας την υπόθεση απ' τον τίτλο και τη σεναριογράφο, μπορεί να νομίσεις πως θα δεις τον Διάβολο να (ξανα)Φοράει Πράντα (27 φορές), ή όταν πάρει μπρος η ταινία, να σου φανεί πως μπορεί και να δεις το τέρας του Φράνκενσταϊν να συναντά την Carrie του Sex and the City. Αλλά η πραγματικότητα (της ταινίας) είναι πολύ πιο απλή, ανέμπνευση και περιορισμένων φιλοδοξιών, αφού τα 27 Φορέματα που κρύβει στη ντουλάπα της η Katherine Heigl, είναι απλά η ασφαλής εκδοχή της προσπάθειάς της να περάσει τις χρυσές της σφαίρες απ' τις αποστειρωμένες φόρμες του Grey's Anatomy στη μεγάλη οθόνη, μέσω μιας επανεκτέλεσης του My Best Friend's Wedding (1997), του The Wedding Planner (2001) και του How to Lose a Guy in Ten Days (2003) μαζί, αλλά με αλλαγές στους βαθμούς συγγένειας (των ηρώων). Το παράδοξο είναι ότι, σ' αυτή την ενοχλητικά προβλέψιμη κι ανιαρά καλογυαλισμένη ρομαντική κομεντί του κιλού, λάμπουν σχεδόν όλοι εκτός απ' το άτομο που σχεδιάστηκε να μεταφέρει, με την Malin Akerman να είναι σαφώς η πραγματικό καμπυλόγραμμη θέλξη της ταινίας, τον James Marsden να είναι σαφέστερα πιο αξιοποιήσιμος πρωταγωνιστής απ' την ξανθιά που μοστράρει στην αφίσα, και ακόμα και τον Edward Burns με την σε-μηχανή-υποστήριξης εκφορά των ατακών του χάρτινου αντικειμένου του πόθου, να κοντράρει σε ενδιαφέρον τον χαρακτήρα που προσπαθεί να ζωντανέψει η Heigl.

Όπως φαίνονταν από τη προηγούμενη βδομάδα που φίσκαρε τους κινηματογράφους του γαλλικού Βορρά (με μέσο όρο κοντά στις 9 χιλιάδες θεατές ανά αίθουσα) και σχετικά λιγότερο από το (ενδέκατο καλύτερο) άνοιγμά του σε όλη τη χώρα με 558.359 εισιτήρια τη Τετάρτη, το Καλωσόρισμα στη Χώρα των Ch'tis (2008) του Dany Boon διέλυσε κάθε μποξοφική επίδοση στη χώρα του Astérix. Με συνολικά 3,6 εκατομμύρια θεατές το πενθήμερο (περίπου χίλιους περισσότερους ανά αίθουσα απ' τους πρώην κατόχους του ρεκόρ, τρίτους Μαυρισμένους) και έσοδα $37,7 μυρίων, το αγκάλιασμα της ιδιαίτερης πατρίδας του από τον καραδημοφιλέστατο κωμικό βρέθηκε στην κορυφή και του πλανητικού μποξόφη, και επόμενο στόχο έχει πια, σύμφωνα με τον Henri Demoulin διευθυντή βόρειας εγχώριας διανομής της Pathé, κανέναν άλλον αλλά τον Τιτανικό (1997) των 20 μυρίων Γάλλων θεατών.

Όπως καταλαβαίνεις και από το trailer το οποίο ξοδεύει τη μισή του διάρκεια σε αστεία προφοράς, η ταινία είναι βαθιά γαλλική, τόσο βαθιά που φτάνει στη περιοχή του Nord-Pas de Calais, κατοικημένη από μυριάδες.. υπερβολικά στερεότυπα που φέρνουν σε Βέλγους του Goscinny, στο πιο μπρουτάλ και στο πιο ανεπιθύμητο για την υπόλοιπη χώρα --στην υπόθεση, ο ταχυδρομικός από την Προβηγκία που μετατίθεται εκεί για "ατασθαλίες", γίνεται ήρωας για τη γυναίκα του που τον είχε στο φτύσιμο. Περήφανος για την καταγωγή του από την επαρχία (το Armentières συγκεκριμένα), ο Boon κατάφερε να ανατρέψει όλα τα κλισέ, κάνοντας τους κατοίκους της πιο αξιαγάπητους και από ανυπότακτους Γαλάτες, τη περιοχή, όπου βρέχει 3-4 φορές το χρόνο, για 3-4 μήνες τη φορά, να φαίνεται ήδη πιο τουριστική από τις παραλίες του Νότου (που φάγαν τόση σκόνη όση και οι Bronzés τους από τους Ch'tis), και τη μικρή πόλη Bergues αγαπημένο προορισμό για.. ταξίδια του μέλιτος. Σε όλα στόχευε από την αρχή ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης/πρωταγωνιστής, περιμένοντας πρώτα να καταξιωθεί και κινηματογραφικά, μετά την εξαγώγιμη πρωταγωνιστική επιτυχία σε La Doublure (2006) και κυρίως Mon Meilleur Ami (2006) αλλά και τη σχετική της πρώτης του δημιουργίας, La Maison du Bonheur (2006). Και μπορεί ένα κάποιο θέμα να υπάρχει, με την αντιπροσωπευτικότητα της πόλης που διάλεξε, αλλά ακόμα κι αν έβρεχε μαγικό φίλτρο όσο μεγάλωνε, πιο πολύ θα περίμενες να ζοριστεί να τα καταφέρει.

Η UIP σας προσκαλεί στην Avant Premiere της ταινίας της χρονιάς Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους. Την Τετάρτη 5 Μαρτίου στις 8 το βράδυ στην Odeon Όπερα, Ακαδημίας 57.

Υποψηφιότητα για μεγαλύτερη ταινία του καλοκαιριού βάζει ο Iron Man (2008) με το trailer που έριξε το Trailer Park του MySpace, δυο μήνες πριν το φιλμ βγει στις αίθουσες, ανοίγοντας επίσημα και τη μπλοκμπαστερική περίοδο.

Με σωστές δόσεις χαρακτήρων, αστείων και ατσαλένιων τριξιμάτων (έστω κι αν μερικές σκηνές ακόμα φέρνουν σε πλαστικό) η Marvel προφανώς τοποθετεί τον αποτρελαμένο αδίστακτο γκομενιάρη Tony Stark του Robert Downey Jr. απέναντι στον μισότρελο κατασόβαρο μοναχικιάρη Bruce Wayne του Christian Bale. Χωρίς να αποφεύγει, ίσα ίσα, ούτε αυτή την τραχιά αίσθηση της πραγματικής πραγματικότητας του Batman Begins (2005), ούτε τις συγκρίσεις με τις τεράστιες γαμηστερές σκηνές των Transformers (2007), χάρη στη φανταστική δουλειά στα εφέ (πιο χαρακτηριστικά εκεί που παθαίνεις μεγαλύτερο σοκ από τον Stark όσο διαπιστώνεις τις δυνατότητες της αρματωσιάς) και την αποστροφή του Jon Favreau για 3D κόσμους (με την επιμονή του να "τοποθετεί" την εικονική κάμερα, να κάνει θαύματα στις CGI σκηνές). Επιπλέον, αν βάλεις ότι και ο άφαντος ακόμα Incredible Hulk (2008) θα ανοίξει πριν τον Σκοτεινό Ιππότη (2008), μαζί με την εικοσάχρονη πια ιστορία του τελευταίου στη μεγάλη οθόνη, βλέπεις μια κάποια κούραση, ένα κάποιο ξώφτερνο στην κατά τα άλλα άτρωτη προωθητική μηχανή της Warner. Ενώ η ρέτρο (κομπλέ με απαγόρευση ψηφιακών προβολών) φετινή νέα έξοδος του Indiana Jones φυσικά και δε διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία. Έτσι τελικά κάπου διακρίνεις ρεαλιστικές δυνατότητες για ολόφρεσκο franchise που θα διαδεχτεί αυτό του Spider-Man. Και σε αυτό ποντάρει φανερά η Marvel, ξεκινώντας με μικρό αντίπαλο (ο Iron Monger δεν είναι Mandarin), και έχοντας ήδη κάνει ταχτικό επισκέπτη, στιλ Wolverine, τον χαρακτήρα στα μισά της κόμικ, σχεδιάσει νέο τίτλο, και βάλει τον Favreau να γράφει mini-series και (κανένα άλλο αλλά) τον Peter David τη μεταφορά της ταινίας. Βέβαια τα ratings της διαφήμισης στο Super Bowl δεν ήταν και τα καλύτερα, το κόμικ δε πιάνει συχνά το τοπ-50 στις πωλήσεις, η Paramount (της αμερικάνικης θεατρικής διανομής) έχει και δικές της, έστω και παρωχημένες, μπλοκμπαστεριές να σκεφτεί, και φαίνεται απίθανο πια όλα τα εφέ να έχουν την ίδια ποιότητα στο τελικό αποτέλεσμα. Οπότε μη περιμένεις τίποτα τόσο γεωσεισμικό όσο τα ρομποτάκια του Michael Bay.

Κατά τα άλλα, η σκηνή του τέλους, με το τανκ, που κάποιοι προσπάθησαν να πασάρουν για VR εκπαίδευση, είναι σαφώς πιο βελτιωμένη απ' ότι στο σποτάκι του Super Bowl που είχε ξεσηκώσει τις σχετικές κακές αντιδράσεις. Οι χαρντροκιές της υπόκρουσης περιλαμβάνουν πια και AC/DC και Audioslave (εκτός από το Iron Man των Sabbath) και δε νομίζω να έχει κανένας αντίρρηση. Η Gwyneth Paltrow πρώτη φορά φαίνεται φαγώσιμη, με μπουκούλες και καραμελί μαλλάκι, αν έχεις γούστα σα τα (χοντρά) δικά μου. Και οποιαδήποτε ταινία με πρωταγωνιστές Robert Downey Jr. και Jeff Bridges, δυο από τους πιο "καταραμένους", υποεκτιμημένους, χολιγουντιανούς αστέρους, δε θα χρειάζονταν κατεβατά για να την έχεις στα must του καλοκαιριού.

Η Hollywood Entertainment σας προσκαλεί στην Avant Premiere της ταινίας τρόμου Ο Ταξιδιώτης. Την Δευτέρα 3 Μαρτίου στις 8 το βράδυ στα VILLAGE PARK 20 Cinemas στoν Αγ. Ι. Ρέντη.