Αντικοινωνικό πιτσιρίκι βρίσκει στην κάμαρη με τα μυστικά, σεντούκι με βιβλίο που ανοίγει τη ντουλάπα της Νάρνια.Μόνο που η Νάρνια αυτή τη φορά δεν είναι μαγικός τόπος μακρυά απ' τον δικό μας, αλλά παραμυθοχώρα που κρύβεται στον Αθέατο Κόσμο του Χαρδαβέλα, κι όπου, για να πάρεις μια ιδέα, εκτός του ότι κατοικούν τα γνωστά περίεργα ξωτικά, καταργούνται ακόμα κι οι πιο στέρεοι κανόνες της πεζής μας λογικής, όπως για παράδειγμα αυτός που λέει ότι όταν παρακολουθείς κακό δράκο στα 20 μέτρα, δεν αρχίζεις να γκαρίζεις, κι αν το κάνεις, τουλάχιστον νιώθεις μια σιγουριά ότι το άκουσε. Σ' αυτή τη χώρα καταργούνται επίσης οι διάλογοι διάρκειας άνω των 10 λέξεων --ή αν υπάρχουν, κρύβονται καλά-- κι η πλοκή άνω της παραγράφου, αφού οι σεναριογράφοι κρατούν την ιστορία των δύο βιβλίων που μεταφέρουν, στα βασικά ενός στρωτού κορμού χωρίς διακλαδώσεις ή ανατροπές, απογυμνώνοντας ακόμη και τον άξονα των δύο δίδυμων παιδιών σε ένα με καρό πουκάμισο και φλωροχτένισμα χαρακτήρα που εξαφανίζεται βολικά όταν χρειάζεται να φανεί το άλλο, το σχηματικά προβληματικό με το τσαγανό. Όπως για παράδειγμα στη σκηνή της τελικής κλιμάκωσης, που γίνεται νύχτα για να βολευτούν τα εφέ, λιγότερο εξώφθαλμα απ' τον τρόπο που βολεύεται η λύση του δράματος ωστόσο. Ο Mark Waters πάντως, που γύρισε στα παιδικότερα μετά από ένα γρήγορο πέρασμα στη ρομαντική κομεντί με το Just Like Heaven (2005), δίνει νεύρο και ένταση πιο κοφτερά απ' ότι θα περίμενες, σε άλλον έναν άτυχο φιλόδοξο μνηστήρα του επερχόμενου κενού του Harry Potter, που σου τρώει μιάμιση ώρα για να σε ταξιδέψει στο ασφαλές συμπέρασμα που είχε ψηλιαστεί στο πεντάλεπτο, ότι η πασιφισμός σαν χαρακτηριστικό του φλώρου, είναι επιλογή μη βιώσιμη, και το καλό για να επικρατήσει, πρέπει να βρει κακό να πολεμήσει και να κατατσακίσει.

Το 10.000 π.Χ. ένας άγριος γίνεται ήρωας ταπεινώνοντας ισχυρή ανεπτυγμένη μακρινή φυλή.Ή αλλιώς, ένα μάτσο κακομοίρηδες σέρνονται στην άμμο και τον ήλιο, σ' ένα φτηνό, πρόχειρο, αφελές και κακόγουστο δείγμα καραμπινάτης γεροντικής άνοιας του Emmerich, όπου πολεμοχαρείς αγριάνθρωποι ασχημάνθρωποι με αλλόκοτη γλώσσα, αλαζονεία ιμπεριαλιστικού τύπου και ιδέες καταγωγής απ' τους θεούς, περιφέρονται σε περιοχή με πολλές φυλές που παίρνουν για τσαρδί τους, και αρπάζουν φτηνό εργατικό δυναμικό για να το μεταφέρουν νοτιότερα στον παραποτάμιο τόπο τους, και να το βάλουν να τους χτίσει την πολιτισμένη πυραμιδωτή αυτοκρατορία. Μέχρι που οι γραμμωμένοι μορφονιοί υπόδουλοι με τις προφορές Ρώσων λιμενεργατών στη Νέα Υόρκη, ενώνονται και επαναστατούν δικαίως, σ' αυτήν την προϊστορική περιπέτεια με μπόλικη προϊστορική φαντασία, που παραπατά στις ψευδαισθήσεις έπους της, και ενδιαφέρον αποκτά μόνο αν δεις παραλληλισμούς με μια κάποια εικόνα των Βαλκανίων, αρκετά προπαγανδίστικη ώστε να βγάζει μάτι. Αν και ο χαρακτηρισμός μιας απ' τις φυλές ως "οι άνθρωποι που ζουν από'κει πέρα", θα μπορούσε ίσως να προωθηθεί και ως πρόταση για τη λύση το προβλήματος που αντιμετωπίζει η περιοχή το 2008 μ.Χ.

Στην Αμερική του καλοκαιριού της κινηματογραφικής παραγωγής, με όλο και περισσότερα φιλμ να συνωστίζονται για μια θέση στο σκοτάδι των αιθουσών, το slot είναι το νέο sequel, φέρνοντας πέρα από πετυχημένη συνταγή και εγγυημένο σερβίρισμα. Μετά το βάρβαρο 10000 BC (2008) που άνοιξε (με σχετική επιτυχία) η Warner τη προηγούμενη βδομάδα αντί των περσινών 300 (2007), στη θέση του υπερπετυχημένου για τις φιλοδοξίες του Ice Age (2002), σε Spring Break και βατήρα για το Πάσχα των Καθολικών, προγραμμάτισε φέτος η Fox έναν, κατάλληλο για όλους, υπερσυμπαθητικό ελέφαντα που ακούει φωνές. Και περίμενε να τρώει με την ησυχία της τη σχετική, οικογενειακή, πίτα για κάνα μήνα. Αλλά προς το παρόν ακούει, έχοντας κουφαθεί όπως όλοι, κάτι αντι-εκτρωτικούς να φωνάζουν στις πρεμιέρες της.

Η estelle που αποφάσισε να ασχολείται περισσότερο με τον κινηματογράφο από το θέατρο πια, και παραμένει βιβλιοφάγα από παιδί, είδε λαθραία, περιμένοντας να ξεπεταχτεί καμία με πλακάτ από κάνα διπλανό τρέιλερ της Juno (2007), το δεκάλεπτο sneak (για.. ευνόητους λόγους) preview του Yahoo! UK (το οποίο μάλλον για τους ίδιους λόγους βγήκε εφταμινίτικο):

"A person's a person, no matter how small", λέει σοφά ο εύσωμος πρωταγωνιστής της νέας ταινίας των Blue Sky Studios –-γνωστά μας κυρίως για τα Ice Age--, έμπνευση του αγαπημένου και μοσχοπουλημένου συγγραφέα παιδικών βιβλίων και σκιτσογράφου Dr. Seuss, που γεννήθηκε Theodor Seuss Geisel (και στην πραγματικότητα δεν πήρε ποτέ το πολυπόθητο PhD που ήθελε ο μπαμπάς του). Ένα λατρευτό ελεφαντάκι που ακούει στο όνομα Horton, ακολουθώντας τα χνάρια του παλιού συγγενή του Dumbo, μάχεται εδώ για χάρη της ανοχής και της διαφορετικότητας, αντί να είναι ο ίδιος o odd-one-out.

Μόλις μια κουκκίδα, ένας κόκκος σκόνης στρογγυλοκαθισμένος πάνω σε μια μαργαρίτα, είναι το αντικείμενο των φροντίδων του Horton. Και αυτό και ο μικρόκοσμος που κλείνει μέσα του τραμπαλίζεται επικίνδυνα, όταν μια ριπή ανέμου ξεκολλάει τον κόκκο από το λουλούδι του. Οι φωνές των κατοίκων της Whoville που μονάχα ο Horton ακούει, τον παρακινούν να σώσει τον κόκκο σε πείσμα πολλών εχθρικών ζώων εκεί γύρω, και η περιπέτεια της διάσωσης δεν είναι εύκολη. Είναι όμως διασκεδαστική και καλοσχεδιασμένη, με χρώματα και σχέδια κατεξοχήν πιστά στην πένα του Dr. Seuss, αφού το animation κατέληξε στη γνωστή του ρευστότητα κίνησης, σχήματος και μορφής του ύστερα από εμβριθή έρευνα των Jimmy Hayward και Steve Martino που κάνουν εδώ το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο έχοντας στην πλάτη τους πολύχρονη εμπειρία σε αντίστοιχες παραγωγές της Blue Sky όπως το Robots (2005).

Τη φωνή στο ευαισθητοποιημένο ελεφαντάκι (το motto του οποίου περί small person, χρησιμοποιούν ευθαρσώς, και αντίθετα με τη θέληση του αποθανόντος συγγραφέα, οργανώσεις που μάχονται κατά της άμβλωσης) δανείζει ο Jim Carrey, ενώ στο δήμαρχο της Whoville ο Steve Carell. Για πρώτη φορά χαρακτήρες του Dr. Seuss είναι ζωηρόχρωμα animation και δεν έχουν σάρκα και οστά σαν αυτούς ζωντάνεψαν στο παρελθόν, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα, ο Jim Carrey ως κακομούτσουνος πράσινος κατεργάρης στο How the Grinch Stole Christmas (2000) ή o Mike Myers στο The Cat in the Hat (2003). Μπαμπάδες και μαμάδες δε θα υποφέρουν πια τόσο.

Μέχρι και γαμηστερό μπορείς να πεις το τελευταίο τιζεροτρέιλερ του Speed Racer (2008) που έδωσε στη δημοσιότητα η Warner UK μαζί(?) με ένα φανερά προγενέστερο, κομμένο στο ίδιο στιλ.

Μπορείς να πεις ακόμα ότι η απόφαση να αλλάξει ριζικά ο τρόπος συγχώνευσης των γκρινσκριναρισμένων ηθοποιών με το ψηφιακό φόντο ήρθε μετά τη χαλαρή (στη καλύτερη) υποδοχή της καρτουνίστικης αισθητικής του τίζερ. Μπορεί και να απέτυχε η συνειδητή προσπάθεια όλων, και του Joel Silver (που ανέλαβε την δεκαπεντάχρονα αρτινογιοφύρικη παραγωγή) και των Wachowskis, για το G(!) rating με την τεράστια χρυσοφόρα εμπορική ουρά του, και αναγκαστικά απευθύνονται σε πιο μεγάλο (από 6χρονα) κοινό. Μια άλλη πιθανότητα για επιρροή στη μέχρι τώρα παρουσίαση είναι η πανομοιότυπη και αποφασιστικά oldgen εμφάνιση του videogame (που δε πρόκειται να βγει για Xbox 360 και PS3 λόγω έλλειψης χρόνου, λέει). Ή μπορεί τελικά όντως αυτό το αποτέλεσμα να είχαν στο ανδρόγυνο μυαλό τους οι αδερφοί από την αρχή και χρειάζονταν χρόνο στο rendering. Όπως και να 'χει το στιλ φαίνεται να παγιώθηκε, παρόλο που οι πρώτες αναφορές από το τρέιλερ που παίζει στις αμερικάνικες οθόνες από την Παρασκευή (και αναμένεται στο δίκτυο μες στη βδομάδα) λένε ότι φέρνει στο, ψιλοαπαγίωτο, διεθνές #1. Και θα πρέπει να περιμένεις τον Μάη για να ξέρεις αν το φιλμ θα μείνει εκεί (στο στιλ), σα τις περισσότερες ανήλικες σχετικές προσπάθειες, από Dick Tracy (1990) μέχρι Sky Captain and the World of Tomorrow (2004). Ή αν θα 'χει και καμιά, όχι απαραίτητη (από την αγαπησιάρικα καταγέλαστη σειρά) αλλά ευπρόσδεκτη, ουσία. BTW, η γαμάτη ηχητική επένδυση στα κλιπάκια δεν πολυφέρνει μάλλον σε ότι θα ακούς και σε δυο μήνες, αφού οι Andy & Larry εξουσιοδοτήθηκαν να χρησιμοποιήσουν τα original εφέ και θέμα (πάντως στο #1 παίζει το Iron Fisted Mutha του BT και στο #2 ένα κομμάτι κάποιων Celldweller).

Λίγο να ασχολείσαι, ξέρεις εδώ και πολύ καιρό, πριν κυκλοφορήσει (και αποσυρθεί) το πρόμο της, τι να περιμένεις από τη νέα συνεργασία των "πιο αναγνωρισμένων ηθοποιών της εποχής μας" σύμφωνα με το προωθητικό blurb που δεν θα ακούγονταν ελαφρά ειρωνικό αν είχε χρησιμοποιηθεί την εποχή του Heat (1995). Στο αναγνωρισμένο δράμα του Michael Mann οι δυο πρωταγωνιστές (που δεν είχαν τότε και καμία ανάγκη να υπενθυμίσει κανένας ποιοι είναι) δε μοιράζονταν και πολύ το ίδιο πλάνο, δώσανε πάντως ένα σνακ στους πεινασμένους φαν, αφού στον θρυλικό δεύτερο Νονό, εικοσιένα χρόνια νωρίτερα, δεν είχαν ούτε μια σκηνή μαζί. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το Righteous Kill (2008) σου δίνει την εντύπωση ότι γυρίστηκε μόνο για να τους έχει αγκαλιά, ακόμα και στο κρεβάτι αν χρειαστεί.

Ο Jon Avnet έλυσε με τον πιο εύκολο τρόπο το πρόβλημα να έχει απέναντι τον De Niro της φυσικής προετοιμασίας και του αυθορμητισμού στα γυρίσματα με τον Pacino της σκυλίσιας (κομπλέ με σάλια) πρόβας, βάζοντάς τους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Ε και στο τρίψιμο, όπως βλέπεις, ο ένας απαξίωσε να χάσει κάνα κιλό κι έφερε προβαρισμένες τις κλασικές γκριμάτσες του, ενώ ο άλλος αρκέστηκε στη φυσικότητα του να μη χτενίζει το μαλλί το πρωί που ξύπναγε (i.e. μάλλον τα χειρότερα δανείστηκε ο ένας από τον άλλο). Το ζητούμενο πάντως επετεύχθη, ο σκηνοθέτης προφανώς έμαθε από τα δεκάδες κοψοραψίματα των 88 Minutes (2007) ποια είναι η βιντεοκλιπίστικη αισθητική που προτιμάνε τα δοκιμαστικά ακροατήρια, και η Millennium του Avi Lerner (όπου πάνε οι αστέροι να πεθάνουν όπως χιλιοματαξανάπαμε) φαίνεται να βρήκε στον Pacino το σταμάτημα της οικονομικής της αιμορραγίας. Από τις Κάνες είχε μοσχοπουλήσει τη διανομή και των δυο παραγωγών, τα μεν Λεπτά στη Sony που τα βγάζει τον Απρίλη, το δε Σκότωμα στη νεοσύστατη Overture που το πάει για Σεπτέμβρη σα σημαία της στη προσπάθεια να γίνει η νέα New Line (ειδικά τώρα που η original σήκωσε λευκή για δικιά της).

Πάντως το (αρχικό τουλάχιστο) σενάριο είναι του Russell Gewirtz του Inside Man (2006) οπότε αυτός o (υπερ)pulp τόνος μπορεί να είναι εσκεμμένος προς το καλό, τα δικαιώματά του είχε ο Avnet που έφερε τον De Niro που φέρεται να πρότεινε τον Pacino (και άρα η αρπαχτή δεν ήταν και τόσο προαποφασισμένη), και οι αναφορές από τα πρώτα screenings λένε ότι μεταφέρθηκε σχετικά ικανοποιητικά. Οπότε τα μόνα κομμάτια που σου λείπουν από το παζλ είναι αυτά που θα γράψει ο Curtis "50 Cent" Jackson (που φαίνεται να έχει μπει κι αυτός στο στάβλο, βλ. Home of the Brave (2006)) και θα δείξει η Carla Gugino (πάντα ελπίζεις για τίποτα υπερκαβλιάρικο σινσίτικο).

Καθημερινός cowboy σκουντουφλάει σε σκηνικό αγοραπωλησίας ναρκωτικών που κατέληξε πολύ, πολύ άσχημα. Και αποφασίζει να περιθάλψει τα αδέσποτα εκατομμύρια δολάρια.Οι Coen βρίσκουν έμπνευση, μετά από μια περίοδο που αρκετοί τους κατηγόρησαν για υπερβολική εμμονή σε σουρεαλιστική κωμωδία χαρακτήρων στο έργο τους, για πρώτη φορά μετά τον Όμηρο στο O Brother, Where Art Thou? (2000), διασκευάζοντας το βιβλικό ζοφερό ομώνυμο πεζογράφημα του βραβευμένου με Pulitzer πέρσι Cormac McCarthy. Και το κάνουν δικό τους αφομοιώνοντας το πυκνογραμμένο απνευστί αντιφανταχτερό στιλ του συγγραφέα, επιστρέφοντας όπως φαίνονταν από τα trailer στις αιματηρά απλές ρίζες του δικού τους Blood Simple (1984), χρησιμοποιώντας την πεκινπαϊκή κυνική ασταμάτητη βία σα το καλύτερο υποκατάστατο των χειρουργικά αφαιρεμένων συνηθισμένων κωμικών μορφωμάτων τους, αναμιγνύοντας πιο ιδανικά από ποτέ τρελά εφευρετική τέχνη και popular entertainment.

Η ιστορία είναι τοποθετημένη χρονικά στο 1980, με όλα τα έντονα χαρακτηριστικά συγκεκριμένης περιόδου να έχουν σβηστεί προσεκτικά για να λειτουργεί σα διαχρονικό σχόλιο για τη δηλητηρίαση της αμερικάνικης Δύσης από το αίμα που το βλέπεις να ποτίζει τη γη. Αίμα που ακολουθούν, εξίσου συμβολικά, οι τρεις ήρωες της παραβολής, ο πρώην ηλεκτροσυγκολλητής του Josh Brolin που νομίζει ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα, ο γεροσερίφης του Tommy Lee Jones που ξέρει καλύτερα, και η δύναμη του απόλυτου κακού του Javier Bardem σε ένα ρόλο ιστορικό ήδη από τη μαλλούρα σύμβολο της παράνοιας του χαρακτήρα στον παλαβιάρικο κόσμο των Coen. Αν είχαν (που είχαν ειδικά ο σερίφης-πρωταγωνιστής) παρελθόν στο βιβλίο, και οι άλλοι δυο απλοποιούνται στη ταινία στις κινητήριες δυνάμεις τους, κατά το συνήθειο των αδερφών, κάνοντας τη σύγκρουση ακόμα σφοδρότερη όσο και συνεχώς αναπάντεχη από τις εξωστρακίσεις. Η σύγκρουση κλείνει το ίδιο αναπάντεχα, διαβόητα πια, σε μοιραία σπόντα, σεβόμενη το αντιδοξαστικό πεσιμιστικό τέλος της νουβέλας, αφήνοντας τον Jones να θρηνεί την ήττα του σε μια μάχη που διάλεξε να μη μπει ποτέ, σε ένα κόσμο που δε καταλαβαίνει πια, σε μια σκηνή μονολόγου με εσκεμμένα περισσότερο διάλογο απ' όλου του φιλμ μαζί.

Εξαιρετικά φειδωλή είναι η σκηνοθεσία συνολικά, βάζοντας τον Roger Deakins να φωτογραφεί μαεστρικά άγονη αδιάφορη γη (με κάνα ψόφιο ζώο να θυμίζει την έκταση του φαινομένου και την έλλειψη ουρανού να εντείνει το κλίμα), με κανά μισάωρο το πολύ σχεδόν μουσικού φυσικού θορύβου για soundtrack (που φυσιολογικότατα τσίμπησε οσκαρικές υποψηφιότητες στις ηχητικές κατηγορίες). Χωρίς να χάνει βλεφάρισμα στην ανηλέητη ένταση, στην υπόγεια απειρότητα της λεπτομέρειας, στη μνημειώδη διάνοια που μουσκεύει το σκονισμένο σκηνικό. Τελικά, πιο τρομαχτική στιγμή του φιλμ είναι αυτή που διαπιστώνεις τον απόλυτο έλεγχο της τέχνης τους από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς. Εμπειρία ζωής αν δε κάνει το μυαλό σου να λιώσει.

Πατριώτης πατέρας που δεν ξέρει πώς να πει στις δυο κόρες του ότι η μητέρα τους μόλις σκοτώθηκε στο Ιράκ, τις πάει εκδρομή.Δράμα σημαντικής εμβέλειας κυρίως λόγω του τρόπου που διαχειρίζεται την μικρή του κλίμακα, το Grace is Gone είχε κερδίσει το buzz του πρόπερσι στο Sundance όντας η πρώτη δραματική ταινία που κατάφερε να βρει αγοραστές (τους Weinsteins που κόντεψαν, λέει, να γκρεμίσουν απ' τα χτυπήματα την πόρτα στο δωμάτιο του Strouse και των λοιπών συντελεστών για να τους πιάσουν στον ύπνο), buzz που επιβεβαίωσε κερδίζοντας μετά και τα βραβεία κοινού και σεναρίου. Έκτοτε κινήθηκε μάλλον υποτονικά (κυρίως με το σπρώξιμο του ονόματος του Clint Eastwood που παίζει στα credits πάνω απ' τον τίτλο του τραγουδιού Grace is Gone), πράγμα διόλου παράδοξο, αφού κι οι Weinsteins τελικά φοβήθηκαν την περίεργη γκρίζα ζώνη όπου κινείται, εξερευνώντας με εξαιρετικά ήσυχο κι ανθρώπινο τόνο, τον βουβό πόνο μιας ολόκληρης χώρας που προσπαθεί να διαχειριστεί τις απώλειές της σ' έναν πόλεμο που χάνει το πρόσωπό του μόλις κλείσεις την τηλεόραση. Απέχοντας σχεδόν ολοκληρωτικά από πολιτική τοποθέτηση (αν και αν το θες αρκετά, θα βρεις θέση σ' όποια μεριά και να την ψάξεις), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Strouse είναι ένα αξιοπρόσεχτο συναισθηματικό ταξίδι, κομματάκι μονότονο αλλά ωστόσο συγκινητικό, που καταφέρνει και τη σκηνοθετική του γύμνια να καλύψει, χάρη στην γοητευτικά καθαρή δραματουργική του απλότητα.