Βραβευμένος στις Κάνες για την προηγούμενη, μικρού μήκους ταινία του, το Alice et Moi (2004) που θα αποτελέσει τον καμβά για την επόμενη δουλειά του, ο Micha Wald στα 33 του χρόνια έκανε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, τους Κλέφτες Αλόγων (2007), ένα δράμα αποχής που εντυπωσιάζει με τον τρόπο που εναλλάσσει την ωμή σκληρότητα με τη συγκινητική αγάπη στις σχέσεις δυο ζευγαριών αδερφών, σχεδόν πανομοιότυπων στον τρόπο που εμφανίζονται σαν συμβιωτικές σχέσεις υπερπροστατευτικότητας και πιστής υπακοής. Μια μελέτη στη σχιζοφρένεια της οικογενειακής ζωής, τοποθετημένη σε μια εποχή ιδανική για να ξεδιπλωθεί μέσα της μια συναρπαστική ιστορία εκδίκησης, που βάζει την ίντριγκα στο δράμα σχέσεων του Wald, δημιουργού της μάλλον πιο ενδιαφέρουσας ταινίας του φετινού Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου αν όχι και της καλύτερης, κι αν δεν την πρόλαβες προχθές που μοιράζαμε τις προσκλήσεις, έχει τη δεύτερη προβολή της απόψε, χωρίς όμως τον σκηνοθέτη της παρών. Αλλά γι' αυτό είμαστε εμείς εδώ, να πατάς το play και να σ' τα λένε σπίτι σου.

Δυο άντρες πλησιάζουν ένα κανόνι και το πυροδοτούν. Στόχοι σκοποβολής λικνίζονται στον άνεμο. Μια μπαλαρίνα που χορεύει μεταμορφώνεται σε περίεργο μουσάτο. Δυο άνθρωποι στο πεζούλι μιας ταράτσας παίζουν σκάκι. Μια νεκρική πομπή, σε αργή κίνηση, ακολουθεί φέρετρο που το σέρνει γκαμήλα. Τι μπορεί να σημαίνουν ολαυτά, ποιητή?

Απόψε, ότι βλέπεις το αβανγκάρντ βωβό Entr'acte (1924) του René Clair, με υπόκρουση το cinemix της Όλγας Κουκλάκη στη μουσική του Erik Satie που συνόδευε τη προβολή του τον προηγούμενο αιώνα. Το πρώτο φιλμ του πρώτου κινηματογραφιστή που έγινε μέλος της γαλλικής Ακαδημίας, κάνοντας τον κινηματογράφο τέχνη και με τη βούλα, δημιουργήθηκε για να παίζει, σε δύο μέρη, ανάμεσα στις πράξεις (εξ ου και το όνομα) του ανεβάσματος στο Théâtre des Champs-Élysées της ντανταϊστικής Relâche από τα τότε μπαλέτα Suédois. O Clair αργότερα (και ελαφρά ειρωνικά), έγινε, ως κατεστημένος, στόχος των Cahiers du Cinéma και της Nouvelle Vague, αλλά στο φιλμάκι, παρέα με τους σουρεαλιστές φίλους του (Man Ray, Marcel Duchamp και άλλους που εμφανίζονται κιόλας) ορίζει τον.. auteurισμό και, με το φόρο τιμής στο burlesque να δίνει το ρυθμό, παραμένει φρέσκος για καμιά κατοστή χρόνια. Μια από τις σημαντικότερες καινοτομίες της προσπάθειας, ο συγχρονισμός εικόνων και ορχήστρας, έχασε την αξία της όταν o κινηματογράφος άρχισε να μιλάει, όμως γίνεται και αυτή πάλι επίκαιρη, in the mix.

Εκτός από το Entr'acte, απόψε σινεμιξάρονται, κατευθείαν από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, οι κωμικές Περιπέτειες του Βιλάρ (1926). Περισσότερο αβανγκάρντ στο εξαίρετο αρχείο του UbuWeb.

Βιρτουόζος της παραχάραξης και βετεράνος της επιβίωσης, βιώνει από πρώτο χέρι την έξτρα περιποίηση των Ναζί στους Εβραίους φυλακισμένους, μέχρι που ξαφνικά, χάρη στην κλίση του στη ζωγραφική, βρίσκεται στις σουίτες ομάδας ελίτ συναδέλφων του, στην επιχείρηση παραγωγής πλαστών χαρτονομισμάτων των Ες-Ες.Ασυνήθιστη κι ασυνήθιστα απολαυστική άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στο αισιόδοξο ανθρωπόδραμα φυλακισμένων που έχουν πιάσει την καλή (μονάδα) και στο φριχτό θάνατο που κατοικοεδρεύει έξω απ' το χρυσό κλουβί τους, η βασισμένη στην Ιστορία, ιστορία του Εβραίου αντιήρωα που σε καλεί να τον εκτιμήσεις ως κάτι ρεαλιστικά αποδεκτότερο από τα στερεότυπα του γιεςμιστεράκια και του παθολογικού αντιστασιακού που θέτει απ' τη μια κι απ' την άλλη πλευρά ως αντιείδωλά του, μπορείς να πεις ότι σπαταλά τζάμπα ενέργεια να σε πείσει αν δεν είσαι αρκετά ρομαντικός για να μασήσεις τις περί ιδεολογιών αναζητήσεις της, ιδεολογίες των οποίων τα όρια αντοχής σε ακραίες συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, προσπαθεί να αμφισβητήσει. Αλλά κι αν είσαι αρκετά κυνικός ώστε να ταυτιστείς με τον άνομο εγκληματία απ' την άνεσή του στην πουτανοποίηση των γυναικών και μόνο, ο χρόνος σου πάλι θα σου βγει άξια επενδυμένος, σε μια ιστορία συναρπαστικά αλλιώτικη, απαλλαγμένη απ' τα επαναλαμβανόμενα ενοχικά συμπλέγματα της πλειοψηφίας των αντίστοιχων ταξιδιών στην εποχή των Ναζί, και μπολιασμένη με έναν απροσδόκητα σκληρό και ταιριαστό συναισθηματικό ρεαλισμό, ανθρώπων που ξέρουν ότι το μόνο που τους παίρνει να κάνουν είναι να επιβιώσουν, και θα κάνουν ό,τι τους παίρνει για να το καταφέρουν. Μπορεί βέβαια να σου αφήσει άσχημη γεύση στο τέλος εκείνη η άφεση που προσπαθεί να δώσει το voice over των τίτλων στην υποψία ενδεχόμενου εναπομείναντος ηθικού ψήγματος, αλλά δε βαριέσαι...

Ελέφαντας προσπαθεί να προστατέψει μικροσκοπική κοινότητα απ' την αβεβαιότητα του κόσμου, και προκαλεί τη μήνη των συμπολιτών του που πιστεύουν ότι είναι επικίνδυνος φαντασιόπληκτος.Αφού χαιρετίστηκε ως αλληγορική επίθεση κατά του μακαρθισμού, γράφτηκε στην Ιστορία ως ύμνος στην ελευθερία της σκέψης και έκανε ένα πέρασμα ως σλόγκαν των πικετοφόρων κατά των αμβλώσεων (με το θρυλικά προπαγανδιστικά παρερμηνευμένο "a person is a person, no matter how small" προς μεγάλη ανατριχίλα του εμπνευστή του), το παραμύθι του Dr. Seuss αποδεικνύεται και στις μέρες μας τόσο επίκαιρο όσο και γοητευτικό, σε μια γλυκύτατη, αστεία κι αξιαγάπητη μεταφορά, που δείχνει στο κείμενο το σεβασμό και την πίστη που διδάσκει, επενδύοντας στη φαντασία που τραγουδά, για να επαναφέρει στην αρχική υψηλή τους αξία τις μετοχές του στιχοπλόκου παραμυθά, που είχαν στραπατσαριστεί από τους γδούπους της αποτυχίας αποπειρών μεταφοράς στα live action τσίρκα του How the Grinch Stole Christmas (2000) και The Cat in the Hat (2003) σχετικά πρόσφατα. Συγκρατημένο και πετυχημένο χιούμορ δεμένο με το εγγυημένο απ' την υπογραφή των δημιουργών του Ice Age (2002) animation, το Horton Hears a Who δεν προορίζεται πάνθεον, αλλά αποτελεί τουλάχιστον αξιολογότατη επιλογή κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) για νεαρούς θεατές, με νοήματα και μηνύματα που ποτέ δεν μπορείς να τους πεις αρκετές φορές.

Φιλόδοξος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του MIT, στρατολογεί τους πιο έξυπνους σπουδαστές του, προκειμένου να φτιάξει την πιο δυνατή ομάδα ώστε να τινάξει τη μπάνκα του Λας Βέγκας στον αέρα.Κι έτσι, ενώ οι αριθμοί θα έπρεπε να κινούνταν πάνω στον πράσινο πίνακα του αμφιθεάτρου, δίπλα σε ρίζες, πρόσημα και ολοκληρώματα, μεταφέρονται σε ένα άλλο ομόχρωμο πεδίο, εκείνο της τσόχας του μπλακτζάκ, με απώτερο σκοπό το κέρδος εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων. Για ποιον λόγο γίνονται όλα αυτά? Αν πιστέψω τον κεντρικό ήρωα που πάνω του κτίζεται το στόρι, έναν νεαρό μα πάμφτωχο φωστήρα, μόνο και μόνο για να βγάλει το ποσόν της υποτροφίας, που οι ιθύνοντες του αρνούνται πεισματικά. Σαν από μηχανής θεός στην ζωή του μπαίνει ο Danny Ocean καθηγητής Rosa (ο Kevin Spacey γερνά, δυστυχώς) που θα οργανώσει το απόλυτο σχέδιο μετρήματος των φύλλων, παράνομο και παράτολμο στον σκοτεινό κόσμο των καζίνο, μα απόλυτα αποδοτικό. Αν πετύχει. Η υπόθεση, πραγματική, παρουσιάζει ενδιαφέρον, άσχετα αν ο σκηνοθέτης Robert Luketic την παρατραβά στα άκρα, μη αποφεύγοντας ούτε τα ηθικοπλαστικά μαθήματα στο φινάλε, αλλά ούτε και τις ρομαντικές ντόπες με το φάρμακο Kate Bosworth, αποσκοπώντας σε μια πιο εμπορική απήχηση του φιλμ ($50mil μέχρι στιγμής στην Αμερική). Αν κάποιος τραβάει άσο πάντως, πετυχαίνοντας το κομπλάν, αυτός δεν είναι άλλος από τον Jim Sturgess, ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της φετινής σεζόν, που εδώ η τύχη του χαρίζει όσα αδίκως δεν του απέδωσε στο Across the Universe (2007).

Το κείμενο επιμελήθηκε ο Γιώργος Ζερβόπουλος

Εγκαστρίμυθο μικρό ψυχάκι που φοβάται ότι μπορεί μια μέρα να θυμηθεί όλα του τα όνειρα μαζί και να μπερδευτεί και να τρελαθεί, το παθαίνει.Με εύκολα το πιο ψαρωτικό trailer που έχει κυκλοφορήσει ίσως και ever για ελληνική ταινία, η Ιστορία 52 έχει πιάσει από καιρό το βασικότερο ατού για να σε φτάσει ως την αίθουσα, πείθοντας ότι αυτό που διαφημίζει είναι σχεδόν μη ελληνικό, κι αν τύχαινε κι ευρύτερου, πιο επιθετικού ανοίγματος, θα μπορούσε να κάνει και αντίστοιχη μη ελληνική αρπαχτή. Στην πραγματικότητα όμως, πάσχει απ' τα κλασικά προβλήματα ελληνικής ταινίας, και δη πρώτης ελληνικής ταινίας, με την ιντριγκαδόρικη κρυπτικότητα του διαφημιστικού, στο τελικό προϊόν να μεταφράζεται σε υπερφολόδοξο μείγμα ψυχολογικού δράματος και θρίλερ μυστηρίου με μετα-sci-fi κοινωνιολογικές αναζητήσεις δωματίου, που τελικά μπορείς να δεις να λειτουργεί πετυχημένα μόνο σα διεστραμμένη (με την καλή έννοια) σάτιρα των μοντέρνων σχέσεων (ή της κλασικής ανδρικής δεσμοφοβίας, ό,τι προτιμάς), που εξερευνά τον πανικό και την παράνοια της συνειδητοποίησης ότι ο άνθρωπος που κάλεσες να μοιραστεί τη ζωή σου επειδή βαρέθηκες να την περνάς μόνος σου, πιθανότατα θα φέρει μαζί μπάστακα και τη δική του να τη μοιραστείς εσύ, και θα θέλει χώρο στη ντουλάπα, κορνίζα στον τοίχο, μπράτσο στα πάρτι και να παίρνεις τα χάπια σου πριν κοιμηθείς. Και ενδεχομένως να μην τον πνίξεις στον ύπνο του.

Το ευπρόσδεκτο σασπένς που δημιουργεί με υστερική επιμέλεια ο Αλεξίου πίσω απ' την κάμερα, ανεβάζει τον πήχη ανυπέρβλητα ψηλά για τον Αλεξίου πίσω απ' τη γραφομηχανή, κι οι χωροχρονικές λούπες που μένουν πεισματικά ανεξήγητες, γίνονται σύντομα κουραστικά επαναλαμβανόμενες, με την απόσταση του σεναρίου απ' τη σκηνοθεσία να μεγαλώνει ολοένα, ώσπου να φτάσει στο χάσμα που μετατρέπει τις επιβλητικές κι εντυπωσιακές εικόνες, σε επιδειξιομανία δίχως αντίκρισμα. Αλλά εδώ που τα λέμε, παίζει να μην το πάρεις καν χαμπάρι, αφού όταν ο μπερδεμένος ήρωας αρχίσει να μονολογεί ότι πρέπει να μείνει ξύπνιος για να βρει την άκρη, δεν είναι καθόλου απίθανο να τελειώνεις ήδη το τρίτο όνειρο. Όπως και να'χει, το οπτικό στυλ του Αλεξίου δεν είναι κάτι που το προσπερνάς εύκολα, και θα το πάρεις μαζί σου και μετά την προβολή, αλλά είναι κρίμα που δεν θα'χεις και κάτι απ' το στόρι της Ιστορίας του για να το συνδέεις.

Άστατη συναισθηματικά ομορφούλα Λυονέζα παρουσιάστρια, ερωτεύεται έναν διάσημο διανοούμενο, με τα υπέρδιπλα χρόνια της και παίζει με συνομήλικό της πλεϊμπόι, οσονούπω κληρονόμο μιας τεράστιας περιουσίας.Σε φυσιολογικές συνθήκες, ένα κορίτσι κόβεται στα δυο για νταβραντισμένο μορφονιό που δεν έχει ούτε σεντ να αγοράσει δεύτερο ζευγάρι κάλτσες, έχοντας καβάτζα καπή λεφτών αισθημάτων, για να κάνει ταξιδάκια στας Ευρώπας. Όχι όμως και στον κόσμο του Chabrol, που από την στιγμή που κάθεται στην σκηνοθετική καρέκλα, βλέπει παντού γύρω του τεράστια κοντράστ και αντιθέσεις, αποτέλεσμα των μπερδεμένων χαρακτήρων που επεξεργάζεται. Το κορίτσι της ιστορίας, η Ludivine Sagnier, ζητά και σύντροφο και μπαμπά και ασφάλεια και επιβεβαίωση. Ο ηλικιωμένος συγγραφέας, ο François Berléand, ψάχνει την ανανέωση αλλά και τον δίχως αντιρρήσεις αποδέκτη των ανώμαλων βίτσιων του. Ο αλλοπρόσαλλος δανδής, ο Benoît Magimel που κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις, κάνει ότι του καπνίσει, με βασικό κίνητρο την ανεξαρτησία από τον οικογενειακό κλοιό. Τριολέ, ολέ! Στην πιο γλαφυρή ταινία του, ο σκηνοθέτης του Les Cousins (1959), αγκαλιάζει με θέρμη τον Woody Allen και ειδικότερα εκείνον στην πιο πρόσφατή του φόρμα. Και μέχρι ενός σημείου τα πηγαίνει καλά, στην ανάλυση των προσώπων και στην διαλεκτική. Το (αυτο)καταστροφικό φινάλε, σχεδόν σουρεαλισμός σε μαύρο φόντο, χαλάει όμως την συνταγή, αποδεικνύοντας πως δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου Match Point (2005).

Το κείμενο επιμελήθηκε ο Γιώργος Ζερβόπουλος