Caos Calmo (2008)

Πενηντάρης μανατζαρέος χάνει τη γυναίκα του από πεπονόφλουδα τη μέρα που σώζει ξανθιά σκύλα από πνιγμό. Και περνάει τις ώρες του σε ένα παγκάκι έξω από το σχολείο της κόρης του, μέχρι να περάσει για να τη στήσει στο παράθυρο να την ξεκωλιάσει (τη σκύλα, όχι τη πεπονόφλουδα).Πριν την, αποκαλούμενη, νέα, άνοιξη του ιταλικού κινηματογράφου που ξεκίνησε στις Κάνες και, τουλάχιστο με το Gomorra (2008), στοχεύει και πέρα από την απονομή των Ευρωπαϊκών Βραβείων στην οποία θα παρευρεθεί με δύο (2) μεγαϋποψήφιες για πέντε (5) αγαλματάκια η καθεμιά, πριν ανθίσουν τα πρώτα χρυσαφένια μπουμπούκια, ένας κούκος, μουσάτος και με παλιομοδίτικη φράντζα, λάλαγε στο χιονισμένο παγκάκι της ιταλικής παραγωγής, για να γίνει αφίσα στο φεστιβάλ του Βερολίνου και στα ταμεία της χώρας του. Ο Nanni Moretti, κούκος τόσο οικείος στον κάθε κάτοικο της γης που ευφορεί το φίνο λιγκουίνι, ώστε να θεωρείται ιεροσυλία από το Βατικανό το να κατεβάζει τα βρακιά πίσω από την Isabella Ferrari (ο Moretti όχι το λιγκουίνι), αυτή τη φορά αρκείται στο να μεταφέρει μια νουβέλα του Sandro Veronesi και να πρωταγωνιστεί σε μια ταινία που από μακριά θυμίζει συνέχεια του Δωμάτιου του Γιου μου (2001). Η σκηνοθεσία του χαμένου στη τιβί για χρόνια Antonello Grimaldi όμως, τόσο αντιεμφατική που πιάνει μέχρι και το βασιλιά της επίδειξης ψιλοβλάχικης ανωτερότητας, σε πείθει ότι το Ήρεμο Χάος (2008) είναι εσκεμμένα μια ταινία για την απώλεια χωρίς αυτήν, μια εξέταση του αποσπασματικού, αποσυνδεδεμένου, παραζαλισμένου τρόπου με τον οποίο την αντιμετωπίζει ο Δυτικός πολιτισμός του 21ου αιώνα.

Χωρίς φλασμπακιές, χωρίς υστερίες γενικά, ο Grimaldi πηδάει από σκηνή σε σκηνή με την ίδια άνεση που το σενάριο αλλάζει γλώσσες, προσθέτοντας τη δικιά του, την ανθρώπινη, κι ένα χιούμορ εξίσου υπόγειο (βάζοντας τον Roman Polanski, σε cameo, να γυροφέρνει έξω από σχολείο, για παράδειγμα). Και το υπόλοιπο καστ του είναι ήρεμα αποτρελαμένο, με πρώτη τη Valeria Golino, πρωταγωνίστρια και στο La Ragazza del Lago (2007) που σάρωσε τελικά τα φετινά DiDonattelos, στα οποία το Χάος πήγε με 18 υποψηφιότητες. Η ταινία, έχοντας και τις αμήχανες στιγμές της, και τις κραχτικές, και αυτές όπου ο πρωταγωνιστής ξεσπά σε λυγμούς αμέσως μετά το διάλειμμα, είναι από τις σπάνιες που εύχεσαι ο σκηνοθέτης να είχε όλους τους πόρους και την άνεση να τελειοποιήσει.