Spirit Awards 2010: Μέρα εντιμότητας
Τα ανεξάρτητα βραβεία της Δυτικής Ακτής και ουσιαστικά εδώ και κάποια χρόνια όλης της Αμερικής, μετακόμισαν φέτος Παρασκευή βράδυ σε prime time και στο LA Live, τυπικά με την ευκαιρία της 25ης επετείου τους αλλά στη πραγματικότητα προφανώς για να κατοχυρώσουν οριστικά και επίσημα το status τους απέναντι στα Gothams, να αποφύγουν το φτηνό αλλά στενό μαρκάρισμα των Razzies, και να αρχίσουν σιγά σιγά να φέρνουν καμιά τηλεθέαση στο IFC σα ψαγμένο αντίβαρο στα Oscars, τώρα που ο Tom Sherak οδηγεί την Ακαδημία του σε πιο λαϊκές επιλογές (μια Ακαδημία που υπό τον Sid Ganis είχε ξεκινήσει, άμα θυμάσαι, το 2006 με σχεδόν ολοκληρωτική αντιγραφή της λίστας των Spirits στις υποψηφιότητές της).
Δε ξέρω πόσο θα σου λείψουν οι τέντες στη παραλία της Santa Monica και το ανεπιτήδευτο της άμμου αντί για τα στησίματα στα κόκκινα χαλιά, και σίγουρα η τελετή που δεν έπαιξε καθόλου online θα είχε φανερό επιχειρηματικό-τηλεοπτικό παρασκήνιο, όμως σε αυτή τη φάση η αμερικάνικη (και η πλανητική) ανεξάρτητη παραγωγή έχει ανάγκη ένα κάποιο κύρος και μια κάποια προσποίηση οικονομικής άνεσης, εφόσον συντρίβεται και από τη συμπίεση των μεγαλομεσαίων και από τη σαβούρα που απαιτεί, εμφατικά πια, τόσο η ύφεση όσο και το γυναικείο κοινό (σαβούρα που έχει ήδη παγκοσμιοποιηθεί σε τρεις διαστάσεις, άμα πρόσεξες τι κόβει αυτές τις μέρες η Αλίκη (2010) της Disney, συνεχίζοντας τα.. διαστημικά όργια του Avatar). Από πάνω, η Precious μπορεί να είχε το Sundance και το Toronto πίσω της, όμως δύσκολα μπορείς να πεις ότι δε χρειάζονταν να πάρει και.. ότι Indie Spirit υπήρχε. Ο κινηματογράφος δεν έχει καμιά υποχρέωση βέβαια να είναι αποκλειστικά cool και αντρικός, το πραγματικά λούμπεν κοινό του Tyler Perry και της Oprah Winfrey χρειάζονταν να πλατσουρίσει και σε τιποτάλλο εκτός από.. σκατά, και η ταινία θα είναι έτσι κι αλλιώς μαύρο πρόβατο απόψε στο Kodak Theatre, ενώ οι ακαδημαϊκοί έχουν φροντίσει να λάμπει απέναντί της ο αυθεντικός νότιος παλαιο-αμερικάνικος κουραδένιος (σόρι δε κρατήθηκα) ρατσισμός του Blind Side. Έτσι, ο αξιοπρεπής ειλικρινής ταλαντούχος επίγνωστος ψιλοτραγέλαφος της παραγωγής, μάζεψε για τελευταία φορά όλα τα φώτα της βιομηχανίας, εκπροσωπούμενος ιδανικά από τον Lee Daniels που, κατά τη παραλαβή του βραβείου σκηνοθεσίας, ευχαρίστησε σχεδόν συγκινητικά γκέικα τους βασικούς συνεργάτες του με τελευταίο το αγόρι του, τον Andy Sforzini. Νωρίτερα(?) και εντελώς, εντελώς πρεπούμενα, ο John Waters κλήθηκε να παρουσιάσει τις ιδέες του για το sequel.
H Kathryn Bigelow δεν ήταν καλεσμένη του Film Independent φέτος, αφού το Hurt Locker (2008) είχε υποβληθεί από τη Summit πέρσι, και τσιμπήσει δυο υποψηφιότητες για ερμηνείες, χαρακτηριστικά ίσως της πραγματικής του θέσης απέναντι σε ταινίες.. ταινίες. Ότι περίσσεψε από τη Μονάκριβη, το πήραν A Serious Man, Crazy Heart, An Education, The Messenger, (500) Days of Summer, Anvil! The Story of Anvil (2008) και Humpday.
Δε ξέρω πόσο θα σου λείψουν οι τέντες στη παραλία της Santa Monica και το ανεπιτήδευτο της άμμου αντί για τα στησίματα στα κόκκινα χαλιά, και σίγουρα η τελετή που δεν έπαιξε καθόλου online θα είχε φανερό επιχειρηματικό-τηλεοπτικό παρασκήνιο, όμως σε αυτή τη φάση η αμερικάνικη (και η πλανητική) ανεξάρτητη παραγωγή έχει ανάγκη ένα κάποιο κύρος και μια κάποια προσποίηση οικονομικής άνεσης, εφόσον συντρίβεται και από τη συμπίεση των μεγαλομεσαίων και από τη σαβούρα που απαιτεί, εμφατικά πια, τόσο η ύφεση όσο και το γυναικείο κοινό (σαβούρα που έχει ήδη παγκοσμιοποιηθεί σε τρεις διαστάσεις, άμα πρόσεξες τι κόβει αυτές τις μέρες η Αλίκη (2010) της Disney, συνεχίζοντας τα.. διαστημικά όργια του Avatar). Από πάνω, η Precious μπορεί να είχε το Sundance και το Toronto πίσω της, όμως δύσκολα μπορείς να πεις ότι δε χρειάζονταν να πάρει και.. ότι Indie Spirit υπήρχε. Ο κινηματογράφος δεν έχει καμιά υποχρέωση βέβαια να είναι αποκλειστικά cool και αντρικός, το πραγματικά λούμπεν κοινό του Tyler Perry και της Oprah Winfrey χρειάζονταν να πλατσουρίσει και σε τιποτάλλο εκτός από.. σκατά, και η ταινία θα είναι έτσι κι αλλιώς μαύρο πρόβατο απόψε στο Kodak Theatre, ενώ οι ακαδημαϊκοί έχουν φροντίσει να λάμπει απέναντί της ο αυθεντικός νότιος παλαιο-αμερικάνικος κουραδένιος (σόρι δε κρατήθηκα) ρατσισμός του Blind Side. Έτσι, ο αξιοπρεπής ειλικρινής ταλαντούχος επίγνωστος ψιλοτραγέλαφος της παραγωγής, μάζεψε για τελευταία φορά όλα τα φώτα της βιομηχανίας, εκπροσωπούμενος ιδανικά από τον Lee Daniels που, κατά τη παραλαβή του βραβείου σκηνοθεσίας, ευχαρίστησε σχεδόν συγκινητικά γκέικα τους βασικούς συνεργάτες του με τελευταίο το αγόρι του, τον Andy Sforzini. Νωρίτερα(?) και εντελώς, εντελώς πρεπούμενα, ο John Waters κλήθηκε να παρουσιάσει τις ιδέες του για το sequel.
H Kathryn Bigelow δεν ήταν καλεσμένη του Film Independent φέτος, αφού το Hurt Locker (2008) είχε υποβληθεί από τη Summit πέρσι, και τσιμπήσει δυο υποψηφιότητες για ερμηνείες, χαρακτηριστικά ίσως της πραγματικής του θέσης απέναντι σε ταινίες.. ταινίες. Ότι περίσσεψε από τη Μονάκριβη, το πήραν A Serious Man, Crazy Heart, An Education, The Messenger, (500) Days of Summer, Anvil! The Story of Anvil (2008) και Humpday.
Previously on Movies for the Masses: Razzies 2010: Μέρα ανεντιμότητας