Ο Θάνατος που Ονειρεύτηκα (2010)

Η ανιαρή καθημερινότητα μιας παρέας πιτσιρικάδων στην επαρχία, αναστατώνεται σε μεταφυσικό βαθμό, απ’ την εμφάνιση μυστηριώδη τύπου με κουκούλα και μυστικιστικά βιβλία.Τα αληθινά περιστατικά, αποτελούν σταθερή πηγή κινηματογραφικής έμπνευσης για αναπτυγμένες κινηματογραφίες όπως η αμερικάνικη, η γαλλική, η βρετανική, ή η ιταλική ας πούμε, αφού δεν παρέχουν έτοιμη μόνο τη δεδομένη αληθοφάνεια, αλλά και την εκ των προτέρων καλλιεργημένη οικειότητα του κοινού με την ιστορία τους. Ο Oliver Stone στο W (2008), έγραψε τον επικήδειο της περιόδου Bush Jr πριν καν τελειώσει η θητεία του, ο Paul Greengrass έφτιαξε την καριέρα του με το Bloody Sunday (2002), o Paolo Sorentino έφτασε ως τα Όσκαρ με το Il Divo (2008) κι ο Xavier Beauvois πάει για εκεί με το Des Hommes et des Dieux (2010), για παράδειγμα. Στην δική μας βαλκανική γωνία, οι πυρκαγιές της Πελοποννήσου, το σκάνδαλα Siemens-Βατοπεδίου και η εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, το πολύ να έφτασαν σε άκαρπες απόπειρες της σκοτεινής τέχνης του ντοκιμαντέρ, αν δεν έμειναν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και την υπερέκθεση των τηλεοπτικών παραθύρων, ενώ η μόνη σχέση που έχει η οπτικοακουστική έκφραση με την δραματοποίηση γεγονότων της επικαιρότητας, αναλώνεται στην τηλεοπτική φάμπρικα του Πάνου Κοκκινόπουλου αν έχει αίμα, ή στα πρόσφατα τηλεσκουπίδια απογευματινής ζώνης γερμανοτραφούς καναλιού, αν έχει σπέρμα. Άντε και στα ξώφαλτσα κι αγνώριστα κλεισίματα του ματιού του Νίκου Περάκη.

Με τον Θάνατο που Ονειρεύτηκα, ο Παναγιώτης Κράββας, είχε την ευκαιρία να βάλει μπρος την αλλαγή. Ξεκινώντας προ δεκαετίας, από μια μεταξύ σοβαρού κι αστείου κουβέντα με τον Αντώνη Καφετζόπουλο, για το πώς η εθνική φιλμογραφία, δείχνει να απεχθάνεται όσο τίποτα, τις ταινίες είδους όπως το θρίλερ και ο τρόμος, αποφάσισε να στήσει ένα μεταφυσικό ρομάνζτο, πατώντας στην ιστορία των σατανιστών της Παλλήνης, που είχε ξεκινήσει έτσι κι αλλιώς τη συζήτησή τους. Το ψαχνό της αφορμής είναι παραπάνω από προφανές κι η δυσκολία να εστιάσεις σ’ αυτό αποφεύγοντας τα εμπόδια εντυπωσιοθηρικού εκτροχιασμού, παραπάνω από προκλητική για έναν δημιουργό που θέλει να δοκιμαστεί και να δοκιμάσει μια αλά Natural Born Killers (1994) προσέγγιση αφηγηματική, για την κοινωνία την ελληνική. Για κάποιον λόγο, ο Κράββας δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό το ρίσκο και προτίμησε μια σχέση πιο αφηρημένη και μια ιστορία πιο συμβατική, υπογραμμίζοντας με την ταινία του, μια χαμένη ευκαιρία απογοητευτική. Το μεγάλο πρόβλημα όμως, δεν είναι η αποτυχία του να καταδικάσει στην πράξη, τη φοβία που στηλιτεύει στα λόγια της προχθεσινής του συνέντευξης, αλλά το ότι δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Δεν κατάφερε να ξεπεράσει την ανάγκη του να ρίξει στο μπλέντερ όλες τις κινηματογραφικές και γενικότερες καλλιτεχνικές του αναφορές, την παιδική ασθένεια να πετάξει στην οθόνη όλα τα δημιουργικά του απωθημένα μαζεμένα, και όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις κεκτημένης ταχύτητας και υπερβολικού ενθουσιασμού, καταλήγει με έναν αχταρμά αισθητικών αφετηριών και στιλιστικών μανιερισμών, που δεν καταλήγουν πουθενά αλλού, απ’ το να πνίξουν την ιστορία του. Η οποία, εκτός από ευκαιρία να αναπνεύσει, φαίνεται τελικά ότι δεν έχει και τίποτα να πει, πέρα από ένα επιφανειακό ξύσιμο της ασφυξίας που προκαλεί η επαρχιακή ανία, κι ένα ξαναζεσταμένο σερβίρισμα των διαβρωτικών ικανοτήτων των group dynamics, πλασαρισμένο σ’ ένα κάπως θολωμένο περιτύλιγμα γοτθικού ρομάντζου, που στερείται της αιχμής, που θα πρόσφερε συνεκτικό ιστό, στους θαρραλέους φορμαλιστικούς πειραματισμούς του.