45 Τετραγωνικά (2010): Συνέντευξη Στράτου Τζίτζη
Έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση με το Η Αγάπη Είναι Ελέφαντας (2000) πριν μια δεκαετία, και την ακολούθησε με το Σώσε με (2001) έναν χρόνο μετά, χαράσσοντας εντελώς διαφορετική πορεία σε αισθητική και θεματική, για να δείξει εμφανώς, τόσο με την προσέγγισή σου, όσο και την ένδεια του προϋπολογισμού του, ποια ήταν η θεματική που πραγματικά τον απασχολούσε. Εξαφανίστηκε έκτοτε απ’ τα ντόπια κινηματογραφικά, για να οπλίσει τη θεωρητική του φαρέτρα, όπως λέει, πριν επιστρέψει στο σινεμά της κοινωνικής καταγραφής, ν’ αρχίσει να πυροβολεί δεξιά κι αριστερά με ανανεωμένη σιγουριά. Αυτό κάνει με τη νέα ταινία του, τα 45 Τετραγωνικά, που βγαίνει αύριο στις αίθουσες, μετά από φεστιβαλικό παρόν τόσο στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας, όσο και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η ταινία παίρνει τον τίτλο της από το χώρο που πιάνουν οι τέσσερις τοίχοι που στεγάζουν το όνειρο της ελευθερίας, μιας νεαρής κοπέλας φυλακισμένης στην ασφυξία μιας πραγματικότητας που μετριέται με λεφτά. Καθημερινή φιγούρα των δυτικών προαστίων, η ηρωίδα του Τζίτζη βγάζει βόλτα τα μικροσκοπικά φουστάκια της και τα επιβλητικά σκουλαρίκια της, στους δρόμους και τις καφετέριες που επενδύουν τα λιγοστά τους χρήματα οι νέοι μιας γενιάς που αυτοπροσδιορίζεται απ’ τον μισθό που παίρνει, κι έχει τις θερμές συζητήσεις για μπάλα και Eurovision, ως μόνες διεξόδους απ’ τις επιθέσεις αγωνίας που της επιφυλάσσουν οι γονείς, όταν γυρίζει το βράδυ στο πατρικό, μη έχοντας καταφέρει να αποκτήσει το δικό της σπιτικό. Μια ιστορία γνωστή και οικεία, ένα φαινόμενο ελλιπούς ενηλικίωσης μιας ολόκληρης γενιάς, μια καταρράκωση της ομαλής κοινωνικής πορείας, που αποτέλεσε για τον Τζίτζη την αφορμή να γυρίσει αυτήν την ταινία. Ταινία βασισμένη στην ιδέα του για την σύγκρουση της δυνατότητας επιβίωσης οποιασδήποτε ανθρώπινης επιθυμίας, μέσα στην ανάδειξη του οικονομισμού σε παγκόσμια ιδεολογία. Επιλέγοντας νατουραλιστική προσέγγιση και απλότητα στην πλοκή του, δεν αφήνει απ’ έξω ούτε την εύλογη και σε κάποιο βαθμό ευπρόσδεκτη σύγγρουση με την προηγούμενη γενιά, που επέβαλε στην τωρινή, την κατάσταση στην οποία μαραζώνει, ενώ χωρίς να παραγνωρίζει τον στραγγαλισμό της οικογένειας, που έχει μεταμορφώσει το νουθετικό σκαμπίλι στο ανήσυχο βλέμμα για την προεξοφλημένη αποτυχία του παιδιού της, ο Τζίτζης ωθεί κι ακολουθεί την ηρωίδα του σε μια πορεία πρακτικά παράλογη, αγκαλιάζοντάς την ως πράξη επαναστατική, για να την προτείνει σε μια γενιά που βρίσκει απογοητευτικά κονφορμιστική.