Νύχτες Πρεμιέρας 2010: Τα βραβεία

Με την απονομή της Χρυσής Αθηνάς στο δράμα αυτοανακάλυψης Püha Tõnu Κiusamine / The Temptation of St Tony (2009) έριξαν την αυλαία τους χθες βράδυ οι 16ες Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, που αναγνώρισαν ακόμη με τα βραβεία τους, το βρετανικό σενάριο της τρομοκρατικής κωμωδίας Four Lions (2010) και τη σκηνοθεσία του ιδεαλιστή 25χρονου Βέλγου Gust Van Den Berghe, για το ιδιαίτερης αισθητικής En Waar de Sterre Bleef Stille Staan / Little Baby Jesus of Flandr (2010). Το σουηδικό εφηβικό δράμα ενηλικίωσης Sebbe (2010) κέρδισε το βραβείο κοινού, ενώ το Benda Bilili! (2010), το ντοκιμαντέρ για την ομώνυμη μπάντα παραπληγικών, πρώτευσε στο μουσικό διαγωνιστικό, κι έγινε η μόνη βραβευθείσα ταινία με εκ των προτέρων διανομή.

Με ένα πρόγραμμα που ανθολογούσε τα καλύτερα απ’ τα διαθέσιμα των δεύτερων τίτλων και νέων καλλιτεχνών των ευρωπαϊκών φεστιβάλ της χρονιάς (και του περσινού Toronto), οι Νύχτες Πρεμιέρας έκλεισαν τη 16η τους διοργάνωση με στομωμένα τα κανόνια τους στον τομέα των πρεμιερών. Χαρακτηριστικά, οι επιλογές της Βενετίας, που γράφτηκε ως το πιο βαβουριάρικο φεστιβάλ για φέτος, ήταν πρακτικά άφαντες στην Αθήνα αν εξαιρέσεις το The Town, ενώ τίτλοι όπως το Wall Street: Money Never Sleeps, το The American, το The Social Network κι ακόμα και το Let Me In, που φυσιολογικά θα ταίριαζαν στο χρονοδιάγραμμα της διοργάνωσης (δεδομένων των ημερομηνιών εξόδου τους στις αίθουσες), κρατήθηκαν εκτός από τις εταιρίες τους. Αντ’ αυτού, το τμήμα που δίνει το όνομά του στο φεστιβάλ, αρκέστηκε σε δευτερότριτες επιλογές, τύπου Blessed, Mother and Child, Chatroom και Great Directors, για να γεμίσει τα κενά ανάμεσα στις ταινίες έναρξης και λήξης και δυοτρία ηχηρά κομμάτια όπως το The Killer Inside Me και το Eat Pray Love. Χαρακτηριστική, βέβαια, του υποτονικού κλίματος που επέβαλε η οικονομική ατολμία των εταιριών που τροφοδοτούν το πρόγραμμα, ήταν κι η καθολική απουσία εύηχων προσκεκλημένων, που έριξαν το συνεντευξιακό ενδιαφέρον λίγο πιο κάτω κι απ’ το ελάχιστο, κάνοντας την διοργάνωση, την πιο δημοσιογραφικά αδιάφορη της πρόσφατης μνήμης.

Τουλάχιστον, η περσινή κίνηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ, να ανοίξει τις οθόνες του σε ό,τι περισσότερο μπορεί απ’ την ελληνική παραγωγή, απέφερε καρπούς, με τους μπόλικους φετινούς ελληνικούς τίτλους να δημιουργούν για τη διοργάνωση αφορμές για δημοσιεύματα, και να φέρνουν και λίγο αέρα Θεσσαλονίκης, απ’ αυτόν που κουβαλάνε οι θαμώνες κι οι θιασώτες της εγχώριας κινηματογραφίας, όταν κυκλοφορούν μπουλούκια στις αίθουσες και τους διαδρόμους και τα καθαρίσματα στις τριγύρω κάβες μετά τις προβολές. Η Χριστίνα Ιωακειμίδη με το Χάρισμα, παρουσίασε ένα απ’ τα καλύτερα εμπορικά πράγματα που έχει βγάλει τελευταία ο ελληνικός κινηματογράφος, πιάνοντας στασίδι ακριβώς απέναντι απ' τις τηλεοπτικές φούσκες που γεμίζουν τα ταμεία συστηματικά, το Μέσα στο Δάσος του Άγγελου Φραντζή απέδειξε στην πρώτη ελληνική του προβολή, ότι ο σκηνοθέτης που ξέρει τι κάνει, δεν χρειάζεται μηχανήματα για να συνθέσει ομορφιά, ο Σύλλας Τζουμέρκας με τη Χώρα Προέλευσης αναστάτωσε στομάχια και μυαλά με επιθετικότητα και τσαμπουκά, ο Στράτος Τζίτζης παρουσίασε μια Ελλάδα που οι Έλληνες δε θέλουν να κοιτάνε στα 45 Τετραγωνικά, κι ο Νίκος Παναγιωτόπουλος έκανε στροφή σε πιο θερμή κινηματογραφία, με τα Οπωροφόρα της Αθήνας, που έκλεισαν το ελληνικό πρόγραμμα πανηγυρικά. Το βράδυ του Σαββάτου, το φεστιβάλ απένειμε και τα βραβεία του για τους πρωτοεμφανιζόμενους του ελληνικού σινεμά, δίνοντας το βραβείο ανδρικής ερμηνείας του στον Χρήστο Καρτέρη για την Ψυχή Βαθιά (2009), αναγνωρίζοντας τη Μίνα Ορφανού ως ερμηνεία-σύμβολο στη Στρέλλα (2009) και επιβεβαιώνοντας το ταλέντο του Βασίλη Ραΐση στη σκηνοθεσία, για το ψηφιακό και χειροποίητο (και βραβευμένο πέρσι στη Θεσσαλονίκη) Τελευταίο Τραγούδι του Έλβις (2009).