Blue Valentine (2010)

Αγόρι συναντάει κορίτσι όμορφο, έξυπνο, μορφωμένο, από σπίτι, και γκαστρωμένο από μπρατσαρά γκόμενο. Κάποια χρόνια μετά θα χωρίσουν φυσικά. Από μια άποψη στην ανάποδη πλευρά των 127 Ωρών (2010) αυτή τη βδομάδα στις αθηναϊκές αίθουσες και τη προηγούμενη στις οσκαρικές λίστες, το Blue Valentine (2010) είναι άσκηση στο μη ευτυχισμένο τέλος, από ένα σκηνοθέτη που ακόμα αγωνιά να ακουστεί η δημιουργική φωνή του. Έχοντας κυριολεκτικά μελετήσει τη κινηματογραφική παραγωγή και έχοντας περιμένει μια δεκαετία τον πλανήτη να προλάβει την αβαντγκάρντ οπτική του, ο Derek Cianfrance παρουσίασε πέρσι στο Sundance ένα πολύ σύγχρονο ρομαντικό δράμα που παρολαυτά χρειάστηκε ένα χρόνο αυξανόμενης καταξίωσης και αρκετά επικοινωνιακά τρικ ελλείψει φράγκων από τους Weinsteins, για να.. μείνει έξω από την οσκαρική δεκάδα. Με το μινιμαλισμό και τη τερατώδη προσοχή στις λεπτομέρειες του Haneke, ο Cianfrance εξέτασε κάποιες ώρες στην αρχή και το τέλος της σχέσης ενός ζευγαριού, καταφέρνοντας να.. εξοργίσει αρκετούς κριτικούς, οι γαλάζιες κουκκίδες του Valentine, κάτι σιγομουρμουρίσματα εδώ, κάτι ενδυματολογικές επιλογές εκεί, τα παραπέρα από κουρασμένες σχηματικές τοιχογραφίες στιλ Revolutionary Road (2008) δεν προσφέρονται για ανάπτυξη αεροθεωριών χωρίς συγκεκριμένη κατάληξη ούτε έχουν χιλιοαναλυμένη ιστορικοκοινωνικοπολιτική τέτοια, η αφήγηση βασίζεται σε όσα πραγματικά αισθάνεσαι και συναισθάνεσαι, και ο σκηνοθέτης την υποβοηθά έχοντας δουλέψει τα χωροχρονικά πηγαινέλα του με τον αέρα του Ozon αν όχι κάπως του Nolan, συνήθως ανεπαίσθητα όσο και η αλλαγή στο βλέμμα της Michelle Williams όταν συνειδητοποιεί το τέλος του γάμου της μέσα από την ανακάλυψη του χαμένου οικογενειακού σκύλου, κάποιες φορές επιδεικτικά όσο ο.. κρύος ώμος που τρώει ο Ryan Gosling όταν προσπαθεί να ζεστάνει εκεί χαμηλά τη γυναίκα του στο ντους ιλαρού σεξοδωματίου.

Παρότι δούλευε το project καμιά δεκαριά χρόνια, ο Cianfrance δεν είχε φανερά ιδέα πως να υλοποιήσει κάποιες αυθεντικά προσωπικές στιγμές μπροστά στον 16mm νοσταλγικό φακό του, εκεί τον βγάλανε παραπάνω από ασπροπρόσωπο οι πρωταγωνιστές του, όχι τυχαία βασιλιάδες του indie, που μελέταγαν επιπλέον και το σενάριο όσο περίπου διαρκεί και η σχέση τους στην οθόνη (5-6 χρόνια) και αυτοσχεδίασαν εκπληκτικά στο ρομαντζάρισμά τους. Όπως ταιριάζει στις διαφορές των δυο φύλων, το σενάριο σε αφήνει να γνωρίσεις τις προθέσεις του άντρα του ζευγαριού μέσα από τα λίγα λόγια του (που είναι και.. συμβόλαιο), και ξοδεύει τα flashback στις πράξεις και την ιστορία του έτερου ημίσεός του (που έχει τα ασυνεπή και μεγάλα λόγια πιο φυσικά και από τον κύκλο του), όμως αυτή η ισορροπημένη ανισορροπία αφήνει κάπως στη σκιά το μερίδιο ευθυνών που αναλογεί σε όσους πιστεύουν πως θα κρατήσουν μια γκόμενα πολύ πάνω από τη κλάση τους προσφέροντάς της απλά όσα τυχαίνει να χρειάζεται σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή και σε συγκεκριμένες συνθήκες. Κάτω από τη πίεση μιας ελάχιστης εμπορικότητας και ευνοϊκής αντιμετώπισης ο Cianfrance κλείνει αλαφρά χιπστερικά και ανοιχτά το φιλμ του, και η παραγωγή πνίγεται από υπερβολική ευφυία και ταλέντο το ίδιο δυσδιάκριτα σε κάποια σημεία (στο χωρίς ειρωνεία στιλιζάρισμα μελαγχολικών στιγμών πιο.. ευδιάκριτα), σίγουρα όμως η ώρα όλων τους ήρθε, και πάλι καλά που δε παρήλθε και πολύ δηλαδή.