Spirit Awards 2012: Μέρα αξιοπρέπειας

Οι συνήθεις ύποπτοι της φετινής εποχής των βραβείων, ο παραγωγός Thomas Langmann, ο σκηνοθέτης Michel Hazanavicius και ο πρωταγωνιστής Jean Dujardin του Artist (2011), σκούπισαν και τα Indie Spirits που απονεμήθηκαν το Σάββατο, παραδοσιακά μια μέρα πριν τα βραβεία της ©AMPAS®, στη παραδοσιακή τέντα στη παραλία της Santa Monica. Η πιο θρυλική ασπρόμαυρη βωβή ταινία του 21ου αιώνα, έκανε στη πραγματικότητα καρέ στα αγαλματάκια, τιμήθηκε και για τη φωτογραφία της, και έκανε και στη πραγματικότητα περαντζάδα από τη τέντα των ανεξάρτητων, οι συντελεστές της είχανε προσγειωθεί στην Αμερική κάπου πέντε λεπτά νωρίτερα από τις σχετικές απονομές, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη τελετή να είναι τόσο ελαφρόμυαλη και ζεστή όσο κάθε άλλη χρονιά. Αντίθετα, η από τις υποψηφιότητες ακόμα απουσία και άλλων "οσκαρικών" ονομάτων, μάλλον βοήθησε την ανεξάρτητη αμερικάνικη κοινότητα να απαλλαγεί περισσότερο από το βραχνά της χολιγουντιανής υποκρισίας που την έπνιγε τα τελευταία χρόνια, κάτι τέτοιο παρατήρησε και ο Seth Rogen στον εισαγωγικό μονόλογό του, είχε ζητήσει όποτε ανέφερε κανέναν απόντα στιλ George Clooney να κόβει η κάμερα στον Michael Shannon να δείχνει αποτρελαμένος, διαφοροποιώντας έτσι εξαρχής διπλά το indie οικογενειακό φαγοπότι από το απολίθωμα της αμερικάνικης ακαδημίας.

Τα OSCARS® πήρανε φέτος μάλλον.. μαφιόζικα μέτρα για να περιορίσουνε το χρόνο και τον εγωκεντρισμό στις ευχαριστήριες ομιλίες, αντίθετα η ανεξάρτητη παραπλήσια διοργάνωση της Δυτικής Ακτής δεν έχει καν περιοριστικό κανόνα, και παρολαυτά οι παραλήπτες των Spirits ήτανε πάλι αυτοί που ελαχιστοποίησαν τη φανφάρα, και από πάνω και πιο χαρακτηριστικά, ο Willem Dafoe παρουσίασε τις υποψήφιες για το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου με ένα απλό "θα κάνουμε σε όλους τη χάρη να κόψουμε τη φλυαρία". Εκτός από το να προβλέψει μαγικά το τι (φλυαρία) θα επακολουθούσε στο Kodak Theatre την επόμενη μέρα, ο Dafoe παρέδωσε και το αγαλματάκι στη Michelle Williams, η οποία το παρέλαβε με τα πιο συγκινητικά λόγια της βραδιάς, ευχαρίστησε ουσιαστικά την οικογένεια των ονειροπόλων και περιθωριακών του Χόλιγουντ όχι για το αγαλματάκι αλλά γιατί την είχανε δεχτεί, "αντίθετα με άλλους" πριν δέκα χρόνια, όταν έκοβε ΄"όχι και τόσο καλά" μόνη τα μαλλιά της και έραβε "όχι και τόσο καλά" μόνη τα ρούχα της. H Williams είπε πως και πάλι (όπως και πριν δέκα χρόνια) το μόνο που φόραγε ήτανε η αξιοπρέπειά της, και αυτή δύσκολα λες ότι έλειπε από κάποιον στη τέντα ή καν από κάποιους νέους δημιουργούς που παραβρέθηκαν μέσα από κλιπάκια που γύρισαν για χορηγίες από τις.. φιλικές εταιρείες του Film Independent· αλλά πιο στιβαρά την εκπροσώπησε για μια ακόμα φορά ο Christopher Plummer που αστειεύτηκε τόσο με την ηλικία του όσο και με όλες τις έννοιες του πνεύματος, "σηκώνοντας" και το ποτήρι του προς όλα "καλά και άσχημα" που τον αντάμωσαν στο δρόμο τους. Ο Rogen έκανε για πρώτη φορά τη κεντρική φιγούρα της τελετής, και μοιράστηκε την εμπειρία, το πρίσμα του πρωτάρη και τα.. μέτρα των διοργανωτών. Τα αστεία του σκάγανε βέβαια με διαφορετική ένταση στην πλατεία, αλλά φώτισαν με ειλικρίνεια και το πραγματικό βάρος της διοργάνωσης, τα Spirits είναι ηθική αναγνώριση, δεν φτιάχνουνε επαγγελματικές καριέρες, "ομολογούνε ότι μπορεί και να δουλέψεις και τζάμπα". Αυτήν την οπτική επέκτεινε κάπως ο Zachary Quinto --που πήρε το βραβείο πρώτης παραγωγής με το Margin Call (2011) μάλλον για πολιτικούς λόγους απέναντι στο Martha Marcy May Marlene (2011)--, μίλησε για τη δυσκολία του να τραβάς ακαδημαϊκούς υποψήφιους και νικητές μέσα από τα πολυάσχολα ωράριά τους, υπονοώντας παράλληλα πως η ανεξάρτητη παραγωγή έχει το βάρος να το κάνει, για κάποιους από αυτούς τουλάχιστο.

Το σάρωμα του Artist εξαφάνισε εντελώς από τη λίστα των βραβείων την έτερη μεγα-υποψήφια των Spirits, το Take Shelter (2011) του Jeff Nichols, αλλά και το Drive (2011) που πήρε μόνο το βραβείο εξαιρετικότερου.. σιωπηλού φιλμ από τον Rogen. Το συμφερόντων Rogen 50/50 (2011), που ήτανε ανάμεσα στις επιλογές για indie της χρονιάς, πήρε πάντως το αγαλματάκι πρώτου σεναρίου, ενώ οι Descendants (2011) τσίμπησαν το μεγαλύτερο σενάριο και εκπληκτικά τον δεύτερο γυναικείο μέσω της Shailene Woodley. Ξεκινώντας με το Without (2011) από το Slamdance για αλλαγή, o Mark Jackson χρίστηκε και επίσημα ο πιο "someone to watch" κινηματογραφιστής που εμφανίστηκε πέρσι.