Battleship (2012)

Η NASA των κοπριτών φοβιτσιάρηδων αντικοινωνικών επιστημόνων, ανακαλύπτει πλανήτη που μπορεί να συντηρήσει ζωή, και του στέλνει σήματα. Μόνο και μόνο για να κάνει δυσκολότερη τη ζωή απείθαρχου τύπου που εντυπωσίαζε τις γκόμενες με κοτο-μπουρίτος, και ήταν έτσι ο καταλληλότερος να προαχθεί άμεσα σε αξιωματικό του αμερικάνικου πολεμικού ναυτικού. Όπως είχε υποψιαστεί μέχρι και το τελευταίο φιδάκι σε σκάλα όταν ανακοινώθηκε η κινηματογραφική μεταφορά του επιτραπέζιου ναυμαχικού παιχνιδιού της Hasbro, το Battleship (2012) δεν απευθύνεται σε πυρηνικούς επιστήμονες ή έστω σε ερασιτέχνες στρατηγούς, αντίθετα στοχεύει ξεκαθαρισμένα πια να κάνει τους Transformers να μοιάζουνε πυκνογραμμένα λυρικά έπη. Στη πραγματικότητα, ψάχνοντας έρμα που θα κρατήσει σταθερή τη (συναισθηματική) εμπλοκή του θεατή σε $200 εκατομμυρίων τρικυμία από εφέ, η ταινία συνοψίζει αδίστακτα όλο το βιβλίο της φτηνής κλισεδαρίας με κερασάκι στη κορφή, ακόμα και χτες να γεννήθηκες μια ναυτία τη παθαίνεις από την υπερβολή που ξεκίνησε από το κάστινγκ κυριολεκτικά όλων των ρόλων σε κινούμενα στερεότυπα τύπου μοντέλα Brooklyn Decker. Παρολαυτά, παρόλο που αν δε το κατάλαβες μέχρι τώρα η Ναυμαχία αποδεικνύει πως οι παραγωγές της Asylum δεν ήτανε το τελικό σύνορο του αφηγηματικού ξεπεσμού, και παρόλο που το αποδεικνύει για κάνα μισάωρο στο πρώτο τόξο προσπαθώντας να σε κάνει να εμπεδώσεις με τόση επιμονή όση και αυτή η κριτική πως ο John Carter είναι αντιδραστικός και θερμοκέφαλος και έχει δυνατότητες που τις περιορίζει η έλλειψη ηθικού προσανατολισμού, παρόλη την ανυπόφορη παπάρα, η συνταγή λειτουργεί ως κλασική, και όταν ξεκινάνε οι εκρήξεις εύχεσαι να μη σταματήσουνε. Για το κοινό που έχει συνηθίσει τόσο τη ψηφιακή τεχνολογία ώστε να μην εντυπωσιάζεται πια από εφέ.. ζωγραφισμένα πάνω σε πραγματικό footage (στο στιλ του Skyline (2010)), η δουλειά της Industrial Light & Magic (κυρίως) είναι μόνο καλή επίδειξη του τι αγοράζουνε σήμερα τα εκατομμύριά σου, και το σενάριο κρατάει τη δράση περιορισμένη σε χώρους ελεγχόμενους ή υδάτινους (χωρίς όγκους στο βάθος), ώστε να σου κόβει κάθε διάθεση "γείωσης" όσων βλέπεις πριν καν τη ξεκινήσεις, έτσι το πραγματικό βάρος στις σκηνές το δίνουνε τα πραγματικά αντιτορπιλικά κλάσης Arleigh Burke, και του δίνουνε και καταλαβαίνει γενικά: το αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό προθυμοποιήθηκε να αξιοποιήσει τη παραγωγή σα γιγαντιαία διαφημιστική καμπάνια, και ο Peter Berg συναγωνίστηκε τον Michael Bay στη με τη σειρά του αξιοποίηση της ευκαιρίας, το κλίμα είναι για χειροκρότημα όταν πλακώνουν τα θωρηκτά (το εξής USS Missouri) στο τέλος. Αν και ο σκηνοθέτης συνεχίζει να εκβιάζει χειροκρότημα όλο και πιο απελπισμένα, οι θωρηκτές είναι οι μόνες στιγμές που το κερδίζουνε, οι συνεχείς --και αδέξιες όσο αφορά τους βετεράνους και τις μοντέλες που εμφανίζονται-- προσπάθειες προς αυτή τη κατεύθυνση καταλήγουνε προσβλητικές ακόμα και για καλοδιάθετους θεατές.

Συνοπτικά, η παραγωγή ήτανε φανερά πλέον μια κακή ιδέα που τη τρόμπαρε η Universal με εκατομμύρια και εκατομμύρια δολάρια (αρχικά ήτανε προγραμματισμένη για καλοκαίρι του 2011) μέχρι να έχει αξιοποιήσιμες εμπορικές προοπτικές. Πράγμα που το διευκόλυνε το έξυπνα ελαχιστοποιημένο (παρά τα φαινόμενα) πεδίο δράσης του σεναρίου των αδερφών Hoeber του αβυσσαλέου RED (2010). Και σε κάνει τελικά μόνο να εύχεσαι το στούντιο να είχε τρομπάρει με την ίδια επιμονή το εγκαταλελειμμένο project του Halo.