Η Fox έριξε τόσο χαμηλά το είδος της παρωδίας ειδών με τα καθυστερημένα Date Movie (2006), Epic Movie (2007), Meet the Spartans (2008) και The Comebacks (2007) (μοναδικό παιδί με ειδικές ανάγκες της Fox Atomic αντί της Regency), που ο νέος σχετικός άθλος των Weinsteins, μετά τα Scary Movies, αντιμετωπίζεται σαν υπερήρωας που θα το κάνει να πετάει ξανά. Οι ελπίδες βέβαια στηρίζονται στα ονόματα του David Zucker στη παραγωγή και του Leslie Nielsen στο καστ, βασικότατους συντελεστές τόσο στην Απίθανη Πτήση (1980) που δημιούργησε το είδος όσο και (κυρίως ο πρώτος) σε όσα το καθιέρωσαν, μέχρι τις τελευταίες Τρελές Σφαίρες, δεκαπέντε χρόνια μετά.

Από τότε βέβαια ο Zucker περίπου δε ξαναμπλέχτηκε, ο Nielsen περίπου τυποποιήθηκε, και τους βασικούς ρόλους στο Superhero Movie (2008) τους έχουν άλλοι, όπως πιο χαρακτηριστικά προδίδει η αλλαγή του τίτλου από τον αρχικό Superhero! (με το θαυμαστικό, σήμα κατατεθέν των πρώτων δημιουργημάτων του σεναριογράφου, σκηνοθέτη και παραγωγού του Airplane!). Και κυριότερος άλλος είναι ο σκεριμουβίστας Craig Mazin, με ιδιαίτερες συμπάθειες σε κωμικές υπερδυνάμεις στο βιογραφικό του, σε ρόλο αντι-Zucker (βλ. σκηνοθέτη, σεναριογράφου, παραγωγού). Έτσι το αποτέλεσμα, η πρώτη γεύση του οποίου κυκλοφόρησε στο iKlipz, φαίνεται να κουβαλάει τις επιρροές που θα περίμενες. Το φτηνό σλάπστικ χιούμορ κυριαρχεί, αλλά πετάγεται και μια παράδοξη γάτα εκεί που σου σερβίρεται ακόμα μια σκηνή ξαφνικού breakdancing που κάποιος αποφάσισε εδώ και χρόνια ότι επιβάλλεται τόσο όσο και οι κλανιές (και έγινε μέχρι και αστείο-ταινία που άμα δε την έχεις δει δεν είσαι πραγματικός.. σινεφιλ, αφού αποτελεί τη πρώτη σημαντική εμφάνιση της Maria Menounos). Ενώ η σκηνή που ο Nielsen καρφώνει τον μαυρούλη είναι όλα τα λεφτά, και οι υπόλοιπες δείχνουν υπαρκτό σεναριακό άξονα, τον πρώτο Spider-Man, και άρα και υπαρκτό ενδιαφέρον. Νυχτερίδες και φορτηγά, στην αρχή και στο τέλος, παραπέμπουν σε Batman και Fantastic Four που αποτελούν τους υπόλοιπους επίσημους στόχους μιας παραγωγής που στις επίσημες ανακοινώσεις της, ακόμα και για ονόματα συντελεστών, δεν έχει και τόση αξιοπιστία μέχρι τώρα.

Τετράχρονο κοριτσάκι εξαφανίζεται και η θεία του προσλαμβάνει ζευγάρι της γειτονιάς για να βοηθήσει στις έρευνες, αφού η μάνα του ξέρει μόνο τον Jerry Springer και όλους τους τρόπους να φτιαχτείς με ηρωίνη και η αστυνομία προχωράει με ρυθμούς δημοσίου.Το σενάριο του Gone Baby Gone (2007) είναι βασισμένο στο ομώνυμο αστυνομικό του Dennis Lehane, με credits συγγραφέα και για το Mystic River (2003), γεγονός στο οποίο δίνει το μεγαλύτερο βάρος η προώθηση (από την αφίσα ακόμα), προσπαθώντας ίσως να σου τραβήξει το μάτι πέρα από το σκηνοθετικό ντεμπούτο του (ιδιαίτερα αμφιλεγόμενου από την εποχή που 'μπλεξε με τη Lopez) Ben Affleck και το πρωταγωνιστικό του αδερφού του Casey. Γεγονός απ' το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσεις κι εσύ να μετράς τις προσδοκίες σου, αφού δε χρειάζεται να είσαι βιβλιοσκώληκας για να 'χεις ήδη καταλάβει ότι ο Βοστονέζος έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στη γειτονιά του, στο Dorchester, και στη παρουσίασή της σα σκοταδερή γωνιά της μεγαλούπολης με χαρακτήρες που τη κουβαλάνε, μαζί με ότι συνεπάγεται μια κοινότητα, όσο ανακαλύπτουν και διαμορφώνουν τα όρια της ηθικής τους, με στιλ σφιχτό, στα όρια του δυσκοίλιου.

Ή αλλιώς, ξεκινάς από μια δυνατή, ακλόνητη και σπάνια βάση, μια ιστορία με πολυσύνθετη ηθική, που τη μεταφέρει ένας Academy Award® Winner αν το 'χεις ξεχάσει και ντόπιος αν δε το ξέρεις. Και τη μεταφέρει, όντας υπεύθυνος και για τη κάμερα, με μια εντυπωσιακή αίσθηση ρυθμού, χώρων και προσώπων, μια ιδιαίτερη ευφυΐα σε σκηνές που θα πρέπει να σε μπερδέψουν αλλά να σου αφήσουν και στοιχεία να βγάλεις άκρη, και μια απρόσμενη σεμνότητα και αυστηρότητα, που κάπου ξεπερνάει κι αυτή του γέρο Clint, στο χαλινάρι των ερμηνειών. Ερμηνείες που έτσι εξυπηρετούν και με το παραπάνω την αφήγηση, χωρίς να εντυπωσιάζουν αν δε προσπαθήσεις να τις προσέξεις (ο Ed Harris κρύβει όλο του το όνομα πίσω από ένα μουσάκι, και την Amy Ryan είσαι πολύ απασχολημένος να τη βρίζεις και να τη σαρκάζεις, για παράδειγμα). Αλλά το αποτέλεσμα άκοπα το κατατάσσεις στις πιο αξιόλογες προσπάθειες της χρονιάς, ένα τικ πίσω από το Mystic River. Παρόλο που τυπικά και κάπου απαραίτητα μπλέκει και ψιλομυθικά στερεότυπα (βίαιων παιδεραστών π.χ.) και pulp στοιχεία, και ξεπληρώνει όλο το καστ, για τη συμμετοχή και την υπομονή του, με έναν μονόλογο για τον καθένα. Και παρόλο που τυπικότατα δε πρόκειται να σε κάνει να αμφισβητήσεις τη δικιά σου, προσωπική, ανωτερότητα.

Καναλάρχης σε πόλη χωρίς φωνές, θέλει να μετατρέψει το μοναδικό φαινόμενο μιας αληθινής τραγουδίστριας σε πομπό υπνωτιστικών σημάτων, για να εξασφαλίσει τον έλεγχο των κατοίκων μέσω του καναλιού του, και να σιγουρέψει τα σατανικά του σχέδια.(Πάντα) επίκαιροι συμβολισμοί κι αλληγορίες για την χειραγώγηση και την καταπίεση της φωνής και της σκέψης της κοινωνίας απ' τα ΜΜΕ δίνουν και παίρνουν σε μια σίγουρα arty και κατάτι ριψοκίνδυνη επιλογή για κινηματογραφική έξοδο, που αν μη τι άλλο ανταμείβει με την δροσιστική ρετρό αισθητική της, και θα εντυπωσιάζει με τον τρόπο που αναδεικνύει, παρ' ότι χωρίς φωνές, τις κουβέντες σε πρωταγωνιστές. Η διασκεδαστική χρήση των υπότιτλων από μόνη της όμως, και η κινηματογραφική και μουσική παιδεία της ταινίας που δοκιμάζει το γούστο σου από κάποιο σημείο κι έπειτα, μαζί με τον έρωτα του δημιουργού με τις εικόνες του που πολλές φορές ξεπερνά τα όρια στις πιο ακατάλληλες στιγμές, δεν λύνουν τα προβλήματα της πλοκής, που όταν αποφασίζει να σου εξηγήσει το όνειρο του ποιητή, εσύ πιθανότατα θα 'χεις αρχίσει να βλέπεις το δικό σου, κι όταν φτάνει η ώρα να μπει σε λειτουργία η υπνωτιστική μηχανή, γίνεται ασαφές αν ο υπνωτιζόμενος είναι τα βουβά ανθρωπάκια στην οθόνη, ή τα καθισμένα από κάτω της.

Πλούσιος ηλικιωμένος καταξιωμένος συγγραφέας προσκαλεί τον νεαρό φιλόδοξο ηθοποιό εραστή της γυναίκας του να.. τα πούνε στην έρημη βίλα του.Το Sleuth (2007) είναι μια απόπειρα του Kenneth Branagh και του Harold Pinter να ξαναμεταφέρουν στην οθόνη το θεατρικό του Anthony Shaffer, 25 35 χρόνια μετά από αυτή του συγγραφέα και του Joseph L. Mankiewicz που είχε πρωταγωνιστές τον Laurence Olivier και τον Michael Caine. Ο τελευταίος αναλαμβάνει τώρα το ρόλο του γεροντότερου, ενώ τον δικό του, ακόμα μια φορά μετά το Alfie (2004), ο Jude Law.

Αν προσπαθούσα να χωρέσω ακόμα και τα βασικά πίσω από τα ονόματα και τους τίτλους στη παραπάνω παράγραφο θα χρειαζόσουνα οθόνη ορατή από το διάστημα, όμως το συμπέρασμα θα ήταν και πάλι ότι το κοινό του φιλμ είναι περιορισμένο και απαιτείται και ιδιαίτερα προετοιμασμένο. Και επιπλέον και ιδιαίτερα περίεργο, αφού ο σεναριογράφος αποφάσισε να αντιμετωπίσει θανατηφόρα πιντερικά σοβαρά μια ιστορία τόσο τραβηγμένη από τα μαλλιά όσο μεγάλο είναι το μέτωπο του Law, ο σκηνοθέτης να βυθίσει στον αυτοϊκανοποιούμενο μινιμαλισμό ένα.. θεατρικό δυο χαρακτήρων, τόσο επιδεικτικά όσο φανερή είναι η ειρωνεία στο casting, και η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών δε πλησιάζει καν pokes στο Facebook (αντί έστω του, ειρωνικού όπως είπαμε, αλληλοσπαραγμού που θα περίμενες). Έτσι όσο περίεργος Σκορπιός και να 'σαι, το ενδιαφέρον σου σκοτώνεται το πολύ στη δολοφονία στο τέλος της πρώτης πράξης. Και τα 45 λεπτά λιγότερα από τη διάρκεια της προηγούμενης μεταφοράς σου φαίνονται τόσο παράδοξα υπόγεια ελαχιστοποιημένα όσο προσπαθεί να είναι η καινούρια.

Τρεις γυναίκες οργανώνονται για να κλέψουν χρήματα που προορίζονται για καταστροφή (γιατί είναι φθαρμένα). Κι όταν βλέπουν ότι τα καταφέρνουν, δεν ξέρουν που να σταματήσουν.Το Θέλμα και Λουίζ (1991) για 50άρες που βαριούνται, ή όποιο είναι τέλος πάντων το κοινό της κατεψυγμένης πια Diane Keaton που κυκλοφορεί εδώ και καμιά δεκαετία με ίδιο κοστούμι-γυαλί-μαλί-γυψόφατσα για να βοηθήσει τις fans της να πειστούν και να πείθουν ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Σκηνοθετημένο μάλιστα απ' την ίδια την σεναριογράφο του Θέλμα και Λουίζ (1991), που ικανοποιημένη πια με τη γυναικεία χειραφέτηση, αρκείται σε φαρσική σάτιρα του αμερικάνικου ονείρου με λίγη ελληνική πονηριά για πολλά λεφτά με λίγο κόπο, μέσω της γυναικείας εκρηκτικότητας με μια ζαχαρωμένη εσάνς από γυναικεία απληστία, που αθωώνεται αβρόχις ποσί στην κολυμπήθρα της αμερικάνικης κωμωδίας. Για χαζοχαρουμενιά πάντως, δεν είναι τόσο κακή όσο θα σε βόλευε για να γλιτώσεις τη μουρμούρα αν βρεθεί ομόφυλη των πρωταγωνιστριών να σε φάει να το δείτε (προσφέρεται για υποχωρήσεις δηλαδή), αλλά τουλάχιστον έχει τον Ted Danson (όταν τον δεις θα τον γνωρίσεις) να πετάει σπίθες στο βοηθητικό ρόλο του συζύγου, για να 'χεις με κάποιον να ταυτιστείς μέσα στην παράνοια των ορμονών.

Ο Καψουρίξ καψουρεύεται την πριγκίπισα της Ολυμπίας και παίρνει Γαλατική αποστολή μαζί του στους Ολυμπιακούς, να κερδίσει τον Βρούτο και να την πάρει γυναίκα του.Κι όπως κατάλαβες απ' το blurb κι ίσως έχεις ψυλλιαστεί κι απ' το κόμικ, ο τίτλος είναι κομματάκι παραπλανητικός, αφού ο Αστερίξ (κι ο Οβελίξ κι ο Ιντεφίξ κι όσοι απ' τους υπόλοιπους αντιστασιακούς στην κυριαρχία του Καίσαρα καταφέρνουν να μπουν στην ταινία), κρατάνε το πολύ δεύτερο ρόλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που σίγουρα θα λειτουργήσουν μια χαρά να μαζέψουν τους Έλληνες στην αίθουσα, αλλά βγαίνοντας θα τους έχουν δώσει πολύ σοβαρότερο πάτημα για επίθεση με κορώνες εθνικής υπερηφάνειας απ' ότι εκείνοι οι έρμοι οι 300 (2007) του Λεωνάιντας. Ιδίως με την σατανική ομοιότητα των Ελλήνων της ταινίας, με τους σημερινούς σκανδαλώδεις απογόνους τους.

Αλλά όπως διευκρίνισε με ζέση η Vanessa Hessler στη σχετική συνέντευξη πριν κάτι βδομάδες, δεν πρέπει να το πάρεις στραβά γιατί είναι άκακη κωμωδία, και σαν κωμωδία δεν έχω παρά να σου επιβεβαιώσω ότι μια χαρά αποτελεσματικά κι ακίνδυνα κινείται, προσφέροντας άπλετες ευκαιρίες για απολαυστικά χαχανητά, με λεκτικά και μη αστεία, τη γνωστή γλωσσίτσα που βγάζει στα ιστορικά στερεότυπα, pop αναφορές και funky cameos διάσπαρτα στο γενικά άνευρο, επαναλαμβανόμενο κατά καιρούς και κατακερματισμένο γενικότερα στόρι, που ακολουθεί την παράδοση των δύο προηγούμενων ταινιών, χωρίς όμως να γίνεται ποτέ τίποτε περισσότερο από μακρινός συγγενής. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η προσπάθειά του να ακολουθήσει την πετυχημένη συνταγή των προκατόχων του, γίνεται κουραστική και ξεκάθαρα ξεκάρφωτη, με αποκορύφωμα την τελευταία πράξη του, όπου για να φαρδύνουν τα credits, προσπαθούν να χωθούν όσα cameos δεν χώρεσαν σ' ολόκληρη την ταινία. Με την εξαίρεση πάντως του Depardieu, που ή είχε βαρεθεί τη ζωή του, ή στα γυρίσματα δοκίμαζε καινούρια ποικιλία απ' τα κρασιά του, αν κάτι σώζει την ταινία, είναι σίγουρα οι ερμηνείες, με αναμενόμενα κορυφαίο, τον Alain Delon ως βραβευμένο με César Καίσαρα, να είναι ο καλύτερος της παιδικής χαράς, με την πεντανόστιμη αυτοκανιβαλιστική του εμφάνιση. Άβε.

Η Audio Visual σας προσκαλεί στην Avant Premiere της δραματικής ταινίας I'm Not There. Την Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου στις 6 το απόγευμα στo ΝΙΡΒΑΝΑ Cinemax στους Αμπελόκηπους.