Από κει που οι Ευρωπαίοι, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο πλανήτη, σνόμπαραν για δεκαετίες (μάλλον ως μιαρά εμπορικό) τον βασιλιά των χονγκογκέζων σκηνοθετών, τον έχουν κάνει, από το 2004 και μετά, επίσημο μόνιμο κάτοικο Κανών και Βενετίας, είτε μέσα είτε έξω από τα διαγωνιστικά. Τρίτο της παρέας το Βερολίνο, έχει παραχωρήσει ρητά, τουλάχιστο προς το παρόν, την πρωτοκαθεδρία στην γαλλική κυανή ακτή, και φέτος, μετά από μια χρονιά που του τη πέσαν όλοι για όλα (και κυρίως για συμμετοχές τύπου Bordertown (2006)), φαίνεται να πολιορκεί με τη σειρά του τα ιταλικά κανάλια και από τα δεξιά (ενισχύοντας την αγορά του) και από τα αριστερά (ενισχύοντας τη.. σινεφιλία του). Και βάζει τον Johnnie To να περπατήσει για πρώτη φορά (αν δε κάνω λάθος) το κόκκινο χαλί του Berlinale Palast, ίσως πολύ συμβολικά, με τη πιο βαριά από τις ταινίες του, το Man Jeuk / Sparrow / Εξευγενισμένο Πουλί / Σπουργίτι (2008), που ξεκίνησε γυρίσματα πριν όλες τις κανοβενετσιάνικες συμμετοχές του (Breaking News (2004), Election (2005), Election 2 (2006), Triangle (2007), και Throw Down (2004), Exiled (2006), Mad Detective (2007)) και περιλαμβάνει στο καστ και πολλούς απ' όσους πρωταγωνιστούσαν (στις επόμενες παραγωγές).

Το φιλμ προβλήθηκε χτες για τους δημοσιογράφους και κάνει αυτή την ώρα τη παγκόσμια πρεμιέρα του, αλλά δε χρειάζονταν να περιμένεις τίποτα από τα δυο πριν να ξέρεις τι να περιμένεις και από το ίδιο, αφού αποτελεί προφανώς project πάθους τόσο για τον σκηνοθέτη που επέστρεφε σε αυτό μετά από κάθε άλλο, όσο και για όλους όσοι συμμετέχουν, με πρώτη την Kelly Lin και την ευγνωμοσύνη της την οποία εκφράζει σε κάθε ευκαιρία, για κάποιο ρόλο πέρα από γλάστρας. Στα χαρτιά η ιστορία αφορά μια συμμορία μικροπορτοφολάδων, όμως ο To ποτέ δε φημίζονταν για αυστηρές παρακολουθήσεις αυστηρά προκαθορισμένων σεναρίων, και το μόνο που τον ενδιαφέρει, όπως λέει, είναι να βάλει τη πόλη του Χονγκ Κονγκ σε πρώτο πλάνο. Πόλη που δεν εγκαταλείπει, παρόλη τη μετακίνηση των χρηματοπηγών του προς την κινέζικη ηπειρωτική χώρα (όπως και όλης της κινηματογραφικής βιομηχανίας της περιοχής που δε τα πάει και τόσο καλά στον νέο αιώνα, σε αντιπαραβολή με τη γενικότερη του Πεκίνου). Και παρόλο που έχει θαφτεί από τις προτάσεις που του στέλνει συστημένες το Hollywood, να ακολουθήσει τον Ringo Lam και τον John Woo σε ταξίδια στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού. Όπως δηλώνει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει μια υπεραμερικάνικη ταινία, αλλά αν δεν μπορεί να διαλέξει ούτε τη τοποθεσία δε βλέπει και κανένα λόγο να είναι σκηνοθέτης της.

Μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη το Semi-Pro (2008) έμοιαζε σαν ακόμα μια ταινία του Will Ferell στη σειρά όπου είναι κύρια ατραξιόν, με τη σπορ θεματολογία λιγοπολύ δικαιολογία για να βγει με την φουσκωτή αφανάρα και την καγκελωτή τριχάρα στις αίθουσες, να ψοφήσει ο ξάδερφός μας ο Μέσος Αμερικάνος με το σκηνικό, και να ακουμπήσει τα δολάριά του στο ταμείο. Στη πραγματικότητα, από το πρώτο πόστερ δε ξεχώριζες καν ποιο άθλημα θα έπιανε η εξωπραγματική του φυσική κατάσταση τριχοφυΐα (με επικρατέστερο το τένις), αν δεν αναγνώριζες τη red, white & blue μπάλα, σήμα κατατεθέν του εκλιπόντος ABA (1967-1976).

Κάπου εκεί το Golden Compass (2007) πάτωσε στη χώρα των άπειρων επαγγελματικών σπορ (στον υπόλοιπο πλανήτη τα πήγε σχετικά καλύτερα αλλά προς όφελος κυρίως τρίτων) και η New Line που έλπιζε σε νέα δαχτυλιδική τριλογία βρέθηκε ξαφνικά στο στόχαστρο απρόσκλητων συμβουλάτορων στη καλύτερη. Και έχει στηρίξει όλες της τις ελπίδες να βγει άμεσα από το κόκκινο στο.. σεξαπίλ του κυρίου FunnyOrDie, αφού το κανονικό trailer του Ημιεπαγγελματία δε το είδε κανένας (ήταν attached στη Πυξίδα του Βορρά, το μάντεψες) και το ακατάλληλο δε φαίνεται και τόσο χρήσιμο, μιας και το φιλμ παραμένει "Not Yet Rated" όσο η παραγωγή προφανώς προσπαθεί να το πετσοκόψει από "σκληρό" R στα γυρίσματα σε κάτι πιο.. οικογενειακό στο πανί. Φυσικά το δίκτυο έχει πλημμυρίσει με κλιπάκια (και μόνο εμείς μείναμε χωρίς αποκλειστικά), σποτάκια παίξανε στο Super Bowl XLII και ξεχωριστά και για τη Bud Light, και έχει ξεκινήσει ήδη και το σχετικό Comedy Tour. Ο μποξόφης βέβαια δεν έχει που να χαράξει το μέτρημα όσων νόμιζαν ότι αυτά από μόνα τους αρκούν και τους πήρε το σκαλπ, αλλά η πληθώρα υλικού δίνει σαφείς ενδείξεις ότι κάτι πλησιάζει την αυθεντική απαιχτιά του Anchorman (2004) με bonus την αυθεντική φανκιά του André "3000" Benjamin.

Δες/Κρύψε το redband trailer

Λιγότερο από μια βδομάδα μετά το παιχνιδιάρικο τηλεοπτικό spot στο Superbowl, το Empire γύρισε τη μίζα στις συζητήσεις για την κατηγορία καλύτερης ταινίας στα Όσκαρ του 2009, απελευθερώνοντας στο δίκτυο (προφανώς χωρίς άδεια αφού μετά χρειάστηκε να το μαζέψει) το πρώτο πλήρες trailer του Wall-E (2008). Εμφανώς προορισμένο για το αγγλικό κοινό του, με αλά 50s σπηκάζ του Sir Ian McKellen να βάζει τα λόγια που θα λείπουν απ' την ταινία, στα κενά που θα οπτικοποιήσουν οι καλλιτέχνες του Andrew Stanton, στην ιστορία του ρομπότ-σκουπιδιάρη μιας παρατημένης γης, που από αστοχία λογισμικού αποκτά προσωπικότητα και νιώθει τα σκιρτήματα του έρωτα για έναν ιπτάμενο άσπρο γλόμπο με νοημοσύνη, χέρια και μπαζούκας.

Δημιουργώντας απύθμενες απαιτήσεις στο δημιουργικό της και ανεξάντλητες προσδοκίες στο κοινό της για οπτικό story telling που θα διαγράφει την ανυπαρξία διαλόγων, η Pixar που έχει πάρει πάνω της την κομματάκι δύσκολη ιστορία της προώθησης μετά τις γκρίνιες για τον Ratatouille (2007), στο TV spot άφησε να φανεί ότι εκτός απ' τους σχεδιαστικούς φόρους τιμής στον Johnny 5 του Short Circuit (1986) (και στον R2-D2 του Star Wars (1977), ή τον Marvin, το paranoid android του Hitchhiker's Guide to the Galaxy (2005) αν προτιμάς), αναφορές με καμουφλαρισμένα sound bites μπορεί να βρίσκονται διάσπαρτες και στην ηχητική μπάντα, η οποία, ούτως ή άλλως, αναγκαστικά έχει φορτωθεί βάρος εξίσου σημαντικό με την χρωματική παλέτα. Και βέβαια, μαζί με όλα αυτά, μετά την πρεμιέρα τους στο φετινό UK ToyFair πριν κάνα δεκαήμερο, οι μικροί κλώνοι του Wall-E και των ειδών υγιεινής του του μεταφορικού του μέσου, ετοιμάζονται να γεμίσουν τα ράφια σε όλο τους το πλαστικό μεγαλείο, περιμένοντας με ανοιχτά χέρια πίσω απ' τις διάφανες συσκευασίες τους, τα πιτσιρίκια που θα συρρεύσουν να τα αγκαλιάσουν, σέρνοντας απ' το μπατζάκι το μπαμπά που θα του ζαλίζουν τα αυτιά για τους επόμενους τέσσερις μήνες μέχρι να ανοίξει η ταινία και να αρχίσει πάλι η Pixar να ακονίζει τα μολύβια της με χρυσές ξύστρες.

Δραπέτης μπαρμπέρης επιστρέφει στο Λονδίνο για να πάρει εκδίκηση από βρώμικο δικαστή που τον είχε καταδικάσει για να του κλέψει την γυναίκα και την κόρη, αλλά τα λεπίδια του έχουν φαγούρα και για όποιον άλλο άτυχο βρεθεί στην καρέκλα του αφέντη τους.Κι όπως τα λεπίδια, έτσι κι ο Burton δεν λυπάται καθόλου το αίμα που κυλάει με τους κουβάδες, στο αιματοβαμμένο μιούζικαλ που αξίζει μια θέση στις υψηλές των εικαστικών μεγαλείων του Burton, κι άλλη μια στις εικονικές των ερμηνειών του Johnny Depp και θα μπορούσε υποθέτω να σκιάσει τον Ψαλιδοχέρη (1990) στις καριέρες και των δυο, αν ο Ψαλιδοχέρης δεν ήταν ήδη σχεδόν 20 χρόνια μεγαλύτερος, αληθινά πρωτότυπος και πρωτοποριακός τότε χωρίς να έχει επαναληφθεί τρεις τέσσερις φορές απ' τον ίδιο σκηνοθέτη, και δεν είχε καρδιά και ψυχή αρκετή για να τυλίξει 20 φορές τον φετινό λεπιδοχέρη, που στο μάτι βγάζει μάτι, αλλά στο νεύρο σου σπάει τα νεύρα να αποκτήσει. Και σαν την πορεία των τραγουδιών και της μουσικής του Sondheim στα αυτιά, η πανέμορφη απεικόνιση του χειρότερου Λονδίνου της ιστορίας του απ' τον Tim Burton, απ' το ένα μάτι μπαίνει κι απ' το άλλο βγαίνει (δεν είναι τόσο επώδυνο όσο ακούγεται), προσφέροντας μπόλικη ικανοποίηση την ώρα που ξεδιπλώνεται, αλλά ελάχιστα να πάρεις μαζί σου έξω απ' την αίθουσα, εκτός από μια γενική αίσθηση σπουδαίας δουλειάς απ' τον Dante Feretti, το άσπρο τσουλούφι του Johnny Depp, το κενό βλέμμα και το σούφρωμα του πηγουνιού του στην επιβλητική μονοδιάστατη ερμηνεία του, και την πανέμορφη τελευταία του εικόνα στο κλείσιμο της ταινίας. Οι δύο παρά κάτι ώρες κυλάνε σχετικά ευχάριστα μέχρι εκεί, αλλά κομματάκι ψυχρά, μονότονα και άψυχα για να περιμένεις μια εικόνα μόνο.

Τέρας διακόπτει αποχαιρετιστήριο πάρτι στη Νέα Υόρκη.Με μια διαφημιστική καμπάνια που δημιούργησε εξωπραγματικό θόρυβο απ' το τίποτα κι ένα κάρο πεινασμένα fanboys να περιμένουν στη γωνία το αποτέλεσμα μετά, η πάμφθηνη παραγωγή του J.J. Abrams και της τηλεοπτικής παρέας του, μπορεί να μην κατάφερε να ανταποκριθεί στις άφταστες προσδοκίες που είχε δημιουργήσει αφήνοντας τις φήμες να σιγοβράζουν με το καπάκι ερμητικά κλειστό, δίνει όμως μαθήματα (που θα πρέπει ν' αρχίσουν να διδάσκονται) για το πώς να φτιάξεις αέρα κοπανιστό για 30 εκατομμύρια, και να τον πουλήσεις σχεδόν για τα διπλά στο πρώτο σαββατοκύριακο. Και πώς να φτιάξεις μια ταινία δράσης που για 80 λεπτά σ' έχει στην τσίτα απ' το πουθενά. Πώς το κάνεις αυτό; Αφού δασκαλέψεις τους οπερατέρ να κάνουν με μαεστριλίκια τους μεθυσμένους για να σου δώσουν ένα ασυνήθιστα εθιστική αίσθηση σινεμά βεριτέ πάνω σε θαρραλέο στις επιφάσεις 11ης Σεπτεμβρίου σενάριο με ιδανικές εναλλαγές ρυθμού και πράξεων στον απλούστερο των σκελετών ταινίας καταστροφής, δίνεις σε άγνωστους πιτσιρικάδες την ευκαιρία της ζωής τους να φτιάξουν την καριέρα σε μια βραδιά αντί να φάνε τη μισή στην τηλεόραση και σε τρίτους ρόλους ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες, και βάζεις στην επίβλεψη του ήχου έναν άλλον πιτσιρικά, τον Will Files, με θητεία δίπλα στον οσκαρικό Randy Thom και προϋπηρεσία στα χαμαλίκια του Beowulf (2007), και τον αφήνεις στο πρώτο του κιόλας sound design να σου κάνει παπάδες. Κι εκεί έχεις κερδίσει τα πάντα, φτιάχνοντας μια τσιχλόφουσκα ολκής, που έχει όπως είπαμε κοπανιστό αέρα μέσα, αλλά μια αναθεματισμένη γεύση φοβερή. Κι όσο για τις ομοιότητες με το Blair Witch που σου τσαμπουνάνε, ε οκέη, το Cloverfield μοιάζει τόσο στο Blair Witch Project (1999), όσο όλες οι ταινίες με ήχο, στο The Jazz Singer (1927).

Ο Bob Dylan, τραγουδοποιός με μέγιστη επιρροή κυρίως τη δεκαετία του '60, αποτέλεσε μέχρι τώρα πρόσφορο έδαφος για ντοκιμαντέρ, βιογραφίες και άλλες εκδόσεις, προτείνεται επίμονα για Νόμπελ Λογοτεχνίας, και είναι η πιο πρόσφατη πηγή έμπνευσης του Todd Haynes.Ο βαφτισμένος Robert Allen Zimmerman γεννήθηκε στη Μινεσότα από εβραϊκή οικογένεια με καταγωγή από την Οδησσό της Ουκρανίας, ασπάστηκε το χριστιανισμό, γύρισε στην πατρογονική θρησκεία. Περιπλανήθηκε στα μονοπάτια πλήθους μουσικών ρευμάτων από folk, gospel, country μέχρι rock n’ roll, έγραψε ρεαλιστικούς, σουρεαλιστικούς, συμβολικούς στίχους, αγάπησε και μίσησε (και vice-versa) τους θαυμαστές του, τους κριτικούς, τις γυναίκες. Μια πολυδιάστατη προσωπικότητα βασισμένη κατεξοχήν στις έννοιες της ελευθερίας και της ριζικής αλλαγής θα ήταν δύσκολο να αποτυπωθεί με αληθοφάνεια και πιστότητα σε οποιαδήποτε κινηματογραφική ταινία, δεδομένης της πεπερασμένης φύσης της. Άρα, καθόλου παράξενη δεν είναι η επιλογή του Haynes να φτιάξει ένα κολάζ από χαρακτήρες που έχουν κάτι από αυτόν σε διαφορετικές στιγμές της καριέρας του. "He is everyone, he is no one" είναι το μόνο που υπόσχεται το trailer εξαρχής, παρουσιάζοντας τα έξι διαφορετικά πρόσωπα που ενσαρκώνουν τον Dylan, και η ταινία κρατάει την υπόσχεσή της με το παραπάνω. Ένα δεκάχρονο μαύρο αλητάκι, ένας καταραμένος ποιητής σε ώρα απολογίας, ένας λαϊκός βάρδος που νομίζει ότι με τον κοινωνικό στίχο θα αλλάξει τον κόσμο, ένας πρωταγωνιστής ταινιών, ένας ήρωας γουέστερν και ένας (ή μία) ροκ σταρ με αδυναμία στις γυναίκες και τα ψυχότροπα, μοιράζονται ψήγματα της άπιαστης προσωπικότητας του τραγουδιστή. Μια ιδέα για τη ζωή του την παίρνουμε, γιατί αρκετές από τις ρεαλιστικές τουλάχιστον σεκάνς βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα, ποιος είναι όμως με σιγουριά δεν αποκρυσταλλώνεται μέχρι τέλους.

Χωρίς να είναι ρηξικέλευθος στο multi-casting του ο Haynes (αφού τον έχουν προλάβει τουλάχιστον δύο, ο Buñuel και ο συνονόματος Solondz, στην αποτύπωση ενός βασικού ήρωα από ηθοποιούς που εναλλάσσονται και έχουν όχι μόνο διαφορετική ηλικία, αλλά επίσης χρώμα και φύλο), χωρίς όμως να είναι και αυθαίρετος (αφού η επιλογή του υποστηρίζεται περαιτέρω με τη χρήση διαφορετικών φιλμ και τρόπων κινηματογράφησης, οι σεκάνς είναι ασπρόμαυρες, έγχρωμες, με εικόνα λιγότερο ή περισσότερο κοκκιώδη), αποδίδει τη ρευστότητα του χαρακτήρα ενός μύθου και την ποιητική διάσταση του έργου του. Διαλέγει τραγούδια γνωστά, αλλά και σχεδόν άγνωστα ή ανέκδοτα, όπως το τραγούδι του τίτλου, συχνά με κριτήριο την εικονοκλαστική δύναμη των στίχων τους --να γιατί ορισμένες στιγμές βλέπουμε ονειρικές σχεδόν εικόνες--, και κάνει αναφορές σε σχετικά άγνωστες πτυχές. Η ακατανόητη, για ορισμένους, σεκάνς με το Richard Gere να είναι ο Billy the Kid που έρχεται αντιμέτωπος με τον Pat Garrett, θυμίζει όχι μόνο τη μουσική που έγραψε για, αλλά και την συμμετοχή του στην ομώνυμη ταινία του Peckinpah, τραβώντας συγχρόνως παράλληλες με την κατά καιρούς απομόνωσή του. Κατά τον ίδιο τρόπο, η απλή γνώση της βιογραφίας του Dylan λύνει τους περισσότερους γρίφους της ταινίας.

Η ασύλληπτη για κάποιους και ακριβοθώρητη κάπου ποιότητα της πηγής της έμπνευσης, και η έκδηλη λατρεία και η αποσπασματικότητα του αποτελέσματος, είναι μερικοί από τους λόγους που μπορεί να σε αποθαρρύνουν. Για, πέρα απ' όλα τ' άλλα, τη τρομαχτικά πειστική ερμηνεία της Cate Blanchett, το cameo της σταθερής συνεργάτριας του σκηνοθέτη Julianne Moore (βλ. Safe (1995), Far from Heaven (2002)) ως παλιά ερωμένη Joan Baez, και το εικαστικό παιχνίδι ανάμεσα σε είδη και υφή, αξίζει να είσαι εκεί.

Τρία αδέρφια ξεκινάνε ταξίδι στην Ινδία με σκοπό να βρουν κάτι να λένε μεταξύ τους. Και όπως συνήθως συμβαίνει, κάτι θα συμβεί.Παρά το ταξιδιάρικο τρένο σε εξωτικό τοπίο, με στόχο τόσο διακριτό που μοιάζει τεμπέλικος να πάει και πουθενά η δημιουργική συνέχεια του Wes Anderson, το μόνο που τελικά διακρίνεις είναι μια στατική δημιουργική συνέπεια με μόνο πια προτέρημα ότι σου 'χει γίνει οικεία. Συνθέσεις που δε τους φτάνει το widescreen και τρενάρουν, ανεβαίνουν ορόφους ή γίνονται surround. Mε αντίστοιχα πλάνα που ξεκινάνε από τη λεπτομέρεια και αντιπαθούν τα cuts, αγκαλιάζουν τους ιδιοσυγκρασιακούς χαρακτήρες σε ομάδες ώμο με ώμο, και έχουν διακοσμηθεί επιμελημένα οπτικά και ηχητικά, με φόντο και προσκήνιο αντιδραστικά (στα επικά μονοπλάνα) ακούνητο, τις περισσότερες φορές, όσο δε το πιάνει ο φακός. Και ιστορίες με ασυνήθιστο χιούμορ που εκφράζεται ανέκφραστα σε προοδευτικά εφευρετικότερα σκηνικά, και συνήθως χρειάζονται (οι ιστορίες) κάτι δραματικά δραματικό να μπει στη μέση για να πάνε και πουθενά. Και βέβαια δε μπορείς να καθήσεις σε καρέκλα κατηγορούμενου τον Anderson γιατί έχει συγκεκριμένο στιλ, και μάλλον προσπαθεί εδώ να εισάγει και μαρξμπραδερικά στις επιρροές του, αλλά κάπου περιορίζεται από και παραδίνεται σε αυτό. Και το πρόβλημά του αυτή τη φορά είναι ότι οι χαρακτήρες του φαίνονται πιο κενοί από ποτέ παρόλο που τους φορτώνει με ένα σωρό μπαγκάζια Louis Vuitton, και δεν έχει κάποιον από τους παλιότερους πρωταγωνιστές του να προσθέσει συναισθηματικό βάρος, ακόμα και με τα κιλά του, έναν Gene Hackman, μια Cate Blanchett ή έστω έναν Bill Murray (που κάνει φευγαλέες, βιαστικές, εμφανίσεις στην αρχή και στο τέλος). Αντίθετα έχει ακόμα μια φορά τον Owen Wilson να παίζει τον Owen Wilson (καταρρέοντας στη πραγματική του ζωή από.. τέτοιο βάρος) με την ίδια εκφορά που έχεις αποστηθίσει τόσο που να τη μιμείσαι μητσικωστικά και σε προετοιμάζει να ακούσεις μόνο ότι ακούς συνήθως να εκφέρει.

Μαγικά στη διάρκεια ο Wilson χάνει τα μπαγκάζια του, μάλλον γιατί δε μιλάει, όπως και οι άλλοι δυο πρωταγωνιστές κυριολεκτικά και συμβολικά. Και η ταινία, γλυκιά, μικρή, ευχάριστη, σε παρασύρει στον προσεγμένα(?) απεριποίητο ρυθμό της. Και τελικά απλά ευγνωμονείς που τουλάχιστο λάμπει η απουσία της κουφαμάρας του Life Aquatic with Steve Zissou (2004).