Οι νεκροί ξυπνούν κι ομάδα φοιτητών κινηματογράφου ηγούμενη από φέρελπι ντοκιμαντερίστα καταγράφει τις προσπάθειές της να επιβιώσει.Ζορίζοντας τα όρια της λογικής, ο Romero θέλει οι ήρωές του να βρίσκονται συγχρόνως και στην εποχή του YouTube και των 3G κινητών, αλλά και στην εποχή της πρώτης του ταινίας, που δεν είχαν ακόμη τεθεί οι κανόνες επιβίωσης από επίθεση ζόμπι, για να δικαιολογείται έτσι το γεγονός ότι φοιτητές κινηματογράφου δεν αναγνωρίζουν αυτομάτως ότι παίζουν σε ταινία τρόμου και δεν μπαίνουν σε αυτόματο πιλότο δοκιμής των συμβάσεών της, για να δικαιούνται περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης απ' τους μαστούρηδες του Scream (1996). Αφού συνηθίσεις πάντως το κούνημα της κάμερας στον ώμο του οπερατέρ που σου τα δείχνει σε FPS (ή POV αν προτιμάς) οπτική, θα εκτιμήσεις σίγουρα την ικανότητα ενός μαέστρου να χτίζει στιβαρό σπασπένς και διαρκή ένταση χωρίς να χρειάζεται ηχητικά δεκανίκια κι εύκολα τρομάγματα για να σε κρατήσει στην άκρη του καθίσματος, και παίζει το για πόσην ώρα θα αντέξεις να σου τρίβει στη μούρη το κομματάκι τεχνοφοβικό, ή απλά μηδενιστικό ηθικό δίδαγμα, ότι όποιος έχει μια σύνδεση στο internet δεν χρειάζεται να το παίζει και δαιμόνιος Πίκος Απίκος, γιατί όσο πιο πολλές φωνές υπάρχουν, λέει, τόσο μεγαλύτερη η διαστρέβλωση, λέει, και στο τέλος όλα είναι μια μεγάλη πορδή. Αν και σε στιγμές ασήκωτα αφοριστική πάντως, η μαύρη του σάτιρα της μανίας της καταγραφής και της έξαρσής της σαν αποτέλεσμα της τεχνολογικής εξέλιξης, έχει ένα ενδιαφέρον στον βαθμό που επιζητά το σημείο κάμψης της ικανότητάς μας να ξεχωρίζουμε τη βια πίσω απ' την οθόνη από τη βία παντού γύρω μας, αντί να προσπαθεί να γενικεύσει την δίψα για υστεροφημία που εμποτίζει στους ήρωές του, οι ιδιότητες των οποίων είναι ούτως ή άλλως συνυφασμένες μ' αυτήν.

Φουτουριστικοί στρατιώτες συναντούν έφιππο ιππότη στα δάση κάπου, ψάχνοντας γιατρικό για ιό θεριστή που θα αφανίσει την ανθρωπότητα.Αφού σου πετάξει στη μούρη μερικές απανωτές εισαγωγές για ηλίθιους που σου εξηγούν δυοτρείς φορές ότι υπάρχει πρόβλημα, άλλες τόσες ότι είναι αποτέλεσμα κυβερνητικό της κλασικής ποικιλίας της υπεροπτικής απληστίας, και σε όλες αυτές ότι η Rhona Mitra είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί, όχι μόνο για τους λόγους που φαντάζεσαι όταν χαζεύεις από πίσω το μαύρο της κολάν, ο Marshall αναθέτει σε στρατιώτες τόσο άριστα εκπαιδευμένους που τρέχουν στη μέση του δρόμου για να σταματήσουν και να φωνάξουν "φαίνεται εντάξει", την Απόδραση απ' το Μεσαιωνικό Εδιμβούργο του Μέλλοντος, το οποίο διευθύνουν οι άγριοι του Mad Max (1979), με S/M περιβολές και γούστο για μιούζικαλ και μισοψημένο ανθρώπινο κρέας σε σισίτια τύπου show των Hollywood Studios. Αν δεν το κατάλαβες, με budget αρκετές φορές αυτό που είχε την πρώτη του φορά στο Dog Soldiers (2002), ο Marshall ξανακάνει αυτό που είχε κάνει στο Dog Soldiers (2002) κι αργότερα στο The Descent (2005), φτιάχνοντας μια ανελέητη κι αναπολογητική μπιμουβιά, τίγκα στο πιστολίδι, το αίμα, τις εκρήξεις, και τη μονταζιέρα που χτυπάει τα δευτερόλεπτα. Κι αν και τα καδραρίσματά του αρκετές φορές δεν είναι πάνω από δυο κλικ από 'κείνα του Uwe Boll, ο βαθμός που βασίζεται στη μουσική για να βγάλει ένταση είναι στα όρια του εκκωφαντικού και το σφίξιμο των κοντινών του στις σώμα με σώμα αναμετρήσεις κάνει τα μάτια σου να πονάνε, αν έχεις ικανή ποσότητα ανθρακικού στο αίμα σου, του τη δίνεις μια παράταση του Marshall για τη μέρα της δικής του κρίσης και χαζεύεις μια σπηντάτη ψευτοκαλτιά, που ό,τι υπόσχεται στο δίνει απλόχερα. Αν το κολάν της Mitra ήταν άσπρο βέβαια, θα μιλούσαμε σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο.

Ένας άντρας, μια γυναίκα, ένα παιδί, όχι ακριβώς μια οικογένεια, και η πόλη της Αθήνας σαν περιβάλλον.Αυτό είναι το concept της ταινίας όπως σου το παρουσιάζει ο ίδιος ο Αναστόπουλος στη σχετική συνέντευξη, και πάνω σ' αυτό το τρίπτυχο του άστεγου, της οικογένειας και της Αθήνας, στήνει το όχι και τόσο ευανάγνωστο πρώτο αφηγηματικό επίπεδο της δεύτερης ταινίας του, που εντυπωσιάζει απ' το καλημέρα, με την τεχνική και αισθητική του ανωτερότητα. Ανωτερότητα όχι μόνο απέναντι σε ό,τι άλλο ελληνικό μπορείς να πετύχεις συνήθως στις αίθουσες (και στα δισκάκια), αλλά και πολλών ευρωπαϊκών και παγκόσμιων παραγωγών, αποσαφηνίζοντας αν μη τι άλλο, ότι ο Αναστόπουλος ξέρει τι να κάνει με τα εργαλεία του. Δημιουργεί με σταθερό κι επίμονο βλέμμα μια αποπνυκτική, απαιτητική, τύπου φιλμ νουάρ επιφάνεια, και με αφήγηση κρυπτική προκαλεί σασπένς που δεν εξαργυρώνεται με λύτρωση γιατί η λύτρωση δεν υπάρχει, ικανοποιώντας την πρόθεση του σκηνοθέτη να σου τονίσει τη ματαιότητα της (σε μεγάλο μέρος ασαφούς για τον θεατή) προσπάθειας του ήρωα που παρακολουθεί και περισσότερο ακόμα, το βάρος της ματαιότητας αυτής. Παράλληλα όμως, κινδυνεύοντας με την αλά Haneke οπτική στον τρόπο που σε εισάγει και σε τοποθετεί απέναντι στο δράμα, να καταπιεί τον ιδιότυπο σαρκασμό της ταινίας, που θα έπρεπε να δίνει ανάσες στη βαριά δραματουργία, για να μη σου σπάσει τα νεύρα με το κυνήγι του θησαυρού που δεν ξέρεις ποιός είναι και αν θα τον βρεις, και σε κλειδώσει έτσι έξω απ' το ζουμερό υπογάστριο της ταινίας. Εκεί που κρατά λεπτές κι επικίνδυνες ισορροπίες, λειτουργώντας ως η καταδίκη του εθνικισμού που θεωρείς λογικό να δεις στην εξίσωση του άλλοτε σημαιοφόρου της ξενοφοβίας, Σημαιοφορίδη (τυχαία άραγε η καταγωγή που προδίδει η κατάληξη του επιθέτου;) με τους αλλοδαπούς που κάποτε μισούσε και τώρα βράζει στο ίδιο καζάνι, αλλά και ως ο λαϊκός ορθόδοξος συναγερμός που μπορείς με την ίδια, αν όχι και με μεγαλύτερη ευκολία, να δεις, να καλεί τους χαριεντιζόμενους με παρελάσεις κι επιτάφιους Έλληνες να ξυπνήσουν, και να πάρουν τα μέτρα τους απέναντι σε μια ξένη κοινωνία ολόκληρη, που οργανώνεται σε σοκάκια και υπόγεια, τρώγοντάς του τώρα το ψωμί, για να του κλέψει και το οξυγόνο αργότερα.

Χοντρο-loser τύπος απομαγνητίζει όλο το stock συνοικιακού video club και, για να μη βάλει λουκέτο το μαγαζί, αντικαθιστά τα πραγματικά φιλμ με handmade versions που, έξαφνα, γίνονται ανάρπαστες σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη!Ένα έξυπνο σεναριακό εύρημα, ένα trailer που μας άνοιξε την όρεξη για πολλά γέλια και... απροσδόκητα μη αστείο το αποτέλεσμα, που, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αποδεικνύει την αδυναμία του Michel Gondry να ελέγξει το ιδιαίτερο σύμπαν των εικόνων του όταν η ιστορία δε μπορεί να υποστηρίξει κινηματογραφικό εγχείρημα μεγάλης διάρκειας. Το στοιχειό από την παρελθούσα και πολύχρονη εμπειρία του στα music videos επιτρέπει κάποιες αναλαμπές, που, όμως, κι αυτές μοιάζουν με αναμασημένη τροφή για τους fans (πάρτε το μικρό ποτ-πουρί από τα σουρεάλ remakes τα οποία τραβάει ο Jack Black και ο Mos Def κι ύστερα ρίξτε μια ματιά στο clip του "Lucas with the Lid Off" από τα μέσα της δεκαετίας του '90, για ν' ανακαλύψετε πως εκτός από το déjà vu, εκείνο ήταν και καλύτερο...). Όταν στοιχεία μελό και κοινωνικά μηνύματα αλά people have the power προστίθενται για να καλύψουν τις τρύπες του σεναρίου, οι όποιες απόπειρες κωμικού timing έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια και... Ανάσταση δεν θα δεις ούτε με το αγνό στην ψυχή φινάλε της δημόσιας προβολής που συσπειρώνει κάθε πλευρά της ιστορίας. Την επόμενη φορά ας θυμηθείτε πως ένα music promo δεν αντέχει 101 λεπτά στο ξεχείλωμα, αγαπητέ κύριε Gondry...

Εργένης παίχτης του αμερικάνικου ποδόσφαιρου ανοίγει τη πόρτα του σε οχτάχρονη που φιλοδοξεί να φορέσει φούστα μπαλαρίνας στο μπουλντόγκ του. Για αρχή.Τυπικότατη ταινία της Disney, γράφεις γι' αυτή κριτική από την αφίσα ακόμα, ο Μπαμπάς για Γκολ έχει τόση σχέση με κάτι που θα σε ενδιέφερε όση και οι (ανύπαρκτοι) Boston Rebels με το NFL (που απουσιάζει επιδεικτικά από μια παραγωγή πήχτρα στη μαύρη διαφήμιση). Ο Dwayne "The Rock" Johnson καταδιασκεδάζει τη συμμετοχή του σα προφανώς στρατηγική (όσο και του Hulk Hogan με tutu) επιλογή καριέρας, σκηνοθεσία και μοντάζ έχουν εξίσου διαλέξει να κάνουν, με το αζημίωτο, το ταλέντο τους μηχανή που κόβει δολάρια για τον οίκο του πόντικα. Ο χαρισματικός Σαμοανός παραδίδει με διαφορά όγκου τη καλύτερη ερμηνεία όμως, τόσο που όταν χρειάζεται να δακρύσει δεν είσαι σίγουρος αν είναι ψηφιακό εφέ ή τον φτάσαν μέχρι εκεί οι υπόλοιποι, το σενάριο φαίνεται να το 'χουν γράψει οι παραγωγοί με ψευδώνυμα, και οι ίδιοι φαντάζεσαι ήταν αυτοί που επέμεναν στα καλοκαιρινά γυρίσματα για υποθετικά χειμωνιάτικη ιστορία και στον άπειρο χρόνο που ξοδεύεται για να διαπιστώσεις πόσο πραγματικά σπαστικά χαζοχαρούμενη ή απλά σπαστική είναι η πιτσιρίκα που διάλεξαν για πρωταγωνίστρια. Καλύτερα να βάζαν νάνο να τη παριστάνει, να κόλλαγε και κάνας σχετικός τίτλος Άτομο με Ειδικές Υψομετρικές Ανάγκες για Κλωτσιές.

Χωρίς λεπτομέρειες, ο ατζέντης του ανακοίνωσε σήμερα στο Λονδίνο τον θάνατο του Anthony Minghella, "συγγραφέα που τύχαινε να σκηνοθετεί" σύμφωνα με τον προ βδομάδας αυτοχαρακτηρισμό του που μετέφερε στους δημοσιογράφους ο φίλος του David Puttnam.

Η estelle με αρκετή παιδεία και υπομονή για να εκτιμήσει τον χαμηλότονο, μυθιστορηματικό, ελλειπτικό, σοβαρά καλλιτεχνικό τρόπο αφήγησής του, τον αποχαιρετά με την αίσθηση ότι δε ξεδίπλωσε κάθε πτυχή του, ακόμα συνεπαρμένη από τη σκηνή που ο Almásy σκίζει το φόρεμα της Katharine μετά το χαστούκι της:

Ο σκηνοθέτης του Άγγλου Ασθενή (1996), της συγκινητικής μεταφοράς του μυθιστορήματος του Michael Ondaatje που έχαιρε μυθικού status ήδη πριν την έξοδό της στις αίθουσες, λόγω ατέλειωτων γυρισμάτων, διακοπών χρηματοδοτήσεων και άλλων τινών και τελικά σάρωσε τα Oscar® δικαιολογώντας το όλο σούσουρο (και παίρνοντας 9 συνολικά, συμπεριλαμβανομένων αυτών της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας), έφυγε αθόρυβα πριν προλάβει να ασθενήσει μακροχρόνια και βασανιστικά, όπως ο ήρωάς του. Ο Anthony Minghella, που πέντε μήνες πριν υποδεχόταν ακμαίος τους καλεσμένους του 51st London Film Festival ως πρόεδρος του BFI και όντας μεταξύ γυρισμάτων για το δικό του κομμάτι του New York, I Love You (2008) και προετοιμασίας νέων project, αποφάσισε να μετοικήσει εν τόπω χλοερώ σε ηλικία μόλις 54 ετών σοκάροντας ανεπανόρθωτα εμάς και ολόκληρη την κινηματογραφική κοινότητα.

Μόλις μια εβδομάδα πριν δήλωνε ότι εμπιστεύεται κυρίως τη συγγραφική και όχι τη σκηνοθετική του ικανότητα, και ξεκίνησε την καριέρα του πράγματι από την ενασχόληση με τις λέξεις και όχι τις εικόνες. Με πανεπιστημιακά credits σε English and Drama, το θέατρο ήταν το πρώτο από τους κλάδους της show-biz που τον διεκδίκησε. Με πιο γνωστά θεατρικά του το Whale Music και κυρίως το Living in Bangkok, στράφηκε αργότερα στη σκηνοθεσία και στη συγγραφή για την αγγλική και την αμερικάνικη τηλεόραση. Κάπως έτσι, ξώφαλτσα, έκανε και την πρώτη του ταινία Truly, Madly, Deeply (1990) που προοριζόταν αρχικά για τηλεταινία και ανέδειξε το ταλέντο του για πλάσιμο χαρακτήρων με βάθος και υπόσταση, ταλέντο που επιβεβαιώθηκε και στην επόμενη δουλειά του με το Matt Dillon στο Mr. Wonderful (1993). Ο θρίαμβος του Άγγλου Ασθενή με τον καυτό έρωτα του Ralph Fiennes για τη Kristin Scott Thomas να γίνεται θέμα εξιστόρησης προς την υπομονετική νοσοκόμα Juliette Binoche, έφερε ζηλευτές χολιγουντιανές παραγωγές στα πόδια του, The Talented Mr. Ripley (1999) και Cold Mountain (2003) με πρωταγωνιστές διαμετρήματος (ή έστω λάμψης) Jude Law, Philip Seymour Hoffman, Gwyneth Paltrow, Nicole Kidman. Το Breaking and Entering (2006) με τη Juliette Binoche ως μετανάστρια ράφτρα από τα Βαλκάνια μένει τελικά (δυστυχώς) ως το κύκνειο άσμα του στο πανί. Οι φίλοι της όπερας θα τον θυμούνται για την, βραβευμένη με Olivier Award, εκδοχή της Madam Butterfly που σκηνοθέτησε στο London Coliseum για λογαριασμό της ENO.

Χειμαρρώδης όσο και η ταινία του αλλά στο πιο εύγλωττο, ο Θάνος Αναστόπουλος είναι ένας απ' τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους να έχεις απέναντί σου να σου μιλάει, ειδικά αν το θέμα είναι ο ελληνικός κινηματογράφος. Γι' αυτό και η συνέντευξη ξεκίνησε μέρα και τελείωσε νύχτα, όπως μπορείς να δεις στο βίντεο, στο οποίο ελπίζουμε να εκιτμήσεις τη χρήση φυσικών φωτισμών, και να συγχωρέσεις την αγωνία του stams, που αποσύνδεσε στα μισά την ψείρα, γιατι ο ήχος τού "ακουγόταν υπερβολικά καλός". Χρόνια μέσα και δίπλα στα κυκλώματα από διάφορες θέσεις και τελευταία ως υπεύθυνος του ελληνικού τμήματος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Αναστόπουλος διαγωνίστηκε στο διεθνές τμήμα του Φεστιβάλ τον περασμένο Νοέμβριο, και ένα βράδυ μετά την εκεί βράβευσή του για ένα σενάριο που ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ πριν το τελευταίο cut, μάζεψε και στα Κρατικά ό,τι περίσσευε απ' τον τυφλοσούρτη του El Greco (2007), και το "στουντιακό" ας-το-πούμε-ανίψι της Δέσποινας Μουζάκη, την Uranya (2006). Έχοντας ήδη παιχτεί στο Βερολίνο και με αρκετά ακόμη ταξίδια στο εξωτερικό στην ατζέντα της, συμπεριλαμβανομένης μιας στάσης στο MoMA της Νέας Υόρκης, για να σημειώσει μαζί με το Valse Sentimentale (2007) της Κωνσταντίνας Βούλγαρη την παρθενική εμφάνιση ντουέτου ελληνικών ταινιών στο πρόγραμμα νέων δημιουργών του μουράτου Lincoln Center, και με Κρατικά Βραβεία τρίτης καλύτερης ταινίας, σεναρίου και πρώτης ανδρικής ερμηνείας, τα οποία δεν θα δεις πουθενά στην προώθηση (αν δεις πουθενά την προώθηση), η διόρθωση βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες αυτήν την Πέμπτη, ελπίζοντας να διορθώσει την παθογένεια του ντόπιου κινηματογραφικού τοπίου που στερείται ταινιών μεσαίου βεληνεκούς, κι ελπίζοντας βέβαια, να βοηθήσει τον δημιουργό της να αντέξει τα επιτόκια που φορτώθηκε για χάρη της. Κοινού θέλοντος.