Κινδυνεύοντας να γίνει θαμώνας, ο Guillaume Nicloux ήρθε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην Αθήνα, για να σπρώξει τη νέα του ταινία, το La Clef (2007), που παίζεται απόψε στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, και κατέχει μέχρι ώρας το ρεκόρ συμμετοχών στο σχετικό διαγωνισμό για προσκλήσεις, ξεπερνώντας ακόμη και το L' Heure Zéro (2007) που αν ήσουν απ' τους τυχερούς που βρήκαν θέση, απήλαυσες ουκ ολίγα μαλιοτραβήγματα για τις εναπομείνασες. Εμείς βέβαια τον επισκεφθήκαμε ως παλιοί γνώριμοι να τον ρωτήσουμε αν η περσινή του αποτυχία στη Γαλλία τον έμαθε τι να αποφύγει στη νέα του απόπειρα να μάθει τους πατριώτες του τον φανταστικό κινηματογράφο, κι αν έβαλε και τη Vanessa Paradis μετά τη Monica Bellucci να κόψει τα μαλιά της και να κυκλοφορεί αμακιγιάριστη, αλλά αυτό το τελευταίο θα πρέπει να το μάθεις μόνος σου (tip: η απάντηση είναι ναι), αφού το δεύτερο μισό της συνέντευξης χάθηκε κάπου σε κατεστραμμένα renders και βιαστικά σβησίματα, πιθανότατα αποτέλεσμα της έμπνευσης του Nicloux να μου αρπάξει την κάμερα και να τη στρέψει σ' εμένα, για να μου δείξει τη διαφορά του ερμηνευτή απ' τον ηθοποιό (!). Επίσης στα χαμένα, η πιθανή σύγχυση που μπορεί να νιώσεις με τα περίεργα ταξίδια της πλοκής στα διαφορετικά χρονικά επίπεδα της αφήγησης,σύγχυση που είναι εσκεμμένη και κομμάτι της εμπειρίας, οπότε απόλαυσέ την.

Στο Παρίσι του 19ου αιώνα, πριν παντρευτεί αγορίζουσα άβγαλτη ευκατάστατη ξανθούλα, κοριτσίζων γενικά ξεπεσμένος ευγενής, εξηγεί στη γιαγιά της την ιστορία του με καλοβγαλμένη επιθετική ασχημίζουσα λατίνα. Με μεγάλα βυζιά.Η Catherine Breillat έκανε φεμινιστικές τσόντες, πληρώνοντας με περιθωριοποίηση ακόμα και στη διαβόητα ανεκτική πατρίδα της, τριάντα χρόνια πριν οι τσόντες για ξενέρωτες γίνουν, με την ίδια ετικέτα, δίοδος προς την όποια φήμη και τα προς το ζην επίμονα φιλόδοξων σκηνοθετριών. Δεν είναι καθόλου παράξενο λοιπόν, βοήθησε πιθανά κι ένα εγκεφαλικό το οποίο κινδύνεψε να την αφήσει παράλυτη στην αρχή των γυρισμάτων, που η ενδέκατη ταινία της είναι (αντιδραστικά) με διαφορά η πιο ήρεμη της καριέρας της, αλλά φυσικά και η πιο σοδομογομοριάρικη του είδους των σοδομογομοριάρικων εποχής. Με βάση τη πρώτη νουβέλα του Jules Amédée Barbey d'Aurevilly, κατηγορημένη στην εποχή της για ανηθικότητα, η σκηνοθέτρια στήνει ένα δράμα επιφανειακά σεξπιρικό που υπόγεια κατηγορεί άπαντες για αχορταγία, προβάλλοντάς τη, κάπου μη αναμενόμενα, περισσότερο πάνω στον πρωταγωνιστή, τον πρωτόβγαλτο και φυσικά γυναικοποιημένο Fu'ad Ait Aattou (που αντικατέστησε τον πολυάσχολο Louis Garrel), κουβαλητή και του μεγαλύτερου βάρους των ηθικών επιλογών. Απέναντι, η Asia Argento, alter ego της σκηνοθέτριας, κομπλέ με μυστηριώδεις περιπαιχτικές αποκρύψεις του στόματος, κυρίως.. απλά αγαπάει, αλλά κοντά στη συνηθισμένη της ενθουσιασμένη μετριότητα, βγάζει την απαιτούμενη από το ρόλο αγριόγατα μόνο για όσους έχουν δει τέτοια σε φωτογραφία, και τα τατουάζ σε ασυνήθιστα (για την εποχή) σημεία και η σιλικόνη της δε κρύβονται. Ψιλοκακομονταρισμένη από τη μία, καλογυρισμένη από την άλλη (από τον τακτικό Γιώργο Αρβανίτη), η παραγωγή πήγε στις Κάνες, κόστισε όσο και οι δέκα προηγούμενες της Breillat μαζί (σύμφωνα με την ίδια) και φαίνεται όσο και η προσωπική της σφραγίδα. Που βγάζει το αποτέλεσμα από τη μετριότητα, χωρίς να εγγυάται και ότι θα το αντέξεις.

Τα σαράντα χρόνια λειτουργίας του τμήματος του έχει έρθει να γιορτάσει στην Αθήνα, ο γενικός διευθυντής του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Κανών, Olivier Père, κι έχει φέρει μαζί του μια επιλογή δέκα ταινιών απ' την ιστορία του προγράμματός του, ευελπιστώντας να δώσει στο κοινό του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας μια ιδέα των αισθητικών και καλλιτεχνικών κριτηρίων του μουράτου τμήματος που είχε την τύχη να αναδείξει σκηνοθέτες όπως ο Fassbinder, o Scorsese, ο Haneke, η Sofia Coppola, ή ο δικός μας Θόδωρος Αγγελόπουλος, προβάλλοντας τις πρώτες τους σκηνοθετικές δουλειές. Με βλέμμα στους νέους δημιουργούς, το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών φιλοδοξεί να αποτελεί παλμογράφο των εξελίξεων στον παγκόσμιο κινηματογράφο, και ως σταυροφόρος της αποστολής του να εντοπίζει και να υποστηρίζει δημιουργούς ικανούς να πάνε τον κινηματογράφο ένα βήμα πιο πέρα, ο Olivier Père έχει έρθει στην Αθήνα διατεθειμένος να αγοράσει καινούριες βαλίτσες για να τις γεμίσει με ταινίες φιλόδοξων Ελλήνων δημιουργών. Aυτό το τελευταίο βέβαια, μην το πάρεις ως πρόκληση άμα τον πετύχεις να έχεις μαζί σου σε DVD τις οικογενειακές σου διακοπές στα Σούρμενα, ναι;

Επιτυχημένος Παριζιάνος καλλιτέχνης, με πολλά συναισθηματικά προβλήματα, επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι, στην επαρχία, όπου συναντά μετά από χρόνια έναν καλό παιδικό του φίλο.Και κάπως έτσι ξεκινάει η κουβέντα (ή ο διάλογος σύμφωνα με τον τίτλο) ανάμεσα στον ιδιοκτήτη πλέον της οικογενειακής βίλας και τον συνομήλικο του άντρα, που του συμμαζεύει τον κήπο. Οι δύο τύποι, ο επαρχιώτης και ο μπουρζουάς, καμιά σαρανταριά χρόνια από το σχολείο, όταν αμφότεροι αποβλήθηκαν για μια νεανική τους σκανταλιά, θα ανοιχτούν ο ένας στον άλλο, σε συζητήσεις που θα γίνουν σε οποιονδήποτε τόπο και χρόνο, από το ψάρεμα στο κλάδεμα και από τον πρωινό καφέ μέχρι το κολατσό με τις ψημένες ρέγκες, σαν να υποβάλλονται σε κάποιου είδους ψυχοθεραπεία. Ταυτόχρονα ο βετεράνος σκηνοθέτης Jean Becker, για να σπάσει την (φυσιολογική) μονοτονία, παρεμβάλλει ενδεικτικά φλασμπάκ ή και εικόνες που συμβαίνουν στον παρόντα χρόνο, που στην ουσία λειτουργούν σαν γεφυράκια, μέχρι να αρχίσει ξανά και ξανά η διαλεκτική. Δεν χωρά αμφιβολία πως τα λεγόμενα ανάμεσα στους έμπειρους Auteuil και Daroussin, έχουν έξυπνο υπόβαθρο και όσο περνά η ώρα ανεβάζουν και την συγκινησιακή φόρτιση. Από ένα σημείο και μετά όμως, πιστεύεις πως όλα έχουν ειπωθεί και τα φιλαράκια τα λένε, σαν να μην έχουν κάτι σημαντικότερο για να ασχοληθούν.

Το κείμενο επιμελήθηκε ο Γιώργος Ζερβόπουλος

Ο νέος μονόλιθος είναι σύμφωνα με τον φίλο μας τον Todd Brown του Twitch ένα πλαστικό παπάρι σε ένα χωράφι η νέα ταινία του Shin Han-sol με τίτλο Μια Ιστορία Θρυλικής Λίμπιντο (2008) και θέμα έναν ανίκανο πιτσιρικά σε ένα κορεάτικο χωριό, τα χρόνια τα παλιά.

Η Νότια Κορέα έχει κάνει επιστήμη στον νέο αιώνα το να εξάγει ποπ κουλτούρα σε όλη την Ασία (και παραπέρα, τα τεραστιότερα προϊόντα της σα τον Bi/Rain) και το πακέτο περιλαμβάνει φυσικά και ταινίες για τινέιτζερ. Από τον σωρό φαίνεται να ξεχώρισε κάπως η πρώτη ταινία του Shin, Art of Fighting (2006), με τη ρεαλιστική συγκράτηση και την πιο βρώμικη προσέγγιση μιας κατά τα άλλα τυπικής ιστορίας καρπαζοεισπράχτορα που μεταμορφώνεται σε καράτε κιντ όταν βρει τον μέντορά του. Και από τη θεματολογία και μόνο της συνέχειας καταλαβαίνεις ότι ο σκηνοθέτης δεν έχει καμιά τάση να προσεγγίσει το νεανικό κοινό σε σοβαρά μοτίβα (επεκτείνοντας, για παράδειγμα, στο υπαρκτό στη χώρα πρόβλημα της σχολικής βίας) αλλά αφού το έμαθε πρώτα πολεμικές τέχνες πιάνει τώρα και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Ή διαφορετικά, παρά τη φάση και τις τεχνικές αρετές του teaser που λίγο πολύ ξεγυμνώνονται στο trailer, η παραγωγή για χρυσά μέτρια μοιάζει από μακριά, για geeks που ονειρεύονται να γαμάνε και να δέρνουν κυρίως, και αυτό δείχνει η διανομή από τη Showbox και το πλασάρισμα στη Hong Kong Filmart (όπου τη πέτυχε και ο Todd) από τη μια, και η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε άλλης πληροφορίας (και ενδιαφέροντος), ακόμα και στη σελίδα της εταιρείας ή την ανύπαρκτη του φιλμ, λιγότερο από δυο μήνες πριν βγει στις αίθουσες, από την άλλη.

Το υπόλοιπο pitch, αν δε το κατάλαβες, μιλάει για εμφάνιση Μιγιάγκη της πούτσας (κυριολεκτικά) και βολική εξαφάνιση όλων των υπόλοιπων αρσενικών του χωριού. Το ότι και μόνο το δεύτερο (η εξαφάνιση των υπολοίπων) είναι ικανό να σε κάνει να φαντάζεις, σε γυναικεία μάτια, επιβήτορας που δε χωράει σε αγκαλιές και ξεκινάει χειμάρρους, δε χρειάζεται να είσαι ο Κορτώ (βλ. Τεστοστερόνη (2005)) για να το καταλάβεις. Το ότι, για τις γυναίκες, φυσικά και μετράει (σα τρελό) το μέγεθος, όπως και όλα (σα τρελά) τα υπόλοιπα (ειδικά αυτά που δεν έχεις από κάποιο σημείο και μετά), το περιέγραψε πολύ ανώτερα, χωρίς να το κάνει και θέμα, η Diablo Cody στην, αποχαυνωμένη με παπάρια εκτός των άλλων, Juno (2007).

Ολόλευκη είναι η τύφλα σύμφωνα με τον ήδη μεγάλο Fernando Meirelles και το teaser της πρώτης φιλόδοξης ταινίας του 2008 --αν εξαιρέσεις τη Δούκισσα του μισοάθλιου ντεμπούτου-- που σκουντούφλησε χτες στις σελίδες του MSN. Μαύρη έκανε πιθανά τη μέρα του τεράστιου José Saramago, συγγραφέα του Περί Τυφλότητας που μεταφέρεται στην οθόνη, ο οποίος έδωσε διαφορετική διάσταση στο χρώμα της αγνότητας, συνδέοντάς το με την αφύπνιση (και δη των ψηφοφόρων) σε επόμενό του μυθιστόρημα, το Περί Φωτίσεως.

Ο αυτοεξόριστος Πορτογάλος βέβαια ενδιαφέρονταν κυρίως στις αναπαραστάσεις να είναι υπερμέγεθες το Cão das Lágrimas, το σκυλί που αγριεύει όταν δεν έχει δάκρυα να γλύφει στην Αποκαλυπτική αλληγορία του, κομπλέ με ασαφή χρονολογία, τοποθεσία και ονόματα ηρώων, η οποία ξεκινάει με κοσμοκαταστροφικό γεγονός, επιδημία τύφλωσης, όπως στη Day of the Triffids ειδικά και.. κάθε ιστορία του είδους γενικά, αλλά θέλει να διακρίνει τη πραγματικά ανθρώπινη οπτική, Αν μπορείς να κοιτάς, δες, αν βλέπεις, διόρθωσε, κατά τα λόγια του συγγραφέα στον σκηνοθέτη που τον επισκέφτηκε πριν τα γυρίσματα. Νωρίτερα, στα Κανάρια Νησιά είχε ταξιδέψει ο σεναριογράφος Don McKellar, για να εξασφαλίσει το νομικό δικαίωμα σκηνών μαζικής υστερίας, ομαδικών βιασμών, κατουρημάτων, ξερασμάτων, γρονθογαμησιών, με εφόδιο τη συμμετοχή του στο καστ του Exotica (1994) του Atom Egoyan όταν δεν τον κατηγορούσε ακόμα ο μισός, και πλέον, Καναδάς για τσιμπούσι με τη φορολογία του, του eXistenZ (1999) του David Cronenberg όταν δεν είχε ακόμα ανακαλύψει το μικρό μαγαζάκι των οσκαροδολωμάτων, τη χρόνια στενή σεναριακή στήριξη του Bruce McDonald (The Tracey Fragments(2007)), τις δικές του κοσμοτελειωτικές σκηνοθετικές προσπάθειες (Last Night (1998)).

O McKellar δε μπορούσε προφανώς να συνεχίσει μόνος του, ο Meirelles άγνωστο πως μπλέχτηκε, η κοφτή, ξέφρενη ματιά του, ένα φίλτρο θολώματος κίνησης, μπορεί να βοηθήσει τη σκηνοθεσία ανώνυμων χαρακτήρων χωρίς παρελθόν, η παραγωγή της δικής του O2 βγήκε βραζιλιανοκαναδοιαπωνική με τα βορειοαμερικάνικα δικαιώματα να πάνε στη Miramax στο Τορόντο, τρέχει να προλάβει τις Κάνες, αλλά θα 'χει πάντα τη Βενετία. Ο σκηνοθέτης έχασε τον αρχικό πρωταγωνιστή του, Daniel Craig, λόγω Bond, James Bond, και τον μπούσουλα με τα δεκάδες κοψίματα για ευαίσθητα αναίσθητα ακροατήρια, οι πρώτες εικόνες του είναι κάπου κοινές πια οι περισσότερες και κάπου χρησιμοποιημένες ανάποδα (βλ. π.χ. The Eye (2008)) κάποιες, όμως, αν κοιτάξεις, βλέπεις δυνατότητες για κάτι τόσο κοσμογονικό όσο η Πόλη του Θεού (2004) του ή το απίστευτα διάφανο και απίστευτα διαφωτιστικό blog του για την παραγωγή, Diário de Blindness (που δυστυχώς σταμάτησε να ενημερώνει τόσο συχνά επειδή άρχισε να μεταφράζεται).

Ανερχόμενο ευρωπαϊκό άστρο για την EFP στα 25 του, ο μόνος άρρεν πρωταγωνιστής της τετραλογίας των εποχών του Eric Rohmer στα 22 του, υποψήφιος για César υποσχόμενου ταλέντου στα 15 του, και ηθοποιός και κινηματογραφιστής απ' τα 10 του, στα 35 του ο Melvil Poupaud με πάνω από 45 ταινίες στο ενεργητικό του, θα περίμενες να είναι χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπου που μεγάλωσε απότομα κι έχει αποσυρθεί στην ερημιά να αναλογιστεί το κενό της ματαιότητας της ύπαρξης φορώντας ρόμπες και καπνίζοντας πίπα. Συνεχίζει όμως να γυρίζει ταινίες σα να'τανε παιδί και να συνεργάζεται με σκηνοθέτες που γουστάρει, αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε αίγλη μπορεί να του προσφέρουν, ή πιο συχνά να του στερήσουν οι επιλογές του, συμμετέχοντας σταθερά σε ταινίες που χαίρεσαι να βλέπεις, δείχνοντας ότι η αλεργία του στα σενάρια είναι μάλλον η πιο αξιόπιστη μέθοδος ξεσκαρταρίσματος που θα μπορούσε να ανακαλύψει. Αυτό, και ίσως κι η άρνησή του να ασχολείται με οποιονδήποτε άλλο τρόπο με τις ταινίες, συμπεριλαμβανομένης και της θέασής τους. Με τον διπλό ρόλο του σκηνοθέτη της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας, και του πρωταγωνιστή στη νέα μεταφορά μυθιστορήματος της Agatha Christie από τον Pascal Thomas, ο Melvil Poupaud βολτάρει απ' την περασμένη Πέμπτη στους δρόμους της Αθήνας, και προσφέρει απλόχερα το χρόνο του σε ενοχλητικούς τύπους με μικρόφωνα, κάμερες και ερωτήσεις για το ρόλο του στο L' Heure Zéro (2007), που παίζει να είναι μια απ' τις 3-4 πιο απολαύσιμες ταινίες του φετινού Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας, το πειραματικό Melvil (2006) που έχει σκηνοθετήσει και προβάλλεται επίσης στο Φεστιβάλ, στο πρόγραμμα επιλογών απ' το Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών των Κανών, και βέβαια τη συμμετοχή του σε μια άλλη πειραματική ταινία, που αναμένεται να σπάσει ταμεία το ερχόμενο καλοκαίρι με τον τίτλο Speed Racer (2008).