Εγγυημένα το πιο τρανταχτό ανεξάρτητο της χρονιάς, από άποψη γέλιου τουλάχιστο, είναι το sequel του.. Άμλετ που αποφάσισε να αρχίσει να απασχολεί κι αυτό τον πλανήτη, με την εμφάνιση κόκκινου trailer στην επίσημη σελίδα της Focus.

Από το Γενάρη που την αφήσαμε να ροκάρει το Sundance, η παραγωγή κρατήθηκε μακριά από τη δημοσιότητα, όχι μόνο για να αποφύγει το πρόωρο κάψιμο, αλλά πιθανά και τη.. ρώσικη μαφία, αφού ο δισεκατομμυριούχος συνιδιοκτήτης της L+E και επικριτής του Putin, Leonid Rozhetskin, "αγνοείται" εδώ και κάνα μήνα. Έτσι λίγα μπορείς να προσθέσεις σε όσα πολλά είπαμε τότε και έχουν ήδη γίνει μέρος, αν όχι σλόγκαν, της προώθησης τώρα. Οι δοκιμαστικές προβολές συνεχίστηκαν αφού το μοντάζ της κόπιας που έπαιξε στο Park City δεν ήταν τελικό, όχι γιατί πολλοί επισήμαναν ότι ήταν ψιλοχάλια, αλλά γιατί όντως δεν ήταν (όπως μαρτυράει η μοναδική προγραμματισμένη προβολή, την οποία το φεστιβάλ επανέλαβε έκτακτα στη συνέχεια, λόγω παλαϊκής απαίτησης). Ο Steve Coogan πήγε στη ShoWest και παρίστανε ότι ήξερε όποιον έβρισκε μπροστά του, αφού πρώτα τον ρωτούσε πως τον λένε για να τον γκουγκλίσει. Η Focus διέθεσε δυοτρεις επίσημες φωτογραφίες και όρισε την ημερομηνία εξόδου, stateμεριά, για τις 27 Αυγούστου. Και αυτό που προσθέτει το trailer είναι η επιβεβαίωση του να χτυπιέσαι κάτω σαουθπαρκικού χιούμορ, της δυνατότητας του Coogan να ακολουθήσει τον Borat στη κατάκτηση της Αμερικής και της καυτότητας της Elisabeth Shue στα σαρανταφεύγα της.

Μπάτσος ανορθόδοξης αποτελεσματικής μεθοδολογίας, βρίσκεται μπλεγμένος σε χάλι που δύσκολα συμμαζεύεται, με τις Εσωτερικές Υποθέσεις να του χουχουλιάζουν το λαιμό και τα συνειδησιακά του προβλήματα να του θολώνουν το μυαλό.Σαν το Training Day που είχε γράψει ο Ayer στις αρχές της δεκαετίας, ή και σαν όποια άλλη ταινία με βρώμικους μπάτσους μπορείς να πετύχεις απ' τα 80s κι εδώ, με εκτελεστικό χέρι της εκτελεστικής εξουσίας να περιφέρει τη νιχιλιστική του αποτελεσματικότητα σε έναν μιαρό σκοτεινό κόσμο ώσπου μέσα σε μια νυχτιά να ανακαλύψει ότι η βρώμα βγαίνει απ' το κολάρο του και την κόλησε απ' το αφεντικό που τραβάει το μακρύ λουρί του, το Street Kings είναι όσο απελπιστικά προβλέψιμο προβλέπεις αν έχεις δει δυο-τρεις ταινίες του είδους, αλλά αναπάντεχα συναρπαστικό αν έχεις δεις και τέσσερις-πέντε παραπάνω. Με τον Keanu Reeves να ΄χει να παίξει τόσο καλά απ' την ποηγούμενη φορά που φόρεσε στολή πριν μιάμιση δεκαετία στο Speed, τον Forest Whitaker και τον Hugh Laurie να βοηθούν ανεβάζοντας το ερμηνευτικό ενδιαφέρον σε ρόλους κλισαρισμένους, και το τρίο των σεναριογράφων που μεταφέρουν για την οθόνη ιστορία του ηγέτη τους, James Ellroy, να πετάνε αρκετούς ακόμη τριγύρω χαρακτήρες, για να σε αποσπάσουν από τον στάνταρ κορμό της ιστορίας με αντιπερισπασμούς διαδικαστικού αστυνομικού θρίλερ, το Street Kings θα μπορούσε να ειδωθεί ως ένα ακόμη κομμάτι της σειράς απροσδόκητων σουξέ του box office που δικαιώνει ιστορίες εκδικητών σε μια Αμερική καινούριας περιόδου Ρηγκανισμού και αμφισβήτησης της αποτελεσματικότητας της πολιτείας στην προστασία των υποκειμένων της, και στέκεται σαν αξιοπρεπέστατη τέτοια παρά τα προβλήματα στο ρυθμό, τη διαχείριση των υποπλοκών και το πλέξιμο των κεφαλαίων, μέχρι που τα κάνει όλα θάλασσα ένα πεντάλεπτο πριν τους τίτλους τέλους, με μια λύση του δράματος κι ένα φινάλε τόσο άστοχα, που μοιάζουν κομμένα από άλλη ταινία και κολλημένα με ξεραμένη UHU. Εντυπωσιακότερο στοιχείο πάντως όλων το εξαιρετικό sound desing στις σκηνές των πυροβολισμών, που κάνει ακόμα και το μακελειό συνολικά που έχεις δει, να μη σου φτάνει.

Μικρό κοριτσάκι στη χιονισμένη γαλλική επαρχία, κατά την διάρκεια των περιπάτων της στο δάσος, θα έρθει πολύ κοντά με νεαρό αλεπουδάκι, που όχι μόνο δεν της αγριεύει, αλλά παίζει μαζί της.Από την μια, παιδική αθωότητα, αφέλεια, άγνοια κινδύνου, μωρουδίστικη εμμονή στην προσέγγιση άγριου ζώου και στην απόκτησή του, σαν να πρόκειται για παιχνίδι, για ένα άψυχο κουκλάκι. Στην απέναντι πλευρά επικρατεί η αίσθηση της φυσικής ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, αλλά και της αγωνίας για επιβίωση, που περνούν τις συγκινήσεις θεωρητικά σε δεύτερη μοίρα και κάνουν την οποιαδήποτε έννοια φιλίας και συντροφικότητας να φαντάζει ουτοπική. Ο Luc Jacquet, που συστήθηκε στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα με το αριστουργηματικό La Marche de l'Empereur (2005), με την νέα του δουλειά αποδεικνύει πως είναι ένας από τους καλύτερους μελετητές του φυσιοδιφικού έργου του Jean-Jacques Annaud, προεκτείνοντας το μάλιστα με κάποιες ιδιαίτερες τεχνικές λήψης. Η απλοϊκότητα στην απεικόνιση των συναισθημάτων, έρχεται σε αντιδιαστολή με την ένταση που προκαλούν οι κίνδυνοι της φύσης, όσο η φωνή της Isabelle Carré, αφηγείται σαν ποίημα την περιπέτεια που έζησε σε μικρή ηλικία. Το τελικό πλάνο, φορτισμένο συγκινησιακά, δίνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει στη διάρκεια ο εξελιγμένος κι εναλλακτικός ντοκιμαντερίστας, συνθέτοντας ιδανική πρόταση ψυχαγωγίας για νεαρούς θεατές, πέραν των συνηθισμένων και πανάκριβων τρισδιάστατων κινούμενων.

Το κείμενο επιμελήθηκε ο Γιώργος Ζερβόπουλος

Ο ομοφυλοφιλικός έρωτας, ο πόλεμος κατά του AIDS και η συνέχεια της ζωής, σε τρια διακριτά κεφάλαια, με την καθοδήγηση του βραδινού εκφωνητή της συγγραφέως που τα έζησε από δεύτερο χέρι και τα απομαγνητοφώνησε.Ο αλλόκοτος τρόπος να υποβιβάσεις την αξιοπιστία της ίδιας σου της αφήγησης, αφήνοντάς την στα χέρια συγγραφέως που έχεις παρουσιάσει ως κομματάκι ανισόρροπη, δεν νομίζω να ήταν ο λόγος που η ντόπια διανομή διαφημίζει τους Μάρτυρες ως την "ταινία που δίχασε το Βερολίνο", αλλά βλέποντάς την δεν είμαι σίγουρος ότι θα βρεις κανέναν άλλον σοβαρότερο να διχαστεί κανείς, εκτός ίσως απ' την οργή που μπορεί να προκαλέσει στον καλοπροαίρετο, η θέα της Emmanuel Bear σαν παραφουσκωμένη τσατσόγρια, διατηρώντας την ίδια στιγμή, ακμαίες τις ορεκτικές αναλογίες της ανάμεσα στους ώμους. Κουραστικά διδακτικό κι αδίστακτα χρονοβόρο, το ταξίδι στο χρόνο του Téchiné, είναι άλλη μια απ' αυτές τις ταινίες που κάνουν τους σημερινούς Γάλλους να περηφανεύονται που είναι θαρραλέοι να δείχνουν τις μαλακίες που έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν τους, όντας συγχρόνως αρκετά κουραστικές ώστε να αποτελούν από μόνες τους ραπίσματα στους καρπούς με χάρακα. Αν δεν έχεις καμιά ανάγκη ή λόγο να περάσεις αυτή τη συγκεκριμένη τιμωρία, οι Μάρτυρες θα σου προσφέρουν μια μαρτυρία μιας συγκεκριμένης οπτικής ενός συγκεκριμένου κομματιού της ιστορίας των ομοφυλοφίλων, απ' την σχεδόν απελευθέρωσή τους, στον τρόμο του θανάτου και της καταδίωξής τους λόγω της ταύτισής τους με το AIDS και την έξαρσή του, στον επαναπροσδιορισμό των όσων επιβίωσαν. Ιστορία που μπορεί να σε εντυπωσιάσει με την οικονομία της στους χαρακτήρες, αλλά όχι και τόσο στην αφήγηση και το χρόνο της.

Καλαμπουρτζού ατυχήσασα στην Αγγλία των παραμονών του Β' Παγκοσμίου, ψάχνοντας να βρει δουλειά να λαδώσει το αντεράκι της, καταλήγει νταντά μεγαλοκοπέλας που απ' τον Κοκό κι απ' τον Κική, να διαλέξει δε μπορεί.Αδιάφορη κομεντί κοστουμιών, για την αλήθεια και την αληθινό-τητα της αγάπης στα χρόνια της χαοτικής απόστασης της μπουρζουαζίας και της καλλιτεχνικής εργατιάς, όπου μας ξεναγεί η εξωγήινη δεσποινίδα Pettigrew που προσγειώθηκε απ' τον πλανήτη της (υλικής και συναισθηματικής) ανέχειας και με τα γουρλωμένα μάτια της έκπληξης, παρακολουθεί ένα τσούρμο ανώριμων, που έχου τα πάντα, ή έστω το ήμισυ, αλλά δεν το'χουν σε εκτίμηση. Ώσπου οι σειρήνες του πολέμουν, τους θυμίζουν την ευθραυστότητα της ύπαρξης (και πόσο μάλλον της ευτυχισμένης ύπαρξης), κι όλοι καταλαβαίνουν σε ποιανού την αγκαλιά ανήκουν πραγματικά, όταν βρίσκονται μαζί στο όποιο Χρυσό Παγώνι και παίζει το όποιο σωστό τραγούδι. Ξέρεις τώρα... Ασφαλές κι ασήμαντο.

Διαβόητος γκάγκστερ δραπετεύει απ' τη φυλακή, αναστατώνοντας αστυνομία και υπόκοσμο με το πλήθος πτωμάτων που αφήνει πίσω του προσπαθώντας να πάρει την ξανθιά του και να φύγει απ' τη χώρα, αριθμός που μεγαλώνει όταν αποφασίζει να κάνει μια τελευταία δουλειά.Αν και τη διάρκειά του καταφέρνει παραδόξως να τη γεμίσει χωρίς να σου κακοφανεί ιδιαίτερα που σε κρατάει σε μια αίθουσα για κάτι παραπάνω από 2μιση ώρες καθαρές, καμιά σοβαρή αποζημίωση για την επένδυσή σου καλύτερα να μην περιμένεις απ' το remake του ομότιτλου 40χρονου κλασικού του Jean-Pierre Melvile απ' τον Corneau, που το'χε στα όνειρά του εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον (κι είχε κάνει και το επίσης ομότιτλο μικρού μήκους το '87). Υπερβολικά μεγάλο γι' αυτά που σου προσφέρει τελικά, το αρχετυπικής διάρθρωσης έπος του βετεράνου γκάγκστερ που επιστρέφει στην ενεργό δράση για μια τελευταία μπάζα και βρίσκεται να προσπαθεί να περισώσει τ' όνομά του όταν κάτι πάει στραβά, εκτός του ότι κληρονομεί τα προβλήματα του πρωτότυπου --που ήταν πρακτικά το σημείο που ο Melville εγκατέλειψε τους χαρακτήρες του και την εδραίωσή τους και στράφηκε στο φινίρισμα και το στιλιζάρισμα των ληστειών και των πιστολιδιών--, το remake πάσχει και στα ατού της πηγής του. Με δυο μικρά κεντρικά σκηνικά να υπογραμμίζουν τη φτήνια στην προσπάθεια αναπαράστασης εποχής, που επαφίεται ύστερα σχεδόν αποκλειστικά σε καμπυλωτά αμάξια και σετ από καμπαρντίνες και καπέλα, ηθοποιούς που προσπαθούν να παίξουν ρόλους κόντρα στην κωμική μυρωδιά που κουβαλούν, και απόπειρες στυλιζαρίσματος στη δράση επιεικώς αφελείς, με αργή κίνηση στα μακελειά για να πιάσει το εφέ του αυγουλωτού αίματος και το αποτέλεσμα να βρωμάει ψηφιακούρα απ' το χιλιόμετρο, το Le Deuxième Souffle (2007) χάνει τελείως το παιχνίδι της σχετικής αναβίωσης που πέτυχε ανυπέρβλητα καλύτερα το Sin City (2005), καταφέρνοντας τελικά όταν δεν αγγίζει τη γελοιότητα, να συνορεύει μονάχα με το φιλμικό αξιοπερίεργο, ένα αλλόκοτο φρανκενσταϊνικό συμπίλημα, σαν αυτά που έβλεπες με αλυσίδα και καλαθάκι, στα πανηγύρια της εποχής του αυθεντικού του.

Ο καταποντισμένος ισπανικός θησαυροστόλος του 1715, ανακαλύπτεται στις ακτές της Florida που μοιάζουν επικίνδυνα με αυστραλιανές, από παρέα που πλησιάζει επικίνδυνα τη βλακεία αυτής από τα Ίχνη του Χαμένου Θησαυρού. Στο πιο γυναικείο.Εντελώς ληθαργικοί (με κύριο χαρακτηριστικό τις ατελείωτες αφηγήσεις, ρομαντικών και μη, ιστοριών), ερασιτεχνικά αδέξιοι στη δράση (που αρχίζει μια ώρα περίπου αφότου σε πάρει ο ύπνος), εγκληματικά άκαβλοι (ειδικά για καστ που περιλαμβάνει την Alexis Dziena, τη Lolita του Broken Flowers (2005)), οι Ζάμπλουτοι είναι, φυσιολογικά, ιδανικοί για το θηλυκό κοινό στο οποίο, και μόνο, απευθύνονται. Οι άντρες είναι ηλίθιοι (με πρώτο τον McConaughey που ειδικεύεται πια σε ρόλους ξανθιάς, αν και με μια υποψία συνδυασμού Michael Douglas και Douglas Fairbanks εδώ), οι gay είναι και gay από πάνω, εσύ δεν είναι κακό, αλλά φυσικά και δεν είσαι bimbo, με τόση κλάση πίσω σου, και σπουδές και λαμπρό μέλλον μπροστά σου, γλυκιά μου. Ένα παραμύθι για όλες τις ηλικίες.