Toronto 2008: Wrap-up
Μετά τις Κάνες (στο πιο ξώφαλτσο) και τη Βενετία, και το Τορόντο απέδειξε, για τους δυοτρείς που αμφέβαλλαν, ότι ο κινηματογραφικός πλανήτης περιστρέφεται γύρω από την Αμερική, με τη περσινή απεργία των σεναριογράφων της και τον φετινό κορεσμό της indie βιομηχανίας της να κάνουν τους επισκέπτες του μεγαλύτερου φεστιβάλ στον πλανήτη να ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι όχι μόνο οι τιμές των εισιτηρίων του έχουν πάρει την ανηφόρα και η ίση αντιμετώπιση προνομιούχων και μη αποτυπώνεται πλέον μόνο στα χαρτιά των ανακοινώσεων των βραβείων, αλλά και οι πολύ προνομιούχοι ήταν φέτος λίγο βήτα διαλογής για να αξίζουν τον κόπο.
Χαμένοι βγήκαν για μια ακόμα φορά και οι ατζέντηδες των περισσότερων φιλμ που κινήθηκαν στην αγορά, αφού και για όσα ξεχώρισαν οι πωλήσεις ήταν ανύπαρκτες, και πιο χαρακτηριστικά η Sony Classics (από τις δραστήριες στην Croisette και πάντα γενικά) δεν αγόρασε τίποτα μέχρι τη λήξη. Τίποτα δε κέρδισαν, ίσα ίσα, και οι πρώιμοι διεκδικητές χειμερινών βραβείων με το Rachel Getting Married (2008) να επιβεβαιώνει ότι διχάζει τους κριτικούς του πλανήτη, που αντιμετώπισαν και το Duchess (2008) με λιγότερο γάντι από τους Βρετανούς συναδέλφους τους μερικές βδομάδες νωρίτερα. Και παρόλες τις προσπάθειες να βγει καμιά ιστορία από καμιά συνάντηση της Jennifer Aniston με τον Brad Pitt, το μεγαλύτερο σούσουρο του δεκαημέρου δημιουργήθηκε όταν ο Roger Ebert σκούνταγε τον μπροστινό του για να βλέπει καλύτερα.
Έτσι ο Danny Boyle δε φαίνεται απλά μεγάλος αλλά τεράστιος κερδισμένος στο αεροπλάνο της επιστροφής, αφού μετά το Telluride ο Slumdog Millionaire (2008) του, με θέμα Ινδό πιτσιρικά που αναπολεί τη ζωή του αφού φτάσει μια ερώτηση πριν τα πολλά λεφτά του Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος, κέρδισε και την καναδική πόλη, φαίνεται σίγουρος για τα Oscar® στα πρότυπα της Juno (2007), τσίμπησε το βραβείο κοινού που παραμένει το μεγαλύτερο του φεστιβάλ μαζί με τα ολόκληρα 15 χιλιάδες καναδικά δολάρια που το συνοδεύουν, και κατάφερε να βρει και αγοραστή να δώσει 3,5-4 εκατομμύρια αμερικάνικα. Από κοντά και ο Steve McQueen, είδε το Hunger (2008) του να ανακαλύπτεται και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (μετά τη Χρυσή Κάμερα στις Κάνες και κάτι ψιλά στη Βενετία) και να κερδίζει το Discovery Award. Τα δύο φέτος βραβεία της FIPRESCI πήγαν, αντίθετα με την πολιτική τάση των προηγούμενων και ομόφωνα αν πιστέψεις τον Jonathan Rosenbaum της επιτροπής, σε κοινωνικά indies με σταρ πρωταγωνιστές, το Lymelife (2008) με τον Alec Baldwin και το Disgrace (2008) με τον John Malkovich. Στους κερδισμένους σαφώς συγκαταλέγονται και τα μεγάλα της Βενετίας, The Wrestler (2008) και The Hurt Locker (2008), που βρήκαν καλές διανομές έστω και με λίγα λεφτά, αν και το δεύτερο παρέμεινε δεύτερο στη σύγκριση, χωρίς να επιβεβαιώσει τους Ιταλούς δημοσιογράφους (που θεώρησαν ότι αδικήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο πρώτο).
Όλα τα βραβεία στο δελτίο τύπου "Festival Closes 2008 Edition With Awards Announcement"
Χαμένοι βγήκαν για μια ακόμα φορά και οι ατζέντηδες των περισσότερων φιλμ που κινήθηκαν στην αγορά, αφού και για όσα ξεχώρισαν οι πωλήσεις ήταν ανύπαρκτες, και πιο χαρακτηριστικά η Sony Classics (από τις δραστήριες στην Croisette και πάντα γενικά) δεν αγόρασε τίποτα μέχρι τη λήξη. Τίποτα δε κέρδισαν, ίσα ίσα, και οι πρώιμοι διεκδικητές χειμερινών βραβείων με το Rachel Getting Married (2008) να επιβεβαιώνει ότι διχάζει τους κριτικούς του πλανήτη, που αντιμετώπισαν και το Duchess (2008) με λιγότερο γάντι από τους Βρετανούς συναδέλφους τους μερικές βδομάδες νωρίτερα. Και παρόλες τις προσπάθειες να βγει καμιά ιστορία από καμιά συνάντηση της Jennifer Aniston με τον Brad Pitt, το μεγαλύτερο σούσουρο του δεκαημέρου δημιουργήθηκε όταν ο Roger Ebert σκούνταγε τον μπροστινό του για να βλέπει καλύτερα.
Έτσι ο Danny Boyle δε φαίνεται απλά μεγάλος αλλά τεράστιος κερδισμένος στο αεροπλάνο της επιστροφής, αφού μετά το Telluride ο Slumdog Millionaire (2008) του, με θέμα Ινδό πιτσιρικά που αναπολεί τη ζωή του αφού φτάσει μια ερώτηση πριν τα πολλά λεφτά του Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος, κέρδισε και την καναδική πόλη, φαίνεται σίγουρος για τα Oscar® στα πρότυπα της Juno (2007), τσίμπησε το βραβείο κοινού που παραμένει το μεγαλύτερο του φεστιβάλ μαζί με τα ολόκληρα 15 χιλιάδες καναδικά δολάρια που το συνοδεύουν, και κατάφερε να βρει και αγοραστή να δώσει 3,5-4 εκατομμύρια αμερικάνικα. Από κοντά και ο Steve McQueen, είδε το Hunger (2008) του να ανακαλύπτεται και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (μετά τη Χρυσή Κάμερα στις Κάνες και κάτι ψιλά στη Βενετία) και να κερδίζει το Discovery Award. Τα δύο φέτος βραβεία της FIPRESCI πήγαν, αντίθετα με την πολιτική τάση των προηγούμενων και ομόφωνα αν πιστέψεις τον Jonathan Rosenbaum της επιτροπής, σε κοινωνικά indies με σταρ πρωταγωνιστές, το Lymelife (2008) με τον Alec Baldwin και το Disgrace (2008) με τον John Malkovich. Στους κερδισμένους σαφώς συγκαταλέγονται και τα μεγάλα της Βενετίας, The Wrestler (2008) και The Hurt Locker (2008), που βρήκαν καλές διανομές έστω και με λίγα λεφτά, αν και το δεύτερο παρέμεινε δεύτερο στη σύγκριση, χωρίς να επιβεβαιώσει τους Ιταλούς δημοσιογράφους (που θεώρησαν ότι αδικήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο πρώτο).
Όλα τα βραβεία στο δελτίο τύπου "Festival Closes 2008 Edition With Awards Announcement"
Previously on Movies for the Masses: Νύχτες Πρεμιέρας 2008: Το Πρόγραμμα