Trespass (2011)

Αποφασισμένοι ληστές εισβάλλουν στην έπαυλη εμπόρου διαμαντιών και του μασουλάνε τους τοίχους μέχρι να τους ανοίξει το χρηματοκιβώτιο.Όταν κοιτάς την ιστορία του θρίλερ σε καμιά δεκαετία από σήμερα, τα χρόνια ετούτα που περνάμε, στην επαύριο της κορύφωσης του torture porn, μαζί με τα μεταφυσικά τους θα έχουν και μια χορταστική λίστα τίτλων σπιτικής παραβίασης, με οργίλους εισβολείς να πηδάνε ηλεκτρικούς φράχτες κι αυτόματα πορτόνια, για να πηδήξουν την αίσθηση ασφάλειας του μέσου μπουρζουά Αμερικανού, με απώτερους σκοπούς απ’ το να του πηδήξουν τη γυναίκα και να του αρπάξουν το πορτοφόλι, μέχρι απλώς να του σπάσουν τα μούτρα και να μαζέψουν hits όταν ανεβάσουν το βίντεο στο youtube. Απ’ το The Last House on the Left (2009) και το Funny Games (2007), μέχρι το The Resident ας πούμε, τον τρόμο που θα μπαίνει μέσα στα σπίτια (σε αντίθεση με τον τρόμο που βρίσκουν όσοι μπαίνουν στα σπίτια του The Amitivylle Horror (2005) και του Don’t be Afraid of the Dark (2011), δηλαδή, που ως μεταφυσικός, περισσότερο χρησιμοποιείται σαν δείκτης σαθρών οικογενειακών δεσμών), θα μπορείς ελεύθερα να τον μεταφράσεις σαν άμεση απεικόνιση της αγωνίας της Αμερικής για τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ως αποτέλεσμα της φρίκης που ζει εκεί έξω και τις υπερφιαλοσύνης που επιδεικνυόταν εδώ μέσα. Αλλά θα υπάρχουν πάντα και τίτλοι σαν το Trespass, που απλά θα σου θυμίζουν ότι μέσα στη σειρά των ενδεικτικών μιας γενικότερης ατμόσφαιρας δουλειών, θα υπάρχουν και προσπάθειες προσκολλήσεως στο zeitgeist και εκμεταλλεύσεως της μόδας με βιασύνη πριν περάσει.

Ο Joel Schumacher, που ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός για την διακριτικότητά του, γράφει με φωσφοριζέ μπογιά τη δικιά του ανησυχία για την οικονομική αποσάθρωση των φιλότιμων οικογενειαρχών και τις διαβρωτικές της συνέπειες στο ήσυχο σπιτικό που προσπαθούν να συντηρήσουν πίσω από ψηλούς φράχτες με παράλογα εμφανείς τρύπες στις πίσω μεριές της αυλής, αλλά αυτήν την ανθρωπολογική του αγωνία την αποσύρει και την επαναφέρει κατά βούληση, ή τουλάχιστον κάθε που είναι βολικό για το δείγμα σεναρίου που του έχει γράψει στο ποδάρι ο Karl Gajdusek στην πρώτη του κινηματογραφική δουλειά. Σενάριο που εκτός από τρύπες, αυθαιρεσίες, και αμήχανες προσπάθειες συγκάλυψης δολοφονικών νεκρών χρόνων, πάσχει θλιβερά στο βασικό δραματικό της άξονα: δεδομένου ότι όλες ανεξαιρέτως οι σπιτικές εισβολές λειτουργούν αναγκαστικά σαν μηχανισμοί ανασυγκόλλησης των κατά κανόνα απομακρυσμένων μελών της οικογένειας για την απόκρουση της εκάστοτε απειλής, τόσο ο Schumacher όσο και ο Gajdusek πετυχαίνουν το καταπληκτικό κατόρθωμα του να σου έχουν συστήσει τρία μέλη μιας οικογένειας τόσο γκροτέσκα και καρικατουρίστικα, που δεν μπορείς να καταλάβεις πώς διάολο βρέθηκαν κάτω απ’ την ίδια στέγη εξ αρχής. Σ’ αυτό βάζουν το χεράκι τους κι οι πάντα αξιόπιστοι για την καταστροφή ερμηνευτές, με το Νικόλα και τη Νικόλ να νικάνε κάθε προηγούμενη εμφάνισή τους, και να περιφέρονται σαν άψυχα ζόμπι σε άσκηση γελοιότητας, περιμένοντας να εξαργυρωθεί η επιταγή τους και να επιστρέψουν στα μπότοξ τους, αλλά όλα αυτά θα ήταν ψιλά γράμματα, αν τουλάχιστον η ταινία κατάφερνε να δημιουργήσει μια σοβαρή αίσθηση απειλής, αντί γι’ αυτό το παιδαριώδες πανηγύρι επαναλαμβανόμενων παραλογισμών και κωμικών ανατροπών, που προσπαθούν να καλύψουν οι φουκαράδες μασκοφόροι κάτω απ’ τα γκαρίσματά τους.