Η Rosebud και το mftm.gr σας προσκαλούν στην Avant Première του θρίλερ Funny Games. Την Κυριακή 23 Μαρτίου στις 2 το μεσημέρι στo ΙΝΤΕΑΛ, Πανεπιστημίου 46.

“A feature film is twenty-four lies per second.” — Michael Haneke, Cannes (2005)

Πάντα ψάχνοντας την διαπλοκή κοινού και media, του ζωντανού και της εικόνας του, και της παρηγοριάς που δίνει το ψεύτικο στον άρρωστο απ' το αληθινό (και τον άρρωστο για το ψεύτικο), ο Haneke έκανε πριν δέκα χρόνια το πέρασμά του από πειραγμένο μαύρο πρόβατο της Βιεννέζικης διανόησης της τέχνης, σε τεχνίτη του προχωρημένου, κοφτερού Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, με το Funny Games (1997) του, την κορύφωση του ελέγχου του στα όρια του θεατή και του θεάματός του. Μια pop προβοκάτσια της αφηγηματικότητας, που καταργεί την ασφάλεια που σου προσφέρει η γνώση σου ότι αυτό που βλέπεις είναι απλά μια ταινία, με ένα (τότε) ολότελα αναπάντεχο μέσα στη μουδιαστική ένταση που σου είχε δημιουργήσει, κλείσιμο του ματιού. Ένα συμβολικό και κυριολεκτικό παιχνιδιάρικο πείραγμα, που σου ξεκαθαρίζει ότι, πολύ απλά, το ξέρει κι η ίδια η ταινία, ότι είναι απλά μια ταινία. Άρα, είναι, τότε, απλά μια ταινία; Και τί κάνουν αυτοί οι τύποι με τα άσπρα που γυρνάνε και σου μιλάνε;

Χαρακτηρισμένο ως άσκηση αντοχής που πρέπει να υποστείς για να μπορέσεις να περάσεις στο πολύ σημαντικότερο επόμενο στάδιο που είναι το να το συζητήσεις, το Funny Games σε φέρνει αντιμέτωπο με την ικανότητά σου να διαχειριστείς μια ανελέητα ρεαλιστική (στην πραγματικότητα μη-) απεικόνιση πόνου και τρόμου που σκοπό έχει απλά και ολοφάνερα να συνταράξει τα βασικότερα ένστικτα της επιβίωσής σου και να σε βοηθήσει να αντλήσεις απ' αυτά την απόλαυση της εμπειρίας, αλλά την ίδια ώρα αυτοαναιρεί την ρεαλιστική βάση της σπάζοντας τον διάφανο τέταρτο τοίχο της οθόνης, για να σε κάνει συνένοχο των πηγών της διέγερσής σου, και εξίσου κυριολεκτικά να σε καλέσει να πάρεις θέση ανάμεσα στους επί της οθόνης θυτών ή θυμάτων. Ή, καλύτερα, να αποδεχτείς την θέση που ήδη έχεις πάρει. Στην επανασκόπηση, το συμπέρασμα μπορεί να σου φανεί απλό και προφανές, και δέκα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή στη συγκεκριμένη του μορφή, το παράδοξο να έχει ξανατεθεί κι απαντηθεί πολλάκις και ποικιλοτρόπως. Όμως, και μάλιστα ακόμα περισσότερο σ' αυτήν την πρώτη σκηνή αποκάλυψης του ψέματος της αφήγησης, που ο ντυμένος στα λευκά της αθώας περιστεράς και του πράου αμνού λύκος, σε κοιτά στα μάτια και σου χαμογελά, απ' ότι αργότερα στην περιβόητη παρακινδυνευμένη δραματουργική αλχημεία του τηλεκοντρόλ που παίρνει το alter ego σου στα χέρια του εφαρμόζοντας τη δική σου πρόθεση να φτάσεις στην κόλαση το ζευγάρι που τρομοκρατεί και μακελεύει για να φχαριστηθείς τη βία, ο ύπουλος, τσουχτερός κι αμείλικτος τρόπος που σου το θέτει ο Haneke, είναι τόσο ζωντανός και ζουμερός σήμερα, όσο και η ερώτηση που σου κάνει: τί κάθεσαι και βλέπεις για να τη βρεις, και πιο είναι πραγματικά το αποτέλεσμα που θα σε φτιάξει. Το γιατί, είναι μια άλλη ιστορία.

Η Odeon σας προσκαλεί στην Avant Première του θρίλερ Doomsday. Την Τετάρτη 19 Μαρτίου στις 9 το βράδυ στo Odeon StarCity στο Νέο Κόσμο.

Εντελώς ευθύ, αφού αρκετό καιρό κρύφτηκε, είναι το teaser προς trailer του Incredible Hulk (2008) που έκανε πρεμιέρα ξημερώματα χτες σε όλα τα δίκτυα του MTV και στην επίσημη σελίδα της Marvel. Διάφορα γίνονται, και στο τέλος πλακώνονται ο Hulk με τον Abomination. Και στο φιλμ το πρώτο πρασίνισμα του ματιού (i.e. η μεταμόρφωση) συμβαίνει 3' μετά την έναρξη, ενώ ο χαμός της λήξης διαρκεί 26', όπως αποκαλύπτει ο Louis Letterier στο Empire. Ο σκηνοθέτης προσθέτει ότι ήθελε αποτέλεσμα στα εφέ που να είναι ικανοποιητικά τελειωμένο πριν τη πρώτη δημόσια προβολή του. Κι αν δε το κατάλαβες όλα, κι ακόμα περισσότερα, είναι εξίσου σαφείς συγκρίσεις με τη προώθηση και το αποτέλεσμα του Hulk (2003) του Ang Lee, το οποίο προφανώς.. δε θα επαναληφθεί.

Ουδέν συνταρακτικό λοιπόν και δε ξέρω αν περίμενες τιποτάλλο. Η παραγωγή είναι ο καλοκαιρινός φτωχός συγγενής του Iron Man (2008) από τον προϋπολογισμό ακόμα. Και φαίνεται, αφού όσο και να βελτιωθούν τα CGI το σκηνικό θα εξακολουθεί να μένει ατάραχο (i.e. τα εφέ δεν έχουν βάρος) και να μοιάζει στη Yonge Street του Τορόντο (όπου γίνανε τα γυρίσματα). Ενώ το αναμφισβήτητα βαρύ καστ, μάλλον επιλογή κι αυτό του Edward Norton, δε φαίνεται να αισθάνεται και πολύ καλά υπό τον έλεγχο κατεξοχή ανάλαφρου και απροσεξιάρη σκηνοθέτη (Transporter 1 & 2, Unleashed). Κι αν δε το κατάλαβες όλα, κι ακόμα περισσότερα, είναι κατ' ευχή για τη Marvel που ενδιαφέρεται να διατηρήσει το franchise μέσω ψιλοριμπούτ, να έχει και τη guest εμφάνιση του Tony Stark, για να μεταφέρει σιγά σιγά το σύμπαν της στο πανί και να καταλήξει στους Avengers (2009). Όσο για τον Norton, ήταν αναγκαίο κακό (το αρχικό σενάριο του Zak Penn δεν ήταν αρκετά.. ευθύ, προφανώς), ότι επακολούθησε ("δημιουργικές διαφωνίες") στις σχέσεις του με τον Avi Arad και τους υπόλοιπους ήταν πασιφανές στις μάζες από την αρχή, και μάλλον δε πρόκειται να αλλάξει τίποτα (ότι και να θέλει να αλλάξει) -- στο American History X (1998) όπου πιο διαβόητα εξάσκησε τη δημιουργική του άποψη, είχε σύμμαχο την παραγωγή.

Εξηντάρης Τυνήσιος εργάτης καρνάγιου της Γαλίας, ωθείται σε υποχρεωτική συνταξιοδότηση και αρνούμενος να πεθάνει, αποφασίζει να ανοίξει εστιατόριο.Ξεκινώντας αργά και σταθερά να σε πηγαίνει σε κάτι που πιθανότατα θα σου θυμίσει όσο τίποτε άλλο την οικογενειακή σου συγκέντρωση γύρω απ' το τραπέζι του ταραμά την περασμένη Δευτέρα, το Σπόρι και το Κεφαλόπουλο που μάζεψε τέσσερα Cesar πριν τρεις βδομάδες στη Γαλλία χωρίς οσκαρικές υποψηφιότητες να το σπρώχνουν, αρχίζει σαν απολαυστικά ανάλαφρη εκδοχή του σινεμά των αδερφών Dardenne που βγάζει νόημα, με ολίγη απ' την επιμονή του Fatih Akin στους πολλούς διαπλεκόμενους χαρακτήρες με τη στιβαρή σιλουέτα αλλά χωρίς τις φολκλόρ εξάρσεις του Τουρκογερμανού (με τον οποίο συγκρίνουν οι Γάλλοι των Γαλοτυνήσιο Kechiche), και σου ανοίγει την όρεξη να μείνεις με τη φωνακλάδικη οικογένεια για ν' ακούσεις τις ιστορίες της που σε προϊδεάζει ότι θα είναι πολλές.

Και το κάνεις για πάνω από δυόμιση ώρες, με την απλή και καθαρή εικονογράφηση του Kechiche να μη σε αφήνει ούτε να κουραστείς ούτε να βαρεθείς, αλλά να νιώσεις τη θέση κακομοίρηδων μεροκαματιάρηδων μεταναστών που είχαν την κακή τύχη να ονειρευτούν κάτι μεγαλύτερο, κι είναι αναγκασμένοι να σκύβουν το κεφάλι σα πεινασμένα σκυλιά σε κάθε λογής χαρτογιακάδες, που πηδάνε παντοιοτρόπως, μεταφορικά και κυριολεκτικά, μια κοινωνική φέτα που προσπαθεί να ανασάνει κρύβοντας τη χαρά των μικρών στιγμών του σφιχτού της κουκουλιού, κάτω απ' το βάρος ενός ξενοφάγου κατεστημένου. Η ξενοφοβία κι η αποξένωση κι ο τρόπος που οδηγούν στην περιθωριοποίηση, την εσωστρέφεια και τη διαστρεβλωμένη αντίληψη της σημασίας της ενδοοικογενειακής αλληλοκάλυψης (μεταξύ άλλων διαστρεβλώσεων), σερβίρονται σχεδόν ύπουλα σε μια σειρά από πιάτα γλυκόπικρης οικογενειακής κωμωδίας ανεπανάληπτα πεντανόστιμης, και καταλήγουν σαν επιδόρπιο, στο ενδεχόμενο ενός ασήκωτα φαταλιστικού φινάλε, όπου η δυσοίωνη στασιμότητα απειλεί να ποδοπατήσει σα να 'τανε παιχνίδι, όλη αυτή την αχτίδα αισιοδοξίας που σου έχτιζε ο Kechiche με τον μελαγχολικό του ύμνο στην επίμονη καρτερικότητα τόσην ώρα, και σε στέλνει αδιάβαστο, κατορθώνοντας να σου χτίσει απ' το πουθενά, σασπένς πιο έντονο απ' όλα μαζί τα θρίλερ που έχεις δει φέτος. Θρίαμβος του σφιχτού σεναρίου με στόχο και άποψη και της απλής κινηματογράφισης με έμφαση στην ουσία της, το La Graine et le Mulet είναι εύκολα απ' τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Το μόνο χρειάζεται, είναι το θάρρος να μπεις στην αίθουσα, κι ασ' το πάνω της να σε κρατήσει εκεί.

Στην Αγγλία των Νέων Εργατικών, απολυμένη από εταιρεία απασχόλησης, στήνει τη δικιά της με τη συγκάτοικό της.Ο Ken Loach είναι ανίκανος να κάνει κακή ταινία εδώ και σαράντα χρόνια, και το πόσο σε εντυπωσιάζει το γεγονός ωχριά μπροστά στην υπερηρωική ακλόνητη σοσιαλιστική του ακεραιότητα που, μετά από θεούς και θάτσερους, δε μασάει ούτε μπροστά στη φυσική φθορά της ηλικίας. Έτσι ο "Ελεύθερος" Κόσμος του, ίσως η πιο διαβολεμένη σύλληψη της καριέρας του και σίγουρα σημείο επαφής ενός πλήρους κύκλου, μοιάζει μέχρι και χαμένη ευκαιρία στην αξιοποίησή της.

Το σενάριο του Paul Laverty στηρίζει ένα φιλμ που βάζει καθημερινή Αγγλίδα, με λίγη αυθάδεια, πολλή επιθυμία για καλοπέραση, λίγη συμπόνοια, πολλή εμπειρία από σκληράδα, κόρη εργάτη και ανύπαντρη μάνα, απέναντι στη δύσμοιρη γενιά του ηλικιωμένου πατέρα της και αυτή των νέων μεταναστών που τη διαδέχτηκε. Για να δείξει ότι η διαφθορά και ο οπορτουνισμός δεν είναι προνόμιο των λίγων (αλλά, μαρξιστικά, της θέσης), οι καταπιεσμένοι πολύ εύκολα γίνονται καταπιεστές (ειδικά οι γυναίκες της.. φυσικής θρασυδειλίας). Και να κάνει ως συνήθως ένα απέραντο, σχεδόν ντοκιμενταρίστικο και θεωρητικά πάνοπλο σχόλιο στο πολύπλοκο πρόβλημα της οικονομικής μετανάστευσης. Ο κινηματογράφος του Loach δεν είναι ανοιχτός σε ερμηνείες (διάβαζε αρλουμπολογίες) εκ των υστέρων, ούτε προσποιήθηκε ποτέ ακατανόητες ακόμα και στον ίδιο εμπνεύσεις πάνω σε δημιουργικό αμόκ. Σε κοπανάει στο κεφάλι με το νόημα, σε περίληψη αν χρειαστεί για να πάει πιο γρήγορα παρακάτω. Προτιμάει πραγματική περσική οικογένεια να απαγγέλλει τις κακουχίες της, αντί για κάνα βαμμένο κομπάρσο, έστω κι αν το ιντερλούδιο βγαίνει μη μυθοπλαστικό. Κλισέ και μελόδραμα να γαμάει τον εργάτη όποιος μπορεί και όποιος λάχει? Συμβαίνει εντελώς, και το κυριότερο έτσι ακριβώς, κάπου αποτρόπαια ρεαλιστικά. Στη πραγματικότητα η ιδιοφυής ιστορία και η έμπειρη σκηνοθεσία δίνουν ένα αποτέλεσμα τόσο εκφοβιστικά οικείο και σαδιστικά μη λυτρωτικό, που.. φαίνεται ότι δε δουλεύτηκε αρκετά. Λείπει λίγο αυτό το πικρό χιούμορ και η μεγαλοπρεπής συμπάθεια για πιο συμβιβασμένους από αυτόν (i.e. όλους) του σκηνοθέτη, το Λονδίνο είναι περίεργα ηλιόλουστο, κάτι δραματικές υποκρούσεις πέφτουν σε ανεξήγητα σημεία, ο προϋπολογισμός δε βγαίνει. Δικαιολογημένα θα ήταν αυτά, κορωνίδα τα υπόλοιπα, για οποιονδήποτε άλλον.

Στις αρχές του 16ου αιώνα η οικογένεια του Thomas Boleyn κάνει τον νταβατζή ανάμεσα στις κόρες του και τον βασιλιά της Αγγλίας, σαν prequel του Elizabeth (1998).Από αγαπημένα κοινού και θείου Όσκαρ μέχρι που τέλειωσε η προηγούμενη χιλιετία, τα δράματα εποχής περνάνε στο περιθώριο με τον ίδιο ρυθμό που η Άλλη Ερωμένη του Βασιλιά (2008), σχεδόν αξιοπερίεργο δείγμα τους πια, προσπαθεί να συνοψίσει υλικό το οποίο ήδη έτυχε ατελείωτων ιστορικών μελετών και τροφοδότησε εξίσου ατελείωτες κινηματογραφικές μεταφορές και τηλεοπτικές μάξι σειρές. Οι όλο και πιο ξέφρενες ίντριγκες, όσο ο Ερρίκος ο 8ος προσπαθούσε να αποκτήσει διάδοχο, κυριολεκτικά άλλαξαν τον κόσμο (σε μια εποχή που οι κρατούντες αποκτούσαν πραγματικά σφαιρική αντίληψη της έκτασης της δύναμής τους) και η νουβέλα της Philippa Gregory πέτυχε να τους δώσει κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον με το να επικεντρωθεί στην (παρασκηνιακή και άρα ελεύθερη σε απόδοση) αντιπαλότητα των δυο αδερφών. Όμως η διασκευή της για το πανί μοιάζει με τηλεοπτική επανεπίσκεψη του Όσα Παίρνει ο Άνεμος (1939) σε ωριαίο επεισόδιο. Εξαιρετικός σχεδιασμός παραγωγής, χρώματα και κουστούμια από εξώφυλλο του Vanity Fair, γοργή σκηνοθεσία, υπερβολικό score, καλές ερμηνείες, αλλά τελικά χάρτινοι υπερσυμπιεσμένοι χαρακτήρες και ανύπαρκτη έστω και υπόγεια σεξουαλική έλξη. Που τυχαίνει να ήταν και τα ζητούμενα, με όλα τα υπόλοιπα, όπως η δημιουργία της Αγγλικανικής Εκκλησίας, να έχουν γίνει φόντο τους. Ο Peter Morgan που έβαλε μια κινούμενη κεφαλή να κάνει τον άνθρωπο στη Βασίλισσα (2006) περιμένοντας κανείς να μη το παρατηρήσει (και δε το παρατήρησε) και έκανε σχεδόν άνθρωπο τον Idi Amin στον Τελευταίο Βασιλιά της Σκωτίας (2006) περιμένοντας εύσημα (που πήρε), φυσιολογικά ξενερώνει εντελώς μια αφήγηση που παρέλαβε καυτή. Ίσως τον προσλάβαν να κάνει ακριβώς αυτό, βοηθάει και το χοροπηδηχτούλικο μοντάζ, το αποτέλεσμα είναι δυο ώρες που δε καταλαβαίνεις πως πέρασαν με απολύτως τίποτα. Αλλά το απολύτως τίποτα το καταλαβαίνεις.