65χρονος καθηγητής, κατόπιν της εθελουσίας συνταξιοδότησης του, νιώθει πως μπορεί ακόμη να φανεί χρήσιμος στην κοινωνία και μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες θα εντοπίσει το νέο επάγγελμα που του ταιριάζει: να μαζεύει τα άδεια μπουκάλια στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.Αν υπάρχει ένας λόγος που σέβομαι το έργο του (πιο αναγνωρισμένου, καλλιτεχνικά και εμπορικά, Τσέχου σκηνοθέτη των ημερών μας) Jan Svěrák, είναι επειδή ο μπαγάσας, καταφέρνει μέσα από τις εικόνες του, να αποδώσει τους χαρακτήρες στην πραγματική τους διάσταση. Όπως ακριβώς κάνει εδώ με τον απόμαχο άντρα, που γύρω του κτίζει την ανάλαφρη και με πάμπολλα κωμικά στοιχεία ιστορία. Ο πρωταγωνιστής δεν διανοείται, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία, να αποδεχτεί τον ρόλο του συνταξιούχου σπιτόγατου, που δίπλα στην αγαπημένη του γυναικούλα, από εδώ και μπρος, η δυσκολότερη δουλειά του θα είναι να λαδώνει τις πόρτες του σαλονιού για να μην τρίζουν, ενώ στο νου του περιστρέφονται διαρκώς σουρεαλιστικές εικόνες σεξουαλικής επιθυμίας, για οποιοδήποτε γνωστό ή άγνωστο θηλυκό κυκλοφορεί κοντά του. Ο Τσέχος, συνεργαζόμενος για ακόμη μια φορά με τον --βασικό σεναριογράφο και πρωταγωνιστή-- πατέρα του, ξεφεύγει από τα πολιτικά μοτίβα που τον απασχόλησαν κατά το παρελθόν, κρατώντας μόνο το κοινωνικό στοιχείο στην έκφραση του. Η συγκίνηση και οι συναισθηματισμοί όσο περνά η ώρα ανεβαίνουν σκαλοπάτια και σε συνδυασμό με το γλαφυρό στιλ του ανυποχώρητου (στα πάντα) ήρωα, κάνουν ευχάριστη την παρακολούθηση. Οι αλληγορίες και οι ποιητικές στιγμές του Svěrák όμως, εκτός από κοινότυπες είναι και επαναλαμβανόμενες, δίνοντας σου την εντύπωση, πως το μεγαλύτερο κομμάτι της έμπνευσής του το ξόδεψε, καμιά δεκαριά χρόνια πριν στον δακρύβρεχτο (και οσκαρικό) Μικρό Κόλυα (1996).

Το κείμενο επιμελήθηκε ο Γιώργος Ζερβόπουλος

Ο ιδιοκτήτης του πιο παράξενου, φανταστικού, θαυμάσιου παιχνιδομάγαζου του κόσμου αποφασίζει να το κληροδοτήσει στη νεαρή, αδέξια, ανασφαλή υπάλληλό του.Ο Zach Helm, παρόλο που δε μπορείς να τον βάλεις σε κατηγορία ατάλαντου, έδειξε από τη πρώτη του σεναριακή δουλειά, το Stranger than Fiction (2006), τάσεις Charlie Kaufman των φτωχών. Και ο Mr. Magorium, τον οποίο σκηνοθετεί κιόλας, δε ξεφεύγει και πολύ από το ίδιο μοτίβο, παίζοντας σαν ο Willy Wonka των ατόμων με ενδυματολογικές και καταιωνιστικές ανάγκες που σε ρωτάνε αν έχεις ένα ευρώ. Ακόμα μια φορά οι χαρακτήρες του σεναρίου έχουν περάσει κατευθείαν στο στομάχι (είναι δηλαδή η εντύπωση του Helm, που δε συμπίπτει απαραίτητα με τη δικιά σου, και δε προκύπτει απαραίτητα από κάποια λογική ή παραλογική, για το πως μοιάζουν οι ήρωες παιδικού φιλμ), και τώρα ξεκαθαρίζεται, σαν επαναλαμβανόμενο, ακόμα και.. ζωγραφισμένο μότο, ότι θα πρέπει να τους πιστέψεις για να δουλέψει η μαγεία. Αλλά ακόμα και να τους κατασυμπαθήσεις αμέσως όλους, και το μαγαζί μαζί, χωρίς περιττές συστάσεις, όπως είναι η υπόθεση εργασίας, ακόμα και τότε η γοητεία τους διαρκεί βαριά μέχρι το πρώτο τρίτο. Και στη συνέχεια, κουρασμένος από την κατασυγκαταβατική ροή (η μόνη δραματική αντιξοότητα είναι η επιμονή του 243χρονου να αποσυρθεί επειδή λιώσαν τα αγαπημένα του παπούτσια, αλλά τα παραμύθια χρειάζονται και καμιά βρεφοφάγα μπαμπόγρια, ξέρεις), ψάχνεις μόνο τις στιγμές που η κάμερα ξεχνιέται, ενθουσιασμένη, σε κάνα έξοχο παιχνίδι. Οι ερμηνείες δε σώζουν εδώ τη κατάσταση, ειδικά της Natalie Portman με αγορίστικη εμφάνιση και κατατρομαγμένη απέχθεια για οποιοδήποτε εφέ, όμως η σκηνοθεσία όχι μόνο βοηθάει τη μαγεία (διάβαζε τη ψηφιακή επεξεργασία) με γήινα υποκατάστατα αλλά είναι και σίγουρη για ότι θέλει. Έστω κι αν αυτό είναι ο κόσμος της.

Ο Harry Houdini σε περιοδεία του στη Σκωτία, συναντά μάνα και κόρη αποφασισμένες να διεκδικήσουν, με οποιοδήποτε μέσο, τα $10000 που προσφέρει σε όποιον "μυστικιστή" καταφέρει να αποδείξει ότι μιλάει με τη νεκρή μάνα του.Ένας Βρετανός σεναριογράφος με περγαμηνές, ο Tony Grisoni (Fear and Loathing in Las Vegas (1998), In This World (2002)), και μια κάποτε πολλά υποσχόμενη Αυστραλέζα σκηνοθέτρια, η Gillian Armstrong, (High Tide (1987), Little Women (1994)) φαίνονται κύριοι υπεύθυνοι (ο καθένας όσο νομίζεις ότι του αναλογεί) για ένα φιλμ που στα χαρτιά στοχεύει τη συνωμοσία πελατών και μαγισσών και χαρτοριχτρών (i.e. τη θέληση κάποιων να πιστέψουν στα παραμύθια άλλων, με το αζημίωτο). Αλλά καταλήγει στο πανί αχαλίνωτο ρομάντζο, με θύμα τη φήμη ενός από τους πρώτους που στάθηκαν δημόσια και επίμονα απέναντι σε κάθε είδους κληρονομικά χαρίσματα (και ίσως το πλήρωσε με τη ζωή του). Κατά πάσα πιθανότητα η ιστορία, που φαίνεται να ξεκίνησε ως Houdini's Angel, θεωρούσε αυτή ακριβώς τη στάση τόσο δεδομένη που άξιζε ένα what if (στιλ ο Γαλιλαίος συναντά αιθέρια ύπαρξη με την ικανότητα να βλέπει που τερματίζει η Γη), αλλά μετά από καμιά δεκαριά χρόνια μαγειρεμάτων, το μόνο ερωτηματικό άξιο να απασχολήσει τη φαντασία σου, είναι τι αλλαγές έφαγε (η ιστορία) στη διαδρομή (με το Variety να υποστηρίζει ότι ο βασιλιάς της απόδρασης δεν ήταν καν στην αρχική ιδέα). Αφού ότι βλέπεις για καμιά κατοστή λεπτά δε λέει απολύτως τίποτα, σκουντουφλώντας άσκοπα και μελοδραματικά από σκηνή σε σκηνή.

Η παραγωγή δεν είχε λεφτά να καλύψει όλες τις φιλοδοξίες αλλά βρήκε αρκετά για να επιτρέψει τα γυρίσματα on location, στη Σκωτία, και να κάνει παλάτι την.. τρώγλη στο νεκροταφείο στην οποία υποτίθεται ζουν οι πρωταγωνίστριες. Catherine Zeta-Jones και Guy Pearce είναι καλοί ο καθένας για τη πάρτη του (i.e. δεν έχουν καμιά χημεία). Το αποτέλεσμα δε θα 'χε γυριστεί ποτέ αν δεν εμφανίζονταν Prestige (2006) και Illusionist (2006) στις αίθουσες, δε προσβάλλει την αισθητική σου, βλέπεται αν έχεις εγκεφαλικά κύτταρα για ξόδεμα και έφεση στα κλισέ φανταστικά ρομάντζα.

Με τον Todd McCarthy να έχει κλέψει τα ξημερώματα τον κεραυνό της ανακοίνωσης του Changeling, της καινούριας ταινίας του Clint Eastwood όπου η Angelina Jolie υποψιάζεται ότι ο γιος που επέστρεψε από απαγωγή.. δεν είναι ο δικός της, το υπόλοιπο πρόγραμμα των φετινών Κανών που αποκαλύφτηκε το πρωί, δεν έκρυβε εκπλήξεις (αν ασχολείσαι, και ειδικά αν όχι). Παλιοί καλοί γνώριμοι σα τους αδερφούς Dardenne και τον Wim Wenders, μαζί με νέους επίσημους καλεσμένους σα τον Ισραηλινό Ari Folman (το κινούμενο ντοκιμαντέρ του οποίου πάει πιθανά στο φεστιβάλ με το μεγαλύτερο υπαρκτό buzz) και τον Αργεντίνο Pablo Trapero, θα κάνουν παρέα στη μοναδική γυναίκα (και δεύτερη επιβεβαίωση ότι το "Νέο Αργεντίνικο Σινεμά" είναι πια ιδιαίτερα.. παραγωγικό, αν όχι τιποτάλλο, όπως φάνηκε και στο Βερολίνο), Lucrecia Martel.

Μόνο το 24 City από τη Κίνα (λόγω του μπουκώματος στην ουρά για λογοκρισία που έχει ήδη ακυρώσει συμμετοχές σε αρκετές διοργανώσεις φέτος), οχτώ (8) πρωτάρηδες, είκοσι (20) συνολικά ταινίες (με μία, Γαλλική, να απομένει προς ανακοίνωση, και παρά τις υποσχέσεις για.. ακόμα λιγότερες), τέσσερις (4) προβολές εκτός συναγωνισμού (ανάμεσά τους και η πρεμιέρα του νέου Indiana Jones), 61η διοργάνωση για το πιο αναγνωρισμένο πανηγύρι του κινηματογραφικού πλανήτη που θα διεξαχθεί από 14 ως 25 του Μάη, με τον Sean Penn στη καρέκλα του προέδρου της σημαντικότερης επιτροπής.

Το διαγωνιστικό:

Nuri Bilge CEYLAN	ÜÇ MAYMUN (THREE MONKEYS)		1h49
Jean-Pierre et Luc DARDENNE	LE SILENCE DE LORNA		1h45
Arnaud DESPLECHIN	UN CONTE DE NOËL		2h30
Clint EASTWOOD	CHANGELING		2h20
Atom EGOYAN	ADORATION		1h40
Ari FOLMAN	WALTZ WITH BASHIR		1h27
Philippe GARREL	LA FRONTIÈRE DE L'AUBE		1h40
Matteo GARRONE	GOMORRA (Gomorrah)		2h15
JIA Zhangke	24 CITY		1h47
Charlie KAUFMAN	SYNECDOCHE, NEW YORK		2h04
Eric KHOO	MY MAGIC		1h15
Lucrecia MARTEL	LA MUJER SIN CABEZA		1h27
Brillante MENDOZA	SERBIS		1h30
Kornel MUNDRUCZO	DELTA		1h32
Daniela THOMAS, Walter SALLES	LINHA DE PASSE		1h48
Steven SODERBERGH	CHE		4h00
Paolo SORRENTINO	IL DIVO		1h50
Pablo TRAPERO	LEONERA		1h50
Wim WENDERS	THE PALERMO SHOOTING		2h04

Περισσότερα στο δελτίο τύπου.

Στη σκιά της ανακοίνωσης του διαγωνιστικού των Κανών ανοίγει σήμερα στη Νέα Υόρκη για όγδοη χρονιά το φεστιβάλ που ξεπήδησε από τις στάχτες των Δίδυμων Πύργων. Με ξεχασμένο πια σκοπό να "επανακαθορίσει τη φεστιβαλική εμπειρία", η διοργάνωση επανακαθορίζει κάθε Απρίλη.. τη ταυτότητά της, και φέτος φαίνεται να βρήκε το κουράγιο όχι μόνο να μειώσει κατάτι τις φουσκωμένες από πέρσι τιμές των εισιτηρίων, αλλά να κάνει το ίδιο και για το πρόγραμμα και για τους αστεράτους καλεσμένους της.

Το Tribeca ανοίγει με το.. Baby Mama (2008) και κλείνει με το Speed Racer (2008), συνεχίζοντας ελαφρά τη παράδοση της κατάληψης της συνοικίας και της πόλης από τις μπλοκμπαστεριές που μπαίνουν στη περίοδό τους και ξεκίνησε πρόπερσι με το Mission: Impossible III (2006). Αλλά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φιλμ του (σχετικά πιο προσεγμένου φέτος) διαγωνιστικού του, έρχεται από τη Σουηδία, κάνει αμερικάνικη πρεμιέρα αύριο έχοντας ήδη περάσει από αρκετά ευρωπαϊκά φεστιβάλ (ξεκινώντας από το Rotterdam όπου ήταν από τα πιο αγαπημένα του κοινού), και φέρνει μαζί του φρέσκο παγωμένο αέρα στο χώρο του τρόμου. Το Let the Right One in (2008), παραγωγή της πρωτάρας EFTI, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John Ajvide Lindqvist που κάνει το γύρο του πλανήτη από πέρσι, είναι μια θλιμμένη, ευαίσθητη, ρομαντική ιστορία αγοριού της Βόρειας suburbia που ζει μονάχο και καταξυλοκοπούμενο από τα υπόλοιπα της ηλικίας του, μέχρι που μετακομίζει στο διπλανό του σπίτι χλωμή, σοβαρή, δωδεκάχρονη. Στη διάρκεια του μεγάλου έρωτα που προκύπτει, ότι του καταβροχθίζει, ωμούς, τους γείτονες για πρωινό, είναι μόνο το πρώτο που θα του σκάσει στο κεφάλι.

Γυρισμένη από τον κατά τα φαινόμενα πολυτεχνίτη Tomas Alfredson με κατά τα φαινόμενα αδέξιους νεαρούς πρωταγωνιστές και φανερά επιδέξιο φωτογράφο, η ταινία φαίνεται να μένει πιστή στο πρωτότυπο υλικό, έστω και με αδυνατούλη κεντρικό ήρωα (γεγονός που κάνει το "γουρουνάκι" των κοροϊδεμάτων ελαφρά άστοχο αλλά ίσως και περισσότερο βασανιστικό). Η υποδοχή της από τους φίλους μας (που κάπου εμπιστευόμαστε κιόλας όπως καταλαβαίνεις) σε european-films.net και Twitch ήταν τουλάχιστο ζεστή. Η πρώτη της εμφάνιση στις αίθουσες ήταν να γίνει κάπου τώρα, αλλά μετατέθηκε για πιο ταιριαστές φθινοπωροχειμωνιάτικες νύχτες, πιθανά για να μαζέψει και περισσότερη φόρα. Τα διεθνή δικαιώματα έχει η Bavaria Film, τα αμερικάνικα η Magnet Releasing (της Magnolia), ενώ το remake ετοιμάζει, ανεπίσημα προς το παρόν, ο JJ Abrams.

Αναμενόμενο μπορείς να πεις το πρώτο teaser για τη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του Spirit, και όχι γιατί είχε προαναγγελθεί εδώ και βδομάδες ότι θα παίξει στη NY Comicon και στη συνέχεια στο MTV.com.

Παρά τις αλλαγές που φυσιολογικά επήλθαν στη συνέχεια (με πιο τρανταχτό το μαύρισμα του "Will Eisner's" στον τίτλο), τα περισσότερα για τη παραγωγή ήταν γνωστά από την ανακοίνωσή της στη προ-προηγούμενη (San Diego ή σκέτο) Comicon, και τη πρώτη, προωθητική, αφίσα, λίγους μήνες αργότερα. Ο Frank Miller είχε για ήρωα τον Will Eisner, όπως φάνηκε στο θρυλικό του πέρασμα από τον Daredevil στα 80s, και ειδικά στο κλείσιμο - αναφορά στο εξίσου θρυλικό arc του '47, Showdown with The Octopus. Στη συνέχεια έγινε σχεδόν υιοθετημένος γιός του, οι συζητήσεις τους γίναν Βίβλος για τη βιομηχανία, και ανέλαβε το project φυσιολογικά απρόθυμα αλλά τρομάζοντας στη σκέψη ότι θα το επέβλεπε οποιοσδήποτε άλλος, μετά το θάνατο του Eisner. Και αφού το Sin City ήταν ο πιο ξεκάθαρος noir-ish φόρος τιμής του Miller στο μέντορά του, λογικά σχεδίασε τη μεταφορά του Spirit στο ίδιο μοτίβο που κατέβασε με τον Robert Rodriguez, όταν αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία στο Hollywood να κινηματογραφο- ποιήσει δημιουργία του. Επιπλέον, από το πειραχτήρικο δείγμα, το ασπρόμαυρο look θα 'χε την έγκριση του Eisner που πάντα θεωρούσε απλά αναγκαίο κακό το χρωμάτισμα των σκίτσων του, οι αναφορές στην Πόλη αναδεικνύουν τη φανερή αλλά πάντα σε δεύτερη μοίρα αγάπη για τη Νέα Υόρκη του ανθρώπου που γέννησε το Αμερικάνικο Κόμικ, το "I'm on my way" στο τέλος ψιθυρίζει το σεβασμό δασκάλου και μαθητή για τον Chester Gould, η φιγούρα του Denny Colt είναι πολύ πιστότερη στη πρωτότυπη από το προσχέδιο του Miller (αν και η γραβάτα έχει γίνει φουλάρι αεροπόρου) και η μισογκάφα στη σκεπή (στο ρυθμό του θέματος του Ennio Morricone για τους Untouchables (1987)) δείχνει ότι το χαλαρά χιουμοριστικό στιλ του κόμικ δεν καταμαύρισε στο φιλμ.

Με άλλα λόγια, παρόλο που επιφανειακά ο σκηνοθέτης Miller δε φαίνεται να δείχνει τον σεβασμό στο πρωτότυπο που ο ίδιος απαιτούσε για τα κόμικ του, και παρά τις απύθμενες παπάρες του καθενός, αν ζούσε ο Eisner πιθανά θα ήταν περισσότερο ευχαριστημένος από τη μεταφορά ακόμα και από τον Mike Mignola (που συνηθίζει την υπερευχαρίστηση για χάρη οποιασδήποτε προώθησης) για τη ντελτοροποίηση του Hellboy. Από τη σκηνοθεσία κάποια αδεξιότητα λογικά θα πρέπει να περιμένεις αλλά και τη φανερή ήδη προσοχή στη λεπτομέρεια (κληρονομιά του.. προπάπου Milton Caniff) επίσης, οι γαλάζιοι φακοί επαφής του Gabriel Macht στον πρωταγωνιστικό ρόλο μπορεί να μη φαίνονται αλλά έχουν φορεθεί, τα taglines μπορεί να βελτιώθηκαν στο λιγότερο μελοδραματικό αλλά παραμένουν μακριά από την ταπεινότητα του χάρτινου ήρωα, φεμφατάλες χώρεσαν αρκετές όμως στο blog για την παραγωγή στην επίσημη σελίδα ο Miller φαίνεται λιγάκι αδιάβαστος σε όσα αφορούν το "αίσθημα" (η ξανθιά χαδιάρα Ellen Dolan του κόμικ ήταν πολύ πιο φεμινίστρια απ' όσο της δίνει credit, μέχρι και δήμαρχος κόντρα στις επιθυμίες του Spirit βγήκε, και να τη παίζει λεσβία πάει πολύ), ε και άσε και τίποτα για έκπληξη στη συνέχεια.

Βιολόγος στο πτυχίο, οικολόγος στη συνείδηση και παραμυθάς στην ψυχή, βραβευμένος με Όσκαρ για το Ταξίδι του Αυτοκράτορα (2005), o Luc Jacquet, ένας επιβλητικός δίμετρος γίγαντας, περνά τις μέρες του σε μια φάρμα στη γαλλική εξοχή, ζώντας την επιστροφή στη φύση εδώ και χρόνια, και αντλώντας απ' το πάθος του για τα ζώα και την ύπαιθρο, την έμπνευση που χρειάζεται για να έχει ένα χρυσό αγαλματάκι στη ραφιέρα του ουσιαστικά απ' την πρώτη του ταινία, και να τον αποκαλέσει σχεδόν νέο Jean-Jacques Annaud ο Ζερβόπουλος από τη δεύτερη. Το Le Renard et l' Enfant (2007), που άφησε το στίγμα του στις γαλλικές αίθουσες τον περασμένο Δεκέμβρη και παίζει στις (μπόλικες) ελληνικές από χθες, είχε έρθει για να προωθήσει στο περασμένο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου, όπου ήρθε και πολύ κοντά στις Μάζες για να αδειάσει το βαρύ του κεφάλι απ' τις σκέψεις του για το πάθος του, τη θέση του ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον, και την αγωνία το για το αν θα σταθεί αρκετά έξυπνος για να σώσει το τομάρι του.