Επεισοδιακή διάλεξη για τον έρωτα (με τη ρομαντική και τη σεξουαλική του έννοια) και το ρόλο που (θα έπρεπε να) παίζει στη ζωή.Φαφλατάδικο, ξεκαρδιστικό, κουραστικό, μπριόζικο, ξαναζεσταμένο, επίκαιρο, ξεχαρβαλωμένο, ζουμερό, όλα αυτά μαζί και πάνω απ' όλα χαβαλεδιάρικο, το (αντι)κινηματογραφικό δοκίμιο του Νίκου Αλευρά για τον έρωτα σε παίρνει και σε σηκώνει και σε πάει απ' τους αρχαίους Έλληνες στους σύγχρονους Γάλλους, κι απ' τις διακοπές του στη Μάνη στη χθεσινοβραδινή του ονείρωξη, προσφέροντας ένα πλούσιο (έως παραπλούσιο) ελαφρώς σαλεμένο αλλά εν γένει καλοδεμένο παρεΐστικο κλίμα, που σε κανονικές συνθήκες δεν θα περίμενες να έβλεπες πουθενά αλλού παρά στην ιδιωτική αίθουσα της παρέας του Αλευρά, αλλά στα πλαίσια του μεγάλου back to back αδειάσματος που έχει οργανώσει το ΕΚΚ γι' αυτές τις ήσυχες βδομάδες της άνοιξης, το βλέπεις σε "κανονική" διανομή, κι αν βρεθείς και στην αίθουσα που το παίζει, μπορείς να νιώσεις σίγουρος ότι θα σε πάρει στην παρέα του και θα σε ταξιδέψει. Αλλά μη περιμένεις κινηματογραφική εμπειρία ακριβώς, ή τουλάχιστον όχι πιο κινηματογραφική απ' το να χαζεύεις εμπνευσμένη λογοδιάρροια ευρυμαθούς φίλου και να χαχανίζεις αδιακρίτως.

Πενηντάρης μένει ξαφνικά χωρίς δουλειά κι η ζωή του γίνεται σουρεάλ.Φτηνή σε σύλληψη κι εκτέλεση, η ψευδοντανταϊστική παπαρολογία του Βαφέα, δίνει την εντύπωση ότι γυρίστηκε από ξεμωραμένο δημιουργό που πεθύμισε να δει κάνα γυμνό γκομενάκι, και ξεγυμνώνει ένα μάτσο από δαύτα, βάζοντας το άλτερ έγκο πρωταγωνιστή του να περιφέρεται σε μια απόπειρα κωμωδίας του παραλόγου, που όμως στερείται του λεπτού παράλογου νήματος λογικής, που θα κρατούσε λογική την απόπειρά σου να το παρακολουθήσεις. Δίχως νόημα πέρα απ' το να περάσει την ώρα του ο δημιουργός δημιουργώντας τες, οι Γυναικείες Συνωμοσίες θα μπορούσαν να ιδωθούν σαν ένα μετα-σχόλιο στην ευθραυστότητα της καθημερινότητας και τον βασανιστικό κυκεώνα που συνεπάγεται η ξαφνική της διατάραξη, αν είχε ασχοληθεί κανείς αρκετά για να τις κάνει να βλέπονται και όταν δεν δείχνουν απλώς σάρκα.

Οι 300. Αλλά 13. Και ξεφωνημένοι. Δεκατρείς κουνιστοί που κάνουν τους Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες. Και τα λοιπά.Η ελληνική διανομή του Meet the Spartans (2008) γίνεται προφανώς για το κοινό που επιτέθηκε πέρσι με πάθος στους Τρακόσιους, περιμένει πότε θα βγει η φτερού για να ψοφήσει στο γέλιο στις ελληνικές ταινίες, δεν ξέρει τι είναι το YouTube, και βλέπει φανατικά τα αμερικάνικα ριαλιτοπαιχνίδια, κομπλέ με τις διαφημίσεις ενδιάμεσα. Και για να εξηγήσω, στο διανοητικά καθυστερημένο πνεύμα της ταινίας, το πραγματικό υποψήφιο κοινό είναι ο εξής κανένας, και όσοι και όσες τσιμπήσουν με προσδοκίες για κάτι πέρα από το μοναδικό, επαναλαμβανόμενο αστείο ότι οι Σπαρτιάτες είναι gay, gay, gay, gay, πέρα από ζωγραφιστούς κοιλιακούς, πέρα από πεθαμένα εδώ και κάνα χρόνο mashups ξεχειλωμένα σε 70 λεπτά, πέρα από αστεία καθαρά βλαχοαμερικάνικου ενδιαφέροντος κομπλέ με φωνή αφηγητή που να τα εξηγεί, πέρα από συνολικό επίπεδο που κάνει την Carmen Electra πιο μυθική από τη Greta Garbo, όσοι τσιμπήσουν με τέτοιες υπερβολικές προσδοκίες, το πιο πιθανό είναι να μη σταματήσουν στον ανασκολοπισμό του προβολατζή και το τελετουργικό κάψιμο της αίθουσας.

Με το (πάντα) επίκαιρο θέμα των μεταναστών και της (μη) αφομοίωσης τους στη γαλλική κοινωνία να αποτελεί το στίγμα του προγράμματός του, το 9ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας, ανοίγει τις πόρτες του Απόλλωνα, του Αττικόν και του Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου την άλλη Πέμπτη, 3 Απριλίου, και θα τις κρατήσει ανοιχτές μέχρι και την Κυριακή 13 (όπως φαίνεται να φωνάζει η κυρία με το σουτιέν στην παρδαλή αφίσα), με προβολές πενήντα ταινιών προερχόμενων απ' τις χώρες μέλη του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας, που θα αναλάβουν να φρεσκάρουν τα σιβουπλέ σου.

Το Cartouche Gauloises (2007) για το ξέσπασμα της επανάστασης στην Αλγερία ιδωμένη μέσα απ' τα μάτια δυο παιδιών, φίλων με καταγωγές απ' τα δυο μαχώμενα στρατόπεδα, θα ανοίξει το φεστιβάλ που θα σου φέρει ταινίες όπως το υποψήφιο για τρία Cesar, L' Ennemi Intime (2007) για γαλλική μεραρχία στον πόλεμο της Αλγερίας, το #7 στις ταινίες της χρονιάς για το Cahiers du Cinema, Avant que j' oublie (2007), το νέο θρίλερ μυστηρίου του Giullaume Nicloux, La Clef (2007), το L' Âge des Ténèbres (2007) του Denys Arcand, και το υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα gay friendly μιούζικαλ Les Chansons d' Amour (2007) του Christophe Honoré, για να κλείσει με το υποψήφιο για Χρυσή Άρκτο Les Temoins (2007) του André Téchiné, για ομάδα φίλων που μαρτυρούν το ξέσπασμα του AIDS στο Παρίσι του '84.

Εκτός από τη φρέσκια παραγωγή, το Φεστιβάλ διοργανώνει φέτος και το πιο φιλόδοξο απ' τα αφιερώματά του μέχρι σήμερα, φέρνοντας δέκα ταινίες απ' το Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών των Κανών, όπως τις επέλεξε ο καλλιτεχνικός του διευθυντής, Olivier Père που θα βρίσκεται στην Αθήνα για να τις παρουσιάσει, ενώ ενδιαφέρον θα έχουν και οι προβολές παλιών κλασικών βουβών, με ηχητικό remix απ' την Olga Kouklaki, που έχει μεγάλο σουξέ στο Παρίσι όπως μας ενημερώνουν οι διοργανωτές. Το Movies for the Masses, χορηγός επικοινωνίας του φεστιβάλ, θα είναι προφανώς εκεί να σου το επικοινωνεί, όπως θα είσαι όμως κι εσύ, με τις μπόλικες προσκλήσεις που θα σου κρατήσει. Γι' αυτό ρίξε μια ματιά στο πρόγραμμα εδώ αν βαριέσαι να το περιμένεις ν' ανέβει στο site της διοργάνωσης, και μείνε συντονισμένος για τα καθέκαστα.

Η πρώτη μεγάλη χοροριά του 2008 έρχεται από τη Dreamworks, αρχές Απρίλη, στο slot του Disturbia (2007). Με ακόμα χαμηλότερο προϋπολογισμό ($8-10 μύρια φημολογείται), πιο άγνωστο καστ και σκηνοθέτη, πολύ βαρύτερο σενάριο, από τον υποψήφιο για Oscar® Scott Smith που μεταφέρει τη πετυχημένη νουβέλα του όπως στο A Simple Plan (1998). Στην (συμ)παραγωγή βρίσκεις τον Ben Stiller που γνώρισε τον Smith όσο περίμενε να γυρίσει τη προηγούμενη δουλειά του (την οποία σκηνοθέτησε τελικά ο Sam Raimi) και εξασφάλισε νωρίς τα δικαιώματα της καινούριας, στο γενικότερο ενδιαφέρον συναντάς τον Steven Spielberg που όλο και κάποιον θα 'χει στο μάτι να κάνει σουπερστάρ μετά τον Shia LaBeouf.

By the numbers επιτυχία φαινομενικά, εκεί που γι' άλλους θα φάνταζε βουνό, για την καλολαδωμένη μηχανή της υιοθετημένης της Paramount, η οποία έχοντας και λεφτά να ξοδέψει κατακλύζει σταδιακά με διαφημίσεις τηλεόραση και δίχτυο, έχοντας περάσει και σε τυπικά έξυπνα viral. Σταδιακή ήταν και η αποκάλυψη κινούμενων εικόνων από το φιλμ, με το τίζερ να λέει την ιστορία για τις αίθουσες, το κόκκινο τρέιλερ να μη λέει και πολλά περισσότερα σε ιστολόγια και φόρα, το πρώτο κλιπ για ενήλικες της επίσημης σελίδας να φαίνεται απλά να ανοίγει την κάνουλα στους διψασμένους για αίμα. Όμως, το δεύτερο κλιπ, σοδειά αυτής της εβδομάδας, του Πάσχα για τους Αμερικανούς, δικαιώνει όσους (i.e. όλους) ενθουσιάστηκαν από τις (σχεδόν.. επίσημες) δοκιμαστικές προβολές και τη κατάτι παραπάνω από τη συνηθισμένη πίστη της προώθησης. Οι περισσότεροι χαρακτήρες με στήριξη από το απόλυτα περιορισμένο σκηνικό ήδη μοιάζουν πιστευτοί χωρίς κανένα παρελθόν, ο Smith είναι γνωστό ότι τους προσάρμοσε κινηματογραφικά με τη ψυχωτική μεθοδικότητά του (κόβοντας και έναν), το score έχει δεύτερη μοίρα στο φυσικό θόρυβο, η σκηνοθεσία υπερθεματίζει στην αυξανόμενη αντερική ωμότητα του είδους χωρίς να στέκεται παραπάνω απ' όσο αντέχει το στομάχι σου. Για το αστέρι που θα προκύψει, πόνταρε στη Laura Ramsey (She's the Man (2006), The Covenant (2006)) που για κάποιο λόγο είναι στο επίκεντρο.

Δες/Κρύψε το teaser

Με τα χρόνια να περνάνε, ψιλοάσχημα, και τίποτα σημαντικό να μη σκάει εκτός Λατινικής Αμερικής (ο μοναδικός κινηματογραφικός πρωταγωνιστικός της ρόλος πήγε straight-to-dvd τελικά μετά από καιρό στον αέρα), μπορείς να πεις ότι η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας της Sofía Vergara ήταν το φεγγάρι που έβγαινε με τον Tom Cruise. Φεγγάρι που την έμαθαν οι Μάζες για να τη παρακολουθούν με ιερή αποχαύνωση από τότε, και ήταν αρκετό να αποτρελάνει τον Υιό της Σαϊεντολογίας για να τη παρακαλάει να τον παντρευτεί, χωρίς να είναι καν σίγουρο ότι πλησίασε να τη ψηλαφίσει περισσότερο από σένα που γεμίζεις δαχτυλιές την οθόνη. Καλό κορίτσι που βγήκε στο κλαρί στη τιβί από μικρή για να ταίζει την οικογένειά της, θεοσεβούμενη και προφανώς ευλογημένη, η Σοφία φρίκαρε από τις παπαρολογίες του Τομ και τον κλώτσησε άμεσα μαζί με την τύχη της, για να ξαναγυρίσει στα κανάλια σε Βόρεια και Νότια Αμερική ούσα πια η πρώτη επιλογή για.. φίλημα όλου του πλανήτη.

Η κολομβιανή σεξοβόμβα (το λες και γεμίζει το στόμα σου όπως σε άλλες εποχές) που βάφει το μαλλί.. μαύρο για να 'χει πιο λατινοαμερικάνικο στιλ, έχει ένα δεύτερο ρόλο στο νέο εξάμβλωμα του βασιλιά των μαύρων μικρομεσαίων Αμερικάνων και καλύτερου μαθητή της Oprah, Tyler Perry. Με τίτλο Meet the Browns (2008) και πρωταγωνιστή τον ίδιο να κάνει τη γριά ως συνήθως, το φιλμ ανοίγει σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή για τους Καθολικούς, στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, και σίγουρα θα μαζέψει καμιά $20-30 μύρια το τριήμερο από κοινό εκνευριστικά χαμηλού επιπέδου (αν και δε πρόκειται να κουνήσει τον άπαιχτο Horton από τη πρώτη θέση του μποξόφη). Σαν αφορμή για τη (νέα) ημίγυμνη φωτογράφιση της Σοφίας για το Maxim US, μέχρι και πασχαλινό μποναμά μπορείς να το δεις πάντως.

Δυο αδέρφια σχεδιάζουν να ληστέψουν εύκολο, προαστειακό, οικογενειακό κοσμηματοπωλείο. Της δικιάς τους οικογένειας. Και δεν είναι τόσο εύκολο.Ο Kelly Masterson έχει παρελθόν σε θεατρικά και σπουδές θεολογίας λέει, πράγμα παραπάνω από φανερό στη πρώτη του κινηματογραφική ιστορία. Από τον τίτλο ακόμα που σε πλήρη ανάπτυξη, από την Ιρλανδία, εύχεται "may you be in heaven half an hour... before the devil knows you're dead", ζωντανεύοντας καζάνια με καυτό λαρδί να περιμένουν για κολύμπι όλους (ή αλλιώς, όπως στη διάρκεια του φιλμ, τονίζοντας πως η η συγγνώμη δεν είναι τόσο αρκετή όσο νομίζεις). Τα καζάνια εδώ και αιώνες βέβαια, και η ιστορία επακόλουθα, είναι τόσο απλοϊκά όσο ακούγονται, διανθισμένα από φιλοσοφημένες ατάκες στιλ "the world is an evil place", ενώ ούτε το γκρέμισμα της αμερικάνικης οικογένειας είναι πια καινούριο. Στη πραγματικότητα η μισή (τουλάχιστο) ανεξάρτητη παραγωγή της χώρας από αυτό βγάζει το ψωμί της και εκεί είναι που ο Διάολος διαφοροποιείται, υπό τις οδηγίες του Sidney Lumet. Σε μια χρονιά που η επιρροή του από τα 70s ήταν πιο έντονη από ποτέ (American Gangster, Michael Clayton), 3 χρόνια μετά το τιμητικό Όσκαρ, ο σκηνοθέτης δανείζεται ένα υφάκι από τους σύγχρονους αγαπημένους της κριτικής, από Quentin Tarantino μέχρι Todd Field κυρίως, για να το επιστρέψει προσγειωμένο, μελαγχολικό, συντριπτικό εκεί που μετράει. Μη ξεχωριστές τοποθεσίες, ελαφρά βαριά (i.e. ζαλισμένη) κάμερα, μεθοδική παρακολούθηση των πρωταγωνιστών που γίνονται έτσι συνειδητά καρατερίστες αλλά ξεφεύγουν ταυτόχρονα από την ευκολία με την οποία το σενάριο αποφεύγει τη κοινωνική κριτική για χάρη κλασικής τραγωδίας. Πιο χαρακτηριστικά, η Marisa Tomei που γίνεται όλο και πιο δροσερά καβλιάρικη με τα χρόνια, τα πετάει εδώ (εύλογα) σχεδόν όλα, σε ένα ρόλο ανεκτίμητο στη συνεισφορά του να στέκεται πίσω από παράθυρα (ή στα τέσσερα πάνω σε κρεβάτια) και να αντιδράει σε όσα συμβαίνουν στο προσκήνιο, ενισχύοντάς τα.

Μπορεί τα, πάρα πολλά, χρονικά πηγαινέλα κάπου να σε ζαλίσουν και μερικές, επαναλαμβανόμενες, σεναριακές ασάφειες κάπου να σε εκνευρίσουν, όμως απέναντι σε προσπάθειες σα το Little Children (2006), το Reservation Road (2007) ή το Bug (2006) από την άλλη, αυτά τα καζάνια της κόλασης είναι ανακουφιστικά δροσιστική καταιγίδα.