Tα trailer λένε διαφορετικές ιστορίες και μεταξύ τους και με τη ταινία (χρησιμοποιώντας και ανύπαρκτα στοιχεία αν χρειαστεί), τα poster βάζουν και τα ρέστα τους, και στις εισαγωγικές σκηνές κάτι ακαταλαβίστικα παραμύθια με φάλαινες που καταπίνουν βάρκες καταλήγουν στο νησί του Lost όπου η Little Miss Sunshine ζούσε σε όλη της τη ζωή.Υποθετικά, ιστορία άντρα, γυναίκας και παιδιού που παλεύουν μόνοι τους και χώρια με θεούς και δαίμονες (διάβαζε με την ώρα που δε σκοτώνεται με τίποτα), το Nim's Island (2008) παίζει σα φαντασίωση οχτάχρονης (διάβαζε σκηνικό απόλυτου τρόμου) που 'σπασε το νυχάκι της προς παπαρόξυση του πατέρα της και το αντιμετωπίζει δημιουργώντας ξένη (φυσικά) Ιντιάνα Μάνα που 'ρχεται να τη σώσει σε νησί έξω από το χάρτη κάθε σχολικού λεωφορείου όσο πετάει σιχαμερά ερπετά σε ανυποψίαστους περαστικούς και ο παπαροπληγικός βολοδέρνει σε θύελλες για να μάθει. Σε κινούμενο, και σε παραγωγή μη φιλόδοξης παλιάς Disney στη θέση Disney που σέρνεται από τις αλλαγές στις χιλιετίες, μπορεί το βιβλίο, που ξεκίνησε να γράφει μια κάποια Wendy Orr στα εννιά (9) της χρόνια, κάπως να σώζονταν. Όμως σε ζωντανή (τρόπος του λέγειν) δράση (τρόπος του λέγειν), με τη συνυπευθυνότητα σε σενάριο και σκηνοθεσία δύο ζευγαριών, καταλήγει σε πατροπαράδοτο τσίρκουλο για διανοητικά νεκρούς. Αν το Speed Racer (2008) κοιτάει σαράντα χρόνια πίσω για να πάει είκοσι μπροστά, το Φανταστικό Ταξίδι στο Νησί της Φανταστικής Φαντασίας (όπως πολύ ταιριαστά έγινε στα Ελληνικά) κοιτάει είκοσι πίσω (όταν η Orr αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να μεγαλουργήσει συγγραφικά) για να πάει ακόμα σαράντα πισώτερα, αντισταθμίζοντας τη ψυχωτικά αντιμεγαλοεταιρική στάση των Wachowskis με μια φαρδιά πλατιά στάμπα Walden Media στη θέση της υπογραφής.

Στον παθογόνο ιστότοπο που το είχε προαναγγείλει εμφανίστηκε στην ώρα του το δεύτερο trailer του Σκοτεινού Ιππότη (2008), οπότε μπορώ να ακουμπήσω ήσυχος το κεφάλι μου στο βιτριολικό μαξιλάρι μου, όσο θα βουτάς στο κενό του, και τα λέμε το πρωί αν το αντέξεις περισσότερο από τον Heath Ledger.

Τελικά η εντυπωσιακότερη, αν και όχι τόσο προμελετημένη, κίνηση του marketing της Paramount για τον τέταρτο Indiana Jones ήταν το κόλλημα του trailer σε όλες τις κόπιες του Iron Man (2008) που σαρώνει τον πλανήτη από την Πέμπτη. Η ευφορία του πιο καλού πελάτη των αιθουσών, Μέσου Κοινού, από μια ταινία που πραγματικά τον ευχαρίστησε, μπορεί να αποδειχτεί ο ιδανικότερος καταλύτης μετατροπής όλου του ενδιαφέροντος για την μετά 20 χρόνια επιστροφή του αρχαίου αρχαιολόγου, σε πραγματική πρόθεση για στήσιμο στις ουρές των ταμείων. Το trailer, που επιμένει να μην αποκαλύπτει και πολλά και να μη φτάνει χαρακτηριστικά ούτε τα 2 λεπτά σε διάρκεια, σίγουρα κάνει μια προσπάθεια να μη φανεί τόσο γηριατρικό όσο το teaser, έστω κι αν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει το βαριεστημένο voice over του Harrison Ford (κομμένο πιθανά από διάλογο της ταινίας) στην εισαγωγή. Περισσότερες εξωτερικές σκηνές απαντάνε στα παράπονα για πολλά στουντιογυρίσματα στα προηγούμενα προωθητικά βίντεο, ακόμα και η Cate Blanchett και ο Shia LaBeouf φαίνεται να ακολουθούν τις οβερδετοπικές προθέσεις του εβδομηντάρη πρωταγωνιστή, το πιο γοργό μοντάζ προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι και πάλι ο Spielberg θα βγάλει τα μεγάλα πλάνα του με ελάχιστα cuts, αναφορά στον Keaton και τον Chaplin, που έκανε και πάλι υπερμοντέρνα στα 80s αλλά μοιάζουν αντιδραστικά την εποχή των οσκαροτιμημένων αλαφιασμένων bourneικών κοψιμάτων.

Από την άλλη, το "σα να μη πέρασε μια μέρα" στιλ είναι το μόνο που χρειάζεται η παραγωγή για να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις για μεγαλύτερη της χρονιάς, μη έχοντας ανάγκη να προσθέσει καινούριους φαν σε μια λίστα που περιλαμβάνει ήδη όλη την υφήλιο, γεγονός που κατανοεί πάρα πολύ καλά ο σκηνοθέτης της, επιμένοντας για παραδοσιακότητα ακόμα και στις μηχανές προβολής. Και παραδοσιακά, ο ίδιος θα 'χει σκυλιάσει με τη Paramount, η οποία φαίνεται να τρέχει μια καμπάνια απλά.. καθυστερημένη, μη έχοντας έτσι κι αλλιώς, πέρα από τη μούρη των μεγάλων εισπράξεων, ιδιαίτερα κίνητρα, εφόσον το 87,5% των δολαρίων πέρα από τα πρώτα $400 μύρια θα πηγαίνει στις τσέπες Spielberg, Lucas, Ford και λοιπών μεγαλοσυμμετέχοντων.

Το ίδιο κρυφτούλι που παίζει η παραγωγή με τον τύπο, ακόμα κι αν πρόκειται για τους NY Times, συνεχίζει με το κοινό και το δεύτερο trailer του Hancock (2008), που απλά συνδυάζει το teaser με το "sneak peek" πριν το American Idol μια βδομάδα νωρίτερα και κυκλοφόρησε τη Παρασκευή στο Yahoo! Movies.

Με ιδιαίτερα προνομιακό slot ανοίγματος (αν σου λέει κάτι η 4η Ιουλίου) και τον μεγαλύτερο διαπλανητικό αστέρα σε ρόλο (έστω και έκπτωτου) θεού, προοπτική που κάνει ακόμα και γλυκιές ηλικωμένες σα την Anne Thompson να μουσκεύουν ανάμεσα στα πόδια, το φιλμ φαίνεται, τουλάχιστο σύμφωνα με τις τολμηρές (διάβαζε ψιλοκουφές) προβλέψεις σαν αυτή του EW, προορισμένο να ξεπεράσει σε εισπράξεις, ακόμα και το I Am Legend (2007), ανεβάζοντας οριστικά ένα σκαλοπάτι τις μέχρι τώρα πάγιες ($40-50 μύρια άνοιγμα, $140-180 κλείσιμο) μποξοφικές επιδόσεις των οχημάτων του Will Smith. Και ίσως, ευκολότερα, την ευνουχισμένη ασκοπιά του χριστουγεννιάτικου μπλοκμπάστερ, αν κρίνεις από τις, κατάτι πιο θετικές, ανταποκρίσεις του κοινού στις δοκιμαστικές προβολές. Προβολές που συνεχίζονται με μάλλον ξέφρενους ρυθμούς, στην προσπάθεια να βρεθεί η χρυσή ισορροπία ανάμεσα στα στοιχεία που βλέπεις στο βίντεο (που μάλλον αποκαλύπτει και σχεδόν όλες, ακόμα και τις όχι και τόσο καλογυρισμένες, σκηνές δράσης) και το καταδραματικό κομμάτι, με βιασμούς, διαφυλετικά, κερατούκλικα, κτλ. που αποτελούν και το μεγάλο αγγούρι για την προώθηση, όπως ξαναματάπαμε, και επιπλέον έχουν πάρει "ακατάλληλη" στάμπα από την MPAA δυο φορές ήδη. Και αν δε το κατάλαβες ακόμα, η μπίλια των κοψοραψιμάτων πολύ δύσκολα θα κάτσει σε κάτι δραματικά καλύτερο από τον Θρύλο, που μάλλον είναι και ο στόχος.

Μετά το Towelhead (2007) με το νέο του όνομα και το Escapist (2008) τη βδομάδα που πέρασε, και όσα είδες στις Μάζες τις προηγούμενες, ακόμα ένα indie ψάχνει με το trailer του δημοσιότητα στα internets, έχοντας ξεκινήσει το Γενάρη από το Sundance που όλοι λέγαν τότε αποτυχημένο, όμως ο χορός από τα χιτάκια του ακόμα ανάβει ενώ τα αποπετάματά του κλείνουν τις Κάνες.

Οι Jay και Mark Duplass φαίνονται παιδιά του μεγαλύτερου ανεξάρτητου φεστιβάλ, όχι μόνο γιατί το no budget κοντινό διαλογικό στιλάκι τους μεγάλωσε εκεί στα τέλη του προηγούμενου αιώνα αλλά και επειδή είναι τακτικοί προσκεκλημένοι του στον καινούριο, αρχικά με μικρομηκάδικα και πριν τρία χρόνια με το πρώτο μεγάλο The Puffy Chair (2005) που κέρδισε το βραβείο κοινού στο.. SXSW (στη συνέχεια) και τους έφερε, εντελώς κατάλληλα, υποψήφιους για το John Cassavetes Award στα Spirits. Η ιδέα για το Baghead (2008) τους κατέβηκε στα γυρίσματα (του Puffy Chair) λέει, όταν κάποιος ρώτησε "ποιο είναι το πιο τρομαχτικό που μπορείς να σκεφτείς?" και κάποιος απάντησε "ένας τύπος με χαρτοσακούλα στο κεφάλι να σε κοιτάει έξω από το παράθυρό σου". Ε και για να γίνει πιο "αστείο, αληθινό, συμπαθητικό, και λιγάκι, λιγάκι τρομαχτικό" το φιλμ, ο τύπος με τη χαρτοσακούλα απόκτησε κι ένα μεγάλο σωσίβιο λίπους, όπως βλέπεις. Αν και υποθέτω το τρέιλερ θα πρέπει να 'χεις δει και το φιλμ για να καταλάβεις πόσο καλά το πουλάει, δε τα καταφέρνει καθόλου άσχημα, οι κριτικές από τα φεστιβάλ είναι ιδιαίτερα θετικές, και η Sony Pictures Classics που ακόμα μαθαίνει την ανεξάρτητη διανομή θα αρχίσει τις προβολές στις αίθουσες στις αρχές του καλοκαιριού, χωρίς να αλλάξει τον τίτλο της παραγωγής, όπως φαίνεται να σκέφτονταν σε κάποια φάση, για προφανείς λόγους (αν διάβασες την εισαγωγή).

Διάσημος έμπορος όπλων βρίσκεται αιχμάλωτος σε διάσημη επικίνδυνη γειτονιά του πλανήτη, όπου φονταμενταλιστές ιμπεριαλιστές που τον βάζουν να φτιάξει υπερπύραυλο από κονσερβοκούτια, τον ωθούν να κατασκευάσει υπερστολή και να γίνει υπερήρωας.Φλερτάροντας με το ιδεολογικά αμφίσημο, ο Favreau ζωντανεύει το δεύτερης γραμμής κόμικ της Marvel σε ένα κυνικό σύμπαν που δικαιολογεί ως κάτι ηθικά φυσικό το εμπόριο όπλων, αλλά κατακριτέους και ένοχους παρανοϊκούς φονιάδες τους φονταμενταλιστές αντάρτες που το εκμεταλλεύονται κλέβοντας επί πληρωμή τους άπληστους εμπόρους του, δημιουργώντας ένα μετρημένα all American περιβάλλον για έναν όχι και τόσο μετρημένα all American ήρωα. Περιβάλλον αναμενόμενο αν έχεις πάρει μυρωδιά την ιστορία που κουβαλάει ο ήρωας έτσι κι αλλιώς (και το γεγονός ότι ταιριάζει σα σιδερένιο γάντι στην ψυχολογία ενός λαού που έχει γίνει το τοτέμ της υφηλίου όχι μόνο λόγω της στρατιωτικής δράσης του στη Μέση Ανατολή), και καθόλου ενοχλητικό, αφού χρησιμοποιείται αποτελεσματικά --αν όχι τόσο διακριτικά-- για να στήσει το απαραίτητο υπόβαθρο της γέννεσης του ήρωα, σε μια ταινία που σχεδιάστηκε ως γέννεση του αντίστοιχου franchise. Και ως τέτοια λειτουργεί και συμπεριφέρεται, φέροντας το δικαιολογημένο άγχος να περάσει γρήγορα τα στάδια της γέννεσης της σιδερένιας στολής για να δείξει τί μπορεί να κάνει η τελευταία εκδοχή της, και χωρίς να έχει, ή να χρειάζεται και πολλά να πει για το μετά, πέρα από ένα έξυπνο τηζεράκι για φινάλε. Χρωστώντας τόσα στην αθωότητα που του κολλάει ο Favreau ισορροπώντας τον ανάμεσα στο παιδικό και το ενήλικο (συνδυασμός που λέγεται και "οικογενειακό"), όσα και στη προσωπικότητα για τα χρονικά που του χαρίζει πίσω απ' τη μάσκα ο Robert Downey Jr. ερμηνεύοντας έναν χαρακτήρα αξιαγάπητα ελαττωματικό κι αφελώς μετανοημένο, ο Iron Man, ανάλαφρα διασκεδαστικό και γάργαρα συναρπαστικό πρωτότυπο επερχόμενου πολυ-ήρωα, σχεδόν αγγίζοντας τις εξάρσεις γαματοσύνης των Transformers (2007) σε στιγμές, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ανοίξει το χορό των καλοκαιρινών υπερθεαμάτων, που αναμένεται φέτος ιδιαίτερα υπερθεαματικός.

Το 1983, στο Nottingham, δωδεκάχρονος που 'χασε τον πατέρα του στα Falklands γίνεται η μασκότ τοπικής ομάδας επαναστατιάρηδων εφήβων, καλοπερνώντας μέχρι που ο αρχηγός της βγαίνει από τη φυλακή.Τίτλος, ιστορία, πρωταγωνιστής, όλα κραυγάζουν ότι το This is England (2006) είναι η πιο προσωπική ταινία ενός σκηνοθέτη με προσωπικό στιλ, προσωπική θεματολογία και προσωπική εμπειρία, αποκτημένη από δεκάδες φιλμάκια που γύρισε μόνος του, και μόνο. Πολύ Άγγλος για τον υπόλοιπο πλανήτη, πολύ μεσοχωριανός για τους μεγαλοαστούς της πατρίδας του, πολύ αντάρτης για τη βιομηχανία, ο Shane Meadows μάλλον κλείνει, κάνοντας την πιο Shane Meadows ταινία του, ένα τέλειο κύκλο που ξεκίνησε δέκα χρόνια πριν με το πρώτο "κανονικό" Twenty Four Seven (1997), έφτασε στην πιο (σχετικά) εμπορική του στιγμή και υποτιθέμενο τελευταίο ασπασμό στο παρελθόν με το Once Upon a Time in the Midlands (2002), για να ξεκινήσει αμέσως.. επιστροφή στις ρίζες με το Dead Man's Shoes (2004). Οι ρίζες είναι φυσικά στα βρετανικά Midlands και σε δεσποτικές σκιές πάνω σε ευεπηρέαστα μειράκια, και δε κόπηκαν ποτέ. Το κατά βάση αυτοβιογραφικό φιλμ προσθέτει αυτές του χαμοσερνάμενου μέχρι τώρα εθνικισμού και μια μεγάλη αγκαλιά για τους skinheads που είχαν αγκαλιάσει προφανώς με τη σειρά τους τον Meadows στη παιδική του ηλικία οδηγώντας τον μέσω crash course και στον πραγματικό κόσμο. Έτσι το φιλμ, παρά την αναμενόμενη πια ευλαβική προσήλωση σε συναισθηματική αυθεντικότητα, δεν είναι νοσταλγικό αλλά κοινωνικού.. τρόμου, όπως ξεκαθαρίζει το εισαγωγικό ριγκανοθατσερικό μοντάζ του.

Όλες οι κοινωνικοπολιτικές εντάσεις που κάναν τους πιο επιρρεπείς και τους πιο απεγνωσμένους ώριμους για εκμετάλλευση διαγράφονται ολοκάθαρα, μαζί με τις άπειρες αντικρουόμενες τάσεις μιας κατά βάση πολυφυλετικής υποκουλτούρας με μόνα κοινά στοιχεία τις Docs και το ska, και το περίεργο κράμα συντροφικότητας και βαρβαρότητας στον συνεκτικό ιστό της. Οι ερμηνείες βγάζουν την ίδια πατροναρισμένη οικειότητα που ο Meadows προφανώς κουβαλάει ακόμα, το ανακάτεμα θλιμμένων ορχηστρικών και κομματιών της εποχής λειτουργεί άψογα, η βία (εντελώς προσωπική κι αυτή, χωρίς τη διευκόλυνση υπερυποπολυβόλων και drivebys, όπως παρατηρεί ο Roger Ebert) είναι υπόγεια όσο και οι πάμπολλοι σχολιασμοί του δημιουργού, η ταινία ήταν καλύτερη ανεξάρτητη της χρονιάς για τα BIFAs και βρετανική για τα BAFTAs.